Morgunblaðið - 31.12.1949, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 31. des. 1949.

Framhaldssagan 47
iitiiiiiiiiiiiiJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiniiiiiiiniiiiiiiimiiiiimiiiiHniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiÍ
SEKT OG
Eftir Charlotte Armstrong
f^/iiiiiiiiniiiniiititiiiiiiiiiiiii iiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiJiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMii
Mathilda. En hún brosti ekki
við tilhugsunina. Henni var á-
kafiega þungt um hjartarætur.
'£>ó að hún hlustaði róleg á það,
sem hin sögðu. þá var eitthvað
irinra með henni, sem grjet
beisklega. Ekki fyrir jarðnesk-
um leifum Grandys, sem lágu
einhvers staðar úti í bæ, held-
ur fyrir þeim Grandy, sem
bafði aldrei lifað, fyrir þann
Grandj', sem hafði aldrei verið
til, hann, sem hún hafði elskað
og dáð.
Með þeim Grandy fannst
henni hún hafa misst allt. Allt
horfið. Hún gat ekki verið viss
um álit sitt á neinu eða nein-
um. Hún hafði sjeð heiminn
með augum Grandys. Sá heim
ur var horfinn. Stóllinn hans
hafði jafnvel verið tekinn burt.
Hann átti þessa stofu ekki
iengur. Þetta var ókunn stofa
í ókunnu húsi, þar sem hún
hafði alltaf verið ákunnug.
„Hann græddi aldrei eins
mikið á leikritunum eins og
fólk hjelt“, sagði Gahagen.
,,Það byrjað með því að for-
stjórinn, sem fór með Frazier-
auðævin dó. Grandy lenti í
„Þjer hafið aldrei trúað því
að hún hafi framið sjálfsmorð".
„Nei“, sagði Jane. „Og nú
get jeg vel sjeð það fyrir mjer,
hvernig hann fór að því. —
Hvernig hann ljet hana skrifa
fyrir sig miðann, sem hún átti
að hafa skilið eftir sig. Hann
hefði auðveldlega getað komið
með einhverjar skýringar.
Hann hefur ef til vill.. ..“.
Mathilda lokaði augunum.
Rödd Jane var beisk.
,,....ef til vill sagt við
hana: Mig langar til að gera
smá tilraun, vina mín. — Hún
hefði átt að ná í bók uppi í
efstu hillunni. Hann hefði get-
að sagt, að hann væri að reyna
að skilja einn af gömlu glæp-
unum sínum. Hann hefur getað
undirbúið allt fyrir framan
hana án þess að hana hafi
grunað nokkuð, því að hann
hefur verið masandi allan tím-
ann. eins og hann gerði allt
af“.
Það fór hrollur um Mathildu.
Hún sá núna að hann hafði
haft hæfileika til að dáleiða
fólk í kring um sig. Henni
fannst skugginn af dáleiðsl-
deilum við hina aðilana og tók unni hvíla yfir höfði sjer.
auðævin úr höndum þeirra.
Svo liðu tvö ár og fjeð var
ekki fast í neinum fyrirtækj-
um. Grandy hafði það allt í
sínum höndum, keypti og seldi
og breytti um. Þegar allt var
þannig á ringulreið, hlýtur
hann að hafa getað fest eitt-
hvað af fjenu á sitt nafn. Svo
lagði hann öll auðævin inn í
nýtt fyrirtæki. Hvernig átti
nokkurn að gruna að hún hafði
verið rænd? En jeg skil bara
ekki hvernig þjer komust fyrst
á snoðir um þetta. Ekki voruð
þjer kunnugur neinum aðilan-
um‘.
„Jane fjekk brjef“, sagði
Francis. Dökku augun hans
voru alvarleg og þungbúin.
„Það var Rosaleen litla Wright,
sem kom þessu öllu af stað“.
Mathildu sárverkjaði í höf-
uðið.
„Jeg býst ekki við að við
fáum nokkurn tímann að vita
nákvæmlega um það hvernig
það gekk til“, sagði Francis.
„En hún var hjer, þegar Mat-
hilda varð tuttugu og eins árs,
„Jeg vildi að þið hefðuð snú
ið ykkur strax til mín“, sagði
Oliver. „Jeg hefði getað hjálp-
að ykkur. Althea sagði mjer,
frá því sem hún hafði sagt við
þig, Francis um kvöldið. Jeg
hefði getað verið vitni, og það
var einmitt það sem ykkur
vantaði. Jeg vissi það bara
ekki“.
„Það var ekki hægt að bú-
ast við því að neitt ykkar liti
á málið frá okkar sjónarmiði“,
sagði Francis. Hann sagði það
ekki ásakandi, heldur eins og
hann gæti ákaflega vel skilið
það.
„Já, jeg býst við því að það
sje rjett“, sagði Oliver dauf-
lega.
„En þjer, ungfrú“, sagði
Gahagen og snjeri sjer að Mat-
hildu. „Þjer sáuð allt í einu,
hvað var á seyði. Hvernig stóð
á því að þjer urðuð skyndilega
svona vissar?“.
En hún gat ekki hugsað. Hún
mundi það ekki.
„Fram að því, voruð þjer
víst farnar að halda að þjer
þegar hún skrifaði erfðaskrá hefðuð sjeð ofsjónir. Jeg skil
sína. Ef til vill.... ‘
„Þau unnu lengi við hana'
sagði Mathilda, „lögfræðingur-
inn og Rosaleen. Hann vildi
ekki koma nálægt því“.
„Grandy?“, spurði einhver.
Sjálf treysti hún sjer ekki til
að nefna nafn hans.
„Hann hafði óbeit á fjár
málum sagði hann“. Hún snjeri
höfðinu upp að veggnum
„Ef til vill hefur Rosaleen
þót: undarlegt að skjölin voru
ekki frá því áður en faðir
þinn dó“, sagði Gahagen.
„Það var enginn hægðar-
leikur að gabba hana“,, sagði
Jane allt í einu. „Heiðarleik
inn var Rosaleen svo mikið i
blóð borinn“.
„Þekktuð þjer hana vel?“,
spurði Gahagen.
„Hún var frænka mín“,
sagði Jane. „Við vorum ná-
grannar og ólumst næstum því
upp sgman“.
ekki hvernig þjer gátuð allt
í einu orðið svo vissar um
hvernig í öllu lá“.
„Jeg veit það varla sjálf“,
sagði Mathilda veikum rómi.
„Jú, jeg veit það, en jeg veit
ekki hvernig jeg get útskýrt
það“.
„Reyndu það ekki“, sagði
Francis.
„Jú“, sagði hún. „Jeg ætla
að reyna það .... Þetta kom
allt í smáskömmtum. Jeg vissi
allt um það, hvernig öryggið
sprakk. Og Oliver sagði mjer
að Althea hafði heyrt einhvern
mann í útvarpinu og hvað hann
sagði. Og Jane. Hún sagðist
hafa farið til að taka tímann
og maðurinn hafði sagt: „Bak-
að við hægan hita“, á þessum
og þessum tíma. Svo lagði jeg
þetta saman og skyndilega stóð
allt heima“.
Það varð stutt þögn, en svo
hjelt hún áfram.
„En þetta var ekki allt“,
sagði Tyl. Hún var orðin styrk
ari í rómnum. Henni leið bet-
ur, þegar hún gat talað um
þetta. „Jeg vissi að Francis
hafði verið niðri í kjallaran-
um“. Hún var risin upp við
dogg. „Og jeg var viss um að
það var Francis, af því að jeg
fann súkkulaðimolana. Hver
annar hefði svo sem getað
merkt slóðina þannig?“.
„Og hver annar en þú hefðir
getað fundið hana?“, sagði
Franvis.
„Jæja, svo sagði Jane okkur
frá þessum Press og flutninga-
vagninum. Jeg sá allt í einu að
þó að Grandy væri ekki bein-
línis meðsekur, þá var hann að
minnsta kosti ekki ábyggileg-
ur. Jeg var alveg viss um að
Francis hafði verið þarna. En
hann var þar ekki lengur. —
Hann hlaut að hafa farið, og
Jane benti á einn möguleika.
Og svo“, sagéi hún, „þegar
mjer varð litið á Grandy þar
sem hann lá á gólfinu og sá
hollenska súkkulaðimolann
renna upp úr vasa hans“.
„Súkkulaðimolann?“.
„Já“. Það fór hrollur um
hana. „Mjer datt ekki í hug þá,
að hann hefði getað sjálfur
haft með sjer míolann að heim-
an. Jeg mundi bara að jeg
hafði sjeð þá í grasinu við hús-
ið og þeir hurfu. Hver tók þá?
Ef jeg var þá ekki búin að
missa vitið .... Hver hafði vit
á því að taka þá? Hver vissi,
hvaða þýðingu þeir gátu haft?
Aðeins jeg og Francis .... og
Grandy“.
„Þess vegna“, hjelt hún á-
fram. „vissi jeg að hann var
ekki ábyggilegur. Jeg held að
jeg hafi bara .... sjeð hann
eins og hann var.
„Hann var. ...“. Gahagen
hristi höfuðið. Hann átti ekk-
ert orð yfir það, hvernig
Grandy hafði verið. „Svo opn-
aði hann kistuna til þess að
látast gægjast ofan í hana. Og
læsti henni aftur fyrir framan
nefið á okkur. Hann þorði ekki
að hætta á það að hún mundi
opnast þegar hún væri komin
í kranann. Auðvitað var það
einmitt það, sem gerði út um
allt“.
„Þjer voruð fljótir að sjá
það“, sagði Jane.
„Jeg verð að segja það að ,
jeg var heppinn að vera með-
vitundarlaus mestan tírnann",
sagði Francis. „Jeg er feginn
að jeg hafði ekki hugmynd um
kranann eða hvar jeg var“.
„Jeg var nærri orðin brjál-
uð“. sagði Jane.
Mathilda leit á æðina, sem
hún sá að slóst '^htan á hálsi
Francis og hugsaði: Það var
jeg líka.
„Jæja, það voru hans enda-
lok“, sagði Francis. „Hann
hafði svo sem getað borið því
við að hann væri farinn að sjá
illa. Hann hefði vel getað hald
ið því fram, að hann hefði ekki
getað greint mig í fatahrúg-
unni. Ljósið var .heldur ekki
upp á það besta. Hann mundi
hafa notað tungulipurðina og
hver veit nema hann hefði
getað klórað sig út úr Öllu
saman. Ef beinin mín hefðu
I klandri með Simba
Etfir GILBERT VEREN
18.
Hæhæ, kallaði aulabárðurinn fyrir utan gluggann. —*
Vaknaðu þú þarna.
Jeg stóð upp, gekk fram að glugganum og leit út. Simbi
var þar glottandi, eins og hann var vanur og þegar hann
kom auga á mig klakaði hann svo meinfýslega, að mig lang-
aði til að skila honum aftur steinvölunni, sem hann hafði
kastað, og skila henni á viðeigandi hátt.
— Hvað er að sjá þig, gamli kunningi, sagði hann. Geng-
ur eitthvað að þjer? Þú lítur út eins og þú hafir sjeð drauga.
— Mig dreymdi hræðilegan draum, draum, sem er að-
vörun til mín um að jeg má alls ekki taka þátt í skemmt-
uninni í kvöld. Það getur svo sem verið að mig hafi dreymt
svona út af svínaketinu, sem jeg át í gær, rjett áður en jeg
háttaði, en það breytir ekki ákvörðun minni. Jeg ætla ekki
að taka þátt í þessari skemmtun í kvöld.
— Það gerir ekkert til, svaraði Simbi strax. — Það verð-
ur engin skemmtun. Skólameistarinn hefur annaðhvort
gleymt henni, eða hann hefur hætt við hana og hann fór
í morgun vestur á land og ætlar að taka sjer frí í hálfan
mánuð, svo að það verður að fresta skemmtuninni um
óákveðinn tíma. Og ef jeg á að segja þjer sannleikann,
gamli fjelagi, þá er jeg bara feginn að því hefur verið
frestað. Ert þú það ekki líka?
Jeg andvarpaði mikið ljettara. Það var eins og bvrði
væri af mjer ljett. — Jú, jeg er feginn því, svaraði jeg
bara.
SÖGULOK
Svarti sauSurirm í fjöldskyld-
Rœktarlausir foreldrar.
Tannlæknir fór í i.cknisferð til smá
þorps nokkurs og ma-gir notuðu tæki
færið til að fá sjer nýjar tennur og
láta gera við sinar eigin.
Eins og að likum ketur urðu sjúkl-
ingarnir varir ýmissa miður þægi-
legra kennda, líkamlegra og andlegra.
en fáir fundu til jafn ínnilegrar sorg
ar og þriggja ára snáðinn, sem grjet
fögrum tárum heilan dag yfir því
óskiljanlega kæruleysi íoreldra sinna,

að nota ekki tækifærið og láta smíða
falskar tennur í nýfædda systur sína.
★
Undunarefni beggja.
Skólakennari var að reyna litla
drengi í reikningi. Hann benti á lít-
inn náunga og sagði: „Mangi, hvað
er sjö sinnum níu?“ „Sextíu og þrír“,
svaraði drengurinn hiklaust. „Ágætt,“
sagði kennarinn undrandi og hrifinn,
„vissulega ágætt.“ „Je minn eini“,
sagði Mangi og augun í honum urðu
stór eins og undirskólar. „Það er
RJETT!"
★
Málgefinn maður sagði við kunn-
ingja sinn: „Hefirðu tekið eftir hvað
Jón er hræðilega ókurteis? Hugsaðu
þjer, um daginn geyspaði hann þrisv-
ar ó meðan jeg var að tala við hann“.
Og kunninginn svaraði: „En það
er ekki víst, að hann hafi verið að
geyspa'. Ef til vill hefir hann verið
að reyna að segja eitílivað."
„Hvaða þrjú orð cru það, sem eru
mest notuð í skólum af nemendum?"
spurði faðir nokkur son sinn. „Jeg
veit það ekki,“ svaraði sonurinn.
„Rjett", sagði faðirinn, „þú hittir á
það í fyrsta sinn.“
(jott oý paróœit nýtt ár,
e i/ ahhlœti ^yrir ul&óhiptm
il
a uona armu.

AUGLÝSING ER GULLS í GILDI