Morgunblaðið - 06.01.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 6. janúar 1950.
gyiiHMii'
Ný bráðskemtileg framhaldssaga:
Framfcaldssagdfi 3
iiHiMiiiimMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiniiiimiiinimaiiMmmnminHniiiiiiiiMiiiiiiiiiinmivin'^B
BASTIONS-FÓLKID
Eftir Margaret Ferguson
miiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
Logan. ..Beckett sjer um far-
angurinn".
Hún gekk á eftir honum upp
á veggsvalir fyrir framan
dyrnar, sem voru alþaktar
vafningsviði, gegn um litla for
stofu og inn í stórt ferhyrnt
anddyri. Ljósið inni var svo
sterkt að það blindáði hana
tfyrst í stað eftir myrkrið úti,
og hún fann hitann hlaupa
fram í vanga sjer eftir kuld-
ann.
Mallory St. Aubyn heyrði
- ekki þegar þau komu. En þeg-
ar hann kom fram úr bókaher-
bergi sínu sá hann hana standa
á miðju gólfinu. Hún var í
stuttri loðkápu og rauðu ferða-
pilsi. Ljósið Ijek um dökkt hár
Jiennar, sem var dálítið úfið
eftir ferðalagið. Hún var brún-
cygð og rjóð í kinnum. Hon-
um fannat hún vera eins og
laufbiað sem hafði fallið af trje
um haust og fokið óvænt inn
í anadyrið.
„Þá erum við komin, pabbi“,
sagði Logan. „Þetta er Sherida
Binyon“.
Það var einhver fyrirmanns
hreimur í rödd hans, eins og
honum fyndist hann bera á-
Þyrgðina á því að liafa galdr-
- að hana fram úr myrkrinu. —
Sherida Binyon......... Leah
hafði ekki minnst á það að hún
hjeti Sherida. En því skyldi hún
ííka hafa gert það? Mallory
i jetti fram höndina.
„Velkomnar til Bastions,
ungfrú Binyon. Það var gott
að Logan kom yður hingað
hbilu og höldnu. Hann er mesti
glanni við akstur og hæðar-
drögin hjer eru nokkuð brött.
Jeg var farinn að halaa að eitt-
hvað hefði komið fyrir ykkur.
Eða kom lestin kannske of
seint? Jeg hjelt að þið munduð
höiiia fyrr“.
„Það er mjer að kenna,£, sagði
Logan. „Lestin kom á rjettum
tíma. En það sprakk hjá mjer
svo að jeg varð of seinn. Sher-
ida- beið á stöðvarpallinum, þó
að það væri auðvitað Perowen
lajög á móti skapi. Hann var.
eins og snúið roð í huna eins
og fyrri daginn og þóttist jafn-
vel ekki kunna að tala ensku
trí þess að þurfa ekki að kveðja
okkur. Sheridu hefir ábyggi-
lega ekki verið farið að lítast
á blikuna, ef hún hefði mátt
dæma fólkið hjer suður frá eft
-tr framkomu hans“.
„Það var þjer líkt að koma
of seint“, sagði Mallory. „Kom-
>ð þjer hjerna að arninum. Yð-
ur hlýtur að hafa verið orðið
It'ált, ef þjer hafið þurft að bíða
á þessum svokallaða stöðvar-
þalli okkar. Mjer þykir leitt
að konan mín skuli ekki koma
fyrr en á morgun .... en Log-
an hefir sjálfsagt sagt yður það
.... En Jane sjer um yður
þangað til. Jane“.
„Jeg er að koma“. Stúlku-
rödd heyrðist að ofan.
Sherida gekk yfir að stóra
; arninum og rjetti hendurnar yf
ir logana. Hún var nú farin a3
yenja$f þirtutmi , innj. Tialdið
’ ? n .
i iniiiilii<iiiiiiiiiiiiiiiiimniMHiHiiiiiMiiiiMimMiiMMMiiiiaiiiiiii]iiiiiiniiiiiiiiMiMiMimi«iiiiiiiMiMMiHiiiiitiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiMiimiiiiiiiiiiiiii»Wí
lit undir fínlegum dökum augna
brúnum.
Sheridu datt ósjálfrátt í
hug, hvernig fyrri kona Mal-
lory St. Aubyn mundi hafa
verið útlits, úr því þessi tvö
börn hennar voru bæði svo ger-
ólík föður sínum. Mallory St.
Aubyn var þrekVaxinn og festu
legur á svip og það var ekkert
í andliti hans. sem minnti á
þessi tvö elstu börn hans. Þau
voru bæði of grannvaxin og
næstum því óeðlilega snör í öll
um hreyfingum.
„Fyrirgefðu hvað jeg var
lenvi, pabbi“, sagði stúlkan. —
Rödd hennar var skær og hrein
en það var líka eitthvað í henni,
sem bar vott um eirðarleysi.
„Andrew uppgötvaði rauða
bletti á brjóstinu á sjer og
hann hielt því fram að hann
væri búinn að fá mislinga. .Teg
burfti að fletta upp í læknabók-
inni til þess að sannfæra hann
um að það væri mesta vitleysa".
•Andrew virðist geta fram-
kallað á sig rauða bletti á ólík-
legustu stöðum, ef um það er
að ræða að hann eigi að gera
eitthvað, sem honum er miður
vel við. Þetta er Sherida Binv-
on, Jane. Logan ljet hana bíða
eftir sier í hálftíma á Tremerri
on-stöðinni, svo að mig grun-
ar að hún sje bæði orðin þreytt
og svöng“.
„Það var nú ekki svo slæmt“.
sagði Sherida. „Jeg beið aðeins
í nokkrar mínútúr áður en
hann kom. Það hlvtur að hafa
verið óbægilegt að taka á móti
mier, úr því frú St. Aubyn er
ekki heima".
„O, það kemur varla nokk-
ur hingað nema þegar komið
er fram í myrkur eða á ein-
hverjum óheyrilegum tíma á
morgnana“, sagði Jane. , Logan
er orðinn vanur því. Mier þyk-
ir vænt um að þú skulir vera
komin, Sherida. Jeg hefi verið
að reyna að vera vjelritunar-
stúlka fyrir Leah, en mjer ferst
það hreint ekki, og það hlýtur
að reyna mjög á þolinmæði
hennar, þegar jeg er að bisa við
að skrifa fyrir hana brjefin á
ritvjelina með tveimur fingr-
um. Og henni líkar hreint ekki,
hvernig jeg raða blómum. En
þarna koma hin“.
Anddyrið virtist alt í einu
vera orðið fullt af fólki. Önn-
ur stúlka, yngri en Jane, með
rautt, fíngert hár, sem liðaðist
um vanga hennar og stóran
munn, og þrekvaxinn skóla-
drengur með freknur á enninu
og stuttu nefinu. Hann var sá
eini sem bar það með sjer að
vera sonur Mallory. Þybbin
þjónustustúlka og renglulegur
maður, líklega þjónn í húsinu,
voru að bera inn farangurinn,
og þrír hundar hlupu geltandi
og ýlfrandi um fætur þeirra.
„Þegið þið“, kallaði Mallory
til þeirra, og þeir lögðust lúpu-
Teeir fyrir framan arininn, en
höfðu ekki augun af Sheridu.
„Þetta eru Christine og And-
rew, Sherida, og þá erum við
öll komin. í bili að minnsta
á leiksviðinu hafði verið dreg-
ið frá. Fyrsti þáttur var byrj-
aður, og henni fjell hann vel.
Anddyrið var auðsjáanlega líka
notað sem dagstofa. Þykk rauð
brún gluggatjöld voru dregin
fyrir gluggana. Nokkrir dálítið
slitnir hægindastólar stóðu fyr
ir framan arininn. Þykk pers-
nesk teppi á gólfinu og olíu-
málverk á veggjunum. — Hjer
og þar lágu hlutir, sem báru
þess vott að hjer dvaldist fólk-
ið oft: bækur ogxblöð og sauma
karfa og lítið flugvjelarlíkan
hálfsett saman. Hún hafði bú-
ist við öðru andrúmslofti í þessu
húsi, kuldalegra og þyngra. En
það var engin ástæða til þess
að þetta hús gæti ekki verið
notarlegt og hlýlegt, þó að það
stæði uppi á hrikalegum klett-
um, eins og þægilegt hús á
grasigrónum bletti einhversstað
ar í útjaðri London.
„Yður hlýnar við þetta“,
sagði Mallory og gekk til henn
ar með sherry-glas. „Þjer ætt-
uð að teyga það, ungfrú Biny-
on .... eða megum við kalla
yður Sherida? Logan virðist að
minnsta kosti álíta að honum
sja það leyfilegt“.
„Auðvitað .... mjer þætti
vænt um að þið kölluðuð mig
það öll“, sagði hún. „Mjer er
illa við það að.vera kölluð ung
frú Binyon“.
„Það er þó betra en ungfrú
Miffity eða ungfrú Sheeps-
hanks!i, sagði Logan og kom
yfir að arninum til þeirra, með
sherry-glasið í annari hendinni.
..Hefir Leah hringt til þín frá
Truro, pabbi?“
„Já. Hún komst þangað heilu
og höldnu en jeg held að hún
hafi verið orðin dálítið þreytt.
Jeg sagði henni að fara
snemma í rúmið. Mamma held-
ur henni ekki lengi vakandi, en
henni þykir vænt um að vita
af henni í húsinu. Jeg er hrædd
ur um að jeg hafi óþarflega
mikla tilhneygingu til að vera
áhyggjufullur, þegar konan
mín fer í ferðalög“, bætti hann
við og sneri sje rað Sheridu.
„Við reynum að gera henni
ferðalögin eins þægileg og
mögulegt er, en þó er það altaf
áreynsla fyrir hana.- En hún
vildi endilega fara og móðir
mín verður altaf svo glöð, þegar
hún kemur, að henni finnst erf
iðið vera þess virði. Við erum
altaf í vandræðum með að fá
hana til að hlífa sjer. Og það
er einmitt það, sem þjer getið
hjálpað okkur, án þess þó að
þjer megið beita áhrifum yð-
ar of augljóslega“.
„Jeg er búinn að vara Sher-
idu við því“, sagði Logan. —
„Jæja, þarna kemur Jane“.
Grannvaxin stúlka í dökk-
rauðum kjól hljóp ljettilega nið
ur breiðan, snúinn stigann. —
Hún var eins dökk og Logan
var Ijós yfirlitum, grannleitt
andlit og dökkt af'sólinni, um-
kringt hrafnsvörtu hári, sem
liðaðist niður bak hennar. Aug
yn ,vo.ru skær og. silfurgrá að
í leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
■ 3. ' -**}
Halligan glotti. — Já og jeg held meira að segja, að hann
hafi farið vitlaust með það. En er þetta annars eftir Shake-
speare? 1
— Nei, jeg hugsa nú að þetta sje eftir einhvern annan.
Ef til vill er Nabbi sjálfur farinn að yrkja.
Mjer þótti mjög fyrirlitleg þessi fáfræði og var satt að
segja að hugsa um að ráðast á þá og beita þá líkamlegu
ofbeldi. En þeir voru nú tveir á móti mjer einum auk þess,
sem jeg minntist, að jeg hafði leiðst út í þetta í þeim til-
gangi að koma á varanlegum friði, svo að jeg hjelt höndun-
um kyrrum í buxnavösum.
Dikki hjelt áfram að fletta Hádegispóstinum. Allt í einu
blístraði hann og las eitthvað með miklum áhuga.
— Heyrið þið nú. Hlustið þið á. Hjerna er tækifæri til að
vinna sjer inn peninga og um leið að vinna sjer eitthvað til
frægöar. Hjerna stendur í blaðinu. ■— LÝST EFTIR MANNI
— HENRY JACKSON. Hæð 172 centimetrar, vel vaxinn
kraftulegur. Um það bil 32 ára að aldri. Ljóshærður og
hrokkinhærður. Bláeygður og alrakaður. Síðast þegar hann
sást hafði hann gleraugu, sem engin umgjörð var um glerin
og var klæddur í drappleit brúnröndótt jakkaföt. Vitað að
hann var fyrir skömmu í nágrenni Breiðhafnar.
Dikki leit spenntur til Halligan og síðan á mig.
— Breiðhöfn, hrópaði hann æstur. Heyrið þið það strákar.
Og Bieiðhöfn er aðeins 3 kílómetra í burtu.
imju.
— Þetta er hr. Hansen, nætur-
vörðurinn.
★
Maður nokkur hringdi til læknis-
ins síns um miðja nótt og bað hann
í miklu ofboði að koma strax til kon-
unnar sinnar.
„Er hún mikið veik?“ spurði lækn-
irinn.
„Þjer vitið“, sagði maðurinn, „að
konan mín sefur alltaf með opinn
munn, og nú skeði nokkuð alveg
hræðilegt, það hljóp mús ofan i
hana“.
Læknirinn sagði manninum að
hann myndi koma þegar i stað, en
ráðlagði honum að halda ostbita J'fir
munninum á konunni þangað til
hann kæmi, til þess að vita, hvort
hann gæti ekki narrað músina upp.
Síðan flýtti læknirinn sjer af stað.
Þegar hann kom á áfangastaðinn,
fann hann manninn, sem stóð yfir
konunni sinni og hjelt á fiskbita
yfir munni hennar.
„Hvað er þetta maður,“ sagði lækn
irinn,“ sagði jeg yður ekki að nota
ostbita? Haldið þjer að músin eti
fisk?“
„Nei“, ragði maðurinn“, en jeg
ætlaði bara að ná kettinum upp
fvrst.“
★
I Mainefylki í Ameríku eru menn
kunnir fyrir fámælsku. Venjulega
eru samtölin á þessa leið. ...Góðan
daginn. Gott er nú veðrið í dag.“
„Jé, það má nú segja, vertu sæll.“
En dag nokkurn fannst Pjetri gamla
hann vera í skapi til að rabba. Hann
mætti Dóra, kunningja sínum og
sagði. „Komdu nú sæll, Dóri, Heyrðu
hvað var það, sem þú gafst hestinum
þínum í vetur þegar hann var veik-
ur?“ „Terpentína,“ sagði Dóri. „Nú
já, þakka þjer fyrir," sagði Pjetur.
Nokkru seinna hittust þeir aftur.
„Heyrðu, Dóri,“ sagði Pjetur,“ sagð-
. irðu ekki,.,að það hefði verið terpen
tína, sem þú gafst hestinum þínum?“
„Jú,“ sagði Dóri. „En jeg gaf mínum
hesti terpintinu og hann drapst.“
,,Já,“ svaraði Dóri, „það gerði minn
hestur líka“.
★
Rithöfundur mætti útgefandanum
sínum, sem virtist vera í döpru skapi.
„Hvers vegna ert þú svona þungt
hugsi?“ spurði rithöfundurinn. „Mig
dreymdi alveg hræðilegan draum í
nótt,“ sagði útgefandinn. „Mig
dreymdi, að þú varst búinn að skrifa
bók, sem seldist upp um leið og hún
kom út í 10 milljón eintaka upplagi.“
„Nú, hvað var svo hræðilegt við
það?“ spurði rithöfundurinn.
„Jeg vaknaði, áður en jeg var bú-
inn að fá tíu prósentin mín“, • var
svarið.
Góð gleraugu eru fyrir öllu.
Afgreiðum flest gleraugnarecept
og gerum við gleraugu.
Augun þjer hvílið með gler-
augu frá
TÝLI H. F.
Austurstræti 20.
SKipAUTtiCRO
RIKISINS
M.s. Helgi
fer til Vestmannaeyja í kvöld. Tekið
á móti flutningi í dag.