Morgunblaðið - 23.05.1950, Qupperneq 10

10

Þriðjudagur 23. maí 1950.
limiiiiiiiHiiiiHiiiiiiiiumitiHiuiiHiiiii* _
r........... Framhaldssagan 39
| Cestir hjá „Antoine“ i
Effir Frances Parkinson Keyes
B
IIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHHIIIIIIIHHIHIHHmilHlllllllltlHIIIIIIIIIIHIIIHIIIIMHIIHHIIIIIHHIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIItl
Nú var það greinilegt að rödd
Caresse brast, en Ruth flýtti
sjer að grípa fram í fyrir henni.
„Það er mjög vingjarnlegt af
þjer að hugsa um það“, sagði
hún. „En jeg er þegar búin að
fá senda köku. Sabin Duplessis
sendi mjer hana í fallegri
öskju“.
„Jæja, ekki þarf jeg að undr-
ast það. Það er einmitt eftir
honum. Hann gleymir aldrei af-
mælisdögum og öðrum hátíðis-
dögum eins og flestir karl-
menn gera; Mjer finnst hann
alltaf mjög skemmtilegur og
jeg býst við að þjer eigi eftir
að finnast það líka. En auðvit-
að er hann ekki eins vel fyrir-
kallaður nt'ha og hann er ann-
ars. Þetta var líka mikið áfall
fyrtr hann eins og eðlilegt er“.
Ósjálfrátt beindist samtalið
alltaf beinlínis eða óbeinlínis
að Odile, en Ruth gerði enn
eina tilraun til að forðast það.
„Auðvitað hefi jeg ekki hitt
hann ennþá,- en jeg gat sjeð
það af því sem stóð á miðan-
um sem fylgdi kökunni að hann
mundi vera Hflegur og uppfinn
ingarsamur“,
Caresse kinkaði kolli. „Þú
þarft víst ábyggilega ekki að
efast um bað. Eini gallinn á
honum er sá, að hann á það
til að drekka nokkuð mikið, en
það kemur ekki oft fyrir......
Jæjai jeg verð að halda áfram.
En vel á minnst, annað erindið
var að segja-þjer að Clarinda
Darcoa kemur og sækir þig á
dansleikinn í kvöld, þar sem
jeg get ekki farið“.
„Clarinda Öarcoa?“
„Já. Hún ör enn álitin ein
glæsilegasta ''stulkan í New
Orleans, þótt hún sje orðin að
minnsta korti tuttugu og fimm
ára. Hún er mikill aðdáandi
frænda þíns og henni finnst
hann vera "nesti maður sinnar
samtíðar. Hún. vill bókstaflega
gera allt fýrir hann. Jeg er bú-
in að tala við.hana. Hún ætlar
að koma nögu snemma til þess
að þið fáið sæti í fremstu röð-
unum og hún sýnir þjér allt um
það hvernig þú eigir að haga
þjer. Jeg er viss um að þú átt
eftir að skemmta þjer vel í
kvöld“.
Og það var orð að sönnu.
Ruth mundi ekki eftir því að
hafa nokkurn timann skemmt
sjer svo vel. Clarinda Darcoa
beið hennar niðri í bókaherberg
inu þegar hún kom niður. Hún
var suðræn á svip, dökkhærð,
ávalt andlit og frekar hörunds-
dökk. Augun voru dimm og
dreymandi og brosið blítt. —
Hrafnsvart hár hennar var
greitt í tvær fljettur, sem voru
vafðar upp á höfuðið og stung-
ið í þær camelíublómum. Og í
blævængnum voru einnig
camelíublóm.
„Mjer er það sönn ánægja að
fá að fylgja yður, ungfrú
Avery“, sagði hún. „Það er leitt
að Caresse skyldi verða af
þeirri ánægju. En úr því það
var orðið svo vonlaust um vesa
lings Odile, þá hefir fráfall
hennar ef til vill aðeins verið til
blessunar. Jeg held að frú La-
lande líti að minnsta kosti þeim
augum á það“. Rut leit undr-
andi á hana, en hún hjelt á-
fram. „Jeg var í „Bláa salnum“
á föstudagskvöldið og settist
snöggvast niður við borðið næst
því þar sem hún og Foxworth
sátu, og þá heyrði jeg að frú
Lalande sagði að það væri í
rauninni fyrir bestu að Odile
.... það ‘er að segja ef hún
mundi......Auðvitað var það
ekkert annað en fólk segir þeg-
ar einhver, sem þeim þykir
sjerlega vænt um, er veikur
og venjulega án þess að meina
það alvarlega. En þegar jeg
frjetti að Odile hefði dáið svo
skyndilega, þá vonaði jeg að
móðir hennar mundi geta litið
á það á annan hátt“.
„Já, jeg vona það líka“, sagði
Ruth, eins og annars hugar.
„Jæja, en við skulum ekki
hugsa og því síður tala um það
núna. Jeg get ekki annað efi
hrósað happi yfir því 'að fá að
fylgja yður á fyrstu uppskeru-
hátíðina. Yður finnst það sjálf-
sagt skrítið að karlmaður skuli
ekki fylgja yður, en þetta er
allt samkvæmt gömlum sið-
venjum, og þeir eru allir komn
ir á undan kvenfólkinu og eru
klæddir eins og matsveinar
með grímur og það er ekki ætl-
ast til þess að við þekkjum þá“.
„Já, jeg skil. Mjer er líka
sönn ánægja af því að fara með
yður á fyrsta dansleikinn á
uppskeruhátíðinni“.
Clarinda svaraði engu en
brosti sínu dreymandi brosi.
Þær fengu sæti á einum
fremstu bekkjanna og Ruth
horfði hugfangin á allt skraut-
ið og dýrðina í kringum sig. —
Hljómsveitin tók nú að leika
fjörug lög. Allt í einu opnuð-
ust stórar dyr og inn um þær
kom heill hópur grímuklæddra
karlmanna, sem báru stóra
köku á milli sín fram á mitt
gólfið. Síðan var tjaldið dregið
frá sviðinu þar sem „kóngur-
inn“ sat með fríðu föruneyti“.
Drottningin“ var kosin og hún
leidd upp í hásætið við hlið
hans.
„Bráðum kemur að því að
dansinn byrji“, sagði Clarinda.
„En fyrsta dansinn dansa að-
eins hirðmeyjarnar“.
„Jeg býst varla við því að
jeg dansi mikið. Jeg þekki
varla nokkurn hjer í New
Orleans“, sagði Ruth. „En mjer
er alveg sama. Mjer finnst það
alveg nóg skemmtun að horfa
á alla þeSsa dýrð'b
Með sjálfri sjer hugsaði hún
að þetta var ekki heilagur
sannleikur. Hún mundi
verða fyrir miklum vonbrigð-
um ef Russ dansaði ekki við
hana. Og aftur leit Clarinda á
hana og brosti sínu dreymandi
brosi.
A sama augnabliki gekk
svartklæddur maður fram og
kallaði upp nöfn:
„Ungfrú Mary Bond ....
ungfrú Conrelia Sheldon ....
unefrú Ruth Avery....“.
Ruth stóð á fætur eins og
hún sá að hinar gerðu. — Um
leið gekk grímuklæddur raað-
ur til hennar og leiddi hana
fram á gólfið. Ruth þurfti ékki
að spyrja hann að nafni. Hún
vissi að það var Russ. Þau
dönsuðu þegjandi, og aftur
fann hún til þægindakenndar,
eins og hún hafði fundið svo oft
í návist hans. Allt í einu var
blásið í flautu og hann fylgdi
henni í sæti sitt. Áður en hann
skildi við hana, stakk hann
hendinni ofan í hvíta pokann.
sem hann bar á bakinu og rjetti
henni lítinn böggul.
„Kærar þakkir, ungfrú Av-
ery“, sagði hann og var á auga
bragði horfinn í mannþröngina.
Ruth settist og tók brjefið ut-
an af bögglinum full eftirvænt-
ingar. í honum var lítill silfur-
bikar með áletruðum stöfunum
T. N. R. og ártalinu 1948. Hún
leit spyrjandi á Clarindu. sem
einnig var að taka upp líkan
böggul.
„Það eru alltaf einhverjar
gjafir á hverju ári“, sagði hún.
„Þetta getur orðið skemmtileg
glasasamstæða ef maður fær
nógu marga“. „En jeg býst ekki
við að fá fleiri, en það er gam-
an að honum bara einum. Jeg
ætla að geyma hann og....“.
„Ungfrú Margery Le Boeuf
.... ungfrú Elaine Caldwell
.... ungfrú Ruth Avery....“,
kallaði svartklæddi maðurinn.
Áður en varði var hún kom-
in aftur fram á gólfið og aftur
í sætið með annan böggul. Hún
var varla búin að taka utan af
honum brjefið, þegar aftur var
kallað í hana og þannig gekk
það allt kvöldið. Hún dansaði
við stóra menn og litla, granna
og gilda og þegar dansleikur-
inn var á enda lágu gjafirnar í
hrúgum allt í kringum hana á
bekknum.
„Jeg kem þegar þú vígir
glasasamstæðuna“, sagði Clar-
inda brosandi. „Og míg langar
líka til að bjóða þjer til okk-
ar. Jeg býst varla við því að
herra Foxworth hafi tíma til að
koma til kvöldverðar?“
„Nei, jeg er hrædd um ekki.
Hann' er mjög önnum kafinn,
og auk þeás....“.
Hún þagnaði. Að öllum lík-
indum var samband frænda
hennar við frú Lalande orðið
opinbert leyndarmál en hún
hafði samt ekkert leyfi til að
fleypra með það.
„Nei, jeg held að það sje ekki
vert að bæta því á allt annað
sem hann þárf að stánda í“,
sagði Clarinda og brosti eins og
hún hefði ;getað lesið hugsanir
Ruth. „En jeg vona að þú get-
ir komið og borðað með okkur
hádegisverð. Jeg ætla að bjóða
nokkrum vinstúlkum mínum
með þjer svo að þær fái tæki-
færi til að kynnast þjer. Ætl-
SÖLLBÚÐ, VIÐGERÐLi
VOGIR
I 1 Reykjavik og njprenni lánum I
í við sjálfvirrar búðarvogi • á !
| meðan á viðgerð stendur.
I Ólafur GísJason & Co. I< }. §
i Hverfisgötu 49, sími 81370 i
I :
........
Einar Ásmundsson
hœstaréttarlögmaður
Skrifstofa:
TJarnargötu 10 — Síml M07.
Silfur í Syndabæti
FRÁSÖGN AF ÆVINTÝRUM ROÝ ROGERS
36.
— Jæja, lögregjustjóri, sagði Carol. — Jeg býst þá við, að
við sjeum ekki lengur undir handtökunni.
— Nei, það er víst ekki lengur, muldraði lögreglustjórinn.
— En þessi maður er samt enn ákærður um morð og jeg
verð að handtaka hann. Hann benti á Roy.
— Jeg verð ekki handtekinn, sagði Roy. — Ekki jeg, vegna
þess, að það var ekki jeg, sem myrti gamla Ed. Það var
Regan, sem gerði það. Þú munt komast að því lögreglustjóri
góður, að kúlan, sem varð Ed að bana er ekki úr minni
byssu, heldur úr byssu Regans.
— Mig varðar ekkert um þetta morð, sagði Vanderpool.
En hjer með ætla jeg að leggja fram ákæru við háttvirt yfir-
valdið. Regan hefur sýnt það, að hann er fantur. Jeg krefst
þess, að hann sje tekinn fastur fyrir að búa til falsfregnir
um að hjer sje ekkert silfur. Hann hefur bakað mjer stór-
kostlegt tjón með þessum lygum. Heyrið þjer það lögreglu-
stjóri, jeg krefst þess, að hann sje tekinn fastur.
Lögreglustjórinn virtist nú vera orðinn alvarlega ruglaður
i ríminu. Þegar hann kom í Syndabæli, þá hafði Regan skip-
að honum að handtaka Roy, en nú var svo komið að Roy og
Vanderpool heimtuðu, að hann handtæki Regan.
— Jeg veit eiginlega ekki hvað jeg á að gera, sagði lög-
réglustjórinn. — Mig langar bara til að setja handjárnin á
einhvern. Alveg sama hver það er.
Hann gekk í áttina til Regans.
Regan virtist vera mjög taugaóstyrkur og nú missti hann
allt vald á sjer.-Hann dró upp skammbyssu og hrópaði:
— Jeg læt ekki handtaka mig hjer. Þú tekur mig ekki,
lögreglustjóri. Hann miðaði byssunni á þau öll og bjóst til
að komast undan. Hann var bara svo óheppinn að ganga að
Gunnu, múlösnunni. Þegar hann var kominn alveg að henni,
sló hún hann með afturlöppunum. Regan fjell niður og
missti byssuna.
^ÍirijxT* rnjQ^L^unrJujilfi^riu«
„HugsaSu þjer! ÞaS hefir slopp
iö Ijón út úr dýragarðinum".
★
Fögur breytni
,.Jæja, góði jnmn,“, spurði mamina
skátans. „Ertu búinn að' gera
góða verknaðinn þinn í dag?“
„Já, það geturðu sveiað þjer upp
á“, svaraði sonurinn. „Jeg kenndi
Jenny litlu frœnku að reka aldrei
framar tunguna út úr sjer framan
i skáta“.
★
Móðirin: „Hvort viltu heldur lag-
köku eða búðing, Villi?“
Villi: „Lagköku".
Faðirinn (reynir að siða son sinn):
„Lagköku hvið?“
Villi: „Lagköku fyrst“.
★
Litill drengur hafði svo fjörugt í
myndunarafl, að hann sagði iðu-
lega langar sögur, sem enginn fótur
var fyrir. Einu sinni hljóp hann
óðamála inn og sagði mömmu sinni,
að hann hefði sjeð bjöm i garðin-
um.
„Heyrðu, Tobbi“, sagði mamrna
hans“, þú veist að þetta var ekki
björri, það var bara stór hunduf. —
Farðu nú inn í herbergið þitt, og
biddu Guð að fyrirgefa þjer að
skrökva".
Eftir nokkrar mínútur kom Tobbí
aftur.
..Baðstu Guð að fyrirgefa þjer?“
„Já, og hann sagði að það væri
allt í lagi. Hann sagði, að hann hefði
sjálfur haldið, að þetta væri hjöm,
þegar hann sá hundinn fyrst“.
★
Stærðfræðin var erfið, en K ad litli
fjekk rjett svar.
„Þetta er gott, Karl“, sagði kenn-
arinn.
„Gott“, sagði Karl með fyrirlitn-
ingu. „Þetta er fullkomið".
flllillllllllllllllllll'IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIHIHIIIB
Viðgerðir á allskonar skrif-
stofuvjelum. Fljót afgreiðsla.
Sími 7380.
Munið milliríkjakeppnina FIINIIMLAND: ÍSLAND í handknattleik
á iþróttavellinum í kvöld KL. 8.30 Glímufjelagið Ármann
tiiiiiiii'iiitiuiuHiuiuiiuiaiiiiiiimimiiiiiiimiiiiiimu