Morgunblaðið - 02.09.1950, Síða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. sept. 1950
lliilliiiiilliiinl
Framhaldssagan 25
■ llllllllllllllllllllllllllllltllllHIIHIUIRn
nfuiiiiiiiimiuifimitrumre
FRIJ MIKE
Effir Nancy og Benedicf Freedman
iiniiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimmiiimimmmmiiiimiimiimmiimiumuimiimiimimimiam* in
Nótt í Nevada
Við þögðum öll. Stúlkan leit
á mig og síðan á Aí-atnið, sem nú
var farið að sjóða og sagði: —
„Það er mikill heiður fyrir
þetta heimili, ef Mike undirfor-
ingi og frú Flannigan borða
hjer“.
Jeg hneppti frá mjer jakkan-
um og settist. Undirbúningur-
inn undir máltíðina hjelt á-
fram. En stúlkan sagði ekki
meira.
Stundarkorn síðar vaknaði
t^irnið. Jeg tók hann í kjeltu
mína, en hann laumaðist á brott
og gekk reikulum skrefum til
Joe Henderson. Hann greip
með litlu brúnu hendinni sinni
í buxnaskálmar risans og sagði
eitthvað, én hvort það var á
Indíánamáli eða bara bull, vissi
jeg ekki.
„Er hann farinn að tala?“
spurði jeg.
Joe Henderson leit á mig
einkennilegu augr.aráði.
„Já, á máli Indíánanna kall-
ar hann mig „pabba“. Það var
hæðnishreimur í rödd hans, en
hann strauk hið dökka höfuð
sonar síns mjög mjúklega.
„Segðu konunni hvað þú
heitir“.
Barnið sneri sjer við í örm-
um föðurs síns og virti mig fyr
ir sjer um stund með alvarleg-
um augum. „Siwah“, sagði
hann.
Henderson hnyklaði brýrnar,
sneri sjer síðan að stúlkunn og
sagði eitthvað við hana með
reiðilegri rödd. Hún svaraði
honum ekki og hjelt áfram
starfi sínu eins og ekkert hefði
í skorist. Hann sneri sjer að
barninu. Rödd hans var nú
ekki lengur reiðileg, en ef til
vill fannst mjer það vegna þess
að hann breytti um tungu og
talaði nú á ensku. Aftur sagði
hann, „Segðu konunni hvað þú
heitir“.
Það stóð ekki á svarinu
„Tommy Henderson“.
„Hann er duglegur, litli snáð-
inn“, sagði Mike.
Jeg var undrandi. Jeg vissi
ekki að Mike geðjaðist að litl-
tun börnum. Það var svo margt,
sem jeg ekki vissi um Mike. En
hvað þetta snerti gladdist jeg.
Indíánastúlkan lagði hljóð-
lega á borðið hjá okkur, en hún
sat ekki til borðs með okkur,
og Henderson virtist ekki kæra
sig um að hún gerði það. Jeg
var glöð, þegar máltíðinni var
lokið og við komumst út úr hita
svækjunni í herberginu.
Mike glotti tií mín.
„Hvort heldur þú að hús okk-
ar sje til hægri eða vinstri?“
Jeg*leit til beggja handa. —
Þegar við komum til þorpsins,
hafði jeg/ tekið eftir nokkrum
skálum, en þeir sáust ekki hjeð
an vegna þess, að snævi þakin
grenitrje huldu útsýnið.
„Til hægri handar“, giskaði
jeg.
Mike hló. „Alveg rjett. —
Komdu“. En jeg hreyfði mig
ekki.
Hann leit aftur, velti fyrir
sjer hversvegna jeg vildi ékki
koma. „Hvað er að, ertu
spennt?“
„Já“, sagði jeg. „En þessi Joe
Henderson. Hann misþyrmir
henni. Það væri hægt að drepa
kvenmann með flösku eins og
hann henti í hana, það er á-
byggilegt".
„Jæja“, sagði Mike —
„Kannske.“
Jeg sá að hann varð fyrir
vonbrigðum, vegna þess að
hann þóttist sjá, að jeg væri
ekkert spennt fyrir að sjá húsið,
sém við áttum að búa í. Svo að
jeg hætti að hugsa um Joe
Henderson, Tommy Henderson
og Indiánastúlkuna og stakk
hendinni niður í skinnvetling-
in, sem Mike bar á annari hendi
sinni.
„Mike, ætlarðu í raun og veru
að .sýna mjer húsið okkar?“
Hann leit á mig. Og aldrei
hafði mjer fundist bláu augun
hans fallegri og dýpri en ein-
mitt nú.
„Og á svona lítill stelpu-
hnokki eins og þú, hús og eig-
inmann. Og ætlar þú að sjá um
húshaldið fyrir okkur?“
Jeg hló, en þagnaði vegna
þess að hann hafði allt í einu
hætt að hlæja.
„Kathy — jeg vona að þú
sjert ekki óánægð með þær
breytingar, sem orðið hafa á
lífi þínu!“
„Mike, jeg elska þig“. Þetta
var ekki svar við því sem hann
hafði sagt. En þetta voru orð
sem hann vildi heyra.
„Það hefir allt gengið vel
hingað til, er það ekki?“
„Allt í lagi?“ Jeg tók utan
um hánn. „Það hefir verið dá-
samlegt“.
„Komdu þá. Við skulum
koma í kapp heim að húsinu“.
Hann er feiminn, hugsaði
jeg. Já, í raun og veru er hann
feiminn, þessi stórvaxni maður.
En jeg sagði:
„Hvernig get jeg farið í kapp
við þig, þegar jeg veit ekki hvar
húsið er?“
„Eltu mig“. Og hann þaut af
stað á harðahlaupum.
„Þetta er ekkert kapphlaup“,
sagði jeg, hlaupandi á eftir
honum.
Mike sveigði inn á milli
grenitrjánna. Framundan okk-
ur stóð skáli í rjóðri. Jeg hætti
að hlaupa, og náígaðist húsið
rólega og virti allt fyrir mjer
með mikilli athygli, húsið,
trjen og steinana fyrir neðan
mig á jörðinni. Þetta var heim-
ili mitt. Mike lagði handlegginn
á öxl mjer.
„Vertu ekki svona alvarleg
á svip, elskan, þetta er bara
vinnuskálinn minn og skrif-
stofa“.
„Skrifstofa?" endurtók jeg
tómlega.
„Já, auðvitað. Jeg verð að
hafa einhvern stað til að geyma
glæpamennina. Nema kannske
þú viljir geyma þá í géstaher-
berginu”.
Hann opnaði dyrnar og inni
gat að líta stórt og hrörlegt
skrifborð og tvo stóla, hæginda
stól og skrifborðsstól. Þar var
líka bollaskápur með hengilás
fyrir. Þetta líktist alls ekki fang
elsi og jeg fjekk ekki skilið
hvernig hægt væri að varna því,
að fangarnir stykku út um
gluggana.
„Geymirðu í raun og veru
fanga hjer?“
Mike hló. „Það hefi jeg aldrei
gert. í fyrsta lagi er mjög lítið
um glæpi. Indíánarnir koma
aldrei af stað vandræðum nema
víni hafi verið smyglað til
þeirra. Kúrekarnir eru dálítið
verri viðureignar. Öðru hverju
leiðir til einhverra árekstra
vegna kvenfólks — kvenmanni
rænt eða eitthvað því um líka.
Þá set jeg þá inn og læt þá
vinna“.
„Hvérskonar vinnu?“
„Oh, venjulega læt jeg þá
höggva fyrir mig birgðir af
eldivið“.
„En ef enginn er settur inn,
til hvefs þarftu þá þennan
skála?“
Mike setti upp alvarlegan
svip. „Katherine, þjer er víst
ekki ljóst, að jeg er nauðsynleg
ur maður hjer í þessum hjer-
uðum. Það er þessvegna sem
jeg dvel hjer. Sestu, og jeg skal
skýra þetta fyrir þjer“.
Hann ýtti mjer aftur á bak í
hægindastólinn.
„Þessi skrifstofa er rjettar-
salur og spítali Hudsons Hope“.
Hann opnaði bollaskápinn. —
Hann var fullur af flöskum og
glösum, sem voru vandlega
merkt.
»Lyf?“
„Ekki mikið. Kínin, gótt-
varnarlyf".
„Þú átt við að fólk komi til
þín, þegar það veikist?"
Mike sagði rólega:
„Við erum 700 mílur frá sið-
menningunni og næsta lækni“.
„En þekkir þú nokkuð til
þessara hluta?“
„Ekki mikið. Jeg keypti
nokkrar bækur í Calgary“.
Jeg leit á þennan mann, sem
jeg var gift. Það var eitthvað
meira hjer heldur en venjuleg-
ur rauðstakkur.
„Hvar er húsið, sem við eig-
um að búa í? Mig langar til að
sjá það“.
„Það er á bak við skrifstof-
una“. Hann greip í handlegginn
á mjer, þegar jeg sneri mjer
við og bjóst til að ganga til dyr-
anna.
.......ii-—nmniiimiiimri— 11
| Góð stofa
| ásamt baði og sjerinngangi ósk-
| ast í Vesturbænum fyrir stúlku
| í fastri atvinnu. Má vera í kjall
| ara. Tilboð sendist afgr. blaðs
1 ins sem fyrst, merkt: „Melar —
I 887“.
íbúð I
Læknir óskar eftir lítilli íbúð. |
Uppl. í síma 81620 milli kl. j
2—4 í dag.
FINNBOGI KJARTANSSON
' Skipamiðlun
Austurstræti 12. Simi 5544.
Símnefni: „Polcoal“.
M.s. Dronning
Alexandrine
fer áleiðis til Fsereyja og Kaup-
mannahafnar í dag kl. 12. Farþegar
eiga að mæta í Tollgæslustöðinni
kl. 11.
SklpaafgreiSsla Jes Zimsen
Erlendur Pjetursson
Frdsögn af ævintymm Roy Rogers
30.
Farrell hafði kastað frá sjer skammbyssunni á flóttanum,
því að hún var þung. Roy hafði eins og áður var sagt eytt
öllum skotunum og gleymt að taka ný með sjer í þennan
eltingaleik, svo að þeir voru jafnir að vígi, þegar Roy sett-
ist við hlið Farrells í bílstjórahúsinu.
Það var ófagurt augnatillit, sem Farrell sendi Roy, en nú
virtist hann aðeins hafa eitt í huga. Framundan var djúp
giá við hliðina á veginum. Og Farrell sagði: — Jæja, Roy
Rogers. Jeg er búinn að tapa leiknum. Og það er allt þjer
að kenna. En lokatrompið mitt er hjer, sjáðu. Við föiumst
báðir. Og hann beygði skyndilega út af veginum að gjánni
Það virtist lítil von um björg.
En Roy gafst ekki upp. Hann beitti öllu afli við gírstöng-
ina og hún skrapp skyndilega úr áfram gírnum og í aftur-
ábak gír. Það skrölti í, en vörubíllinn stöðvaðist.
Nú öskraði Farrell upp yfir sig af reiði. Hann þreif opna
hurðina sín megín og kastaði sjer tafarlaust út og niður
í gjána.
-----:-0------
— Já, sá sem grefur öðrum gröf...........Það var sorglegt
hvernig fór fyrir Farrell.
En Lína og Cookie og hinir, sem fylgdu, komu brátt upp
að gjánni.
Lína sagði: — Jeg sje, að jeg hef ruglað fyrirætlanir ykk-
ar með því að segja ykkur rangt til. Hvaða hegningu á jeg
nú að fá fyrir að rugla málum lögreglunnar.
Cookie svaraði: — Hegmngin er að þú skalt verða elda-
kona á búi Roy Rogers í fjóra mánuði.
— Nei, ætli maður sleppi henni ekki við þá refsingu, sagði
— Það þarf ekki að sleppa mjer við hana, sagði Lína og
horfði beint inn í brosmild augu Roys. — Það er best að
jeg taki refsinguna út í 10 mánuði.
S Ö G U
-**sam
nrrw’ujurJuúlti/riu,,

Hún: — Jeg kalla á systux- mína,
ef þú heldur ófram að taka utan um
mig og káfa svona á mjer.
Hann: — Ágætt, fyrirtak, þá
hringi jeg til eins vinar míns og þá
getum við slegið upp partii.
★
Faðirinn: — Nú liefurðu ennþá
fallið niður um sæti í skólanum. Þeg-
ar jeg var í skóla fjell jeg aldrei
niður.
Sonurinn: —- Varstu þá alltaf
neðstur?
★
— Jeg var að kaupa efni í brúðar-
kjólinn, þvi að eftir þrjár vikur ætla
jeg að gifta mig.
— Jeg óska þjer til hamingju, og
vona bara að þú hafir valið rjett.
— Þú getur verið viss um það.
Nógu mikið kostaði meterínn af þvi
minnsta kosti.
★
— Hver braut rúðuna hjó ykkur?
— Mamma, en það var pabba að
kenna því hann beygði sig.
★
— Pjetur getur sagt ágætar kimni
sögur ef hann vill.
— Hann skortir þá óreiðanlega
vilja.
★
Jón var allur hruflaður í framan
og með glóðarauga.
Vinur hans: — Hvað ósköp eru að
sjá þig maður. Á jeg ekki að hjálpa
þjer heim?
Jón: — Jeg var að kóma að heim-
Hún — Að þjer væruð latasti mað-
ur sem jeg þekki. <
★
— Veistu hversvegna skoðanir
kvenna eru hreinni en skoðanir karl-
manna?
— Það er auðvitað vegna þess að
þær skipta svo oft um skoðun.
★
Maður nokkur sagði konu, að olían
hefði hækkað í verði vegna stríðsins.
Eru þeir þó farnir að berjast við
ljós, mannaskammimar, sagði kella.
★
— Er það satt að föðurbróðir þinii,
sje svo veikur að þið megið búast
við öllu?
- — Nei, ékki öllu. Við erfum eHi
nema helminginn.
★
— Heldurðu að maður geti elskað
tvær konur samtimis.
— Já, þangað til önnur hvor þeirra
kemst að þvi.
★
Hann: — Ósköp eruð þjer föl !
kvöld, ungfrú
Hún: — Segið þá eitthvað, svo jeg
geti roðnað.
★
Ákærða (gömul og skorpin):
— Jeg er alveg saklaus af þessu,
herra dómari.
Dómarinn: —■ Einmitt, en lýsing-
in á alveg við yður. Tíguleg, skraut-
klædd, fögur- ..._
Ákærða: — Já, jeg meðgeng.
an.
★
Hann: — Láttu mig fó hringinn,
fyrst þú villt að við slítum trúlof
uninni.
Hún: — Nei, það dettur mjer ekki
i hug. Jeg hef ekkert út ó hringinn
að setja. y
★
Hann: — Hvað munduð þjer segja
ef jeg sendi yður koss ó fingrinum?
RinmiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiieriiuMl
Unglingsslúlb
12—15 ára óskast til þess að
gæta barna hólfan eða allan
daginn. Uppl. í síma 1946.