Morgunblaðið - 10.09.1950, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 10. sept. 1950
.......Framhaldssagan 33 ..................— ■ .........
FRÚ MIKE
Eftir Nancy og Benedicf Freedman
hlU—■—MIIU) lllllllllllllll^ll■lll^llll■^l■|l|■l—* .Illllllllll III 1 11IIIIIllllll 1111 llllllllllllim lllll Illll n
Við gengum rakleitt að húsi
Mustagan, sem var foringi Indí
ánanna. Hópurinn í kringum
okkur varð stærri og stærrí eft
ir því sem við nálguðumst kofa
foringjans meir. Drengirnir
hættu við örvasmíði sína, ung-
ir menn lögðu frá sjer árarn-
ar, sem þeir voru að laga og
stúlkur stukku-frá vefnaði sín-
um. Mustagan kom á móti okk-
ur til að heilsa okkur. Hann
var stór og sterklega byggður
maður. Og á eftir honum kom
Oo-me-me, kona hans. — Hún
var blíðleg og frekar lagleg og
nafn hennar þýddi „Litla dúf-
an“. Mustagan sagði eitthvað
við Mike og lyfti hendi sinni til
merkis um að við værum vel-
komin. Hann leiddi okkur til
húss síns, sem var ekki ólífct
okkar húsi.
Oo-me-me breiddí tvö skraut
Jeg teppi fyrir framan húsið.
Míke og Mustagan settust á
þau, en hópur annarra manna
sat á hækjum sjer í hálfhring
kringum þá. Oo-me-me færði
eiginmanni sínum pípu hans.
Hún verður að ganga á milli
mannanna og þeir að reykja
Iiana. Hún var fagurlega útskor
in, með löngum stilk úr arnar-
fjöður og stórri skál. En ekki
Ceðjaðist mjer að hinum megna
Og beiska þef af henni. — Jeg
reyndi að vera ekki að hugsa
um, hversu marga munna hún
hefði komið upp í eða tennurn-
ar er bitið höfðu um hana. Mike
fjekk hana næstfyrstur og þar
sem í hópnum voru þrjátíu eða
fjörutíu menn, gladdist jeg yf-
ir að honum skyldi vera boðið
svona snemma.
En þrátt fyrir allt, þá voru
þessir menn tignaríegir. Þetta
voru veiðimenn þjóðflokksins,
hermennirnir. — Hópurinn var
myndarlegur á að horfa. milli
baðmullarslánna, sem skornar
•höiðu verið af ströngunum hans
Joe Henderson, sá í dökkleit-
an líkamann. En yfir efnin
sem keypt höfðu verið í versl-
uninni var ]agt ofið skraut: —
myndir af skurðgoðum og alls
konar litskraut flaksaðist við
dökkleitan skrokk þeirra.
Moskítófluga settist á þann
manninn sem næst okkur stóð,
gleypti í sig það sem hún gat
í sig komið og flaug síðan á
brott. Mike sagði að Indíána.n
ir og Moskítóflugurnar hefðu
verið hjer svo lengi að þau
væru orðnir góðir nágrannar.
Kynblendingarnir áttu í erfíð-
leikum eins og hvítu mennirn-
ir en hinir hreinu Indíánar virt
ust meira eða minna ómóttæki-
legir. En þeir voru ekki ómót-
tækilegir fyrir sjúkdómum
þeim sem berast með flugunum
og mjer varð litið til gluggar na
á húsi Mustagans og Oo-me-me.
Flugnanetið, sem jeg hafði gef-
ið þeim, var þar ekki og eina
gluggatjaldið sem þar var.
voru blaktandi vængir skordýr
anna.
„Oo-me-me“, sagðí jeg með
alvörusvip.
Hún leit á mig með brosandi
augum. Jeg gaf henni bendingu
um að koma afsíðis og við fór-
um inn í húsið. Jeg benti á
opna gluggana. „Dúkurinn eða
flugnanetið, /em Mike undir-
foríngi setti upp, hvar er það?“
Hún brosti aftur og sagði
síðan á bjagaðri ensku sem hún
hafði lært á trúboðsskólanum:
„Hann mjög fínn, mikið falleg-
ur,“
„Já“, sagði jeg, „en hvar er
það?“
Hún leit á mig vandræðaleg
eitt augnablik, eins og hún
væri að reyna að skilja, hvað
það væri sem jeg vildi. ,,Jeg
kem með, já?“
„Já“, sagði jeg og var glöð
yfir að hún skyldi þó enn eiga
netið. Mike mundi verða að
hengja það fyrir gluggana aft-
ur. og jeg rpundi þurfa að út-
skýra þetta fyrir honum. —
„Þetta tekur tíma“, sagði jeg
við sjálfa mig — „og þolin-
mæði“, bætti jeg við með
hörku.
Kjökur barst frá herbergi
því, sem Oo-me-me hafði farið
inn í. Jeg gekk til dyranna og
leit inn. Ungbarn lá á tuskum
og fötum sem hrúgað hafði ver-
ið upp á gólfinu. Það sparkaði
með skítugum fótunum en við
það flaug hópur flugna upp í
loft. Á öðrum fæti barnsins
var opin skráma, rauð og þrút-
in. Um leið og barnið hætti að
sparka settust skordýrin á fæt
ur þess að nýju og gleyptu í
sig óvarið kjötið.
Oo-me-me hafði fundið það,
sem hún leitaði að. Hún sneri
sjer að mjer og var með fangið
fullt af því sem Frakkar kalla
parfléche. Það er nokkurskonar
þurrkuð húð. En innan í hana
var vafið minnsta kosti 6 blúss
um eða kjólum, sem ýmist voru
úr flaueli eða baðmullarflaueli.
Hún opnaði pakkann með
hinni mestu varúð og nú sá jeg
að hver flík var brydduð með
mjórri ræmu af netinu, sem
ætlað var til varnar flugum.
Hún var svo ánægð og hreyk-
in af þessum klæðnaði sínum
að jeg gat ekkert sagt. — Jeg
horfði á barnið, hvernig það
bylti sjer og velti vegna ágangs
flugnanna.
„Oo-me-me“, sagði jeg, „þú
hefir gert rangt“.
Hún skildi það orð. Hlýtur
áð hafa lært hvað það þýddi,
þegar hún var í trúboðsskól-
anum, því einkennilegur
glampi kom í augu hennar.
„Þú áttir ekki að eiga þetta
net. Það átti að vera fyrir glugg
unum“.
Hún leit ólundarfull og tor-
trygginn á svip á gluggana.
„Hversvegna á að setja fall-
egt efni fyrir þá?“
Þegar hjer var komið, kom
Mike inn. Jeg sýndi honum
hvar flugnanetið var niður kom
ið og byrjaði síðan á sögunni
og talaði mjög hratt til að,Oo-
me-me gæti ekki fylgst með.
Jeg hugsa að Mike hefði ekki
heldur getað fylgst með, ef kjól
arnir, bryddaðir með flugnanet-
inu hefðu ekki verið þarna fyr
ir augu hans. Jeg sá á svip hans
að honum fannst þetta bara
broslegt og jeg hugsa að hann
hefði hlegið, ef jeg hefði ekki
hækkað róminn þegar jeg var
að Ijúka sögu minni. En í stað
þess að hlæja, kallaði hann á
Mustagan og sagði okkur frá
sr, Lecombé og ruslakörfunni.
„Einu sinni“, sagði Mike um
leið og hann kveikti sjer í
pípu. Hann talaði á máli Indí-
ánanna, en mjög hægt svo jeg
gæti fylgst með. Mustagan
horfði stöðugt á Mike. .Það er
siður Indíána, en þeir eru þol-
inmóðustu hlustendur sem til
eru. „Fyrir mörgum árum, þeg
ar fjallalögreglumaður reið
fyrst inn í Calgary, var þar
ekki annað en eitt tjald. Tjald-
ið átti sr. Lacombe, fyrsti hvíti
maðurinn, sem kom hingað í
Norðurhjeruðin. Þetta litla
tjald var ^ðsetursstaður fyrsta
trúboðsins hjer norður frá. —
Jæja, Indíánarnir, sem voru
hjer, voru svonefndir Svart-
fetar og sr. Lacombe kenndi
þeim og bjó meðal þeirra og
varð eins og bróðir þeirra. Hann
talaði við þá um forfeður þeirra,
sem voru synir Guðs, en hann
hjet Jesús. Hann talaði einnig
um aðra hluti við þá. Það var
einn siður þeirra sem hann var
mjög mikið á móti og hann var
þessi: Þegar matarleifar og
annar úrgangur þekja gólf kof-
ans svo að illan daun leggur
um híbýlin og hvergi er hægt
að drepa niður fæti án þess að
stíga ofan í þennan úrgang, þá
yfirgefa Svartfetarnir kofann
og byggja sjer annan, sem er
hreinn og þokkalegur — um
stundarsakir.
Nú var það siður þeirrar þjóð
ar sem sr. Lacombe kom frá,
að safna ónýtum matarleifum
og beinum í einn stað, sópa
drasl úr öllum hornum íbúðar-
innar, safna því saman og
brenna öllu saman. Hann sagði
Svartfetunum frá þessum sið
hvítu mannanna og sagði þeim
að að honum væri mikill hrein-
lætisauki.
-*wiiiiiiihhiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim»miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiw»>_
| Snyrting |
Andlitsböð
Handsnyrting :
Fótaaðgerðir
| Jafnt fyrir jj
Idömurog herra)
í Höfum fyrsta flokks augna- :
| brúnalit. i
Snyrtisto/an ÍRIS i
i Skólastræti 3. Simi 80415. 1
er símanúmer okkar
Sækjum — Sendum.
Þvotlahúsi9 FRÍÐA
Lækjargötu 20, Hafnarfirði. |
M.s. „Cullfoss“
fer frá Reykjavík laugardaginn 23.
september kl. 12 á hádegi til Leith
og Kaupmanr ahafnar. Pantaðir far-
seðlar skulu sóttir eigi síðar en föstu
dag 15, sept, Það skal tekið fram, að
farþegar verða að sýna fullgild vega-
brjef þegar farseðlar eru sóttir.
H.f. Eimskipafjelag íslands
FJ AÐRAFÁNINN
4. ^
„Hvar er þá harpan þín? Og hvar er fiðlan þín?“ sögðu
þjónarnir. „Ekki geturðu farið inn án þeirra.“#
„Látið konunginn dæma um gjöf mína,“ bað skógarhöggs-
maðurinn.
„Gakktu irfn í höllina,“ sögðu menn konungs, „en gættu
þín, ef þú hefur ekki neina sönglist að bjóða konunginum,
verðurðu líflátinn.“
Ungi skógarhöggsmaðurinn hneigði sig djúpt fyrir kon*
unginum. j
„Yðar hátign,“ sagði skógarhöggsmaðurinn. „Jeg færi yðuc
sönginn, sem þjer munuð heyra núna.“
Og þá byrjaði litli fuglinn að syngja. Hann hafði beðið
fyrir utan gluggann á trjágrein, eins og hann hafði lofað,
Hann söng fyrir vin sinn, skógarhöggsmanninn, og konung-
urinn klappaði saman höndunum af gleði.
„Ef jeg get fengið að heyra svona söng við og við, skaj
jeg alltaf vera glaður og ánægður,11 sagði hann.
„Yðar hátign,“ sagði ungi skógarhöggsmaðurinn. „Fugl-
arnir, vinir mínir, hafa lofað að syngja fyrir yður.“
Konungurinn var svo þakklátur, að hann bauð skógar-
höggsmanninum dóttur sína fyrir eiginkonu. Og svo kunn-
gerði konungurinn raunalega leyndarmálið sitt, sem hann
hafði ekki viljað segja neinum. Hann var orðinn blindur.
Og hann sagðist mundu verða afar feginn, ef ungu hjónin
vildu stjórna ríkinu fyrir sig, þar sem hann væri ekki fær
um það lengur.
Og skógarfuglarnir sungu alltaf eftir þetta fyrir konung-
inn. Þeir sungu svo sætlega um allt það fallega, sem þeir
sáu í heiminum, að blinda konunginum fannst, að hann
gæti sjeð það sjálfur með eigin augum. Og hann var aldrei
hryggur framar.
ENDIR.

★
„Hann er regluleg stjarna sem
ræðumaður að loknu borðhaldi.“
„Stjarna! Hann er bókstaflega
tungl. Hann verður skýrari eftir þvi
sem hann verður fyllri.“
★
„Mamma,“ sagði Tommi, „er það
rjett að segja „vatna hestinum þegar
maður gefur honum að drekka.“
„Já, elskan, það er alveg rjett.“
„Jæja þá“, sagði Tommi og tók
upp undirskál. „Jeg ætla að fara að
mjólka kisu.“
★
„Jonni,“ sagði kennarinn. „Ef kola
tonnið kostar 200 kr., og pabbi þinn
sendir kaupmenninum 1200 kr., hve
mörg -tonn fær hann þá send heim?
Jonni varð ekki orðlaus yfir svona
auðveldri spurninga. „Þrjú tonn,*5
sagði hann bot ginmannlega.
„Nei, það cr ekki rjett,“ mótmæltl
kennarinn.
„Nei, jeg veit það líka,“ sagðl
Jonni „en þe*ta gera þeir allir.“
★
Pjesi: „Hvað er grænt og rautt
með f jóra fætur. sem flýgur gegnum
loftið og syngur?“
Pabbinn (sk’ömmustulegur): „Tja,
jeg veit það nú bara ekki. Hvað er
það?“
Pjesi: „Jeg er ekki búinn að ókveða
nafnið ennþó.“
★
Negri var að leggja af stað í ferð
með múlasnaan sinn, og var stöðvað-
ur af forvitnum vegfaranda.
„Hefir þessi múlasni aldrei spark-
að í þig?“ spurði hann,
„Nei, herri, aldrei, herra,“ svar-
aði surtur. „En hann hefir oft og
mörgum sinnum sparkað í staðinn,
sem jeg var á rjett áður.“
★
„Svo að þú ert alveg sjálfstæður og
óhóður í nýju vinnunni þinni.“
„Já, alveg hreint. Jeg kem hvenær
sem jeg vil fyrir kl. átta á morgn-
ana og fer þegar mjer sýnist eftie
klukkan fimm.*’