Morgunblaðið - 17.09.1950, Blaðsíða 10

10
MORGVNBLAÐIÐ
Sunnudagur 17. september 1953
VIIIlllllllltlf111
Framhaldssagan 39
FRO mike
Effir Nancy og Benedicf Freedman
■nilllKIIIIB d
Loks vöktu andarnir upp
feinn hræðilega Snjóanda. sem
t>jó í iðrum jarðar. Hann lamdi
trjeð með byljum sínum og
stormum. ís myndaðist á hand
teggjum Onowates, og jafnvel
hann væri eins sterkur og
lir' ci birnir, gat hann ekki bor-
ið það. Haglið buldi á höfði
Ayoo, og jafnvel þó hún væri
cins kæn og þrjú skógarljón,
•gat hún nú ekki hugsað leng-
ur. Stöðugt meiri snjór hlóðst
á greinar Gorikan. uns hið ó-
sveigjanlega trje brotnaði með
«úkha braki og brestum. Það
íjell til jarðar og allir grófust
undir snjónum.
En samt sem áður snýst him-
intjaldið um þennan punkt í
norðrinu. Og stundum að næt-
urlagi fer Ayoo af stað undir
snjóbreiðunni, sem hún hvílir
undir. Með kænsku sinni fær
Itún Onowate til að reyna enn-
I ‘á einu sinni að reisa trjeð við,
svo hún geti fylgst með veið-
unurp á efrisljettunum. — Þá
Jeysa andarnir hlekkina af hin
um mikla snjóanda og leiða
bann út úr klefa sínum i iðrum
jarðar, og þá koma svo miklir
snjóbyljir og stormar að menn
jrríLr skjálfa“.
Jeg lá þjett upp við Mike og
liorfði upp í leiftrandi götin á
himintjaldinu og ljet mig
dreyma um manninn og kon-
una, sem grafin höfðu verið
undir snjó í aldaraðir.
„Þú ert sterkur, Mike“, ságði
jeg um leið og hann tók fastar
utan um mig. „Þú ert eins
sterkur og þrír birnir“. Og jeg
íaðmaði hann að mjer.
,.En þú, litla mín. hefir ekki
einu sinni krafta á við einn
björn“, sagði hann og hló.
„Jeg er miklu betri núna“,
sagði jeg. „Jeg var alveg búin
að gleyma því“. Og allt í einu
varð jeg þess vör að jeg var
orðin heilbrigð og hress. Svo
JireSs, að fyrir mörgum vikum
hafði jeg gleymt hóstanum og
brjósthimnubólgunni. — Jeg
feafði jafnvel glevmt að setja
axlaböndin á mig.
Og nú fannst mjer hentug
stund til að segja honum frá
leyndarmáli mínu. Núna, þeg-
ar jeg var orðin hress, himinn
skreyttur stjörnum og eyra
hans rjett við varir mínar.
..Mike“, sagði jeg. „við eig-
um von á b'arni“.
Hann spratt upp. „Er það
satt?“
„Jeg vissi það íyrir nokkru
síðan“, sagði jeg.
„Þú hefir vissulega haldið
því leyndu fyrir mjer“, sagði
J>ann.
Jeg hló. „Það var ekki erf-
>tt“.
„Þú óþekktarángi“, sagði
Mike glaðlega. „Þú hefir
kænsku á við þrjú ljón“.
Og við horfðum upp og
fylgdumst með snúningi him-
intjaldsins.
11. kafli,
Nú var kominn vindur —
Meyoonootin „staðvind" köll-
uðu Indíánarnir hann. — Jeg
Jiafði verið að vinna í garðinum
allan morguninn. Jeg var dá-
líti'ð þreytt og vildi ekki of-
bjóða mjer vegna barnsins.
Jeg lagði frá mjer hlújárnið |
upp við húsið og settist í tröpp-
urnar. Jeg bar hönd yfir apgu
mer og leit yfir til hæðanna. —
’ Grasið gekk í bylgjum undan
' staðvindinum eins og öldur á
hafi úti, — grænn sjór sem
brotnaði í skógarjaðrinum.
Lítil grá moldvarpa hljóp út
úr grasinu rjett við fætur
mjer og hljóp fram og aftur á
stjettinni framan við tröppurn-
ar rammvillt. Jeg vildi ekki að
hundarnir næðu í hana, svo jeg
náði henni og setti hana út í
grasið aftur. Grasstráin hristust
og skulfu, þegar hún ruddi sjer
braut yfir grasbalann og fjellu
síðan aftur í sína föstu óhagg-
anlegu skorður.
Loftið var þykkt og móða yf-
ir öllu. Sólin virtist hálfmyrkv-
uð en í henni voru meiri lit-
brigði en venjulega. Hún var
einkennileg, — eins og brenn-
andi appelsína. Jeg andaði
djúpt. Reykur. Það var það sem
það var, — ekki móða. Það var
eldur einhversstaðar. — Vorið
hafði verið svo þurrt að flest
var skrælnað. Það mundi verða
erfitt að ráða niðurlögum elds
núna. Mjer varð órótt innan-
brjósts. Jeg óskaði þess að Mike
væri hjerna hjá mjer. Jeg á-
kvað að ná í hann.
Þegar jeg hljóp í áttina að
skrifstofu hans, heyrðist mjer
einn af hundunum hlaupa á
eftir mjer. Jeg sneri mjer við
og sg að það var ekki hundur.
heldur köttur. Gríðarstór kött-
ur með loðinn feld, og var að-
eins nokkur fet á eftir mjer.
Jeg undirbjó mig undir að mæta
honum. Jeg lyfti handleggnum
til að verja háls minn og and-
lit. Tunga dýrsins lafði út úr
skolti þess, og hræðsla skein úr
augunum. Þegar hann var kom-
inn við hliðina á mjer, sveigði
hann svolítið til hliðar og
hljóp áfram. Jeg hallaði mjer
upp. að trje, skelfingu lostin. —
Röndóttur greifingi fylgdi á
eftir. Jeg fór að hlæja, — ein-
kennilegum hlátri. En það er
eitthvað einkennilegt við allt,
þegar greifingi hleypur á eftir
villiketti.
Jeg greip andann á lofti, því
nú skildi jeg hvað það var sem
knúði dýrin til að yfirgefa
skóginn og leita til manna-
byggða. Aðeins einn hlutur gat
komið greifinga til að hlaupa
á eftir villiketti og það var eld-
ur.
Jeg hljóp áfram í áttina að
skrifstofunni og samhliða mjer
hlupu þrjár gráar kanínur. —
Reykurinn varð þjettari. Aska
óg sindur fjellu allt í kring. En
dýrin hlupu með mjer. .— Það
þýddi að eldurinn var aftan við
okkur. Jeg hugsaði um það,
hvort hann mundi ná til húss-
ins. Hversvegna hafði jeg ekki
tekið hundana með mjer? — En
þeir voru nógu hyggnir til að
bjarga sjer. Jeg sá Mike í rauða
jakkanum sínum, koma hlaup-
andi á móti mjer. Hann sagði
ekki orð, en þrýsti mjer að sjer.
„Guði sje þökk“ sagði hann.
Síðan ýtti hann mjer frá sjer.
„Farðu niður að ánni, Kathy.
Hún er breiðust beint fyrir
framan verslunina. Þú átt að
vaða út í hana miðja og vera
þar kyr“. Hann tók fast um
handleggi mína. „Vertu þar
kyr, þangað til jeg kem og sæki
þig. Lofaðu mjer þvi, að gera
það“.
j „Já“, sagði jeg. „Jeg skal
| gera það. Oh, Mike, þetta verð-
ur voðalegt, er það ekki?“
,Skógareldur er aldrei neitt
grín“, sagði Mike, „og vindur-
inn gerir okkur erfiðara fyrir“.
„En hvað verður um þig? —
Mike — jeg er svo hrædd um
að þú farir ekki nógu gæti-
lega“.
Mike dró mig að sjer. Hann
strauk um hár mitt. „Það er
allt í lagi með mig. Þú getur
verið viss um það. Þú verður
aðeins að gera eins og jeg hefi
sagt þjer, Kathy. Vertu ekki
hrædd. Reyndu aðeins að vera
alltaf róleg og farðu aldrei upp
úr ánni, hversu slæmt sem út-
litið kann að virðast. Það er
öruggara þar en á nokkrum
öðrum stað, og ef eitthvað sjer-
stakt kemur fyrir, þá kem jeg
og sæki þig“.
Hann ýtti mjer af stað.
„Flýttu þjer, Kathy!“
Jeg hljóp til að hann sæi að
jeg mundi gera allt sem hanp
hafði lagt fyrir. Stuttu síðar
heyrði jeg fótatak fyrir aftan
mig og er jeg ætlaði að líta til
baka var Mike kominn við hlið-
ina á mjer.
„Jeg fer með þjer — þangað
til jeg finn Joe Henderson. —
Hann er mjer meira virði nú
en tíu menn“.
Jeg stansaði.
„En Mike, hann er ekki
hjerna núna. Hann er á veið-
um“.
Við kaupum
Silfurgripi,
Lislmuni,
Brotasilfur,
Gull.
uðn Stpunílsson
Skon$rípov«rzlun
Laugaveg 8.
....................
SKIPAUTUtRÐ
RIKISINS
M.s. Skjaldbreið
til Skagafjarðar og Eyjafjarðarhafna
hinn 20. þ.m. — Tekið á móti flutn-
ingi til Sauðárkróks, Hofsóss, Haga-
nesvíkur, Ölafsfjarðar, Dalvíkur og
Hriseyjar á mánudag. Farseðlar seld-
ir á þriðjudag.
Brúðudrengurinn Golli
1..
„Mamma,“ sagði Nonni, og horfði löngunaraugum í stóra
sýningargluggann á leikfangabúðinni hennar frú Gíslínu,
„Mig langar svo mikið til að eignast brúðudrenginn þarna.1*
Mamma hans leit í gluggann. Þar sat stór brúðudrengur*
og á hann var festur miði með nafninu Golli. „Jeg er hrædd
um, að hann sje of dýr, góði minn,“ sagði hún. „Þetta er
fallegur drengur, hann er svo vingjarnlegur á svipinn. En
þú átt svo lítið eftir af peningunum, sem Friðrik frændi
gaf þjer á afmælinu þínu, að jeg er viss um að það nægir
ekki fyrir honum.“
En þau fóru samt inn og spurðu frú Gíslínu, hvað Golli
væri dýr. „Tuttugu krónur,“ sagði hún og brosti glaðlega.
,.Ó“, stundi Nonni „jeg á ekki nema tíu krónur.“
Frú Gíslínu fannst þetta ósköp leiðinlegt. Hún var góð)
kona, og langaði til þess, að Nonni gæti fengið Golla. En
hún vissi það líka, að það gæti ekki gengið að lækka hann
svona mikið, því að þá mundu öll börnin í þorpinu koma og
biðja um leikföng fyrir hálft verð.
„Vertu ekki hnugginn, Nonni minn,“ sagði mamma hans.
„Þú verður bara að spara, þangað til þú átt aðrar tíu krón-
ur.“
„Langar þig ekki til að fá fallegan litakassa?“ spurði frú
Gíslína, „eða svona stóran bolta?“
En Nonni hristi höfuðið og sagði: „Nei, þakka þjer fyrir,“
kurteislega, en ákveðið. Hann langaði ekki til að eignast
neitt nema Golla.
Golli hafði líka orðið fyrir vonbrigðum.
Honum leist vel á litla drenginn og hann var orðinn dálítið
þreyttur á því að vera í leikfangabúð. Öll leikföng langar
til að eignast sjálf gott heimili. En samt skemmtu leikföngin
sjer vel í búðinni. Einmitt þetta kvöld voru þau að undirbúa
mikla veislu, sem átti að hefjast þegar búið væri að loka
búðinni. Þau ætluðu að fara í leiki, dansa og borða kvöld-
mat. Þau hlökkuðu öll mikið til, því að þeim fannst öllum
gaman að leika sjer.
Töfrabrúðan hafði töfrað til þeirra kökur og sælgæti, en
þau voru dálítið áhyggjufull, því að þau höfðu ekkert að
drekka.
„Gætirðu ekki töfrað til okkar ofurlítið límónaði?" sagði
einhver. í
nftcp'

xmxx.
n
TTI • U
Esja
austur um land til Siglufjarðar
hinn 21. þ.m. Tekið á móti flutningi
til áætlunarhafna á mánudag og
þriðjudag. Farseðlar seldir á þriðju-
dag.
jr
Anrnmn
Tekið á móti flutningi til Vest-
mannaeyja daglega.
Óskemmtileg uppgötvun.
*
Strætisvagn var í þann veginn að
renna af stað. Kona nokkur kom
hlaupandi og náði vagninum með
erfiðismunum. Þegar hún kom inn i
vagninn, sagði hún lafmóð:
„Jeg hjelt nú bara, að jeg mj-ndi
sjá í endann á yður“.
„Það er nú ekki hægt“, svaraði
vagnstjórinn", því að jeg sit nú á
honum“.
★
Prófossor: „Hvað finst yður erf-
iðast að fást við?“
Stúdent: „Gömul spil“.
*
„Er strangt í skólahum, sem þú
ert i?“
„Strangt! Manstu eftir Jonna? —
Jæja, hann dó í kennslustund, og
þeir hjeldu honum upprjettum þang-
að til tíminn var búinn“.
★
Metropolitan Symfóniuhlj óms veitin
ljek eitt sinn í lítilli borg í Nýja
Englandi, og var það fyrsta reynslan
af þvi tagí fyrir marga af áheyr-
endunum.
Daginn eftir söfnuðust nokkrir
þeirra saman í kringum ofninn í
veitingahúsinu og Ijetu í Ijós álit
sitt. Einn af þeim kom með þessa
athugasemd: „Ja, allt, sem jeg hefí
að segja um þetta, er, að mjer finnst
það skrambi mikið á sig lagt ao
flytja þessa stóru trumbu alla þessa
leið, bara til þess að berja einu sinni
í hana“.
★
Flækingur kom inn í hótel, og bar
með sjer góðan slatta af jarðvegi. —
„Þegar þjer komið hingað inn“, sagði
hótellialdarinn kuldalega", ættuð þjer
gjarnan að þurrka leðjuna af skón-
um yðar fyrst“.
„Je minn“, sagði flækingurinn og
leit niður á fætur sjer steinhissa,
„Hvaða skóm?“
★
Er langur tími var liðinn, fói*
bóndanum að leiðast og kallaði hann
ti1 drengs og spurði, hvað tefði hann.
„Jeg get ekki komið flibbanum yfir
haausinn á hestinum", var svarið.
„Eyrun á honum eru frosin“.

Auglýsendur afhugið!
«8 ísafoid og Vörður er
vinsælasta og fjölbreytt-
asta blaðið f sveitwm
landsins. Kemur út einu
sinni f viku — 16 síður.
•niniiiii]iiiiiiii]iiiiiiiiiiiiiifiiiiitiiiii,lll||l„||IJI|ll|nnn
UERGlíR JÓNSSON
Málfiutnin gssk rifsto fa
Laugaveg 65, sími 5833
■IliHiuinnuiiiiniiiiiuiiiiiiiiimninnnnnimmnnuH