Morgunblaðið - 22.05.1952, Qupperneq 14

14
UORGLNHLAtílfr
Fimrnludagur 22. maí 1952

R A K E L
Skáldsaga eítir Daphne de Maurier
l■l■lmMll«l•llmlllll•ll<lllmll■«||||||||<■<llm(HlUllllllll•mll
Framhaldssagan 23
jakkanum frá mér á stólinn, þeg-
ar ég sá bréf við hliðina á blóma-
skálinni. Ég tók það upp. Það var
frá frænku minni, Rakel.
„Kæri Philip. Ég verð að biðja
þig að fyrirgefa framkomu mína
í kvöld, ef þú getur. Eg hef enga
afsökun fram að færa, nema þá
að ég er varla með sjálfri mér
þessa daga. Tilfinningarnar liggja
of nálægt yfirborðinu. Ég hef
skrifað guðföður þinum og þakk-
að honum fyrir bréfið. Það var
fallega gert af ykkur að hugsa
um mig. Cóða nótt. Rakel“.
Ég las bréfið tvisvar og stakk
því svfo í vasann. Hafðí það kost-
að hana mikið að skrifa þetta
bréf? Ég vissi það ekki. Hafði hún
umsnúið stoltinu í auðmýkt? Mér
fannst íyrir því ef hún hefði
þurft að gera það. I fyrsta sinn
kenndi ég Ambrose um þetta öng-
þveiti. Ef hann hefði skrifað guð-
föður mínum aðeins eitt bréf, þá
hefði þetta ekki skeð.
Ég hikaði snöggvast en gekk
síðan fram á ganginn og inn í
álmuna bar sem herbergi hennar
voru. Ég nam staðar rfyrir utan
dyrnar. Það var opið irm í dyngj-
una, en dyrnar inn í svefnher-
bergið voru lokaðar. Ég barða að
svefnherbergisdyrur.um. Fyrst
kom ekkert svar. Svo spurði hún:
„Hver er það?“
Ég svaraði ekki, en opnaði dyrn
ar og_ gekk inn. Það var dimmt
inni. I ljósinu frá kertinu sem ég
hélt á, sá ég að tjöldin voru hálí-
dregin fyrir rúmið, og ég sá móta
fyrir henni undir ábreiðunni.
„Ég las bréfið frá þér“, sagði
ég. „Ég ætlaði bara að þakka þér
fyrir það og bjóða þér góða nótt“.
Ég hélt að hún mundi se-tjast
upp og kveikja á kertinu, en hún
gerði það ekki.
„Mig langaði líka til að segja
þér, að ég ætlaði ekki að lítils-
virða þig“, sagði ég. „Þú verður
að trúa því“.
Röddin sem kom har.dan við
tjöldin var undarlega róleg og
lág. „Ég vissi það Iíka“, sagði
hún. Við þögðum bæði dálitla
stund. „Mér væ£i sama þótt ég
tæki að_ mér kennslustörf“, sagði
hún. „Ég er ekki stolt á þann
hátt. Ég þoldi bara ekki að heyra
þig segja að það mundi varja
skugga á minningu Ambrose."
„Það var satt“, sagði ég. „En
gleymdu því. Við þurfum ekki að
hugsa um það ::ramar“.
„Það var fallega gert“, sagði
hún, „að fara til Pelyn til að tala
við fjárhaldsmann þinn. Þár hlýt
ur að hafa fundist ég mjög van-
þakklát. Ég get ekki fyrirgefið
sjájfri :nér“.
Ég heyrði það á röddinni að
hún var gráti nær.
„Ég vil miklu heldur að þú slá-
ir mig utanundir, en að þú grát-
ir“, sagði ég.
Ég heyrði að hún hreyfði sig
í rúminu og þreifaði eftir vasa-
klút og snýtti sér. Þetta var auð-
vitað ósköp hversdagslegt, en það
hafði þó einkennileg áhrif á mig.
• —o—
„Ég skal taka við peningunum,
Philip“, sagði hún. „En ég get
ekki r'"ðst lengur á gestrisni
þinni. Á mánudaginn fer ég“.
Mér varð órótt. „En hvers
vegna? Og hvert ætlar þú að
fara_?“
„Ég ætlaði aðeins að vera hér
í nokkra daga. Ég hef þegar verið
lenc'ur hér en ég æt.laði“.
„En þú hefur ekki heimsótt alla
epnþá“, sagði ég. „Þú ert ekki
búin að Ijúka skyldustörfunum
hér, þú hefur ekki gert það sem
ætlast er til af þér“.
„Skiptir það nokkru mál?“
sagði hún. „Mér virðist það hvort
eð er svo þyoingarlau5t:í! Þessí
i vonleysislegi uppgjafatónn var
' ólíkur henni.
I „Ég hélt að þér þætti gaman að
því“, sagði ég, „að ferðast um
landareignina og heimsækja fólk-
ið. Eg hélt að þér þætti gaman að
setja niður plönturnar með Pam-
lyn. Eða var gleði þín bara upp-
gerð?“
Hún svaraði ekki strax. „Stund
um finnst mér, Philip, þig skorta
allan skilning“, sagði hún loks.
Það var sennilega rétt. Mér
fannst ég kjánalegur og mér sárn
aði það sem hún sagði, en það
skipti ekki máli.
„Jæja“, sagði ég. „Ef þú vilt
fara, þá skaltu fara. Það mun
valda umtali, en það skiptir ekki
máli“.
„Ég hefði haldið að það ylli frek-
ar umtali ef ég væri kyrr“, sagði
hún.
„Hvað í ósköpunum áttu við?“
sagði ég. „Er þér ekki ljóst að
með réttu áttu heima hér? Ef
Ambrose hefði verið með fullu
viti ,hefði allt þetta verið þin
eigr,?“
„Hvers vegna heldur þú eigin-
lega að ég hafi komið?“ sagði hún
og var skyndilega orðin reið.
* —®-
Ég hafði aftur komið við við-
kvæman blett. Aftur hafði ég
sagt eitthvað sem ég átti ekki að
segja. Ég gekk að rúminu, lyfti
tjaldinu frá og leit á hana. Hún
háif-sat uppi með spenntar greip-
ar. Hún var í hvítum kjól sem
var bundinn um hálsinn. Hann
minnti mig á hempu eins og kór-
drengir klæðast, Hárið var bund-
ið lauslega suraan með silkiborða
í hnakkaribm, eins og ég mundi
eftir að Louise hafði preitt sér
þepar hún var krakki. Ég hrökk
vfð þegar ég sá hve ungleg hún
var^næstum barnaleg.
„Ég veit ekki hvers vegna þú
komst“, sagði ég. „Eða hvað þú
ætlar þér. Ég veit ekkert um þig
eða kvenfólk yfirleitt. Ég veit
bara að mér þykir gott að hafa
þig hér. Og ég vil ekki að þú
farir. Er það flókið?"
„Já“, sagði hún. „Mjög“.
„Þá ert það þú sem gerir það
flókið. Ekki ég“.
Eg krosslagði hendur og horfði
á hana. Ég reyndi að láta ekki á
því bera hve mér var mikið niðri
fyrir. Ég sá að hún var að hugsa
sig um. Sennilega var hún að
reyna að finna einhverja nýja
ástæðu fyrir því að hún ætti að
fara. En allt í einu flaug mér gott
ráð í hug. I
„Þú sagðir í dag að ég ætti að
fá fagmann i garðyrkju frá
London, til að skipuleggja garð-
inn. Ef þér er nokkuð annt um
þessa landareign, sem var Am-
brose svo kær, þú mundir þú vera
hér um kyrrt í nokkra mánuði og
sjá_ um garðinn fyrir mig“.
Ég hafði hitt naglann á höfuð-
ið. Hún starði í gaupnir sér og
snéri hringnum milli fingra sér.
Ég nef minnst á það áður að hún
gerði það oft þegar hún hugsaði
sig um. j
„Ég held að ég spyrji guðföður
þinn hvað honum finnst", sagði
hún. i
„Þetta kemur ekki bonum við“,
sagði ég, „Það er aðeins eitt sem
skiptir máli, og það er hvort þú
vilt vera hér eða ekki. Ef þú vilt
fara, get ég ekkert við því sagt“.
„Þú þarft ekki að spyrja mig“,
sagði hún. Rödd hennar var mér
til undrunar hlýleg og blíð. „Þú
veizt að ég vil gjarnan vera hér“.
„Ætlarðu þá að taka að þér
garðinn", spurði ég. „Það er þá
ákveðið og þú mátt ekki svíkja >
mig“. ’
„Já, ég skal vera hér um kyrrt
dálítinn tíma“.
„Jæja“, sagði ég. ,,Þá býð ég
þér góða nótt og fer. En bréfið til -
guðföður míns? Villtu að ég setji
það fyrir þig 1 póstpokann?“
„Seecombe hefur tekið það“,
sagði hún.
„Ætlarðu þá að sofa núna og
vera ekki reið við mig?“
„Ég var ekki reið við þig,
Philip“.
„Víst varstu það. Ég hélt að
þú mundir slá mig“.
Hún leit upp. „Stundum ertu
svo mikill kjáni“, sagði hún, „að
ég held að endirinn verði sá að ég
geri það einhvern tímann. Komdu
hérna.“
Ég beygði mig niður. Hné mitt
snerti rúmbríkina.
Hún tók báðum höndum um
höfuð mér og kyssti mig. „Farðu
nú að sofa, og vertu góður dreng-
ur“, sagði hún. Hún ýtti mér frá
sér og dró tjaldið fyrir.
Ég var óstyrkur á fótunum þeg
ar ég gekk út úr bláa svefnher-
ARNALESBOK
JTlorgœwaðsiiis -
litar i Stóra-skógi
Eftir J. B. M O R T O N
FYRIR örófi alda var ungur drengur á ferð eftir Berkshire-
veginum í Englandi. Hann hafði svín í eftirdrági, sem hann
var að fara með á markaðinn. Svínið var af svokölluðu
Berkshire-kyni — gríðarlega stórt með lítið svart höfuð og
hvíta depla á bakinu. Drengurinn var í mjög góðu skapi, því
að veðrið var sérlega gott og faðir hans hafði sagt hon-
um, að hann myndi áreiðanlega fá mikið fé fyrir svínið.
Foreldrar drengsins voru mjög fátækir og þurftu þess vegna
að íá mikla peninga fyrir það. Framundan var nú Stóri-
skógur. Og hann var svo stór og þéttur, að miklum erfjð-
leikum var bundið að brjótast í gegnum hann. Drengurinn
hugðist þó fara eftir stígnum, sem lá inn í hann, því að
það stytti honum leið til þorpsins. Það var alveg eins og
hann væri að ganga í gegnum jarðgöng. Drengurinn hélt
þó áfram að syngja, því að hann var alveg óhræddur. —
Allt í einu heyrði hann einkennilegt hljóð:
„Þetta er fallegt svín, sem þú ert með þarna, drengur
minn.“
Drengurinn leit bæði til hægri og vinstri, en gat ekki
komið auga á neinn.
„Þetta er fallegt svín, Mikki,“ endurtók sama rödd. —
(Þetta er þó ekki sami Mikki og í síðustu sögu. — Þýð.)
„Hver ert þú, og hvar ertu,“ kallaði nú drengurinn. „Og
hÝernig veiztu hvað ég heiti .
VETRARGARÐURINN — VETRARGARÐURINN
DANSLEIKUR
I V2TRARGARÐINUM ANNAÐ KVÖLD
KLUKKAN 9.
Hljómsveit Baldurs Kristjánssonar.
Miðapantanir í síma 6710, eftir kl. 8. L. S.
SVFR
Vleðalf eilsvatn
Öll veiði í Meðalfellsvatni er stranglega bönnuð
til 20. júní n. k.
Stjórn Stangaveiðifélags Reykjavíkur.
Arnesingafélagið í Reykjavík:
AÐALFUNDUR
Árnesingafélagsins, verður haldinn í Edduhúsinu
við Lindargötu, laugardaginn 23. J>. m. kl. 8,30 s.d.
Að loknum aðalfundarstörfum hefst dansskemmtun.
STJÓRNIN
Verzíynar- og ikffiirtæki
í Miðbænum til sölu nú þegar. — Uppl. gefnar hjá
KONRÁÐ Ó. SÆVALÐ5SYN!
löggiltum fasteignasala, Austurstraeti 14.
Engar upplýsingar í síma.
Amerísk eldhúsisrsraréMÍJsg
(Eldavél, vaskur, ísskápur)
eins og myndin sýnir til sölu.
Upplýsingar gefur
STEINN JÓNSSON rafmagnsm.
Sími 80091.