Morgunblaðið - 24.12.1952, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 24. des. 1952
r-s
JÓLALESBÓ
BARIMAIMNA
ASARNIR rJORIR
— snsásaga eliir Skalfie
Jespersen
(Lauslega þýtt)
|v . Félag þeirra hét „Fjórir ás-
! ár“. Þeir höfðu gefið þvi þetta
, nafn* , því þeir þóttust hafa
hæztu spilin á hendinni. Fé-
lagsmennirnir f jórir voru tví j
hurarnir Arthur og Fleming, j
er í daglegu tali voru kallaðir j
Hop og Hí. Faðir þeirra var j
kaupmaður og fundarsalurinn
j uppi í pakkhúsloft hans. Þriðji
var Eiríkur-Knútur. En þó
^ að hann héti tveim nöfnum,
) runnu þau saman í daglegu
tali. Og svo var það Jesper,
er hét sínu óbreytta nafni.
Þessir fjórir höfðu verið félag-
ar síðan þeir mættust í fyrsta
bekk barnaskólans. En nú voru
t>eir komnir í annan bekk mið-
■skólans. Félag þeirra var tveggja
ára, Og hafði þegar leyst mörg
verkefni.
Engin föst félagsgjöld voru, en
J>eir neyttu sameiginlegra ráða
til að komast yfir fjármuni, til
Jæss að leysa aðkallandi verk-
efni sín. Og alltaf var hægt að
halda skemmtun og fá einhvern
aðgangseyri frá forvitnum gest-
um. Svo var hægt að safna
.skrani, fataræflum og brotajárni
til sölu. Þegar slíkt var í undir-
búningi, sáu drengirnir um að
gera svo mikið gagn heima fyrir,
að foreldrarnir beinlínis færu
fram á að taka þátt í fjársöfn-
Úninni.
. Þannig höfðu þeir getað keypt
sér öll áhöld til að leika borð-
tþnnis og ýmislegt annað rekstr-
inum viðkomanai og var þetta
eign félagsins.
Nú leið að jólum og félags-1
menn höfðu ekki haft tíma til
að halda neina fundi. Féíags-
rnenn höfðu verið önnum kafnir
Við að útbúa jólagjafir hver fyrir I
6Íg.
Er 5 dagar voru til jóla, sendi
Eiríkurknútur fundarboð út,
teiknaði hjartaása á pappaspjöld j
Ög festi þau á garðhlið félags- f
manna. Þetta var fundarboðið
lögum samkvæmt með tilgreind-
úm fundartíma.
'■ ★
Jesper kom fyrstur á fundar-
stað. Hánn kveikti á vasaljósinu
til að komast heilu og höldnu
fram hjá öllu skraninu, sem var
í pakkhúsloftinu. Þeir félagar
höfðu þar sérstakan bás fyrir
fundaherbérgi. Þar var rafmagns
lampi með hárauðum skerm, er
auðsjáanlega hafði einhvern tíma
veriS í vistlegra umhverfi. •—
En vistlegt var þarna í básn-
txm. „Teppi“ á gólfinu melétinn
bjarnarfeldur og tvö gæruskinn,
til að hylja stærstu götin. Öll,
voru húsgögnini heimatilbúin, J
nema eldgamall ruggustóll. "CJpp- j
haflega flugust félagsmenn á um
að sitja í stólnum á-fundum. —t
Þetta þoldi stóllinn ekki, svo allt L
af þurfti að hafa hann í við-
gerð unz félagsmerm urðu ásátt-
ir um, hver ætti að fá að sitja
þar. Brunakuldi var í loftinu og
Jesper flýtti sér að kveikja á
steinolíuofninum og vafði sið-
an um sig bjarnarfeldinum.
Skommu seinna komu þeh Hop
og Hí. Þeir voru önugir' í bragði
yfir að vera teknir úr jólaann- ■
ríkinu heima, því þeir voru :í!
miðjum ' klíðum að smíða fínan
bil, handa yngri bróður sínum,
úr barnavagnshjólum og íjala-
kössum.
„Hvar er Eiríkurknútur",
tnuldraði Hop í vondu skapi.
„Já, hvað verður af honum“,
sagði Hí. „Gat hann ekki eins
beðið með fundinn þangað til
■ i jólafríinu".
1 „Ég veit ekkert um hann“,
svaraði Jesper syfii’.l.ega í bjarn-
, arfeldinum. Har.n iiaíöi l.ygt höf-
uðio, á gapai'.di haufkupu bjarn-
-- r - - * j; i vj'i ■,
Skömmu seinna kom Eiríkur-
knútur hlaupandi í hendingskasti.
„Þú ert tíu mínútur á eftir
tímanum, og hefðir átt að 'vera
hér fyrstur“, sagði Hí.
„I-Ivað get ég gert að því, að
mamma þurfti endilega að fá mig
til að sendast eftir kardemomm-
um,. og ekki er það mín sök,
hvað seint gengur afgreiðslan
búðinni hjá honum föður þ:n-
um“.
„Allt í lagi“, sagði IIÍ. „Og
hvað er svo fundarefnið?“
„Jú, sjáið þið tií. Ég veit ekk'
hvort þið þekkið fjósameistarann
Jensen í Víðirgerði".
Hinir hristu höíuðið til and
svára.
„Já, ég get ímyndað mér það“
hélt hann áfram. Ég þekki han?
■ ekki heldur. En ég veit að hanr
iegið á spítalanum frá því í
október. Víðirgerðisbóndinn hef-
ir ráðið annan fjósameistara, en
hann hefir lofað konunni að vera
kyrri í húsinu, því að það til-
heyrir jörðinni. Þetta er vel gert
af honum. Hvert ætti hún að fara
með börnin sín tólf“.
„Sagðir þú tólf?“, spurði Hí.
„Það getur verið að þau séu
ckki nema 8 eða 9, en mörg eru
þau, og konan þarf að vinna fyrir
þeim öllum. Með því að hjálpa
öðrum húsmæðrum við þvotta og
hvað sem fyrir kemur. Mamma
segir að hún sé sérstaklega iðin
og dugleg. Hún var hjá okkur í
gær.
I gærkveldi fór svo mamrna að
tala um það, hve erfiðar kring-
imstæður her^ar væru. Það er
ekkert smáræöi, sem þarf til að
klæða óll þessi börn og fjósa-
meistarinn maður hennar fær
ekki heilsuna fyrst um sinn,
sagði marnma. Væri það ekki
/erkefni fyrir ykkur „Fjóra Asa“
-agði hún að gieðja har.a um jól-
in. Þið eruð vanir að þykjast
,eta al’t sem ykkur dettur í hug“.
„Heldutðu að þetta fólk fái
kki hjá’p frá því opinbera, eða
hvað það heitir“, spurði Hi eftir
stundarþögn.
„Þetta sagði ég líka, en mamma
"llyrðir að það sé ekki nóg og
að sjálfsögðu er það erfitt að
,era ein með svo mörg börn.
Eigum við ekki að fara þangað
á morgun og kynna okkur málið
★
Þetta var strax samþykkt og
áhugi þeirra vakinn. T.víburarnir
flýttu sér heim til þess að ljúka
við bílinn.
Næsta dag hjóluðu þeir allir
fjórir út í Austurtún og fóru
hægt fram hjá húsinu. Húsið leit
vissulega hrörlega út, en þarna
voru laglegar gardínur fyrii
Klipptu út þessa litlu ferhyrninga og raðaðu þeim upp öðruvísi.
Vittu hvort ekki getur orðið úr þeim falleg mynd.
Anna litla fór út með nokkur kálblcð hanaa imu uyn, sem á
behra 1 búri í garði::ar.t hjá fcoanl ÞiS gefið árÉíðanlega íundið
dýr.'ó. ei b.ii dragið strik eftir tölustöfunmn. Þiy byrjið þar seni
. -úvr 1 o? hatd:) --o áfrar- • - í J2.'
gluggunum og, pottablóm til
prýðil. En í gar.ðholunni fyrir
framan húsið var urmull af smá-
krökkum. -
Þegaf barnamoðið var komið
inn, sagði Eiríkur Knútur:
„Við verðum að fara inn og
tala við fólkið. Ég geri mér það
til erindis ,að fá lánaða hjóla-
pumpu.“
Þeir börðu að dyrum. Enginn
heyrði til þeirra, sem eðlilegt
var, fyrir kliðnum í krökkunum
inni fyrir. í forskyggninu var
urmull af tréskóm á steingólf-
inu. Þeir héldu áfram inn í eld-
húsið, þar sem barnahópurinn
var, en elzta stúlkan, 11 ára, korn
til dyra.
„Góðan daginn", sagði Eiríkur
knútur. „En hvað þið eruð
mörg?“
„Já, en mamma er ekki heima
og Jens heldur ekki“, svaraði
stúlkan.
„Hver er’ Jens?“
„Það er stóri bróðir. Hann er
12 ára og sendisveinn í bænum".
„Veiztu hvað hin öll heita?“,
spurði Jesper og tók fram vasa-
bók sína og blýant.
„Vitanlega veit ég það“, sagði
stúlkan ,um leið og hún þurrkaði
þeim yngstu um nefið.
„Það þykir mér vel gert af
þér“, sagði Jesper, „og veiztu.
líka hve gömul þau eru. Láttu
mig heyra“.
Það kom í ljós að stúlkan hét
Annie. Hún romsaði upp nöfnin
öll, en síðan spyr Hop: „Hlakkið
þið ekki til jólanna?“
„Jú, það getur verið að við
fáum lítið jólatré", sagði Annie
með gSeðibragði. „Ef við höfum
efni'á því“.
Um léið tók hún yngsta barnið
í fang sér, en það hafði dottið
niður af stól. Hi flýtti sér að
rétta henni brjóstsykurspoka,
hún átti að skipta brjóstsykrin-
um á milli systkina sinna en „Ás-
arnir fjórir“ snéru til hjólhestc
sinna.
Er þeir höfðu hjclað spölkorn,
sagði Jesper:
„Þetta er nokkuð góð hugmynd
hjá mömmu þinni.“
„Nú er það svart, maður“,
sögðu tvíburarnir. „Ekki nema
fjórir dagar til jóla“.
„Við höfum nóg að gera“,
sagði Eiríkurknútur.
Og þeir fengu nóg að gera.
★
Fyrir háttatíma höfðu þeir
heimsótt alla bekkjabræður sina.
Þeir fjórir fengu fimm í hlut að
heimsækja. Alls staðar var þeim
vel tekið og þeim sagt að koma
daginn eftir til að sagkja böggul.
Síðan fóiu þcir heim til Hop og
Hj til að k’ippa jólaskraut og sett
ust niðitr í borðstofunni, því vera
kunni að einhver kvenleg aðstoð
byðist þeim við verkið. Þetta
kom á daginn.En áður hafði Jesp-
er fengið gott símtal við frænda
sinn skógarvörðinn er átti heima
mílu vegar frá kaupstaðnum
Þcir sátu við klippingar og lím-
ingar langt fram á kvöld og að
sjálfsögðp vitnaðist það til hvers
þeír ætluðu jólaskrautið.
Er þeir hcfðu komið þessu öllu
fyrir í pappakassa fór Skov nið-
ur í verzlunina og liom aftur með
hvellhettur og stjörnuljós, er
komst í sama kassann. Hanr.
hafði líka meðferðis eina vín-
flösku er átti að vera híutdeild
hans í gjöfinni. „En það er betra
fyrir ykkur sagði hann, að stofna
happdrætti um flcskuna og selja
miðana, er þið safnið böggl-
unum á morgun. Ef þið seljið alla
miðana þá fáið þið hundrað krón
ur.
„Megum við nota þá peninga
t'l hi’ers sem við viljum, ég
m-ina tiá ,fólkslns í Austurtúni?
spurði Hop.
V’•■••• •
„Húrra“, hrópuðu drengirnir.
Jesper fór með pappakassann
heim og næsta morgun kom
frændi hans skógarvörðurinn út
í Austurtún með kassann og
fallegt jólatré. Bundinn var seð-
ill á tréð og þar stóð: „Með beztu
kveðjum frá jólasveininum. Ég
kem aftur“.
Drengirnir fengu snemma frí
frá skólanum þennan dag og byrj
uðu strax á söfnunarleiðangvm-
um. Alls staðar var böggull tii
handa þeim og happdrættismið-
arnir gengu greiðlega út. Að lok-
um urðu þeir að skammta þá til
þess að allir fengjuaðverameð og
freista gæfunnar. Skrifuð vortt
nöfn á seðlana um leið og þeir
seldust svo hægt væri að draga
um nafnaseðlana. Hans slátrari
og ritstjórinn Eiríkur voru eftir
litsmenn. En svo skringilega vildi
til að slátrarinn vann á miða sera
hafði kostað hann 5 aura.
Mikið var að gera um kvöldið'
að taka saman gjafirnar og ganga
frá þeim. Öll fengu börnin leik-
föng, tvö hvert. Annars voru gjaf
irnar föt og skór. Og nokkuð af
sælgæti, epli og hnetum. En
nokkrum erfiðleikum var bund-
ið að skipta fötunum, t. d. ákveða
hver átti að fá rauðan kjól*.
Karen sem var þriggja ára eða
Löuise sem var fjögurra. Svo
betta varð frú Jensen sjálf a<5
ákveða. Svo kom að því áð
ákveða kvað ætti að standa á
gjafabögglunum. Fyrst ætluðu
þeira að skrifa „Frá jólasveinin-
um“, en svo ákváðu þeir að
skrifa öll nöfn viðtakenda og
segja aðeins „frá góðum vinum“.
En við höfum ekkert hugsað
um þessar hundrað krónur. Hvað
eigum við að gera við þær?“,
spurði Hop.
„Mamma er vís til að steikja
gæs, ef við náum í gæsina í tæka
ííð“.
Og þetta varð að samk*ulagL
í því kom frú Skov til að skipa
drengjunum í rúmið, því klukkan
var orðin margt. En þegar húm
heyrði uppástunguna um gæsina
var hún boðin og búin til að
leggja þar hönd að verki.
★
Næsta morgun fann frú Jenseni
í Austurtúni miða sem stungið
hafði verið undir útidyrahurðina
og þar stóð: „Hugsaðu ekki um
jólamatinn. Hann kemur áreiðan-
lega fyrir klukkan fjögur“.
Undir eins og búðir voru opn-
aðar fóru „Ásarnir" á stúfana I
gæsakaup. Jörundur slátrari af-
greiddi þá sjálfur, svo þeir fengu
góð kaup og fleskbita í viðbót,
því „margir eru munnarnir”,
sagði slátrarinn, sem vissi hvert
gæsin átti að fara.
Á slaginu fjögur staðnæmdist
vörubíll Skov kaupmanns fyrir
utan litla húsið í Austurtúni og
fjórir náungar í jólasveinabún-
ingum stigu af vagninum. Eiríkur
Knútur á undan með stórt steik-
arfat, hinir með íartöflur og
sósu, búðing og sultutau. Allt var
þetta sett inn í eldhúsi til frú
Jensen. Börn hennar komu í ha'a
rófu orðlaus af undrun. Þau
höfðu ekki hreyft sig úr sporun-
um þegar drengirnir komu irin
aðra ferð með jólagjafirnar.
„Gleðileg jól“, sögðu þeir og
hurfu út í myrkrið.
„Þessu gleyma þau aldrel“,
sagði Hop, þegar hann klifraði
upp i bílinn.
„Þessu gleymum við heldur
ekki“, sagði Eiríkur Knútur.