Morgunblaðið - 16.01.1953, Síða 14

I
14
MORGVNBLABi»
Föstudagur 16. jan. 1953
ninnimiKiifiiiitiiiHniffimiiimifi
Hamingjan í hendi mér
Skáldsaga efiir Wmston Grahain
niiiiiiaiDiiiiiiiiiMiiiiiiiniiiiiiiiMiiiiiiiiimiiiiiiniiiiiiiii
Framhaldssagan 20
„Það er dálaglegur heimanmund
ur sem ég faeri þér.“
„Ef ég lendi í vandræðum þá
gef ég sjálfum mér um kennt,
vegna þess að ég gat ekki beðið
eftir þér. Ef peningunum hefði
verið skilað fyrst, þá hefði ailt
verið klappað og klárt“.
„Hvernig útskýrðir þú þetta
fyrir Henry Gune?“
„Ég sagði að ég hefði verið
kallaður skyndiiega út úr borg-
inni. Við getum ekki losað okkur
við peningana núna. Sarah. Ef
við hefðum gert upp við Berke-
ley Reckitt áður en þessi orðróm-
ur komst á kreik — við getum
ekki farið r.úna og sagt við hann:
Viljið þér gera okkur þann greiða
að taka aftur við peningunum
áður en við verðum handtekin
fyrir fjársvik, því við vitum að
þér eruð farinn að gruna okkur“.
„Ég skil bar ekki, hvernig þessi
orðrómur hefur byrjað núna. Ef
einhver hefur vitað eitthvað, þá
hefði það átt að koma á daginn
strax en ekki núna þegar fimm
mánuðir eru liðnir“.
Ég stóð líka á fætur. Ég var
allt of taugaóstyrkur og reiður
gagnvart sjálfum mér, til að láta
eins og ekkert væri. „Það eina
sem við þurfum að láta skipta
okkur máli, er þessi orðrómur.
Hann er svo sem mjög óljós, eftir
því sem Michael sagði. Spurn-
ingin er sú, hvort hann er nógu
sennilegur til þess að menn sem
hafa með tryggingarmál að gera,
leggi trúnað á hann. Það er það
sem skiptir máli“.
—//— '
Næsta morgun fór ég inn á
skrifstofuna til Michael. „Ég hef
hugsað um þetta, sem þú sagðir
mér í gær. Ég get ekkert gert í
þessu, fyrr en ég heyri alla sög-
una eins og hún er“.
Hann beit í blýar.tinn, sem
hann hélt á. „Ég held að þetta
líði hjá. Mér finr.st að þú gerðir
bezt í því að umgangast ekki fólk
að óþörfu í nokkrar vikur, og
þegar þú hittir einhvern, vertu
þá eins blátt áfram og frjálslegur
og þú átt að þér. Flestir munu þá
segja: Hvað þá? Branwell?
Hvaða vitleysa. Hann er allt of
heiðarlegur til þess að vera við
slíkt riðinn“.
„Veit faðir þinn um þetta?“
spurði ég.
„Ég held ekki. Ég ætla sannar-
lega ekki að segja honum það“.
„Haitu því leyndu fyrir honum
ef þú getur. Ég vil ekki að fólk
hafi óþarfa áhyggjur mín vegna“.
Ég fór út til að rar.nsaka mál í
Hammersmith. Auðvitað var það
ekki eingöngu það að ég vildi
ekki að gamli maðurinn hefði
áhyggjur mín vegna. Ég kærði
mig bara ekki um að þurfa að
ljúga að fleirum sem ég bar virð-
ingu fyrir.
Erindið til Hammersmith var í
sambandi vjð oðsKÍnnaþjófnað.
Ég reyndi að beita mér öllum við
það til þess að gieyma hinu. Mig
grunaði biátt að loðskinnasalinn
væri að reyna að fá meira upp úr
tryggingunni, en honum bar.
Hann hét Collandi. Eítthvað var
líka athugavert með bækurnar.
Fyrst sagði hann að þeim hefði
líka verið stolið, en svo sagði
hann að þær væru hjá endurskoð
andanum. Hann loíaði að hafa
þær við hendina r.æsta dag.
En næsta dag voru engar bæk-
ur komnar. Hins vegar var
Collandi búinn að ráða til sín lög
fræðing, Abel að nafni, sem átti
að star.da fyrir hans málstað.
Abel var sú manntegund, sem
mér var ekkert gefið um, eld-
snöggur og harðvítugur eftir því.
En nú, hafði ég fengjð yituf^kju
hrú 'það að orðstí f ‘Gálíártcfi ’ váV
................IHHIHHHIHHHHIM

eins bágborinn og hann gat ver-
ið og ég stagðist ekki ganga frá
neinum útborgunum fyrr en bæk-
■ urnar væru komnar. Þá urðu
miklar skeggræður og hótanir
um að fara með mál á hendur
mér en ég fór við svo búið.
Berkeley Reckitt var líka ábyrgð
armaður í þetta sinn. Ég velti
| því fyrir mér, hvort hann mundi
yfirvinna andúð sína á mér þegar
| hann sæi undirskrift mína og
hvort hann mundi meta það við
mig að verðleikum að ég borgaði
ekki út fé hans nema fullar ástæð
ur væru fyrir hendi.
j . -//-
! Ég kom frekar seint heim um
kvöldið. Sarah var ekki í and-
dyrinu eins og venjulega, en hún
var uppi.
Andlit hennar breyttist alltaf
þegar hún sá mig. Það var eins
og það lifnaði við. Ef til vill var
það alltaf þannig, þegar hún sá
einhvern, sem henni þótti vænt
um .. en þessi stund var að verða
ánægjulegasta stund dagsins fyri
mér. Enda þótt eins væri þennan
dag, far.n ég það þó, þegar ég
. kyssti hana að eitthvað var að.
' „Þú kemur seint“, sagði hún,
„er nokkuð að?“
„Nei, ég hef varla séð Michael
í dag og hitt fólkið sem ég hef
haft samband við kom sæmilega
kurteislega fram. Nei, þarna ert
þú“, ég beygði ynig niður til að
klappa Trixie, sem flaðraði upp
um mig. „Er hún búin að sætta
sig við að búa hér?“
I „Hálfpartinn. En hún er vön
við sveitalífið. Henni er ekkert
um borina."
Eftir stutta þogn spurði ég:
„Áttir þú hana eða Tracey?"
„Tracey gaf mér hana í afmælis
gjöf. En af einhverjum ástæðum
fannst mér alltaf, hún vera fyrst
og fremst trygg honum“.
j Sarah gekk yfir að skápnum
og tók út nokkrar flöskur. Ég
virti hana fyrir mér. „Ég get ekki
að því gert, en einhvern veginn
finnst mér áhyggjur þínar ekki
snúast eingöngu um Trixie“.
Hún snéri sér við og leit á mig.
„Get ég svo illa dulið það?“
„Þér tekst ekki betur“.
„Ég kom heim um fimmleytið"
sagði hún. „Þá beið mín maður í
anddyrinu. Sagðist vera lögfræð- !
ingur. Herra Jerome kaliaði hann
sig. Sagðist eiga erindi við mig,
svo ég bað um te upp og við sát-
um yfir tebollunum og spjölluð-
um um fjárþröngvanir ....“. !
„Heyrðu“, sagði ég. „Er þetta
„Herra Jerome sagðist vera
kominn fyrir skjólstæðing sinn
.. en vildi þó ekki segja nafn
hans. Hann sagði að skjólstæð-
ingur hans hefði sérlegan áhuga
á fé því sem ég hefði fengið út
á trygginguna fyrir Lewis Manor.
þegar bruninn varð þar og eig-
inmaður minn týndi lífinu. Herra
Jerome sagði að almennt væri
álitið að kviknað hefði í af mis-
tökum, en á meðal kunnugra
væri það auðvitað vitað mál,
hvemig um hnútana hafði verið
búið. 28 þúsund Dund voru líka
sæmileg upphæð og mikið fyrir
hana vinnandi. Skjólstæðingur
har.s viidi fá 14 þúsund fyrir að
þegja. Hann sagðist hafa sann-
anir fyrir hendi 05 ef lögreglan
kæmist í málið mundi ég lenda
í fangelsi".
„Hvað sagðir þú?“
„Ég sagðist ekki vita hvsð
hann væri að tala um. Ég sagði
að ég tryði því ekki að nokkur
fótur væri fyrir þessu sem hann
segði. Að minrsta kosti yrði ég
að fá umhugsunarfrest ..“.
„Ágætt. En hann ....“.
„Hann sagðist mundi koma aft-
ur .. núna í kvöld.“
--//—
V:ð létum eins og við hefðum
góða matarlyst, en vorum komin
upp aftur k'ukkan hálf átta.
Sarah saPði að her--q ,Þ-nme
hefði lagt áherzlu á það að þau
hittust aftur niðri í anddyrinu.
Hrói höttur
snýr aftur
eftir John O. Ericsson
99
sólarhringsins, þegar loftið virtist vera fullt af ósýnilegum
verum og alls kyns hljóðum. Enginn fór að ástæðulausu út
á þessari nóttu. Þó þokaðist hópur manna áfram meðíram
trjánum á leið til Lee-kastala. Allir voru gangandi nema
sýslumaðurinn og Merchandee. Tveir piltar höfðu verið
sendir á undan til að njósna um mannaferðir við kastalann.
Það var engu líkara en hópur afturgangna væri þarna á
ferð, því að allt var hljótt. Mennirnir höfðu nefnilega feng-
ið skipun um að forðast allan hávaða, og ekki máttu þeir
tala saman. Þeir höfðu frétt, að Hrói höttur og menn hans
. væru um þessar mundir í hinum enda skógarins. Fimmti
1 hver maður bar blys. sem ekki var búið að tendra. En þeir
höfðu fengið sklpun um að kveikja í þeim ef þeir yrðu fyrir
árás, svo að þeir dræpu ekki hvern annan.
| Þeir urðu ekki varir við neinn óvin, og kastalinn var nú
ekki langt undan. Riddararnir, sem sendir höfðu verið á
undan komu nú til baka. Þeir gengu og teymdu hestana.
íbúarnir voru í fasta svefni. í bænum voru öll ljós slökkt.
Aðeins ljósglæta sást úr varðturni, sem gaf til kynna, að
enn væri einhver, er vekti yfir þessum annars svo dauða og
líflausa bæ.
Lae-kastali var á litlu nesi, sem skagaði út í lítið stöðu-
vatn og voru háir varnarmúrar umhverfis. Mikill gróður
var allt í kringum kastalann.
Merchandee og sýslumaðurinn stigu af hestum sínum,
þegar þeir höfðu fengið þær upplýsingar hjá njósnurun-
um, að enginn í bænum eða í kastalanum hefði orðið var
við ferð þeirra. Nokkrir mannanna fengu skipun um að
leiða hestana það langt inn í skóginn, að hnegg þeirra
heyrðist ekki. Siðan læddist allur hópurinn fram með skóg-
arjaðrinum í áttina til strandarinnar.
I Þeir voru aðeins nokkur hundruð metra frá brúnni, sem
.þeir urðu að fara yfjr til þess að komast inn í kastalann.
Kástaiirin-og þörpið, sem honum fylgdi, var nokkuð stórt.
m^Jlvítan
ur a a
tenn
- - ./
einni vihu
cei;
ló
Spegillinn sýnir ySur
áhrif PEPSODENT.
Það er undravert, hvað
Pepsodent breytir brosinu. Á að-
eins einni viku verða tennurnar
skjanrva hvítar, fallegri en nokkru
sinni fyrr. Það er vegna þess að
Pepsodent inniheldur undraefnið
Irium, sem leysir upp hina dökku
skán af tönnunum og gerir þær
skínandi hvítar.
í KVÖI.II _ BrosiS tu
sp^grilsins. — Athugiö
r Vö»r vandlega.
1»VÍ XÆST — Burstið
tennur yðar meö Pep-
sodent kvölds og
morg-na í eina viku.
SÍ»AIV — BrosiS aftur til
. spegilsins. — Siáið hve
j vitai notkun Pepsodenc
hefir fcert tennur yðar
hv'ftar og brosið heillandi
i
X-*»0 28-»?-50
'iANNKUEMlt) MKd I K I íi iVi *
* Irium er s^rstakt uppleysandi
efni, er hreinsar vel, og- er skrásett
vör*)ime*'ki nf limited.
PEPSOOFNT LTD., LONDON', ENGLANT).
Skrifstofa
S&mbcnds smásölLverzSaria
flytur í dag á Laugaveg 22.
Símanúmerið verður 82390.
(Skrifið hjá yður númerið)
4 kerbergja ibúð
björt og falleg, í nýlegti steinhúsi, til leigu nú þegar.
Gólfflötur ca. 145 ferm.
Einhver fyrirfram borgun. — Tilboð merkt: „Vest-
urbær —735“, sendist blaðinu fyrir laugardags-
kvöld.
Unglingspiltur
óskast nú þegar til innheimtu og afgreiðslustarfa.
Uppl. kl. 5—6 (ekki í síma).
Verzl. Vald. Poulsen h.f.
Klapparstíg 29.
Herbergi
til leigu fyrir einhleypan karlmann, & bezta stað við
Miðbæinn. — Stærð gólfflatar ca. 16 ferm., tveir inn-
byggðir klæðaskápar. Ljós og hiti og ræsting fylgir. —
Tiiboð sendist afgreiðslu Morgunblaðsins fyrir 20. þ. m.
merkt: „Miðbær — 728“.

■■■■■■•■■■