Morgunblaðið - 15.09.1953, Blaðsíða 7

Morgunblaðið - 15.09.1953, Blaðsíða 7
Þriðjudagur 15. sept. 1953 MORGUNBLAÐIÐ Ulster frakkar eru alltaf falleg- ar og hentugar flíkur. Þessi að ofan er með sport sniði. — Spennan í bakið gefur honum óvenjulegan og skemmtilegan svip. Nýi bakaraofninn FYRIR NOKKRU ER komin hér fram á sjónarsviðið ný tegund af bakarofni, sem húsmæður er reynslu hafa af, ljúka á miklu lofsorði. Hann er af þýzkum Uppruna — „Gunda-ofninn'1, — er hann kallaður — og þykir tnesta þarfa þing. Hann er ekki stór um sig — einna líkastur stóru lokuðu formi, eins og myndin að ofan sýnir — og færa má hann stað úr stað og láta í samband hvar sem er, eins og straujárn eða annað raf- magnsáhald. í botninum, þegar lokið er tek- ið af, er hreyfanleg grind og þar ofan á blikkskál, sem nota má jöfnum höndum sem suðu- pott og bökunarform. Tækið er ótrúlega létt og afar auðvelt í meðförum. Gundaofninn þykir sérstaklega góður til að baka í honum form- kökur og kjöt, sem steikt er í honum þykir sínu ljúffengara heldur en það, sem steikt er í venjulegum ofni. Hitinn er hæg- ari, enda eyðir hann mjög litlu rafmagni. í miðju lokinu er gler, þannig að hægt er að fylgjast með því, sem fram fer inni fyr- ir: hvort kakan er bökuð eða kjötið steikt. Annars er það einn af mörgum kostum ofnsins, að enginn hætta er á, að hann brenni það sem í hann er sett. Hann fer sér að öllu rólega og bregzt ekki hlutverki sínu. Einn- ig þykir hann sérstaklega hent- ugur til að hita upp mat í og halda í heitu. ^J^venLjóÉin og. ^JJeimiíié r ■ r Skólarnir eru aff byrja og vetr- arfötin eru tekin fram. Telpu- kjóllinn hér aff ofan er bæði héntugur og laglegur. Hann er úr svart- og bláköflóttu ullarefui með svörtum hnöppum og lakk- belti í sama lit. Hvíti kraginn og uppslögin á ermunum lífga hann upp, annars mætti líka hafa kraga úr sama efni fyrir hentugleika sakir. Tóma!ar fylllir með osti „Ég græddi rneim á að koma tvisvar í Uiiici-söiiim ei é tfeimnr érum annars staðar“ ÞEIR sem leggja leið sína um Freyjugötuna veita eftirtekt stúlkumynd úr steini ,sem stend- ur í garðinum við Freyjugötu 41. — Við knýjum á suðurdyr húss- ins og til móts við okkur kemur húsfreyjan, frú Gunnfríður Jóns- dóttir, listakonan, sem gert hefir steinmyndina í garðinum. Hún kailar hana „Á heimleið" — hún er af stúlku, á leið heim úr skól- anum. Skyldi Gunnfríður ekki vera eina ísienzka konan, sem hefir likneski i garðinum sínum, sem hún hefir gert sjálf? LISTAMANNSFERILL GUNNFRÍÐAR Listamannaferill Gunnfríðar er hnnars með nokkuð sérstök- um hætti. Þegar hún var fertug hafði hún ekki gert neina högg- mynd. Nú á hún á vinnustofunni sinni um 30 myndir, sem hún hefir gert síðan hún tók til við höggmyndalist fyrir rúmum 20 árum síðan. Gunnfríður er Skagfirðingur að ætt en ólst upp á Kirkjubæ í A-Húnavatnssýslu. — Það fyrsta sem ég man eftir að ég, bæri við að föndra í hönd- unum, segir hún, var þegar ég 9 ára gömul lá veik í gipsi norð- ur á Kirkjubæ. Þá varði ég tím- anum til að gera allra handa kúnstir í höndunum. Ég fann snemma hjá mér ákafa löngun til að gera eitthvað fallegt, skapa eitthvað, sem ég gæti dáðst að, raða niður iitum, búa til munst- ur sauma o. þ. u. 1. j TÍMARNIR TVENNIR I — Gerðuð þér yður þá þegar ljóst, að yður langaði til að ganga listamannabrautina? | -— Oh, það var nú varla, að maður gæti látið sig dreyma um slíkt í þá daga. Styrkirnir allir og hin margvíslega hjálp, sem ungt listafólk i dag fær að njóta góðs af var óþekkt fyrirbrigði í þá daga — ekki sízt þegar ung stúlka var annars vegar. Ég fór á kvennaskóla eins og þá gerðist og árið 1915 kom ég í fyrsta skipti til Reykjavíkur. Á þeim árum langaði mig mikið til að mála en ég átti varla skyrt- una utan á mig og minna en það. OPNAÐIST NÝR HEIMUR — En þér fóruð samt utan, var það ekki? Jú, eftir að ég hafði unnið segfr Gunnfríður Jónsdétfir, myndhcggvari Gunnfríffur Jónsdóttir. ALDREI Á LISTASKÓLA — Voruð þér á einhverjum skóla í Höfn? — Nei, ég hefi aldrei gengið á neinn listaskóla utan dálítins tíma, sem ég var eitt sinn við j Akademíið í Kaupmannahöfn ár- * ið 1934. Nei, þá listmenntun, sem j ég hefi hlotið, hefi ég fyrst og i fremst aflað mér á ferðum mín- um, á listasöfnunum öllum, sem ég hefi skoðað. — Hvert lá leiðin frá Kaup- rhannahöfn? — Þaðan fór ég til Stokk- hólms og dvaldi þar í fimm ár. Vann enn sem fyrr fyrir mér ! með saumum, gekk á einkaheim- ili og saumaði allt sem vera skyldi, kjóla, dragtir, kápur — yfirleitt allt, sem fyrir kom. Með þessum hætti komst ég í kynni við marga merka mennta- og listamenn Svía og þafði ómetan 1931. Þá gerði ég fyrstu mynd- ina mina „Dreymandi drengur'V SÝNINGAR HEIMA OG ERLENDIS — Hafið þér aldrei haft hér sýningu á verkum yðar? — Árið 1944 hafði ég ásjnat Grétu Björnsson, sýningu í Lflta- mannaskálanum og fyrir tveim- ur árum hafði ég sýningu hér heima á vinnustofu minni — eig- inlega á 10 ára afmæli þess, er ég byrjaði fyrir alvöru að fást við höggmyndalist. Einnig héfi ég fjórum sinnum tekið þgtt i 4 Norðurlandasýningum. I Kaup- mannahöfn, Stokkhólmi og Hels- ingfors og urðu lofsamleg um- mæli ýmissa merkra listafröm- uða um verk mín mér til mik- illar hvatningar. HVERNIG „LANDSÝN“ VARÐ TIL — Viljið þér ekki segja mér eitthvað um „Landsýn" — ítytt- una yðar fallegu við Stratída- kirkju? — Styttan sjálf getur reynd- ar sagt yður það miklu betur en ég með minum orðum. Hún varð fyrst til, sem hugmynd aðeins, er ég árið 1937 fór í heimsókn suður í Herdísarvík til Einars ÞETTA er mjög fallega útlít- andi og hressandi réttur hvort' fyrir mér i fjögur ár í Reykja- sem heldur er á miðdags- eða ] vík dreif ég mig til Kaupmanna- hafnar. Þar sá ég í fyrsta skipti á ævinni það sem hægt sé að kvöldborðið. Tómatarnir eru fyrst holaðir ! að innan og síðan fylltir með kalla höggmyndalist — mér rifnum osti, sem hrærður hefir verið saman við dálítið af mjólk eða rjóma ásamt salti og pipar eftir smekk. Borið fram með ristuðu fransk hrauði og niðurskornum ágúrk- um. Gerir silirið ses nýft KVENNASÍÐUNNI hefir borizt bréf frá húsmóður einni, sem , vekur athygli á nýrri tegund af ' silfurfægilegi, sem nú er fáan legur í verzlunum fannst mér opnast nýr heim- ur. Minnisstætt er mér, er ég sá fyrst myndina eftir Rodin, „Borgarana frá Calais“, rétt við Glyptotekið. Það var í rauninni fyrsta höggmyndin, sem ég sá aðra en „Útlagann" eftir Einar Jónsson. Ég spurði mig fyrir um, hver hefði gert þessa mynd og hvað hún ætti að tákna, en eng- inn gat frætt mig um það. Reyndar leið ekki á löngu, að ég kæmist að þvi. ; lega gott af þeim kynnum. Frá . Stokkhólmi ferðaðist ég til j Þýzkalands og heimsótti þar ýms 1 ar helztu listaborgir, svo sem Dresden, Berlín og Leipzig. — SUÐURLÖNDIN HEILLA MIG Næst lá leiðin til Parisar. Mér fannst ég vera gripin gleðitilfinn.- ingu á járnbrautarstöðinni „Gare du Nord“. Ég hefi alltaf kunnað betur við mig innan urn suður- landafólk heldur en það nor- ræna. — Suðurlöndin heilla mig. — En fóruð þér ekki lika til Ítalíu? — Jú, svo sannarlega, og meira ! að segja lengra suður eftir — alla leið til Aþenu og Delphi og til Olympíu í S.-Grikklandi. — Og hverja fannst yður méira til um — Aþenu eða Róm? UFFICI-SÖFNIN HEILI.ANDI — Þær eru báðar undursam- legar hver á sína vísu, en þó varð ég hvergi eins heilluð og í Flórens. Mér fannst ég græða silfurhúð verða sem nýir við Efni þetta n°tkun Þessa nýja efnis og gagn- kallast „SiTvit“ og gerir reyndar stætt við hinn venjulega fægilög ' meira en að fægja málminn, þar ] eru áhrif þess varanleg — ekki 1 eð það endurhúðar hann um leið, sízt ef farið er yfir tvisvar eða I Allir munir úr silfri eða meðprisvar með stuttu millibili. meira á að fara tvisvar sinnum í Uffici-söfnin heldur en ég hefði grætt á tveimur árum ann- ars staðar, og kirkjurnar allarpg kirkjulistin hrifu mig meir en orð fái lýst. — Og svo komuð þér heim til Fróns? j — Já. ] — Og tókuð til við höggmynda listina? j — Ég hafði lengi haft mikinn hug og löngun til þess, en ekk- ert gerði ég af því fyrr en árið „Á heiinleið“ — standmyndin. í garffi Gunnfríffar. skálds Benediktssonar. Stödd á miðri Sslvogsheiði leit ég *trina merku Strandakirkju bera ein- mana við hið volduga úthaf. Þá vavð „Landsýn" til í huga mér, en það var ekki fyrr enfSftir meira en 10 ára strit og m*iði, að hún varð til eins og hún er nú, höggvin i granít suður við Selvog. Ég minnist líka daganna, sem ég, ásamt 3-—4 Selvogsmönn- um, vann að því að hlaða upp undirstöðuna undit styttuna úr fjörusteinum neðan úr Selvogi. Það voru erfiðir dagar, en þess fyllilegar naut ég sigursins eft- ir á. — Og hvað svo um framtíð- ina? — Um það er bezt að spá sem minnstu. En ég mun vinna.fAeð- an heilsan levfir. sfb. Úr astabréfi: .... Fyrir þig gæti ég klifrað upp á hæstu fjallatinda, vaðið eld og vatn, já, látið lífið, ef því væri að skipta. I P.S. Ég kem á morgun, ef ekki verður rigning.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.