Morgunblaðið - 08.10.1953, Blaðsíða 14

14
MORGUISBLAÐIÐ
Fimxntudagur 8. okt. 1953
SUÐURRÍKJAFÓLKIÐ
SKÁLDSAGA EFTIR EDNU LEE
Framhaldssagcm 53
Ég fór niður stigann, gekk yfir
anddyrið og fram hjá stóra mót-
tökuherberginu, þar sem ég hafði
fyrst hitt móður Láru Lee, frú
Carr.
Ég hafði aldrei komið inn í
■ setustofuna. Nú opnaði ég hurð-
dna, en inni fyrir var myrkur.
Ég þreifaði á bak við hurðina,
þangað til ég fann kveikjarann,
og ljósið flóði yfir herbergið. Ég
. fór inn á mitt gólf og leit í kring-
um mig. Herbergið var mjög
stórt og ég sá mörgu gluggana,
' sem virtust mynda einn stóran
glugga (hvar hafði ég séð svona
glugga fyrr?), ég sá eikarborðin,
, «g fínlegu frönsku stólana, en
fínleiki þeirra virtist hverfa í
» stóru herberginu — ég sá hvernig
; gólfábreiðan breiddi sig út fyrir
* framan mig, og virtist ná út í
hvert horn.
Ég fann einhverja undarlega
tilfinningu fara um mig alla. Mér
» fannst ég vera ein og yfirgefin,
— Það þar óþægileg tilfinning.
Mér fannst eins og ég væri að
falla í yfirlið, en það mátti ekki
koma fyrir. — Mér fannst eins
og ég hyrfi aftur í fortíðina, —
aftur í barnæsku mína. — Þetta
var eins og bernskudraumur
minn, þar sem mér fannst ég vera
alein í stóru herbergi með mörg-
urn gluggum, þar sem rauðleit
gólfábreiðan virtist ná út í ei-
lífðina. Og þar sem ég stóð þarna
fannst mér ég vera svo óendan-
lega lítil og smá, að ég var næst-
um glötuð í þessu stórfenglega
umhverfi, sem virtist þrungið af
einveru. Ég hugsaði undrandi
með sjálfri mér. „Ég hlýt að vera
gengin af vitinu, því ég hef aldrei
komið hingað áður“. — Og nú
talaði ég upphátt, „ég sem hef
aldrei komið hingað áður.“
„Manstu eftir því?“ spurði rödd
sem kom frá dyrunum.
Eg sneri mér hægt við, og sá að
frú Carr kom inn. „Ég hef eitt-
hvað svo undarlega tilfinningu“,
stamaði ég, „og mér finnst alveg
eins og ég hafi komið hér áður“.
Svo bætti ég við, „en ég hef
aldrei komið hér áður“.
„Þú komst hér einu sinni“,
sagði hún hæglátlega“, rétt áður
en þú varst þriggja ára gömul“.
Ég starði orðlaus á hana. Hún
lokaði hurðinni hljóðlaust.
„Faðir þinn kom með þig hing-
að. Hann hét Will Purefoy, sem
ég geri ráð fyrir að þú vitir. Hann
hafði haft þið hjá sér, síðan —-
síðan rétt eftir að þú fæddist. En
þegar hann fékk vitneskju um að
hann ætti að deyja, kom hann
með þig hingað — til mín. Hér
inni í þessu herbergi bað hann
mig um að hafa þig hjá mér.“
Hún stóð há og föl í andliti upp
við dyrastafinn, og þegar ég ætl-
aði að ganga til hennar, rétti hún
grönnu hendina sína upp til
merkis um að ég skyldi vera kyrr.
„Þú verður að bíða augnablik,
og fá að vita allan sannleikann“,
sagði hún.
„Ég gat ekki haft þig hjá mér“,
sagði hún og rödd hennar var eins
og illa stilltur strengur í hljóð-
færi. „Það var bæði vegna eigin-
mannsins míns, og svo var Lára
Lee, rétt aðeins ári eldri heldur
en þú. Og ég varð að horfa á litlu
fætúrna þína ganga fyrir fullt og
allt út úr lífi mínu. Seinna frétti
ég að Will hefði látist í húsi föð-
ur síns.“
Ég fann hvernig tárin flóðu
yfir andlit mitt er ég spurði. „Ert
þú þá móðir mín?“
Hún hneigði höfuð sitt til sam-
þykkis, eins og hún gæti ekki
fengið sig til þess að líta í augu
mín.
„Þú mátt ekki kalla mig því
;&:inmiiiitifi
nafni, fyrr en þú heyrir alla sög-
una til enda“. Hún reisti höfuð
sitt. „Ég var alls ekki saklaus
stúlka, sem var ginnt vegna fá-
fræði minnar. Ég var gift kona
og tveggja barna móðir, þegar ég
1 hitti Will Purefoy. Ég hef ekki
einu sinni hina vanalegu afsökun,
— ég hef alls enga afsökun fram
að færa. En á þessum árum, sem
ég hafði verið í hjónabandinu,
hafði öll gleði, öll ánægja, hlátur
og hamingja, verið máð út úr lífi
mínu. Það var eins og ég vaknaði
til lífsins á ný, þegar ég hitti Will,
hann var ungur, laglegur og kát-
ur. Það var eins og ég kæmi úr
einhverjum svörtum hjúp út í
sólskinið. Það ár var hr. Carr
einmitt sendur til Parísar, til þess
að veita skrifstofum fyrirtækis
hans forstöðu þar. Ég átti að
koma síðar til hans með börnin.
, En þegar ég komst að raun um
| hvað komið hafði fyrir — þá dró
ég það á langinn að fara.......“
Hún þagnaði. „Og þpgar ég loks
fór, — þá var allt um garð geng-
ið. Wil lét mig vera heima á
Hickory Hill, þangað til allt var
af staðið. Og hann hélt þér“.
Rödd hennar þagnaði, og hún
stóð þarna og hugsaði um for-
tíðina, og hélt síðan áfram. „Ég
hélt að hr. Carr þyrfti aldrei að
fá vitneskju um þetta. En hann
fékk að vita það, og frá sjálfri
mér. Hann var ekki í rónni fyrr
en hann var búinn að fá játningu
mína, — og eftir það hélt hann
játningunni yfir höfði mínu eins
og hárbeittu sverði, sem gæti
fallið niður hvenær sem væri“.
| Nú lyfti hún höfði sínu og sagði
með æsing í röddinni. „Ég er glöð
yfir því að hann skuli vera dá-
inn!“ Síðan faldi hún andlit sitt
i í höndum sínum þangað til hún
hafði jafnað sig, þá leit hún upp
aftur og sagði stuttlega. „Jæja,
Jess, nú ertu búin að fá að vita
allan sannleikann. Ég er ekki
AÐVÖRUN
tifl flíaupenda
Rorgunblaðsins
Athugið að hætt verður án frekari aðvörunar að senda
blaðið til þeirra, sem ekki greiða það skilvíslega. Kaup-
endur utan Reykjavíkur, sem fá blaðið sent frá afgreiðslu
þess hér, verða að greiða það fyrirfram.
Reikninga verður að greiða strax við framvísun og
póstkröfur innan 14 daga frá komudegi.
Gamla kirkjuklukkan
i
t ÞÝZKA ríkinu Wiirtemberg, þar sem akasíutrén blómgv-
ast svo yndislega við þjóðveginn og eplatrén og perutrén
^ svigna á haustin undir blessuðum ávöxtunum, er lítill bær,
. sem heitir Marbach. Þetta er með minnstu bæjum, en fallega
er hann í sveit settur við Neckarfljótið, sem hraðar sér fram
hjá borgum, gömlum riddarahöllum og grænum vínbrekkum
og blandar að lokum vatni við hið mikla Rínarfljót.
Það var liðið á árið, blöðin á vínviðnum voru orðin rauð,
hann gekk með skúrum, og næðingurinn var napur. Það var
ekki notaleg árstíð fátækum. Dagarnir dimmir og enn dimm-
ara var inni í litlu húsunum gömlu.
Eitt húsið sneri gafli að götunni, — gluggarnir voru lágir;
það var fátæklegt og lítilmótlegt. Og sama var að segja
um fjölskylduna, sem átti þar heima — en vandað var það
fólk og iðið og guðhrætt í fylgsnum hjartans.
Þau áttu von á, að Drottinn gæfi þeim bráðlega eitt barn
i viðbót. Móðirin lá í kvöl og nauð — en þá ómaði inn til
hennar klukknahljómur frá kirkjuturninum, djúpur og há-
tíðlegur. Það var helgistund. Og klukkuhljómurinn fyllti
þau, sem þarna lágu á bæn, fjálgleik og trú. Hugirnir lyftust
innilega til hæða, og á samri stundu varð hún léttari og ól
lítinn son og varð óendanlega glöð. j
Klukkan í turninum virtist hringja gleði hennar út um
borg og sveit. Tvö skær barnsaugu horfðu á hana, og það
stirndi á hárið á hvítvoðungnum, eins og það væri úr gulli.
Heimurinn tók á móti barninu með klukknahljómi. Móð- j
irin og faðirinn kysstu það, og í biblíuna sína skrifuðu þau:'
„Hinn tíunda nóvember gaf Guð okkur son,“ og síðar var 1
bætt við, að hann hefði í skírninni fengið nöfnin Johan
Christoph Friedrich.
TANNLÆKNAR SEGJA
COLGATE TANNKREH
BEZTU VÖRNINA
GEGN TANN-
SKEMMDUH
NotiS COLGATE tannkrem, ex gefur ferskt bragð í
munoinn, hreinar tennur og varnar tannskemmdum.
Heilðsölubirgðir H. Ólafsson & Bernhöft.
UIMGLINGUR
óskast til að bera blaðið til kaupenda þess
við Kópavogsbraut.
orcjttwWhÖið
Sími1600
eru viðurkenndir fyrir gæði
Ilom
Vanille
Súkkulaði
Möndlu
Gardínustengur
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■■■■•■■■■■■■■■■■•)■■■■■■■■
Kaupmenn og kaupfélög
Fyrirliggjandi:
TVINNI
Svartur og hvítur nr. 40 og 50.
A. J. BERTELSEN & CO. h.f.
Hafnarstræti 11. Sími 3834.
Gardínustengur, einfaldar og tvöfaldar, í mörgum lengd-
um, nýkomnar. — Ennfremur kappabönd, hringir, krók-
ar, gardínugormar o. fl., fyrir gardínur.
LUDVIG STORR & CO.
Laugavegl 15 — Sími 3333