Morgunblaðið - 29.12.1953, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. des. 1953
] SRCH FOBSYTRNNR
- RÍKI MAÐURINN -
Eítir John Galsworthy — Magnús Magnússon íslenzkaði .
jag. ^ic rac..~-3tET 3C. 2T. .'3C. J
Framhaldssagan 14
ekki vitað, að þetta var bláber
vitleysa. En var ekki allt að verða
snarvitlaust í þessum heimi? En
svo brá allt í einu fyrir í huga
hans Jolyon unga og þá hægðist
honum nokkuð því að við hverju
mátti búast af dóttur, sem átti
siíkan föður. En það leiddi hug-
ann að öðru, sem sízt var geð-
feildara. Hvað mundi vera til í
öllu því, sem sagt var um írenu
og Soames?
Forsytarnir höfðu, eins og aðr-
ar virðingarverðar fjölskyldur,
einskonar ,,kauphöll“, þar sem
rekin var vöruskiptaverzlun með
einkamál þeirra og lagt mat á
þau. í Forsyte-kauphöllinni var
það ekkert launungarmál, að
írena iðraðist þess að hafa gifst
Soames, og hún hlaut ámæli fyrir
það. Hún átti að vita að hverju
hún gekk. Engin hyggin kona
rasaði fyrir ráð fram í þeim
efnum. James varð fýldur á svip,
þegar hugur hans reikaði til
þeirra. Þau áttu snoturt hús,
fremur lítið að vísu, en í ágætu
standi, börn áttu þau engin, og
efnahagurinn var góður. Soames
var jafnan fáorður um fjármál
sín, en á því lék enginn vafi, að
iiann var vel á vegi með það að
verða auðugur maður. Aðaltekj-
ur hans voru af málflutningi, því
að hann eins og faðir hans var
meðeigandi í hinu þekkta mál-
fiutningsfirma Forsyte, Bustard
og Forsyte, og hann hafði ávallt
verið mjög aðgætinn og varkár
í fjármálum. Hann hafði grætt
mikið á nokkrum veðum, sem
hann hafði leyst út, og auk þess
hafði hann verið heppinn með
það að selja á réttum tíma. írena
gæti því ekki haft hina minnstu
ástæðu til þess að vera óánægð,
og þó var sagt, að hún hefði far-
ið fram á að fá sérstakt svefnher-
bergi. Það var svo sem auðséð að
hverju þetta stefndi. En ekki var
því til að dreyfa, að Soames
drykki.
James renndi augunum til
tendadóttur sinnar. Augnaráðið
var kalt og tortryggilegt, en þó
Jafnframt angurvært og biðjandi.
Hversvegna var verið að kvelja
hann með þessu? Sennilega var
þetta einber heimska. Þetta kven
fólk var svo undarlegt. Það ýkti
allt og margfaldaði, svo að mað-
ur vissi hvorki upp né niður. Og
þar sem enginn varð til þess að
segja honum neitt, þá varð hann
sjálfur að skapa sér skoðanir um
allt. Hann skotraði aftur augun-
um til Irenu og frá henni til
Soames. Hann var að hlusta á
eitthvað, sem Juley frænka var
að segja honum, en leit í sömu
andránni til Bosinneys.
„Hann elskar hana heitt“,
hugsaði James. „Það má sjá af
gjöfunum sem hann gef ur henni.“
Og aftur hvarflaði það að hon-
um, hversu fráleitt það var, að
hún skyldi ekki unna honum.
Leitt var það, óneitanlega, því að
töfrandi var hún, og blíður
mundi James verða við hana, ef
hún leyfði honum það. Upp á síð-
kastið höfðu orðið dáleikar mikl-
ir með June og henni, og það
mundi síst verða henni að gæfu.
Hún var farin að mynda sér sjálf-
stæðar skoðanir um allt, og hann
skildi ekki, hvað hún hafði með
það að gera. Hún átti gott heim
ili og gat veitt sér allt, sem hún
girntist. Honum fannst að það
bæri nauðsyn til að velja henni
vini. Það var hætta á ferðum ef
haldið var áfram á þessari braut.
June, sem alltaf studdi þá, er
höllum fæti stóðu, hafði fengið
írenu til þess að segja sér frá
einkamálum sínum, hvatt hana
til þess að láta ekki hlut sinn og 1
krefjast skilnaðar, ef annars væri
ekki kostur. írena hafði hlustað
þögul á hughreystingar og hvatn
ingarorð hennar, og það var svo
að sjá, sem hún teldi vonlaust
að hefja þessa baráttu. Hún sagði
June, að Soames myndi aldrei
gefa eftir skilnað.
„Skiptir engu mál“, hrópaði
June. „Lofaðu honum að fara
sínu fram, en láttu engan bilbug
finna á þér“. Og hún hafði ekki
hikað við að láta orð falla í þessa
átt hjá Timothy. James hafði
bæði orðið hryggur og skelfdur,
þegar hann heyrði þetta.
Og ef írenu skyldi nú detta
það í hug — hann átti örðugt með
að koma orðum að því -— að
skilja við Soames? En þessi hugs-
un var honum svo óbærileg, að
hann hratt henni samstundis frá
sér. En við og við brá þessum
skuggamyndum fyrir í huga
hans, fjölskyldu slúðrið suðaði í
eyrum hans, og hann hryllti við,
ili og gat veitt sér allt, sem hún
girntist. Honum fannst, að það
ef þetta ætti eftir að að koma
fyrir eitt af börnunum hans. Guði
sé lof, að hún var eignalaus —
vesöl fimmtíu pund á ári. Hann
hugsaði með fyrirlitningu um
hinn látna föður hennar, sem
hafði skilið cið hana allslausa.
Hann grúfði sig yfir glasið, kross
lagði fæturnar undir borðinu, og
reis ekki upp, þegar konurnar
stóðu upp frá borðinu og gengu
út. Hann ætlaði að tala við
Soames og vara hann við. Svona
gat það ekki lengur gengið til nú,
þegar honum var orðið ljóst,
hvað fyrir got komið. Hann veitti
þvi athygli, og líkaði stórilla, að
June hafði ekki dreypt á vín-
glösunum sínum.
„Stelpan er undirrótin að þessu
öllu“ hugsaði hann. „írenu mundi
aldrei hafa komið það til hugar“.
James var gæddur ímyndunar-
afli.
Rödd Swithins reif hann upp
úr þessurn draumórum.
„Ég gaf íjögur hundruð pund
fyrir það“, heyrði hann Swithin
segja. „Auðvitað er það ósvikið
listaverk".
„Fjögur hundruð. Það er nú
dálaglegur skildingur", rumdi í
Nicholas.
Listaverkið, sem rætt var um,
var íburðarmikil myndastytta úr
áströlskum marmara, sem stóð á
háum marmarastalli. Hún setti
menningarsvip á allan salinn.
Sex naktar konur, frámunalega
vel gerðar, litu allar upp til mynd
arinnar, sem gnæfði í miðjunni,
sem líka var af nakinn konu, sem
benti á sig sjálfa. Allt þetta vakti
þá þægilegu kennd hjá áhorfend-
anum að konan væri göfug og
tigin. Juley frænska, sem hafði
setið því nær andspænis mynd-
inni, hafði með naumindum getað
haft augun af henni allt kveldið.
Jolyon gamli hafði hafið um-
ræðurnar um styttuna, og nú tók
hann til máls.
„Fjögur hundruð! Bölvað slúð-
ur. Þú ætlar þó ekki að reyna að
telja mér trú um, að þú hafir
gefið fjögur hundruð fyrir
hana?“
I annað sinn á þessu kveldi
hreyfði Swithin hökuna milli
flibbahornanna, og sársaukinn
sagði til sín. „Fjögur — hundruð
— ensk — pund. Ekki einum eyri
minna. Og ég iðrast þess ekki. I
Þetta er ekki venjulegt enska
smíði, heldur ósvikin, ítölsk
myndlist “
Það kom kipringur í munnvik-
in á Soaes, hann leit til Bosinneys
Byggingameistarinn reykti vindl-
ing og brosti. Já, satt var það, nú
var hann líkur ræningja.
„Þetta er mikið verk“, flýtti
James sér að segja — honum!
fannst mjög til um stærð mynda
styttunnar. „Hún mundi seljast
hátt hjá Jobson".
„Þessi útlendingsskolli, sem
bjó hana til, vildi fá fimm hundr-
uð fyrir hana“, sagði Swithin, „en
ég gaf honum fjögur. Hún er átta
hundruð punda virði. Mann-
skömmin sýndist vera að því kom
inn að sálast úr sulti.“
BStAfciÐUR I nummi
NORSKT ÆVINTÝRI
•
2.
Þegar Brandur hafði gengið nokkurn spöl, mætti hann
manni; sem vildi selja hest. Brandur spurði manninn
hvort hann vildi ekki skipta við hann á hestinum. Mað-
urinn féllzt strax á að skipta við hann. Því næst hélt Brand-
ur leiðar sinnar með hestinn.
Hann hafði ekki farið langt þegar hann mætti manni, sem
var með stórt svín í eftirdragi. Brandur hugsaði með sér,
að það væri miklu betra fyrir hann að eiga stórt svín en
þennan hest, sem hann hafði fengið. Maðurinn féllst strax
á að skipta við Brand.
Þegar Brandur hafði gengið nokkra hríð, varð á vegi
hans maður, sem teymdi geit. Um leið og Brandur kom
auga á geitina, fékk hann ágirnd á henni og falaði hana.
Það var auðsætt mál. Síðan þrammaði Brandur áfram með
geitina í eftirdragi. En maðurinn gekk á braut með svínið.
Nokkru seinna mætti Brandur manni, sem var með sauð-
kind. Hann skipti strax við manninn. Og hann hafði ekki
gengið lengi, þegar hann mætti öðrum manni, sem hafði
meðferðis gæs. Hann skipti við hann á sauðkindinni. Svo
hitti hann mann, sem var með hana.
„Það hlýtur að vera miklu betra að eiga hana heldur en
gæs“. hugsaði Brandur með sjálfum sér. Og svo skipti hann
á gæsinni.
Brandur hélt svo áfram ferðinni. Hann gekk lengi dags'
Það cr forn og þjóðlegur siður, að minnast vina sinna á
hátíðum með góðri gjöf. Einkum hafa þó jólin þótt kjör-
inn tími til þess að rækja vináttu og frændsemi með
gjöfum. !
Fagur gjafagripur minnir eigandann á góðan vin og
merka stund.
Fólk hefir gjarnan leitað í verzlun vora, þegar það hef-
ur þurft að velja fagran grip til minjagjafa, hvort heldur
á jólum eða við önnur tækifæri. Því við verzlum með
fagra gripi og starfsfólk okkar hefur smekk, æfingu og
þekkingu við gerð og val slíkra gripa.
Skartgripir:
gull, silfur, gimsteinar
„ Borðsilfur
Úr:
Rolex og aðrar tegundir
Klukkur:
L.M.
Sjónaukar
Kristall
Keramik:
Laugarnesleir
Tréskurður
Veglegur gripur er varanleg eign
og miunisstæð gjöf.
Jón Jiiqmunösson
Skorlpripaverzlun
Húrra krakkar:
í dag og næstu daga seljum við
Flugelda
Pappírshúfur
Hatta
í mik'iu úrvali.
BAZARINN
%
Kjólvesti
m
Kjólskyitur
^lÖHclal h/( j
Óvenju falleg þýzk stjörnuljós — aðeins lítil
sending. — Komið því strax.
Nonnabúð, Vesturgötu 27.