Morgunblaðið - 03.01.1954, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 3. janúar 1954
fl
Ai
SAGA FORSYTANNA
- RÍKI MAÐURINN -
Efiir John Galsworthy — Magnus Magnússon íslenzkaði
Framhaldssagan 17
Soames var málflutningsmað-
ur erfingja eignarinnar. Þvínær
klukkustund fór í það að ræða
við umboðsmanninn um verð-
mæti landsins og framtíðar fyrir-
•ætlanir. Er því var lokið, færði
hann byggingarlóðina í tal, eins
og það væri fyrst þá, sem honum
:het'ði leikið ágirnd á henni.
„Mér finnst nú, að ég ætti að
fá hana fyrir sanngjarnt verð,
þar sem ég er sá fyrsti, sem ætla
að byggja hérna“, sagði hann.
Umboðsmaðurinn hrissti höf-
uðið. „Þessi lóð, sem þér viljið
fá, er sú ódýrasta, sem við höf-
um. Byggingarlóðirnar uppi á
brekkunni eru mun dýrari."
„Gleymdu því ekki, að ég er
j enganveginn búinn að ákveða
mig“, sagði Soames. „Langlíkleg-
ast er, að ég byggi ekki“. — Fast-
eignaskatturinn er svo hár.“.
„Auðvitað þætti mér það mjög
leitt, herra Forsyte, ef þér drag-
ið að yður hendina, en ég held, að
l>ér mynduð sjá eftir því. Hvergi
í nágrenni Lundúna er til land,
þar sem ú.tsýnið er jafnfagurt og
ihér, og um ódýrari lóðir er held-
ur ekki að ræða, þegar á allt er
litið. Við þurfum ekki annað en
að auglýsa til þess að fjöldi kaup-
enda bjóðist".
Þeir litu á hvorn annan. f svip
beggja mátti greinilega lesa. „Ég
ber virðingu fyrir yður sem kaup
sýslumanni, og þér getið ekki
ÍVænst þess að ég trúi einu orði
áf því, sem þér segið.“
„Jæja“, sagði Soames. „Ég hefi
nú ekki afráðið þetta ennþá —
og sennilega verður ekkert úr
|iessu“. Svo tók hann regnhlíf-
ina sína, snart með kaldri hend-
inni við hönd umboðsmannsins,
svo létt að það vottaði ekki fyrir
handtaki og gekk svo út í sólskin-
ið.
Hann gekk hægt og þungt hugs
andi til lóðarinnar. Hugboðið
sagði honum, að umboðsmaður-
inn hefði haft rétt fyrir sér. Lóð-
in var ódýr, og það bezta var, að
umboðsmaðurinn hafði ekki grun
um að svo væri, en hélt að hún
væri dýr. Hann gekk því með
sigri frá þessari viðureign.
„Dýr eða ódýr! Skiptir engu,
óg vil nú eignast hana“, hugsaði
hann.
Lævirkjarnir flögruðu fvrir
fótum hans, fiðrildin suðuðu og
ilmur villtra blóma barst að vit-
um. Yfir í skóginum kurruðu
skógardúfurnar í þykkninu, og í
fjarska hringdi kirkjuklukka.
Soames sá Bosinney hvergi og
ætlaði að fara að hrópa á hann,
er hann allt í einu kom auga á
hann hjá stóru eikartré, sem stóð
alveg út við hæðarjaðarinn.
Soames varð blátt áfram að
ýta við honum, áður en hann leit
við.
„Jæja, eruð þér komnir Forsyte.
Hérna er það, sem húsið yðar á
að standa “
Soames litaðist um. „Já, það
má vel vera, að þér hafið rétt að
mæla en lóðin hérna er mjög
dýr“.
„Skiptir engu, maður! Virðið
fyrir yður útsýnið“.
Himinninn var heiðblár og
sólin skein á þroskaða kornakr-
ana. Orsmáir jjistilhnoðrar svifu
í loftinu og hunangsflugurnar
suðuðu ölvaðar í sólarhitanum.
Þýður sumarblærinn leið yfir
akrana til blánandi hæða og ár-
innar, sem blikaði í fjarska eins
,og skínandi silfurstrengur.
Soames stóð lengi kyrr og naut
útsýnisins. Fegurð staðarins, sól-
in og sumarblærinn töfraði hann
gegn vilja hans, eins og fegurð
írenu hafði ölvað hann, er hann
hann leit hana fyrsta sinni. Löng-
unin til að eiga þetta gagntók
hann — hugsa sér að búa hérna,
eiga landið og geta sýnt það vin-
um sínum. Blóðið svall í æðum
hans. Mjúkur vindblær sveif yfir
kornmóðuna og kældi brennheit-
ar kinnar hans.
„Hér gæti ég byggt fyrir yður
hús, sem bæri af öllum öðrum“,
sagði Bosinney, sem loks rauf
þögnina.
„Það má vel vera“, svaraði
Soames þurrlega. „Þér eigið ekki
að borga það“.
„Ég gæti byggt yðurhöll fyrir
átta þúsund pund.“
Soames var orðinn mjög fölur
— hann átti í miklu hugarstríði.
Hann leit niður og sagði kulda-
lega: „Ég hefi ekki efni á því“.
Þeir dvöldu þarna nokkura
stund og ræddu um ýmislegt við-
víkjandi húsinu. Svo gekk
Soames til umboðsmannsins.
Að hálfri stundu liðinni kom
hann frá honum. Bosinney og
hann héldu til stöðvarinnar.
„Jæja, ég hefi nú keypt þessa
lóð, sem þér stunguð upp á“,
sagði hann, varirnar bærðust því
nær ekkert.
Það sem eftir var leiðarinnar
gengu þeir steinþegjandi. Soames
var sífellt að reyna að gera sér
grein fyrir því, hvernig þessi
maður, sem hann með sjálfum
sér mat mjög lítils hefði getað
kollvarpað áforum hans og feng-
ið sínum vilja framgengt.
FIMMTI KAFLI
Forsyte heimili.
Soames, sem hafði lítið dáiæti
á rauðum flos húsgögnum frem-
ur en þeir menntaðri í stétt hans,
bjó í húsi, sem hann hafði lagt
mikla alúð við. Dyrahamarinn
var úr eir og hinn sérkennileg-
asti, gluggar af franskri gerð,
hengi-blómakassar með blómgv-
uðum fúsíum og að húsabaki —
og það var höfuðprýðin — vai
lítill garður, lagður grænum
steinhellum og skreyttur með ljós
rauðum hortensíum í blágrænum
skrautkerum. Þar gátu húsráð-
endur í skjóli japanskrar sólhlíf-
ar, sem varpaði skugga á annan
enda garðsins, setið óáreittir
með gestum sinum og drukkið
síðdegisteið.
Skreytingin innanhúss var í
keisarastíl. Húsið var sæmilega
rúmgott, með óteljandi smáskot-
um sem báru svip af íuglanreiðr-
um, en silíurmunum var raðað
þar eins og eggjum.
I þessu andrumsiofti smekkvís-
innar að almenningsáliti var háð
fegurðarsamkeppni á bak við
tjöldin. 1 þessu húsi bjó kona,
sem hefði búið með glæsibrag
jafnvel á eyðieyju, og maður sem
lagði peningamat á íegurðina til
hagsmuna fyrir sjálfan sig, og
trúði því, að sá sem bezta hefði
vígstöðuna kæmist lengst.
Það var þessi þörf til þess að
pota sjálfum sér áfram með að-
stoð ytri glæsimennsku, sem á
skólaárum Soames, hafði knúð
hann til þess að leggja svo mikla
stund á fatnáð sinn, að hann
var fyrsti drengurinn sem gekk í
hvítu vesti á sumrin og kordur
og vesti á vetrum. Og af sömu
ástæðu var það, sem hann gættu
þess alltaf vandlega að bindið
lægi ekki of ofarlega á flibban-
um og skórnir væru ekki óburst-
aðir.
í deilunni sem hjónin höfðu
háð um skreytingu og fyrirkomu
lag hússins hafði írena orðið að
láta í minnipokann og því svip-
aði húsi þeirra til hundraða ann-
arra húsa, þar sem smekkur hús-
ráðenda var sá sami og Soames.
Og alltaf var sama viðkvæðið:
„En hvað litla húsið hans Soames
Forsyte er yndislegt. Alveg ein-
stakt í sinni röð“.
Sunnudaginn hinn áttunda
ágúst, viku eftir ferðina til Robin
Hill sátu Soames og írena að
miðdegisverði í borðstofunni sem
var „alveg einstök í sinni róð,
góði, — verulega glæsileg."
Það var gamall og ríkmann-
legur siður í þessu húsi sem á
mörgum enskum efnaheimilum,
að neyta heita miðdegisverðarins
seint á sunnudögum. Soames
BRANDUR 1 HLIÐINNI
NORSKT ÆVINTÝRI
5
sem hafði svín meðferðis. Og ég skipti við hann á hestinum
og fékk svínið í staðinn“.
„Nei, nei, nei, nei,“ sagði þá kerlingin. „Það er einmitt
sama og ég hefði gert. Nú fáum við flesk í matinn. Við ætt-
um nú að geta boðið nágrönnunum í mat. Og nú sé ég, að
við hestinn höfum við ekkert að gera. Nágrannarnir myndu
bara segja, ef við færum að keyra í kerru til kirkjunnar með
hest fyrir, að við gætum ekki lengur gengið sökum stæri-
lætis. Farðu nú út og settu svínið inn,“ sagði kerlingin.
„En, ég hef ekki svínið hérna,“ sagði þá Brandur. „Ég
skipti nefnilega á því og geit.“ bætti hann við.
Fram.tíharatvLima
Stúlka, vön skrifstofustörfum óskast.
Verzlunarskólapróf eða hliðstæð menntun áskilin.
Umsókn sendist afgreiðslu blaðsins merkt:
„Trygging —415“.
THE ANGLO-ICELANÐIC SOCIETY
Komið hefir til mála að leikflokkur frá Oxford-háskóla
dveijist í Reykjavík vikutíma, síðari hluta marz-mán-
aðar og sýni leikrit eftir Shakespeare.
Er ætlunin að koma gestum þessum fyrir á einka-
heimilum og eru meðlimir Anglia og aðrir þeir, sem hýsa
vildu einhverja leikendanna, beðnir að hafa samband
við Hallgrím Fr. Hallgrímsson í síma 1420 eða Hilmar
Foss í síma 4824 fyrir 6. jan.
Stjórn ANGLIA
Tilley
Sterkari
Befri
Ódýrari
Spyrjið um þær
hjá
kaupmanni yðar.
w > Agenleri '
X 246 TL'106
Tilley stormlugt. Vfc*" Tilley Borðlampi.
8 K0SENHAVN
Nýkomin
Gúmnústígvéi
fyrir börn og unglinga, hagkvæmt verð.
a
efan kjunnaróóon
Austurstræti 12

■■■■■■■■■■■
■ ■■■■■■■■■■■ ’i «■•■
Nr. 10/1953
Tilkynning
Vegna breytinga á verðjöfnunargjaldi hefur Fjárhags-
ráð ákveðið nýtt hámarksverð á olíum sem hér segir:
Hráolía, hver lítri. kr. 0.74V2
Ljósaolía, hvert tonn. — 1310.00
Verð á benzíni helzt óbreytt kr. 1.72 hver lítri. Að öðru
leyti haldast óbreytt ákvæði tilkynningar ráðsins frá 31.
júlí 1953.
Reykjavík, 31. desember 1953
VerSlagsskrifstofan,
SLMDHÖLLIIM
er opin í dag cins og venja er til á sunnudögum,
en vcrður annars
lokuð þessa viku vegna ræstingar.