Morgunblaðið - 07.10.1954, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐID
Fimmtudagur 7. okt. 1954 ^
—„ —i
N I C O L E
Sk'dldsaga eftii Katheiine Gasin
m*
Framhaldssagan 60
Nicole varð litið upp, og sá þá
að Roger horfði á sig. Svipur
hans olli henni áhyggjum og
kvíða; hann var hvorki forvitinn
né kaldur.
Hún var í leiðslu er hún tók á
móti næsta gesti er kom. Henni
leið illa. Hann hafði horft á hana,
eins og menn myndu horfa á boð-
flennu. Hún varð vonsvikinn og
henni hitnaði í hamsi. Við lá að
tárin tækju að streyma niður
vanga hennar. Seinna, er hún sá
hann ganga á milli gestanna, íhug
alan og eftirvæntingarsamán, þá
sá hún hversu leitt honum þótti
að vera í þessu samkvæmi. Eftir
að móttöku gestanna var lokið,
leit hann aldrei til hennar. Hún
horfði á hann dansa. Hún hafði
ekki trúað því, að hann væri
syona rólegur maður og íbygg-
inn, eins og hún hafði fengið hug-
boð um af lýsingu Davids.
„Það er mikill fjöldi hér í
kvöld?“ sagði Phillip Haven, er
hann dansaði vals við Nicole.
„Já .... ó, já“, svaraði hún
ucan við sig um leið og hún skim-
aði um herbergið. Roger var að
dansa við hávaxna konu með
jarpt hár. Er þau snerust í dans-
inum, sá hún að konan hafði festi
alsetta gimsteinum um háls sér.
„Það er líklega bezt að við
förum til Davids", sagði Phillip.
„Hann er þarna hinu megin og
lítur út eins og áttavilltur maður
án konuefnisins.“
Þeir skiptu um dömur.
„Skemmtirðu þér, elskan?“
spurði David.
„Já“, sagði hún dauflega.
Gerry og Carol Anderson hring-
snerust framhjá. Gerry brosti.
Hún sá að hár hans var úfið.
Hann virtist hálf móður af dans-
inum og heitur. Carol talaði —
Nícole fannst hún ekkert gera
iiema tala. Það var kjaftasnakk,
meiningarlaust og innantómt.
Hún horfði á hann á sama hátt og
Mary hafði horft á Roger við
matborðið. Konur eru ómerki-
legar, hugsaði Nicole, og ég er
ómerkilegust allra. Allt í einu var
eins og hún vildi ýta David frá
sér; hann átti betra skilið. Hann
var of ungur, of einlægur. Jafn-
vel Gerry, sem vegna ístöðuleys-
is síns var henni sjálfri nokkuð
jíkur, var of góður fyrir hana.
Þó að líferni hans væri umtalað
og umdeilt, þá var það þó engum
til tjóns nema honum sjálfum.
Þegar umtalið um hann varð
háværara en venjulega, svo að
jafnvel honum stóð stuggur af,
þá fór hann bara til Parísar.
Hann fór ekki í felur með neitt.
Allt sem hann gerði, gerði hann
fyrir opnum tjöldum. Hann þótt-
ist ekki vera saklaus, hann laug
okki upp að hann væri ástfang-
inn, hann lék sér ekki að hatn-
ingju annarra, og hann grét “kki
af vonbrigðum, þó að honum niis
tækist í einhverju.
„Líður þér eitthvað illa,
Nicole— spurði David. „Hefurðu
höfuðverk?“
„Höfuðverk? Nei. Hvers vegna
spyrðu?“
„Þú leizt þesslega út“, sagði
hann og brosti. „Veiztu það að
þegar þú hnyklar brýrnar, þá
oiæstum mætast augabrýr þínar
og djúp rák myndast niður eftir
nefinu?"
Hún kinkaði kolli.
„Hefur einhver annar sagt þér
það?“
Hún leit í augu hans. Þau voru
blá og Ijómuðu. „Já, David.
Charles frændi sagði mér það.“
Það var eins og honum létti.
’ Hann brosti.
I Hún leit við og sá fólksþyrp-
inguna líða hjá eins og iðandi
, haf. Þarna var Roger og dansmey
hans í svörtum kjól og með rauð-
gult hár.
Danslagið var búið. Hún stóð
mjög nálægt Roger.
„Þetta heppnast vel, pabbi“,
sagði David um leið og hann leit
yfir salinn. „Dálítið óþægilega
heitt, þó.“
„Já, það er frekar heitt“, sagði
Roger. „En það er varla að búast
við öðru á þessum tíma árs.“
„Þér eigið yndislegt og fallegt
heimili, Lanford lávarður“,
sagði svartklædda stúlkan. „Ég
hef aldrei komið hingað áður.“
„Hafið þér ekki komið hing-
að?“ sagði David. „Þér verðið að
koma einhvern tíma aftur.“
„Ég hef þegar boðið ungfrú
Lester að dvelja hér eina helgi í
næsta mánuði“, sagði Roger.
„Það koma allmargir gestir til
mín þá á sama tíma. Ef þér viljið,
þá er mér ánægja að sjá yður
líka.“
Hann horfði í augu, sem túlk-
uðu ekkert nema reiði. Hún hafði
ekki búizt við að fá boð um stutta
heimsókn til Lynmara, eftir að
hún hafði svo fjálglega lýst því
yfir, að hún réði þar ríkjum. Ró-
legheit hans og stríðni gerðu
hana æfa af reiði og hana langaði
mest af öllu að ráðast á hann.
Það var ekki fyrr en seinna
að Gerry kom og bað hana um
dans.
„Ég er að furða mig á því, að
þú skulir hafa komið í kvöld“,
sagði hún er þau dönsuðu út á
dansgólfið.
Hann yppti öxlum. „Það hafa
orðið þér vonbrigði."
„Ó, láttu ekki svona, Gerry“,
sagði hún róleg. „Það var sent
boð til Fentonsfjölskyldunnar.
Það afþakkaði boðið, auðvitað.
Ég bjóst við því, en þó særði það
mig. Ég hélt kannski að Judy..“
„Fentonsfjölskyldan er dálítið
kaldranaleg stundum.“
Hún kinkaði kolli.
„Judy var í London í þrjá daga
í þessari viku“, sagði hann. „Við
vorum dálítið saman.“
Svartklædda stúlkan með rauð
gula hárið dansaði framhjá. Hún
var mjög fögur. „Gerry“, sagði
Nicole, „talaði Judy nokkuð um
mig?“
„Hún sagðist vonast til þess, að
þú yrðir hamingjusöm.“
„Var það allt og sumt?“
„Hún sagði að þú værir undar-
leg manneskja, sem erfitt væri að
skilja.“
Þau dönsuðu um stund án þess
að mæla orð.
„Hvernig hefur Lloyd það?“
spurði hún allt í einu. „Ég hef
ekkert heyrt af honum í margar
vikur. Hvenær sástu hann síðast?
Núna nýlega?“
Hann hikaði. „Varstu búin að
frétta það, að hann hætti á
s j úkrahúsinu? “
Hendi hennar rann máttlaus af
öxl hans. Þetta var eins og reið- j
arslag.
„Ég vissi það ekki. Það hefur
enginn sagt mér. Ó, Gerry, hvers
vegna hagar hann sér svona
heimskulega?"
..................................................
: Haustmót Taflfélags Reykjavlkur
m
* hefst sunnudaginn 10. október kl. 2 í fundarsal Slysa-
; varnafélags íslands Grófinni 1. — Væntanlegir þátttakend
■
j ur mæti þá til skráningar og verður síðan dregið í öllum
* flokkum. — Teflt verður fyrst um sir.n á sunnudögum,
■
: miðvikudögum og fimmtudögum, og hefst fyrsta umferð
■
* kl. 8 næsta miðvikudagskvöld, 13. október. — Að gefnu
; tilefni skal athygli vakin á því, að nauðsynlegt er að mæta
■
: til skráningar á tilsettum tíma, þar sem engum verður
■ bætt inn á keppendaskrá við fyrstu umferð.
; Stjórn Taflfélags Reykjavíkur

i Fram tíðaratvinna
m
m
m
m
Starfandi iðnfyrirtæki óskar að ráða til sín kvenmann í
3 i
S sem gæti tekið að ser verkstjórn á saumastofu ásamt ]!
: model-gerð. Einnig gæti komið til greina að ráða karl-
m
• mann til starfsins. Umsóknir, er greini aldur og fyrri
■
m
: ctörf ásamt kaupkröfu, óskast send afgr. Morgunbl. fyrir
■
5 sunnudagskvöld merkt: Framtíðaratvinna —905.
•noiHiTi •
„Astæðan ætti að vera næsta
augljós."
„Hvar er hann? Er hann ennþá
í London?“
„Nei, hann er farinn.“
„Farinn! Hvar er hann? Gerry,
segðu mér það, sem þú veizt. Fór
hann heim — aftur til Ameríku?“
„Ég veit ekki hvar hann er.“
Einhver klappaði á öxl hennar.
Nicole leit við og þar stóð kona
og brosti gleitt. „Elsku Nicole,'
þetta er dásamlegt samkvæmi", *
sagði konan. „En svoleiðis er það
líka alltaf hér á Lynmara?"
Nicole brosti á móti — en var-
ir hennar voru samanbitnar.
„Ég elskaði hann, Gerry“, hélt
hún svo áfram. „En við rifumst."
ÞAÐ ER
ALVEG
ÓÞARFI
að hafa
vonda lykt
í kælskápnum.
:
;j Við höfum lykteyðir, sem dugar heUt ár.
■J
Kostar kr. 29.00. — Fæst aðeins hjá okkur.
■
■
[ VÉLA- og RAFTÆKJAVERZLUNIN
: Bankastræti — Sími: 2852.
ligreiðslumaður
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
33
Þeir óðu fram með bareflin á lofti og létu grjótinu rigna '
yfir okkur. Ég fékk grjótkast í annan handlegginn, hestarnir i1
okkar prjónuðu og hentust áfram í gegn um grjóthríðina. I .
Einn náungi stökk fram. greip um taumana á hesti konungs j
og lagðí til konungs með hnífi sínum, en konungur dró :
sverð sitt úr slíðrum og sló manninn með því flötu svo að j
það brotnaði. Svo stökk hann af baki og lét grjótið ganga j
á hópinn og við gerðum eins. Þannig tókst okkur að halda I
skrílnum frá okkur þangað til við gátum komizt á bak aftur
og sloppið út úr þvögunni. Fálkinn flaug burt meðan á upp-
þotinu stóð en kóngur hló að öllu saman, því að bardagar
og allskonar ryskingar komu honum alltaf í gott skap. I
Við komum að Messínasundi og þar beið hinn mikli floti
komu konungs, honum til mikils fagnaðar. Við fórum yfir
hið mjóa sund og láum næstu nótt í tjöldum nálægt vita
einum. »
Daginn eftir sigldum við inn í Messínahöfn og allt fólkið
flykktist þangað til að sjá okkur koma. Galeiður okkar
þöktu hið spegilslétta haf. Dýrðarljómi sólarinnar féll á fág-
aðar brynjur riddara okkar, hina fögru fána og löngu, mjóu
oddveifur og það glampaði á árar okkar í sólskininu. Lúðrar
okkar glumdu svo hátt að Frakkakonungur og menn hans
og íbúar Messínaborgar hljóta að hafa haldið að Dómsdagur
væri kominn. ;
— Skip er ekki sambærilegt við hest, hugsaði ég með sjálf-’
um mér, þar sem ég stóð í skut hinnar konunglegu galeiðu
og bar hinn háa skjöld hans. — En það er eitthvað mjög tign-
arlegt yfir því þrátt fyrir það.
vanan afgreiðslumann vantar nú þegar j
í kjötbúð.
Kjötverzlun Tómasar Jónssonar
Laugaveg 32.
Næl on-Bomsur
með
loðkanti
í
aVU

Hýkomnar !
Skósalan
Laugaveg 1 — Sími 6584. 2
uuuM aajiaMMjminrm »umiut;qM