Morgunblaðið - 23.12.1955, Blaðsíða 14
14
MORGUN BLAÐIÐ
Föstudagur 23. des. 1955 ]
Framhaldssagan 33 *inn var hér á Mæri begar víð
* \r/~vm11r-v'i Vinim f rTir^nrlViDÍtni?
Mér þykir vænt um að þú veikt-
ist, heyrirðu það. — Hvað áttu
við, ívar? spurði ég undrandi.
Hann glotti. — Þú, sem ert svo
gáfuð, þú ættir ekki að þurfa að
spyrja. Ég varð veikur á Hlöðum.
Og aftur núna. Það kom sér
hreint ekki illa fyrir þann, sem
vildi hindra veiðarnar á morgun.
Ennþá var mér algjörlega hulið
iivað hann meinti. Hann sá það,
hló og lét talið niður falla
Tíminn leið og nú var kominn
september. Haustið var svo gott
að menn mundu ekki annað eins.
Himininn hvelfdist heiður og
folár yfir sveitinni okkar. Bár-
Urnar gjálfruðu glaðlega við
fjörusteinana. Skógurinn skrýdd-
ist fögrum haustlitum og sólin
skein dag eftir dag.
Anna Kristin átti von á þriðja
barni sínu á hverri stundu. Það
var gestkvæmt á Mæri um þess-
ar mundir, því að hjartarveið-
arnar voru byrjaðar. Vegna þess
að svona var ástatt fyrir systur
minni varð ég að gegna öllum
húsmóðurskyldum við gestina.
Reyndar ríkti friður og spekt
samt sem áður á Mæri þetta
haust. Anna Kristín var róleg og
hélt kyrru fyrir. ívar var mjög
góður við hana og vildi á allan
hátt bæta fyrir það brot sitt, að
láta í ljós hinn hræðilega grun
sinn, óveðursnóttina forðum.
Hann og gestir hans skutu marga
ihirti og allir voru ánægðir.
Merete og Ebbe Carstensson
voru bæði í heimsókn hjá okkur,
en enn sem komið var, hafði ég
lítið notið samvista við þau, sök-
um annríkis.
Dag nokkurn, þegar allir gest-
irnir voru á veiðum ásamt hús-
bóndanum, lét ég söðla hest og
reið alein niður að sjó. Fyrst
reið ég meðfram Mærisvíkinni,
en sneri þar til norðurs og inn í
skóginn. Ég átti ekki neinna von
þarna og varð því meira en lítið
undrandi þegar Lárusi skaut allt
í einu upp við hlið mér.
Hann var klæddur bóndabún-
ingi og bar öxi og haka um öxl.
Ég leit víst spyrjandi á hann, því
að hann brosti og sagði: — Ég
bý hér skammt frá. Hjáleigan,
sem föður mínum féll í skaut, er
hér inn í skóginum.
— Farðu ekki, sagði ég, ég
þarf að tala við þig. Ég held að
þú sért ekki með öllu viti, hvað
heldurðu að ívar segi þegar hann
uppgötvar að þú býrð í landar-
eign Mæris? — Hann veit það,
sagði Lárus og beit í hvannarót-
arstilk og tekur því eins og mað-
ur. Magisterinn sagði honum víst
að ég væri á hnotskóg eftir yður
og það framframt að yður væri
það ekki á móti skapi. Eg þori
ekki að leiðrétta þenijan mis-
skilning.
— Auðvitað ekki, sagði ég
hugsandi, renndi mér úr söðlin-
um og settist á stóran stein. Lár-
us stóð fyrir framan mig, hár og
glæsilegur, brúnn í andliti, dökk-
hærður, með bjart og fallegt
bros.
— Hvérnig líður henni? sagði
hann. — Ég veít það ekki, hún
er fáorð. — Heldurðu að henni
líði illa? — Ég veit ekki, sagði
ég aftur, áður fyrr gat ég oft séð
á augum hennar að hún grét á
nóttunni. Nú sé ég það ekki leng-
ur. — Það er slæmt, sagði hann
hægt. Þegar fólk getur ekki leng-
ur grátið, er hætta á ferðum.
— Hvað á ég að gera? sagði ég
ráðþrota. — Þú getur ekkert
gert. Það verður hver að ganga
sína götu. — Það segir magister
Hieronymus líka. Segðu mér,
hvernig stóð á því að magister-
komum heim frá Þrándheimi?
— Hann var á leið til Levanger
og kom hér við. Hann var í at-
vinnuleit og ég benti honum á að
höfuðsmanninum vantaði skrif-
ara. Mogensson réði hann strax,
svo að hann verður á Mæri í
framtíðinni. Og það er gott, jóm-
frú. Gamlir vinir eru beztir vinir
þegar á reynir.
Ég leit á hann, en hann horfði
niður fyrir sig og tuggði hvönn-
ina. Við þögðum bæði um stund.
Svo rauf ég þögnina. — Jæja, ég
verð að halda áfram. Ég stóð upp
og hann lyfti mér í söðulinn.
— Hvert ertu að fara með öxi og
haka? spurði ég glaðlega. Þú lít-
ur út eins og skógarhöggsmaður.
— Hafið þér ekki heyrt fréttirn-
ar, jómfrú? Höfuðsmaðurinn ætl-
ar að fara að láta grafa járn úr
Mærismýrunum. Hann og verzl-
unarráðið hafa verið á ferðinni
síðan í býti í morgun og athuga
möguleikana. Verzlunarráðið hef-
ur vit á málmum, eins og öllu
öðru, og hann heldur að þetta
gangi ágætlega. — Það væri ósk-
andi, sagði ég. Lárus lyfti húf-
unni, kvaddi og hélt inn í skóg-
inn. — Bíddu Lárus, hrópaði ég
allt í einu. — Hvað viljið þér
mér, jómfrú? Hann stanzaði.
— Það var annars ekkert, sagði
ég eins og við sjálfa mig, sló í
hestinn og reið heim.
Um nóttina ól Anna Kristín
son. Ég svaf fast, því að ég hafðí
gengið þreytt til hvílu. Ebbe og
Jörgen Randulf höfðu verið sam-
an við veiðarnar og lögðu falleg-
an hjört að velli. fvar lét matbúa
hjartarsteik til kveldverðar og
veitti vel af brennivíni og allir
gengu saddir og ánægðir til
rekkju.
Ég rumskaði við það að ein-
hver tók í öxl mína. Svo heyrði
ég að Sesselja sagði: — Komdu
strax. Systir þin er búin að eign-
ast son. Hann er að deyja.
Ég rauk fram úr rúminu og
fór, hálfsofandi, að leita að sokk-
unum mínum. Sesselja fleygði til
mín morgunkjól. Flýttu þér.
Þú hefur ekki tíma til að fara
í annað en þetta. Ég spurði
einskis, en fylgdi Sesselju skjálf-
andi inn til systur minnar.
Anna Kristín lá föl og þjáð í
rúminu. ívar stóð við rúmið og
hélt á einhverju í fanginu. Hann
horfði ráðvilltur ýmist á systur
mína eða okkur.
Sesselja tók nú barnið, sem
vafið var innan í teppi, frá hon-
um- — Það verður að skíra hann,
Anna Kristín, sagði hún. — Já,
sagði Ivar. Hann er svo veik-
burða. Er hann — er hann fædd-
ur fyrir tímann, Sesselja? Ég sá
að augu systur minnar hvíldu á
Sesselju, sem svaraði þurrlega:
— Að minnsta kosti mánuði fvrir
tímann, eða meir. Hann lifir ekki
lengi. Þér verðið að halda hon-
um undir skírn, jómfrú.
Ég sá að svipur fvars léttist og
hann varp öndinni eins og þungu
fargi væri af honum létt. ____ Ég
fer og sæki Carstensson, hann
getur verið skírnarvottur, sagði
hann og hvarf út um dyrnar.
— Sæktu magisterinn líka, kall-
aði Sesselja á eftir honum. Hann
er prestlærður. Það verður að
duga.
Hún rétti mér barnið. — Hald-
ið þér á honum á meðan ég þvæ
systur yðar og greiði. Hún verð-
ur að líta sæmilega út við skírn-
ina.
Ég stóð nú með þennan hvíta
böggul i fanginu. Inn í teppinu
sá ég lítið, rautt andlit og blá
augu. Hann var ekki mikið
hærður, en hárið var svart og
silkimjúkt. Mér þótti barnið ekki
fallegt, en frá því lagði einhverja
sterka, hlýja strauma beint að
hjarta mér. Þessi litli systurson-
ur minn, deyjandi, vakti hjá mér
tilfinningar, sem ég hafði aldrei
orðið vör við áður.
— Er hann ekki fullburða?
spurði Anna Kristín____Nei, sagði
Sesselja, hann er fæddur sex vik-
um eða meira fyrir tímann.
— En Sesselja, þá getur hann
verið sonur fvars? — Varstu í
efa um það?
Ég starði á litla andlitið á
svæflinum. Hann hélt höndunum
krepptum undir hökunni. Ég kom
varlega við aðra þeirra með
fingrinum. Höndin opnaðist og
lokaðist aftur yfir fingur minn.
Jólasala á lömpum
i ListanianBiaskálanum
SOLDAM
EINU SINNI var bóndi, sem átti gamlan og tryggan hund,
sem hét Soldán. En þegar hann var orðinn fjörgamall og
tannlaus, sagði bóndinn við konuna sína:
„Það er bezt, að ég skjóti hann Soldán gamla á morgun.
Hann gerir hvort sem er ekkert gagn lengur.“
En konan kenndi í brjósti um vesalings hundinn og bað
honum griðar,
„Hann er nú búinn að þjóna okkur dyggilega í öll þessi
ár, svo að mér finnst hann eiga það skilið, að við gefum
honum að éta á meðan hann tórir, skinnið."
„Ég vil ekki heyra þetta bull,“ sagði bóndinn. „Og þetta
eru allt of mikil brjóstgæði, því að þótt það sé satt, að
Soldán hafi reynzt tryggur á meðan hann var upp á sitt
bezta, þá hefur hann líka sannarlega fengið það endurgoldið
með góðu atlæti.“
Vesalings hundurinn lá í hlaðvarpanum og var að sleikja
sólskinið, þegar hann heyrði þetta samtal. Og það má geta
nærri, hvort honum hefur ekki orðið órótt að hugsa til þess
að eiga nú ekki eftir nema einn dag ólifaðan.
Um kvöldið læddist hann út í skóg til úlfsins, sem var
bezti vinur hans, og sagði honum frá raunum sínum.
„Vertu ekki að vola, kunningi,“ sagði úlfurinn, „ég skal
hjálpa þér. í fyrramálið. þegar húsbóndi þinn og konan fara
út að breiða heyið taka þau náttúrlega krakkann sinn með
sér, eins og vant er, og búa um hann í heyfangi.
Á boðstólum verða yfir 200 gólf- og borðlampa
frá Ameríku og Þýzkalandi.
Verð við allra hæfi.
Aldrei hefur sézt eins mikið úrval lampa saman
komið á einum stað á Islandi.
Siálfsafgreiðsla.
Gerið jólaimikaupin tímanlega
Failegur lampi er fögur jólagjöf.
H E K LA H. F.
hrærivéíarnar
Kenwood hrærivélin er
ódýrust miðað við stærð
»g gæði.
HENNI FYLGIR:
Þeytari, hrærari og hnoð-
ari. Ilakavél, grænmetis-
•g kornkvörn og plast-
yfirbreiðsla.
Verð kr. 2.600.00
Nú er hver síðastur — örfá stykki óseld.
Báðar þessar vélar má fá með eða án suðuelements.
Margra ára reynzla hefir sannað kosti þessara véla.
Flestar
stærðii
uppseldar.
Vœntanlegir
í janúar
H E K LA
Austurstræti 14 — Sími 1687