Morgunblaðið - 18.02.1956, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIB
Laugardagur 18. febrúar 1956.
SYSTURNAR ÞRJAR
EFTIR IHA LEVIN - Fyrsti hluti: DOHÖTHY
Frarab'aidssagan 22
í .ún ná li honum og tók brosandi
5 hönd hans.
Yfir ö:;l hennar sá hann, þegar
jne.mirnir með skjalatöskurnar
gengu alveg irm í enda gangsins,
I eygðu þar til hægri og hurfu
inn á hiiðargang.
„Hvert varst þú eiginlega að
íara?“ spurði Dorothy stríðnis-
3 ega.
„Hyrirgefðu", sagði hann. ,.Ör-
3 :tið taugaóstyrkur brúðgumi,
f kiiurðu".
Þau leiddust eftír ganginum,
j.ar sem hann beygði til vínstri.
Dorothj' las tölurnar, sem stóðu
ti hur'ðunum, jafnóðum og þau
í .engu fram hjá þeím: 620, 618 og
€•16'....“
Þau urðu að bevgja einu sinni
tmn til vinstri, áður en þau
kæmu að nr. 604, sem var í bak-
I dið bvggingarinnar. gangstætt
Jyftunvtm. Loks komu þau þó á
iaiðarenda og hann tók í sneril-
jnn. en dvrnar voru læstar. Þau
)ású aríglýsinguna um skrifstofu-
timann, sem stóð á hurðinni og
XJorothv andr arpaði vonsvikin.
„Hvaða vandræði", sagði hann.
„Ég hefði átt að hringja og spyrj-
ast fvxir um þetta, áður en við
Jögður.j af stað“. Að svo rnæltu
ieit henn á úrið s:itf: „Tuttugu og
íimm mínútur i eitt“.
„Tuttugu og fimm mínútur“,
f agði Dorothy. „Þá g tum við
ulveg eins fsiið niður t ’tur og
í áðið þar.... “
„I alla þá ös og man"brö"g.
tautaði hann og bagnaði svo
f tur.darkorn: „Hevrðu, nú clettur
)nér nokkuð í hug“.
„Hvað er það?“
„Þakið. Við skulum ganga upp
(<■ þakið. Þ?ð er svo bjart og gott
f kj'ggni í dag og ég er viss um,
'í ð við siáum um allan heiminn,
)>egar við erum komin þangað
upp“.
„Er öllum heimilt að fara þang-
að?“
,,Ef við verðum ekki stoppuð,
) á er bað heimilt“. Hann tók
töskuna i hönd sér: „Komdu nú.
Ttenndu nú i s'ðasta skinti au»-
tinum vfir heiminn, sem ógift
; ngismær“.
Hún hrosti og bau genuu aft-
ur sömu leiðina og þau höfðu
Loniið, til lyftunnar.
Þegar þau fóru út úr lyftunni
é 14. hæð, skeði það aftur, að
íarþegar, sem fóru út á sama
) tað, komust á milli þeirra og
skiJdu þau að. Þau biðu þangað
fíl þeir voru horfnir fyrir horn
gangsins eða inn í skrifstofur og
bá hvíslaði Dorothy, eins og þau
væru einhverjir samsærismenn:
„Komdu nú“. Henni fannst þetta
líkast æsandi ævintýri.
Aftur urðu þau að ganga næst-
um heilan hring, áður en þau
rákust á dvr, þar sem stóð stór-
um stöfum: Stigi.
Hann hratt þeim opnum og
þau gengu inn, en hurðin féll
marrandi að stöfum. að baki
þeirra.
Þau vo u stödd á stigapalli,
þar sem svartar tröppur lágu
bæði upp og niður. Föl dagsbirta
seytlaði inn um þakskjá, sem var
svo rykfallinn, að naumast sá í
gegnum hann.
Þau gengu upp átta þrep, siðan
einn snúning og svo aftur átta
þrep, en þá voru þau komin að
stórri, rauðbrúnni iárnhurð.
Hann tc' k í hurðarhúninn og
revndi að opna.
„Er hún læst?“ spurði Dor-
othy.
„Það held ég ekki“.
Hann setti axlirnar í hurðina
og ýtti á hana, efeis fast og kraft
arnir leyfðu.

„Þú óhreinkar fötin þín með
þessu“.
Hann lagði töskuna írá sér á
stigapallinn; ýtti öxlunum í hurð
ina og neitti aftur allra krafta
sinna.
„Við getum farið niður með
lyftunni og biðið þar", sagði Dor-
othy. „Það er lang einfaldast og
fyrirhafnarminnst fyrir okkur“.
Hann beit á jaxlinn, spyrnti
fótunum í gólfið og hamaðist eins
og vitstola maður á hurðinni.
„Þetta er alveg tilgangslaust",
sagði Dorothy. „Þessar dyr hafa
sennilega aidrei verið opnaðar
i. . . ." Hún þagnaði, þegar hurð-
in lét skyndilega undan átökum
mannsins og opnaðist með há-
væru marri.
i Bjartir sólargeislar frá heið-
bláum, glitrandi himni luku um
þau, svo að þau fengu ofbirtu í
augun, eftir rökkrið í stigagang-
inum. Að eyrum þeirra barst
hratt vængjablak dúfna, sem
flueu upp af þakinu við komu
þeirra.
Hann tók töskuna upp og steig
út yfir þröskuldinn, setti hana
svo aftur frá sér, þar sem engin
hætta var á að hurðin rækist i
hana. Því næst opnaði hann
dyrnar betur og stóð með bakið
upp við hurðina, svo að hún lok-
aðist ekki aftur. Hann rétti Dor-
othy aðra hendina. en með hinni
gerði hann sveiflu i áttina til hins
stóra þakílatar, eins og þegar
yfirþjónn vísar tignum gesti til
bezta borðsins í öllum veitinga-
salnum. Hánn hneigði sig bros-
andi fyrir henni: „Gerið svo vel
að koma nær, ungfrú“, sagði
han og reyndi að gera rödd sína
virðulega.
I Hún tók í framrétta hönd hans
og steig létt og lipurlega yfir
þröskuldinn, út á flatt. svartbik-
að þakið.
12. kaíli.
Hann var ekkí hið minnsta
óstvrkur á taugunum Að vísu
hafði hann verið gripinn ofboðs-
legri skelfingu, þegar hann gat
ekki opnað þakdyrnar, en nú var
hún liðin hjá með öllu, um leið
og hurðin hafði látið undan öxl-
um hans. Nú var hann rólegur og
Bruggur. Þetta virtist allt ætla að
ganga eins og í sögu fyrir hon-
um. Svona vel hafði honum ekki
liðið, siðan, ja guð mátti vita
síðan hvenær.
Hann gætti þess, að dyrnar
lokuðust ekki alveg, heldur féllu
aðeins lauslega að stöfum, svo
að hann ætti ekki í neinum erfið-
leikum með að opna þær aftur,
þegar hann færi niður af þak-
inu. Þegar þar að kæmi, m.yndi
liann hafa nóg með sinn tíma að
gera.
Hann laut niður og færði hand-
töskuna úr stað, svo að hann gæti
j þrifið hana með annarvi hend-
inni, um leið og hann opnaði
dyrnar með hinni. Þegar hann
rétti úr sér, fann hann að hatt-
urinn rann til á höfði hans, við
hreyfinguna. Hann tók hann of-
an, leit á hann og lagði hann svo
ofan á töskuna.
Hann hugsaði um allt. Svona
lítill hlutur, eins og þessi hatt-
ur, hefði eyðalagt allt fyrir öll-
um öðrum en honum. Þeir hefðu
hrundið henni fram af og þá
hefði vindurinn, eða hin snögga,
ákafa hreyfing, látið hattinn
fljúga niður og sitjast við hlið
líksins. Nei, þá hefði verið alveg
eins gott að stökkva sjálfur fram
af þakbrúninni á eftir. En ekki
hann, hann hafði séð allt fyrir,
undirbúið allt.
Hann strauk hendinni í gegn-
um þykkt hárið og óskaði þess,
að spegill hefði verið við hend-
ina.
„Komdu hingað og sjáðu“.
Hann sneri sér við. Dorothy
stóð í nokkurra skrefa fjarlægð
og sneri að honum bakinu, en
hélt á krókódíl askinntöskunni
undir handleggnum. Báðar hend-
ur hennar hvíldu á múrveggn-
um, sem var umhverfis þakflöt-
inn og náði manni í brjósthæð.
Hann gekk til hennar og stað-
næmdist aftan við hana.

Þrjár bergiMimdar kóngsdæfur
i«
Loks sá hann gullsól renna upp á himinínn þarna, og þá
varð bæði bjart og fagurt, eins og venjulega er í mannheim-
ur. Fyrst kom hann að stórum og myndarlegum sveitabæ.
Þar voru kýrnar feitar og sællegar, svo að það gljáði og
stirndi á skrokkinn á þeim. Næst kom hann að stórri og
veglegri höll.
Þar gekk hann í gegnum marga sali og stofur, en sá ekkert
1 kvikt. Loks heyrði hann rokkhljóð. Hann gekk á hljóðið og
sá þá elztu kóngsdótturina sitja þar og vera að spinna
eirband á eirrokk. Hún sat á eirstóli og bæði stofan og allt
sem þar var inni, var gert úr fagurgljáandi eiri.
„Hvað er nú þetta? Hingað hefur kristið fólk ekkert aíi
gera,“ sagði kóngsdóttirin. „Guð hjálpi þér maður! Hvað
viitu hingað?“
„Ég ætla að leysa þig út úr berginu,11 svaraði hermað-
urinn.
„Farðu, góði vinur. Þegar þursinn kemur, drepur hann
þig umsvifalaust. Hann hefur þrjá hausa,“ sagði hún.
„Mér er sama þó að hann hefði fjóra,“ sagði hermaðurinn.
■ „tír því ég er hingað kominn, verð ég hér kyrr.“
j „Jæja, úr því þú ert svona ákveðinn, verð ég að vita
hvort ég get ekki hjálpað bér,“ sagði kóngsdóttirin. Svo
sagði hún að hann skyldi fela sig á bak við stóra ölkerið,
jsem stæði í forstofunni: á meðan sagðist hún ætla að láta
i vel að þursanum svo að hann sofni, „en þegar ég fer út að
jkalla á hænurnar til þess að láta þær tína upp það sem
!hrynur úr hausnum á honum, verðurðu að flýta þér að
ikoma,“ sagði hún. „En farðu nú fyrst út og reyndu hvort
íþú getur reitt sverðið, sem liggur á borðinu, til höggs.“
laipil gólitepp!
og gangadregla
með gamla verðinu. Eigum takmarlcaðar birgðir af
IILLARGÓLITEPPIIM
HAMPGÓLFTEPPUM
COCOSTEPPGM
HÁRTEPPUM
TEPPAMOTTUM
og hotlenzkum gangadreglum, enn l>á til í flestum
breiddum.
„GEYSIR“ h.f.
Teppa- og dregladeildin
Vesturgötu 1 — sími 1350
STSTBAFÉLAGIS ALFA
heldur samkomu í Aðventkirkjunni í tilefni af 30
ára afmæli sínu sunnudaginn 19. febrúar, kl. 8 e.h.
Allir velkomnir.
r
Ihinu nýja bláa DAZ eru í fyrsta sinn sameinuð
öll þau efni, sem þarf til að gera þvottinn mjall-
hvítan. Þess vegna er DAZ gjörólík öllum hiuum!
Mismunurinn kemur í ljós um leið og þér opnið
pakkann. — DAZ er blátt. Mismunurinn kemur bezt
í ljós að loknurn þvotti — er þér sjáið hann skínandi
og fannhvítan. — Aðeins DAZ gkilar yður svo hvítun:
þvotti. — Reynið DAZ í næsta þvott.
Alýtt blátt öhl skilar hvítasta þvettí