Morgunblaðið - 23.03.1957, Síða 13

Laugardagur 23. marz 1957
MORCVNBLAÐIÐ
13
Merkjasöludagur Hvíta-
bandsins er á morgun
Agoöanum varið til styrktar Ijósastofu félagsins
í MOHGUN, sunnudag er merkjasöludagur Hvítabandsins. Verða
þá seld merki félagsins á götum bæjarins og munu börn ganga
í hús með þau. Ágóðanum af merkjasölunni verður varið til styrkt-
ar byggingu yfir ljósastofu félagsins, sem starfrækt hefur verið und-
anfarin ár.
— í fáum orðum sagt
Framhald af bls. 6.
tíðlegar. Það var nú eitthvað ann
að í gamla daga.
■— Og svo ertu skáld og getur
ort í þær?
— Ójú, það hef ég líka gert:
Lögum samkvæmt skjöl ég skýri,
skuldir heimti, málin flyt,
andstæðingsins orku rýri,
umbjóðendum vinn ég nyt,
málstað þeirra hef ég hátt,
hinna læt ég falla lágt.
Ef lögfræðing þig langar finna,
lát þú heim til sala minna.
Og:
Sónarmjöð býð ég þér sætan að
drekka,
að sjálfsögðu kneifum við guð-
anna veig.
Hjala um skipti við háttvirta
rekka
er hjarta míns þrá og bergja þá
teyg.
— Ekki hafa þeir átt að fá hann
sterkan hjá þér?
— Onei, ég lét „Sónarmjöð"
nægja. Það er ekki hollt að hafa
það sterkara, þegar peningavið-
skipti eru annars vegar.
Ég fór nú að spyrja Pétur um
það, hvernig honum líkaði dvölin
í Reykjavík eftir öll þessi ár.
— Jamm, svaraði Pétur og
bætti við:.Mér hefur alltaf líkað
vel hér í Reykjavík, þótt ég sé
sveitamaður. Hér hef ég troðið
göturnar í 40 ár og hef aldrei
farið úr landi. Langar ekkert til
þess og er sennilega mesti heima-
alningur í landinu.
Nú varð stutt þögn, enda
hringdi síminn aftur, en Pétur
bað viðkomandi að hringja eftir
hálftíma. Þá vissi ég, að samtali
okkar var ekki lokið.
— Eitt sinn var ég ritstjóri,
sagði Pétur upp úr þurru, já og
ábyrgðarmaður líka. Blaðið hét
Láki og kom út 1919. — Svo var
mál með vexti, að strákarnir
komu til mín, Kiljan, Tómas,
Sigurður Grímsson og einhverjir
fleiri, og báðu mig um að rit-
stýra fyrir sig blaði. Ég komst
ekki undan því, þó ég fengi ekk-
ert fyrir þetta, en sem betur fór
komu aðeins út tvö blöð af Láka.
Enda var hann aldeilis óskaplega
ómerkilegur. Held að Kiljan og
Siggi Gríms hafi aðallega skrifað
í hann, en Tómas hafði ekki tíma
til þess. Svo dó Láki dauða hinna
réttlátu — og síðan hef ég aldrei
verið ritstjóri. En nú er Láki
„risinn upp“, orðinn ófáanlegur
og kominn í geipiverð — eins og
þeir sem skrifuðu í hann á sínum
tíma! — Annars er ég fyrsti
kennari Kiljans og lagði að sjálf-
sögðu grundvöllinn að því að
hann varð Nóbelsverðlaunahöf-
undur. Ég kenndi þá í Mosfells-
sveit og þar bjuggu foreldrar
hans á Laxnesi. Þegar Kiljan var
hjá mér, var hann á 12. ári, en
gerði svo góða stíla, að svaraði
til tvítugs manns.
Og síðan snýr Pétur sér að
rímunum:
— Eins og þú veizt, hef ég ort
mikið af rímum og á mjög auð-
velt með það. Þegar ég er búinn
að raula i mig ljóðlagið, þá skal
ég nokk kveða viðstöðulaust und-
ir þeim hætti sem ég hef sett mér.
Og brageyra hef ég alveg óbrigð-
ult. Ég hef t.d. ort rímu um
Draum Þorsteins á Borg, 139 er-
indi, öll undir hástuðlaðri hring-
hendu:
Sagan flýr, þá siglt er hæst,
sóknar knýr þó glíman.
Háttar-dýr og hróðrar-glæst
hnígur skíra ríman.
Það gera ekki nema allra
bragslyngustu menn að slá hörp-
una svo ákveðið, og ég held ég sé
sá eini sem ort hefur undir þess-
um hætti.
— Og svo hefurðu skrifað
margar greinar í blöð.
— Ójá, ég hef mikið skrifað
í blöð, t.d. komið fram með nýjar
skýringar á guðspjöllunum sem
prestunum fellur víst ekki v.el.
En við skulum sleppa því hér.
— Hvort ég trúi á framhalds-
lífið? Ja, ég veit ekkert um það.
Ég er raunsæismaður og festi mig
ekki í trú. Ég álít, að einu trúar-
brögðin sem eru einhvers virði
séu þau — að vera heiðarlegur
maður í öllu dagfari, innan
heimilis og utan, halda orð og
eiða og brjóta ekki lög þjóðfé-
lagsins. Það er sú eina kristni
sem ég tel nokkurs virði. Allt
annað er óraunhæft og tilgangs-
lítið, en það er ekki þar með sagt
að ég sé neinn guðsleysingi. Nei,
það vil ég ekki láta kalla mig og
minni á það sem Kristur sagði:
að guðsríki væri mitt á meðal
fólksins.
— En þú trúir ekki á annað
líf?
— Ég geng alltaf í efa um það,
að til sé annað líf, þvi að ef svo
væri, mundi vera sá eilífðarneisti
í mönnum, að þeir þráðu að kom-
ast í þetta sælunnar land sem
fyrst. En það þráir enginn maður
heilbrigður á geðsmunum.
Eftir stutta umhugsun heldur
Pétur áfram:
— Við eigum að láta okkur
nægja einn heim í einu. Við
reynum það öll á sínum tíma,
hvernig búið er um hnútana og
þurfum ekki að vera að brjóta
heilann um þetta. Við höfum
annað við tímann að gera og það
hefur enginn neitt upp úr slíkum
bollaleggingum. Svoleiðis er nú
þetta, góðurinn.
— En við megum ekki láta sam
talið enda svona dapurlega. Ég
vil hafa það í léttum stíl, ekki
sízt endinn.
BÆJARBÚAR HAFA
SÝNT SKILNING
Félagskonur Hvítabandsins
treysta því, að bæjarbúar sýni
nú, eins og undanfarið, þann
skilning á málefni félagsins, að
þeir taki börnunum vel er þau
koma að bjóða merkin og kaupi
af þeim. Einnig þakka þær um
leið góða aðstöð og fjárframlög
á liðnum árum.
AFGREIÐSLA MERKJANNA
Merkin verða afgreidd á eftir-
farandi stöðum á sunnudagsmorg-
uninn kl. 9: í anddyrum allra
barnaskólanna í Reykjavík, í
Holtsapóteki og KFUM-húsinu,
að Kirkjuteigi 23.
ÞRÖNGT l'M STARFSEMINA
Ljósastofa Hvítabandsins hefur
nú um skeið átt við mjög þröng-
an húsakost að búa. Hafa félags-
konur unnið ötullega að því að
afla henni nýs og betra húsnæðis
og standa vonir til að úr því ræt-
ist bráðlega. Hefur ágóða af
— Já, auðvitað.
— Atvikin höguðu því svo,
segir Pétur að lokum, að ég varð
stórborgarmaður, en þó fæddur
til að vera afdalabarn að réttu
lagi, enda hefur mér alltaf liðið
merkjasölunni á undanförn-
um árum verið varið tii
þessarar starfsemi. Þess má geta,
að í fyrra komu inn um 15 þús.
kr. merkjasöludaginn og er þess
að vænta að ekki safnist minna
í ár.
Foreldrar eru vinsamlega beðn-
ir um að leyfa börnunum að selja
merkin og einnig að búa þau
vel út í kuldann, við merkjasöl-
una.
Á MORGUN, sunnudaginn 24.
marz, kl. 2 e.h. flytur Þórir Þórð-
arson dósent erindi um funda-
staði Dauðahafs-handritanna svo
nefndu og sýnir litskuggamyndir
þaðan, er hann tók á sl. sumri.
Erindið nefist: KlaustriS í
Qumran og felustaðir handrit-
anna. Fyriríesturinn verður flutt
ur í 1. kennslustofu Háskólans.
Aðgangur er ókeypis og öllum
heimill.
vel í sveitinni.
— Ekki betur en í skrifstof-
unni....
— Nei, ég get víst ekki sagt
það. Það gerir músíkin....
M.
I
LESBÓK BARNANNA
Struturinn R A S l\l U S
Einu sinni fór Rasmus
& kanínuveiðar. Sá gat nú
hlaupið! Nú var um að
gera að elta lithi kanin-
una uppi. Einn, tveir,
þrir — —, þarna smaug
hún inn í svert rör til að
fela sig. Rasmus var ekki
seinn á sér að stinga
langa hálsinum sinum inn
í rörið. En æ, æ, sjáið þið
bara, hvemig þetta fór!
Hann náði ekki í kanín-
una, en varð að hlaupa
um allt með rörið á háls-
inum og það var allt ann-
að en skemmtilegt.
Frjálsar stundir:
GESTAÞRAUT
HÉRNA er dálítil þraut,
sem þú getur látið kunn-
ingja þína reyna sig við.
Taktu fcvo snærisspotta,
sem hvor um sig eru um
einn metri á lengd. Síðan
bindur þú snærin um úln-
liðina á einhverjum tveim
ur af félögum þínum, eins
»g sýnt er á myndinnl,
Þá eru þeir hlekkjaðir
saman. Láttu þá svo reyna
að losa sig án þess að
leysa hnútana eða
smeygja lykkjunum fram
af höndunum. Það munu
þeir áreiðanlega ekki
geta, hvernig sem þeir
reyna, svo þeir verða að
gefast upp.
Þú tekur þá band ann-
ars og leggur það yfir
bandið á úlnlið hins.
Dregur síðan lykkju undir
og niður fyrir höndina
eins og sýnt er á neðri
teikningunni. Og — hók-
us — pókus, bandingjarn-
ir eru lausir um Ieið og
þeir toga í böndin.
Standið upp
Er það kannske hæg-
ara sagt en gert?
Reyna má það, ef ein-
hver félagi þinn er nær-
staddur til að taka þátt i
tilrauninni.
Skrítla
Mamma, ef amma gef-
ur mér nú rjómapönnu-
köky, verð ég þá ekki að
borða hana með gaflin-
um?
Jú, vinur minn.
Viltu gefa mér eina til
að æfa mig á?
RÁÐNINGAR á eld-
spýtnaþrautum úr slðasta
blaði:
Þú setur botn í A-ið
með því að taka eldspýt-
una tH hægri og setja
hana undir það. Skips-
nafnið er BOTNÍA.
Yzti og innsti ferhyrn-
ingurinn verður eftir: 3
1. árg. 'ár Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ^ 23. marz 1957
Búólfurinn með síðn skeggið
EINU SINNI var lítill
búálfur, sem átti heima
í kirkjuturni. Hann var
með sítt og fallegt drífa-
hvítt skegg, sem oft kom
honum að góðu haldi.
Ef hann borðaði yfir
sig á sprengikvöldið, svo
að honum varð illt í mag
anum, þá tróð hann bara
skegginu niður í buxurn-
ar. Það hlýjaði honum
svo vel, að hann varð
strax frískur aftur. Stund
um kom það líka fyrir,
að hann kvefaðist í hrá-
slagalegum súginum uppi
í turninum, en þá vafði
hann skegginu um háls-
inn og það var betra, en
nokkur trefill. Þegar
stóru kirkjuklukkunni
var hringt, svo að hann
fékk hellu fyrir eyrun,
tróð hann bara skegginu
upp í þau og setti svo
upp stromphúfuna sína.
Og þá heyrði hann ekki
nema daufan óm af hring
ingunni.
Skeggið hafði líka þá
náttúru, að allt, sem
hann fægði með því, varð
að gulli.
Gömlu kirkjuklukkuna
uppi í turninum, hafði
hann fægt fyrir löngu
síðan. Hann fægði líka
kertastjakana og skírnar-
fontinn og breytti þeim
í kjörgripi úr skírasta
gulli. Þess vegna varð
litla, gamla kirkjan að
fegurstu kirkju landsins
og fólk kom víðs vegar
að til að sjá hana.
Það var því engin
furða, þó að gamla álf-
inum þætti vænt um
skeggið sitt. Það hafði
ævinlega verið honum til
gagns og gleði.
Hvert aðfangadags-
kvöld, þegar búálfurinn
hafði hringt inn heilög
jól, fór hann í eftirlits-
ferð um þorpið. Hann
gægðist aðeins inn ura
gluggana, til að sjá,
hvernig fólkinu liði.
Margir settu líka ask
með heitum, þykkum
grjónagraut fram í göng-
in, eftir gömlum og góð-
um sið. Það var jóla-