Morgunblaðið - 18.07.1957, Qupperneq 12

1S
M0RCV1SBLAÐ1Ð
Jlmmfudagur 18. jðlí 1057
I
A
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
83
Og allar fengu'stúlkurnar að
handleika erfðaskrána og lesa
hana. Þetta voru svo fá orð og
auðskilin, að þær gátu endurtek-
ið þau, hver fyrir annarri.
Þær gáfu Kate nánar gætur, til
að vita hvaða breytingar þetta
kynni að hafa í för með sér, hvort
hún yrði kannske ráðríkur harð-
stjóri. En ef það var nokkuð, þá
var húr enn alúðlegri i viðmóti,
eftir en áður.
Vjku síðar, þegar Kate veiktist
lét hún á engu bera og hélt áfram
að síjórna heimilishaldinu, eins
og ekkert hefði í skorizt. Og eng-
inn heíði fengið neitt að vita, ef
einhver af stúlkunum hefði ekki
séð hana úti á ganginum, reik-
andi í spori og með andlitið af-
myndað af kvölum. Hún bað
stúlkurnar að nefna þetta ekki
við Faye, en þær brugðust þagn-
arheitinu og það var Faye sem
dreif hana í rúmið og gerði boð
eftir dr. Wild.
Hann var viðfeldinn maður og
mjög góður læknir. Hann skoð-
aði í henni tunguna, taldi æða-
siögin, spurði hana nokkurra
O-
Þýðing
Sverm Haraldsson
□-------------------□
spurninga og sat svo um stund
þegjandi og hugsi.
„Nákvæmlega hérna?“, spurði
hann og studdi fingrinum allfast
á mjóhrygginn á henni. — „Ekki
þarna? En hér? Er þetta sárt við-
komu? Já, einmitt. Sennilega er
eitthvað að nýrunum“. Svo lét
hann hana fá gular, grænar og
rauðar pillur, sem hún skyldi
taka inn sitt á hvað. Áhrif pill-
anna reyndust góð.
Nokkrum dögum síðar fékk
hún nokltuð slæmt kast og sagði
þá við Faye: — „Ég ætla að
skreppa á lækningastofuna til dr.
Wild.“
„Ég skal biðja hann um að
koma hingað“.
„Bara til þess að fá hjá honum
nokkrar pillur? Vertu nú ekki

Búsáhöld fyrir

Pottar
r/
Skaftpottar
Pönnur með loki
^iyerpoal.
r rafeldavélar
2 lítra kr. 91.00
3 — — 106.00
4 — — 118.00
5 — — 133.00
6 — — 146.00
7% — — 165.00
1 % — — 78.00
— 122.00
Gistihúsið
á Hólum í Hjaltadal er tekið
til starfa
svona barnaleg. Nei, auðvitað fer
ég til hans á morgun“.
2.
Dr. Wild var góður maður og
ráðvandur maður. Hann var van-
ur að segja það um starf sitt, að
hið eina er hann vissi væri það að
brennisteinn dræpi kláða. Hann
rækti starf sitt með alvöru og
skyldurækni. Eins og margir hér
aðslæknar í þá daga, var hann
samborgurum sínum allt í senn,
læknir, sálusorgari og andlegur
ráðunautur. Hann þekkti flest
leyndarmál, sjúkleika og sorgir í
Salinas. Hann hafði aldrei lært
að bregðast kæruleysislega við
dauðanum. í hvert skipti sem ein
hver sjúklingur dó, fann hann
sárt til vankunnáttu sinnar og
getuleysis. Hann var hvorki vog-
aður né djarfur og uppskurð
gerði hann ekki, nema í ýtrustu
nauðsyn. Lyfjbúðir voru að rísa
upp, læknunum til hagræðis, en
dr. Wild var einn þeirra fáu, sem
ráku sínar eigin lyfjasölur og
blönduðu meðulin eftir eigin lyf-
seðlum. Margra ára yfirvinna og
svefnröskun hafði gert hann dá-
lítið gleyminn og viðutan.
Einn miðvikudagsmorgun
klukkan hálf níu gekk Kate upp
eftir Main Street, arkaði upp stig
ana í Montery County Bank-
byggingunni og gekk inn eftir
ganginum, unz hún kom að hurð-
inni, sem bar áletrunina: — „Dr.
Wild — Viðtalstími kl. 11—2“.
Klukkan hálf níu ók dr. Wild
litla eineykisvagninum sínum
inn í slcýlið og tók svörtu töskuna
sína með þreytulegum hreyfing-
um. Hann hafði verið í Alisal og
skrifað dánarvottorð gamallar,
þýzkrar konu. Hún hafði ekki
getað dáið í friði og ró. Alveg
fram til síðasta andartaks hafði
hún verið að breyta erfðaskrá
sinni og bæta við hana. Jafnvel
nú efaðist dr. Wild um það, að
lífið hefði raunverulega skilið
við hinn seiga, magra og sina-
bera líkama hennar fyrir fullt og
allt. Hún var níutíu og sjö ára og
hún hafði leiðrétt prestinn, sem
bjó hana undir dauðann. Leynd-
ardómur dauðans ásótti hann
eins og svo oft áður. í gær hafði
Allen Day, þrjátíu og sjö ára
gamall, sex feta hár, sterkur eins
og uxi, fjölskyldumaður og eig-
andi stórra jarða — í gær hafði
hann kvatt þetta líf, eftir þriggja
daga lungnabólgu og sótthita.
Dr. Wild vissi að þetta var leynd-
ardómur. Hann var þreyttur og
svefnvana. Hann ætlaði sér að
fara í bað og hressa sig á einu
glasi, áður en fyrsti sjúklingur-
itm kæmi með magakvilla sinn.
Hann staulaðist upp stigana og
stakk slitna lyklmum í skráar-
gatið á lækningastofuhurðinni
sinni. En lykillinn vildi með engu
móti snúast. Hann lét töskuna á
gólfið og beitti kröftum, en lyk-
illinn hreyfðist ekki. Hann tók
í snerilinn, kippti í hurðina og
hamaðist á lyklinum. Þá voru
dyrnar opnaðar innan frá og
Kate stóð andspænis honum.
„Ó, góðan daginn. Læsingin
hefur víst hlaupið í baklás. Hvern
ig komust þér hingað inn?“
„Dyrnar voru ekki læstar. Ég
kom snemma og fór beint inn til
að bíða þar“.
„Ekki læstar?" Hann snéri
lykhnum til baka og fann að hún
hafði rétt að mæla.
„Ég er víst farinn að verða
gamall", sagði hann. — „Ég er
orðinn anzi gleyminn". Hann
stundi. — „Annars veit ég nú
ekki til hvers ég er að læsa þessu.
Það gæti hver maður opnað með
svolitlum vísspotta. Og hvern
myndi sosum langa til að komast
hingað inn?“ Það var eins og
hann veitti henni nú fyrst at-
hygli: — „Ég hefi ekki viðtals
tíma fyrr en klukkan ellefu“.
„Ég þurfti að fá meira af pill-
unum og ég gat ekki komið
seinna“, sagði Kate.
„Pillum? Ó, já. Þér eruð stúlk-
an hjá Faye?“
„Já, það er rétt“.
„Líður yður betur?“
„Já, mér varð gott af pillun-
um“.
„Jæja, þær skaða a.m.k. eng-
an“, sagði hann. — „Skildi ég
dyrnar á apótekinu eftir ólæstar
líka?“
„Hvar er það?“
„Þarna hinum megin — dyrnar
þarna“.
„Að öllum líkindum".
„Já, ég er að verða gamall.
Hvernig líður Faye?“
„Ég hefi áhyggjur út af henni.
Hún varð mjög veik fyrir
skömmu. Fékk krampa og hafði
óráð.“
„Hún hefur verið magaveik áð-
ur“, sagði dr. Wild. — „Maður
getur ekki haldið góðri heilsu
með því að lifa slíku lífi og borða
á hvaða tíma sólarhringsins sem
er. Ég gæti það a.m.k. ekki. Slíkt
gerir mann magaveikan. Já —
svo voru það þessar pillur. Mun-
ið þér hvernig þær voru á litinn?
„Ó, já. Ég man það vel“.
Hún stóð í dyrunum á meðan
hann hellti pillunum í kringlótta
dós.
„Mikil ósköp eru hér af meðul-
um“.
„Já og því eldri sem ég verð,
þeim mun færri nota ég“, sagði
dr. Wild. — „Ég fékk mér sumt
af þeim þegar ég hóf læknisstarf-
ið. Notaði þau aldrei. Á þeim ár-
um hafði ég gaman af að gera til-
raunir — með alchemy".
„Hvað er það?“
„O, sosum ekki neitt. Jæja,
hérna eru svo pillurnar. Segið
Faye að hún verði að sofa meira
framvegis og borða grænmeti.
Ég var á fótum í alla nótt og
nenni því ekki að fylgja yður til
dyra. Verið þér svo sælar“. Hann
gekk þungum skrefum og óstyrk
um inn í skurðstofuna.
Kate horfði á eftir honum og
svo renndi hún augunum yfir
raðirnar af glösum og krukkum.
Hún lokaði dyrum lyfjaherberg-
isins og litaðist um í fremri skrif-
stofunni. Ein bókin í skápnum
skagaði lengra út en hinar. Hún
flýtti sér að koma henni fyrir á
M A R K U S Efíir »5d Dodd
1) — Má ég setjast við borðið
yðar.
— Gerið svo vel.
2) — Eruð þér að ferðast langt.
— Nei, ekki mjög. Ég er að fara
til Týndu skóga. Það er skammt
frá Kaldá.
3) — Þetta var skemmtileg til-
viljun. Ég var nýlega að kaupa
búgarð einn, sem er næsta býli
við Týndu skóga.
4) — Ég heiti Markús. Ég er
ljósmyndari og rithöfundur.
— Það var skemmtilegt, en er
mikið upp úr slíku að hafa?
réttan hátt. Svo tók hún töskuna
sína af leðurbekknum og gekk
út.
Þegar Kate var komin inn 1
herbergið sitt, tók hún fimm lít-
il glös og þéttskrifaða pappírs-
ræmu upp úr töskunni. Þessu
va’fði hún vandlega innan í sokk
og stakk svo bögglinum niður í
öklaháa skóhlíf. Skóhlífina lét
hún innst inn í horn á klæða-
skápnum sínum.
3.
Á næstu mánuðum varð mikil
en hægfara breyting í húsi Faye.
Stúlkurnar voru önugar og
hirðulausar. Ef þeim hefði verið
skipað að þvo sér og hirða her-
bergin sín, þá hefðu þær vafa-
laust tekið því mjög illa og allt
húsið hefði liðið fyrir það. En
Kate kunni önnur ráð betri.
Eitt kvöld, þegar setið var und
ir borðum, gat Kate þess að hún
hefði af tilviljun þurft að
skreppa inn í herbergi Ethels og
þar hefði allt verið svo snyrti-
legt og hreint £ð hún hefði mátt
til með að kaupa smágjöf handa
henni. Ethel tók umbúðirnar ut-
an af gjöfinni, sem reyndist vera
stór flaska af Eau de Cologne-
Ethel var í sjöunda himni og von-
aði það heitt og innilega að Kate
hefði ekki séð öll óhreinu fötin
undir rúminu. Eftir kvöldmatinn
fjarlægði hún ekki aðeins ó-
hreinu flíkurnar, heldur þvoði
líka gólfið og hreinsaði skúmið
úr hornunum.
Svo var eitt kvöld, að Grace
leit svo snyrtilega út að Kate
mátti til með að gefa henni
fallega brjóstnælu í viðurkenn-
ingarskyni. Og Grace flýtti sér
upp og fór í hreina blússu, svo
að nælan nyti sín sem bezt.
Alex, kokkurinn, sem annars
var ekki vanur því að fá lof fyrir
matargerð sxna, var nú gladdur
með því, að hann væri hreinasti
snillingur við kökubakstur. Hann
komst að þeirri staðreynd, að
matargerð var ekki neitt sem
hægt var að læra, heldur með-
fæddur, listrænn hæfileiki.
Cotton Eye varð þess vís, að
enginn hataði hann. Hinn hikandi
og ójafni píanóleikur hans breytt
ist smátt og smátt.
„Það er undarlegt hvað mað-
ur getur munað eftir möirgu,
þegar maður hugsar um hið
liðna“, sagði hann við Kate.
„Eins og hverju?" spurði hún.
„Ja, eins og t.d. þetta“ og hann
lék fyrir hana.
„Þetta er fallegt“, sagði hún.
— „Hvaða lag er þetta?“.
„Ég veit það ekki með vissu,
Ég held að það sé eftir Chopin.
Bara að ég hefSi getað séð nót-
urnar“.
3|Utvarpiö
Fimmtudagur 18. júlí.
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frívaktinni“, sjó-
mannaþáttur (Finnborg Örnólfs-
dóttir). 19.30 Harmoníkulög (pl.)
20.30 Náttúra íslands XIII. er-
indi: Kísiljörð og perlusteinn
(Tómas Tryggvason jarðfræðing-
ur). 20.55 Tónleikar: Kórlög úr
ýmsum óperum (plötur). 21.30
Útvarpssagan: „Synir trúboð-
anna“ eftir Pearl S. Buck; 33. —
sögulok (Séra Sveinn Víkingur).
22.10 Sinfónískir tónleikar. (pl.).
23.05 Dagskrárlok.
Föstudagur 19. júl.
Fastir liðir eins og venjulega.
13.15 Lesin dagskrá næstu
viku. 19.30 Létt lög (plötur). 20.
30 „Um víða veröld". — Ævar
Kvaran leikari flytur þáttinn. 20.
55 íslenzk tónlist: Lög eftir Sig-
urð Þórðarson (plötur). 21.20
Upplestur: Kvæði eftir Davíð
Stefánsson frá Fagraskógi og Sig
urð Júl. Jóhannesson (Olga Sig-
urðardóttir). 21.35 Tónleikar
(plötur). 22.10 Kvöldsagan: „ívar
hlújárn" eftir Walter Scott; VIIL
(Þorsteinn Hannesson les). 22.30
Harmonikulög. (plötur.) 23.00
Dagskrárlok.