Morgunblaðið - 01.10.1957, Side 15

Þriðjudagur 1. okt. 1957
MORGUNBL AÐIÐ
15
töpuðum 3:0 og 6:2 án þess að
geta sýnt þeim herrum neitt,
hvorki góða knattspyrnu né held-
ur baráttuvilja, sem má a. m. k.
aldrei bresta í landsleikjum. Það
voru sár vonbrigði.
Það er því hér sem íþrótta-
fréttaritararnir, margir hverjir,
gera minna úr sér, en ég hafði
að óreyndu ætlað þeim. í stað
þess að unna okkar leikmönnum
sannmælis og örva þá nú og eggja
til framgöngu gegn Betgum, sem
leika átti við tveim dögum síð-
ar, þá reyna þeir að gera sem
allra minnst úr liði okkar og slá
upp aðalfyrirsögnum í þessum
dúr: „Óæft franskt landslið vinn-
ur stórsigur" o. s. frv. Það sjá
allir sem vilja sálarástand þeirra
manna er svona skrifa og tala.
Fréttaritararnir voru búnir að
svívirða landsliðsnefndina og
skamma fyrir valið á liðinu fyrir
leikinn. Með því að skýra sann-
gjarnlega frá dugnaði liðs okkar,
samstillingu þess og baráttuvilja,
voru þeir óbeint að hæla lands-
liðsnefndinni. Það mátti ekki,
betra að snúa blaðinu við, byrja
nú að tala um æfingaleysi franska
liðsins, mannanna með 150
sterlingspundin í mánaðarkaup
fyrir að æfa og keppa, og það í
sjálfri heimsmeistarakeppninni.
Er hægt að ganga lengra í virð-
ingarleysi fyrir dómgreind þeirra
er slíkt kynnu að lesa.
í stað þess að draga nú saman
seglin fyrir leikinn við Belgíu,
sem einnig hefur atv.manna knatt
spyrnuliði á að skipa, er óhróð-
urinn um landsliðsnefndina hert-
ur og keyrir nú um þverbak.
Þegar hér er komið eru íþrótta-
fréttaritararnir orðnir eins og
dómarar og alveg búnir að
gleyma að þeir eiga að vera hlut-
lausir gagnrýnendur. Er engu
líkara en að þeir séu nú slegnir
blindu, svo mikill er ofsinn og
stóryrðin. Jafnvel gengið svo
langt að örva menn til að sækja
ekki landsleikinn. Var nú sá
varnagli sleginn að taka það
strax fram að belgiska landslið-
ið væri óæft og góðar líkur fyr-
ir sigri okkar. Með þessu var
auðveldara að gera lítið úr okk-
ar mönnum eftir á, ef vel skyldi
til takast. Þeir fundu að það var
veikur punktur að tala um æfinga
leysi franska landsliðsins eftir
leikinn og vildu nú fyrirbyggja
þann leka. Þarna komu of ljóst
fram þær langanir sem í hug-
skotum þeirra íþróttafréttritar
anna hrærðust. Þeir fundu að þeir
höfðu tekið of stórt upp í sig,
voru ekki menn til að viður-
kenna það, og tóku þann kostinn
að halda áfram að níðast á sjálf-
um sér ogsamvizku sinni.
Þegar út á völlinn kom, mátti
líka fljótlega finna að óhróður-
inn hafði náð tilgangi sínum. Sú
stemning sem þessum leikjum
á að fylgja var þar ekki. Hinn
örvandi kliður þúsundanna var
þar ekki — samt lékum við á
heimavelli. íþróttafréttaritararn-
ir höfðu unnið sitt verk vel.
Stundum er það nefnt múgsef jun.
Um 'leið og fyrstu mistök okkar
manna óttu sér stað, heyrðust
öskur og svívirðingar sumra á-
horfenda til manna okkar. Sum-
ir hlógu að þeim og gerðu grín.
Andrúmsloftið var megnað af
óvild sumra viðstaddra sem létu
orð falla, að þeir vildu helzt að
tap okkar yrði sem stærst. Og
þarna niðri á vellinum voru þeir
sem enga sök áttu, ef um sök
einhvers var að ræða, og börðust
fyrir heiðri lands síns.
Hér er ef til vill að finna eina
ástæðuna, og ekki þá minnstu,
fyrir því að lið okkar náði ekki
saman sem skyldi. Útkoman varð
að vísu betri en við áttum skilið
(5:2). Var það fremur fyrir mik-
inn dugnað okkar manna, en góða
knattspyrnu. Þrekið og kjarkur-
inn var þarna, en stemningin,
sem fólkið getur oft skapað, og
svo mikið hefur að segja, var víðs
fjarri.
Skulu menn vita það, að til
þess að eitt knattspyrnulið nái
góðum árangri og samstilltum
leik, verður að skapa innan
flokksins andlega einingu, ef svo
má segja, svo flokkurinn kenni
sig sem eina heild, óeigingjarna,
samrunna heild, án allra sérsjón-
armiða, með eitt markmið fyrir
augum, að þjóna hver öðrum svo
tilgangi leiksins verði sem bezt
náð. Þetta er mín reynsla, en
hver skyldi reynsla flestra
íþróttafréttaritaranna vera af
þátttöku þeirra á knattspyrnu-
vellinum?
íþróttafréttaritarar hafa fullan
rétt til að setja fram sína skoð-
un um val í landslið, og hafa oft
gert. Stundum geta slík skrif
verið gagnleg. En þeir mega ekki
missa taumhald á skapsmunum
sínum og svívirða þá menn, svo
til takmarkalaust, sem valdir
hafa verið hverju sinni af stjórn
knattspyrnumálanna til að gegna
þessu óvinsæla og vandasama
starfi. Ég fullyrði að ekkert ann-
að sjónarmið hefur ríkt í nefnd-
inni en að reyna að skapa sem
bezt og heilsteyptast landslið.
Við sem í nefndinni erum, höf-
um trúlega hugsað meira um
þessi mál en flestir aðrir. Þekkj-
um við því öðrum fremur þau
mörgu sjónarmið er til greina
geta komið við val á knattspyrnu-
liði.
Til þess að sýna að landsliðs-
nefndinni er ekki alls varnað,
leyfi ég mér að lokum að hafa
eftir ummæli þeirra dönsku og
norsku knattspyrnusérfræðinga
er hér voru í sumar með liðum
sínum. Spang Larsen, sá er velur
danska landsliðið segir í grein,
er hann skrifar um leikinn ís-
land—Danmörk: „Mér fannst
Ríkharður og Helgi Daníelsson
beztir af ísl. leikmönnunum, en
mér þótti lítið til koma A. G.
hins fyrrverandi atvinnuknatt-
spyrnumanns". Jóhannsen, sá er
velur í norska landsliðið kvaðst
hissa á að A. G. skyldi vera í
liðinu, hann hefði enga yfirferð.
Einn af dönsku fararstjórunum
lét þau orð falla að hann væri
hissa á hve margir íslendingar
héldu að þeir- hefðu efni á að
hafa A. G. í landsliðinu, lið okk-
ar væri ekki það sterkt, að við
hefðum efni á að láta einn eða
neinn „spásséra” um völlinn.
Þetta voru ummæli þessara
manna. Bárust þau mér í hendur
eftir að valið var í landsliðið
gegn Frakklandi. Menn verða
líka að muna það, að nú er orðið
milli 4—5 ár síðan A. G. raun-
verulega hætti að stunda knatt-
spyrnu af fullri alvöru.
Ég hefi hér að framan brugðið
ljósi yfir gang þessa máls, frá
mínum bæjardyrum séð. Ég hefi
hér talað um iþróttafréttaritara
okkar almennt, þótt sumir eigi
þar óskylt mál. Kemur það von-
andi ekki að sök, þeir taka til
sin sem eiga. Margt fleira væri
ástæða til að drepa á, t. d. orsök
þess að íþróttafréttaritarar ekki
völdu A. G. í pressuleikinn, sem
var eins konar „generalprufa" að
landsleikjunum við Frakkland og
Belgíu. Hafa þar trúlega einhver
sérsjónarmið komið til. Læt ég
hér staðar numið. Koma tímar,
koma ráð.
Reykjavík, 23. sept. 1957.
Gunnlaugur Lárusson.
Þýzkalandsfarar
„Puch“ mótorhjól, sem nýtt
til sölu, í Þýzkalandi, við
mjög vægu verði. Greiðist í
íslenzku. Tilb. sendist blað-
inu fyrir n.k. laugardag, —
merkt: „Puch — 6782“.
BEZT AÐ AtlCLÝSA A
í MORGVNBLAÐim T
I\lýtt einbýlishiís í Hafnarfirði
Af sérstökum ástæðum er til sölu nú þegar 60 ferm.
einbýlishús í Hafnarfirði. I húsinu er: Stór stofa, svefn-
herbergi, rúmgott eldhús og bað. Eftir er að ganga frá
kjallar og lítilsháttar á hæðmni. Verðið mjög lágt. Útb.
kjallar og lítilsháttar á hæðinni. Verðið mjög lágt. Útb.
aðeins 35 þús. ef samið er strax.
Eignasalan
Ingólfsstræti 9B, sími 19540
Eini sjálfblekungurinn með sjálffyllingu
... án nokkurra hreyfihluta
Verð: 61 Heirloom penni: Kr. 866,00. Settið: Kr. 1260,00
61 Heritage penni: Kr. 787,00. Settið: Kr. 1102,00
Smekkvísi í frágangi og fegurð í útliti, ásamt
einfaldleik í meðförum gerir Parker 61 hríf-
andi gjöf! Þessi algjörlega nýi penni fyllist
bleki á aðeins 10 sekúndum með háræðakerfi
eingöngu! Ennfremur áfyllingarskaptið er
hreint að lokinni áfyllingu ... hreinsar sig
sjálft. Hinn fagri Parker 61 er vissulega til-
valinn fyrir yður til gjafa handa þeim sem
þér viljið bezt.
Beztan árangur gefur
Parker Quink í Parker 61.
Einkaumboðsmaður: Sigurður H. Egilsson, P. O. Box 283
Viðgerðir annast: Gleraugnaverzlun Ingólfs Gíslasonar,
Reykjavík.
Skólavörðustíg 5, Reykjavík.
CP3-38