Morgunblaðið - 15.10.1957, Page 16

MORCVTiBI 4 Ð1Ð
ÞriSjudagur 15. október 1957
16
þess að leita að henni?“
„Já, gerðu það eins fljótt og þú
getur“
„Þetta getur orðið nokkuð erf-
itt“, sagði hann — „Það er svo
langur tími síðan þetta gerðist"
„Það verður þitt að yfirstíga
Þá erfiðleika"
,JÉg fer til Watsonville strax
í kvöld“
„Það er ágætt, Jœ“
Hún hugsaði sig um. Hann fann
að hún hafði ekki lokið erindi
sínu við hann og að hún var í
vafa um það, hvort hún ætti að
halda áfram. Svo ákvað hún sig
að lokum.
„Segðu mér eitt Joe — sagði
hún nokkuð eða gerði hún nokk-
uð — nokkuð sérstakt — daginn
sem hún var yfirheyrð?"
»Nei, hvað hefði það átt að
vera? Hún sagði að það væri
fölsk ákæra og lygi frá upphafi
til enda, en það segja þær líka
alltaf“
En svo minntist hann nokkurs,
sem hann hafði alls ekki tekið
neitt mark á þá. Hann heyrði
fyrir sé rödd Ethels þegar hún
sagði: — „Dómari, ég verð að tala
-□
Þýðing
Sverrii Haraldsson
Q-
við yður einan. Ég þarf að segja
yður dálítið“ Hann reyndi að
grafa þessa minningu svo djúpt,
að andlitssvipur hans ljóstaði
ekki neinu upp.
„Nú?, sagði Kate — „Hvað var
það?
Hún hafði samt lesið svip-
brigði hans. Nú reið á að bjarga
sér snarlega úr klípunni — ',,Jú,
það var eitthvað", sagði hann og
lézt hugsa sig um, til þess að
tefja tímann — „Ég er að reyna
að muna hvað það var“
„Jæja, hugsaðu þig þá vel um“.
Rödd hennar var hvöss og titr-
andi af eftirvæntingu.
„Jú“. — Nú vissi hann hvað
bezt var að segja — „Jú, ég heyrði
að hún sagði eitthvað við lög-
regluþjóninn — við skulum nú
sjá — Jú, hún mæltist til þess að
hún yrði send suður. Hún sagðist
Kaffibætisverksmi&ja.
O. Johnson & Kaaber hf.
eiga ættingja í San Luis Obispo"
Kate hallaði sér áfram, full
eftirvæntingar: — „Og hvað
sagði lögregluþjónninn við því?“
„Nei, hann sagði að það væri
alltof langt að aka henni þangað"
„Þú ert athugull og skynsamur,
Joe“, sagði Kate í viðurkenningar
skyni — „Hvert hefurðu hugsað
þér að fara fyrst?"
„Til Watsonville", sagði hann
— „Ég á kunningja í San Luis.
Hann getur leitað hennar þar fyr-
ir okkur. Ég skal hringja til
hans“
„Joe“, sagði hún hvasst — „Ég
vil ekki að þetta fari á milli
margra manna“. •
„Fyrir fimm hundruð dollara
skal ég gera þetta bæði fljótt og
leynilega“, sagði hann. Hann fann
að hann hafði undirtökin, enda
þótt augu hennar hvíldu á hon-
um, hvöss og rannsakandi. En
næstu orð hennar skutu honum
alvarlega skelk í bringu.
„Svo að við víkjum nú að öðru,
Joe“ — sagði hún. — „Minnir
orðið Venuta þig á nokkuð sér-
stakt?“
Hann reyndi að láta sem ekkert
væri, en orðin virtust ætla að
kafna í kverkum hans: — „Nei,
alls ekki“, gat hann loks stunið
upp.
„Komdu aftur úns fljótt og þú
getur“, sagði Kate. — „Segðu
Helen að koma hingað inn til mín.
Hún verður að gerast staðgengill
þinn á meðan þú ert f jarverandi".
3.
Joe lét farang-ur sinn niður í
ferðatösku, hélt svo til járnbraut-
arstöðvarinnar og keypti farseðil
til Watsonville. 1 Castroville,
fyrstu stöðinni í norðri, fór hann
úr lestinni og beið í fjórar klukku
stundir eftir hraðlestinni frá
San Fransisco til Morterey. í Mont
erey fékk hann herbergi f Central
Hotel og skrifaði nafnið John
Vicker í gestabókina. Svo fór
hann út og borðaði steik á Pop
Ernst, keypti sér að því loknu eina
flösku af viskíi og hélt aftur til
herbergis síns.
Hann tók af sér skóna, fór úr
jakkanum og vestinu, losaði bind
ið og flibbann og lagði sig á svefn
sófaon. Flaskan og glas stóðu á
náttborðinu við höfðalagið á bekkn
um. Ljósið í loftinu, sem skein
beint niður á andlit hans, gerði
honum ekkert ónæði. Hann tók
ekki einu sinni eftir því. Eins og
venjulega, þegar hann hafði verk
að vinna, sem krafðist vakandi at-
hygli, skerpti hann hugsunina með
hálfu viskíglasi, svo krosslagði
hann hendurnar undir hnakkanum
rétti úr fótunum og kallaði fram
hugsanir, áhrif, hugboð og eðlis-
hvatir og tók að bera það saman
og draga ályktanir.
Hann hafði undirbúið þetta vel
og haldið að hann gæti blekkt
hana, en hann hafði vanmetið
hana. Hvemig í fjandanum hafði
hún komizt að því, að hans var
leitað? Honum datt í hug að fara
til Reno, eða kannske til Seattle.
Hafnarborgir voru alltaf hentug-
ar. Og svo — nei, bíðum nú við.
Ekki mátti flana að neinu að ó-
hugsuðu máli.
Ethel hafði engu stolið. Hún
j hlaut að vita eitthvað sem gat
orðið Kate dýrkeypt spaug. Kate
var hrædd við Ethel, það leyndi
sér ekki. Fimm hundruð dollarar
voru miklir peningar og undar-
lega há fundarlaun, þegar um var
að ræða gamla útslitna og ósam-
keppnishæfa vændiskonu. 1 fyrsta
lagi: — Það sem Ethel vildi segja
dómaranum, var satt. Og í öðru
lagi: — Kate óttaðist einmitt það,
sem Ethel ætlaði að segja. Ef til
vill gæti hann fært sér það í nyt.
Fjandinn hafi það — ekki meðan
hún vissi að hann hafði strokið
undan refsingum. Joe hafði enga
löngun til að afplána það sem eftir
var af þeim refsidómi.
En ekki gat það sakað hann að
hugsa um þetta. Segjum sem svo
að hann tefldi á tvær hættur. Ann-
aðhvort yrði hann óheppinn og
fengi að hýrast innan fangelsis-
múranna í fjögur ár, eða hann
yrði heppinn og þénaði — ja, til
dæmis tíu þúsund dollara. Það var
nú nokkurrar áhættu virði. — Og
hann þurfti ekki að taka neina á-
kvörðun strax. Hún hafði alla tíð
vitað þetta, en hún hafði samt
ekki komið upp um hann. Kannske
fannst henni hann nauðsynlegur
og góður aðstoðarmaður, sem hún
vildi ekki missa. *
Kannske var Ethel sannkallað
trompspil.
Bezt að fara að öllu með gætni,
hugsa vel og lengi áfiur en hafizt
yrði handa og byrjað á fram-
kvæmdunum. Kannske var þarna
j komið hið gullna tækifæri. —
Kannske ætti hann að gera til-
raun. En hún var svo fjári kæn
og hyggin. Joe efaðist um það, að
hann stæði henni nokkuð á sporði,
ef til átaka kæmi. En hvernig
væri að halda leiknum gangandi
enn um hríð og sjá hverju fram
yndi?
Joe settist upp við dogg og fyllti
glasið aftur. Hann slökkti ljósið
og dró upp gluggatjöldin. Og með-
an hann sötraði úr glasinu, sat
hann og horfði á grannvaxinn, Iít-
inn kvenmann í baðkápu, sem var
að þvo sokkana sína upp úr vaska-
1 fati í herberginu andspænis glugg
j anum hans. Og viskíið muldraði
og suðaði í eyrum hans.
Víst gat þetta verið hið gullna
tækifæri. Guð vissi að Joe var bú-
Jörðin Súðavík
í Norður-Isafjarðarsýslu er til leigu eða sölu.
Uppl. gefur Grímur Jónsson,
Reynimel 50.
M A R K Ú S Eftir Ed Dodd
But to cherrt’s humiliation,
FRITZ BALKS AT THE IÐEA OF
ENTERING THE RING, AND THE
CROVYD BEGINS TO SNiCKER AT
THE COLT'S UNRULY PERFORMANCE

1) Siggi hefur átt í erfiðleik-1 — Síðast í þessum flokki kemur j 2) En til mikillar skelfingar skipunum hennar. Ahorfendur
um, jafnvel við að teyma folann I fram foli Sirríar og stjómar hún I fyrir Sirrí neitar folinn öllum j byrja að hrópa þau niður.
inn á sviðið. * honum sjálf.
inn að bíða nógu lengi eftir þvi.
Guð vissi að hann hataði þessa
norn með litlu oddhvössu tennurn-
ar. En hann þurfti samt ekki að
ákvarða sig strax.
Hann opnaði gluggann með
mestu varúð, tók pennastöngina,
sem lá á borðínu og kastaði henni
í rúðuna beint á móti. Hann naut
þess að sjá óttann og undrunina
á andliti litlu konunnar, áður en
hun dró tjöldin vandlega fyrir.
Eftir þriðja glasið var viskí-
flaskan tóm. Joe fékk löngun til
að labba eitthvað út og skoða borg
ina. En gamli sjálfsaginn sigraði
samt að lokum. Hann hafði gert
sér það að reglu að yfirgefa aldrei
herbergi sitt, þegar hann var við
drykkju og þá reglu braut hann
aldrei. Með því móti lenti haður
aldrei í neinum vandræðum. — Á-
rekstrar þýddu sama og lögregla
og lögregla þýddi sama og gömul
reikningsskil og þeim myndi óhjá
kvæmilega ljúka með ferð yfir vík
ina, til San Quentin og í þetta
skipti myndi hann áreiðanlega
ekki fá útivinnu sem laun fyrir
góða hegðun. Hann hætti öllum
bollaleggingum um skemmtigöngu
í borginni, kvöldið það.
Joe hafði aðra gieði, sem hann
greip til á einverustundum og
hann vissi ekki sjálfur að það var
honum gleði. Nú notfærði hann sér
hana. Hann lá í rúminu sínu og
lét hugann reika aftur í fortíð-
ina, til hinna dapurlegu, vesælu
bernskudaga sinna og hirina bylj-
óttu, spilltu uppvaxtarára. Sífelld
óhöpp og slys — aldrei veruleg
tækifæri. Stundum höfðu ein og
önnur smávik heppnazt sæmilega.
En svo var það, þegar hann
tæmdi fulla skúffu af vasahníf-
um. Þá kcm- lögreglan beint heim
til hans og handtók hann. Og þar
með var hún búin að skrá nafn
hans í bækurnar og lét hann aldrei
í friði. Þegar strákurinn í Daly
City stal körfu af jarðarberjum
af flutningavagni, þá var það
fyrsta verk lögreglunnar að hand
taka Joe. í skólanum hafði ólán-
ið einnig elt hann. Kennararnir
höfðu horn í síðu hans og skóla-
stjórinn líka. Hann hafði ekki um
annað að velja, en að strjúka í
burtu.
Við hugsunina um þessi sífelldu
óhöpp, fylltist hann hljóðlátri
hryggð og hann jók hana og efldi
með fleiri bitrum endurminning-
um, unz hann fékk tár í augun og
grátkippir komu í munnvikin af
meðaumkun með hinum einmana
og óhamingjusama dreng, sem
hann hafði verið. Og hér var svo
ajíltvarpiö
Þriðjudagur 15. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
19,05 Þingfréttir. 19,30 Þjóðlög
frá ýmsum löndum (plötur). 20,30
Erindi: Spjall um skólastarf —-
(Snorri Sigfússon fyrrum náms-
stjóri). 20,55 Tónleikar (plötur).
21,20 íþróttir (Sigurður Sigurðs-
son). 21,40 Einsöngur: Maria
Mer eghini-Callas syngur. 22,10
Kvöldsagar ■ „Græska og getsak-
ir“ eftir Agöthu Christie- XXIII.
(Elías Mar les). 22,25 „Þriðjudags
þátturinn". — Jónas Jónasson og
Haukur Morthens sjá um flutn-
ing hans. 23,20 Dagskrárlok.
Miðvikudagutr 16. október:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tón-
leikar af olötum. 19,05 Þingfrétt
ir. 19,40 Lög úr óperum (plötur),
20,30 Erindi: Hið nýja landnám
Hoilendinga (ólafur Gunnarsson
sálfræðingur). 20,55 Tónleikar
(plötur). 21,15 Samtalsþáttur: Eð
vald B. Malmquist ræðir við fram-
kvæmdastjórana Jóhann Jónasson
og Þorvald Þorsteinsson um upp-
skeru garðávaxta. 21,35 Einsöng-
ur: Peter Pears syngur brezk
þjóðlög (plötur). 21,50 Upplestur:
„Haust“, órímað ljóð eftir Jóhann
Jónsson (HcskuldUr Skagfjörð
leikari). 22,10 Kvöldsagan:
„Græska og getsakir" eftir
Agöthu Christie; XXIV. (Elías
Mar les). 22,30 Létt lög: Norrie
Paramor og hljómsveit hans leika
og syngja (plötur). 23,00 Dag-
skrárlok.