Morgunblaðið - 12.07.1958, Blaðsíða 12

12
MORcrvnrjÐiÐ
Laugardagur 12. júlí 1958
ÍOZIE WONCr
n
SkÁL(?5AC-A EFTMi RltHARP MA>0»|
Forstjóri veitingahússins haltr
aði í áttina til þeirra. Það varð
að gæta alls velsæmis í veitinga-
salnum — aðstaða þeirra var
ekki of góð fyrir, þótt ekki bætt-
ist fleira við. Hann ýtti gætilega
við öxl sjómannsins og brosti af-
sakandi um leið — honum var
fullkunnugt um, að sjómenn áttu
það til að bregðast illa við af-
skiptasemi sem þessari. Hann
beindi því ávítunarorðum sínum
tit Suzie og hristi vísifingurinn
aðvarandi framan í hana. Sjómað
urinn bandaði hendinni kæru-
leysislega og rykkti höfðinu upp
á við, eins og hann vildi segja,
„Æ, láttu okkur í friði — sérðu
ekki að við erum á förum upp“.
Veitingamaðurinn dró sig í hlé.
Suzie var ólundarleg á svip, hún
opnaði tösku sína og tók til við
að snyrta sig. Sjóðliðinn gerði til
raun til að kyssa hana á hálsinn.
Hún ýtti honum hranalega frá
sér.
„Hún er skapstór", sagði
Gwenny hreykin. Hún flissaði
lágt. „Einu sinni henti hún flösku
í sjómann. Hann var hræðilegur
fantur — það var mjög vogað
af henni“.
„Fór flaskan fram hjá?“
„Nei hún hitti hann. Hérna, á
ennið. Hann lá í roti í tíu mín-
41, Vodickova
útur“ „Hvað sagði hann, þegar
hann raknaði úr rotinu?“
„Hann krafðist þess, að veit-
ingamaðurinn hringdi í lögregl-
una. Veitingamaðurinn lét sem
hann gerði það, en hann lék sér
af því að hringja vitlaust, vegna
þess að honum geðjast mjög vel
að Suzie“. é
„Er hún leið yfir því, að vinur
hennar er farinn?“
„Já, auðvitað. Hún sagði, að
hann væri ekki sérlega viðfeld-
inn — en hún var samt mjög
döpur“.
„Hversvegna er hún það, hafi
henn ekki geðjazt vel að hon-
um?“
„Það r miklu skárra að eiga
aðeins einn vin, þótt hann sé
ekki aðlaðandi. Hún kveið fyrir
að þurfa að koma hingað aftur“
„Þess vegna hefur hún liklega
verið svona leið á svipinn, þegar
ég mætti henni á leiðinni upp
í dag“, sagði ég. Ég virti Suzy
fyrir mér, er hún nálgaðist.. Hún
virtist enn líkari Mee-ling, þegar
hún var staðin upp, og efasemdir
gripu mig aftur. En þá sá ég, að
hún mundi vera hærri. Hún gekk
á undan milli borðanna. Svipur
hennar bar vott um lífsleiða, og
hún virtist ekki einu sinni muna
eftir Bandaríkjamanninum, sem
var á hælum hennar.
PRAHA 2
CZECHOSLOVAKIA
Talaðir þú ekki við hana í
dag?“ sagði Gwenny.
„Nei, það er ekki hægt að segja
það“, sagði ég. „Ég ávarpaði hana
einu orði — ég hélt í fyrstu, að
hún væri stúlka, sem ég hafði
kynnzt í ferjunni".
„En var hún það ekki?“
„Nei, því fór viðs fjarri“, sagði
ég og hló við. „Stúlkan í ferj-
unni var mjög lík----------“
Mig setti hljóðan. Rétt í þessu,
um leið og Suzie fór fram hjá
borði Typhoo, tók hún drykkjar-
strá og stakk því í hárið á henni,
án þess að nokkur tæki eftir —
og sízt Typhoo, sem skrafaði
þindarlaust og svo sneri hún sér
undan til að leyna ertnislegu
brosinu.
Ég sá fyrir mér ertnislegt bros
Meee-ling, er hún horfði á mig
brjóta melónusteinana. Mee-
ling, sem flissaði stríðnislega,
þegar við kvöddumst á hafnar-
bakkanum.
Þetta var Mee-ling.
Eg var nú ekki lengur í
minnsta vafa um það. Suzie var
Mee-ling.
„Segðu mér Gwenny, hvað
heitir hún í raun og veru?“ spurði
ég, þótt ég væri ekki í vafa um
svarið.
„Suzie Wong“.
„Eg á við hið kínverska nafn
hennar“.
„Wong Mee-ling“.
Já, auðvitað. Wong Mee-ling.
Stúlkan, sem mátti ekki tala við
sjómenn. Þau ummæli hennar
ljóstruðu að nokkru leyti upp
um hana. Auðvitað var það í
hennar augum fyrsta skilyrði til
þess að stúlka teldist dyggðug,
að hún talaði ekki við sjómenn.
Gwenny horfði á eftir þeim
fram á ganginn.
„Það var sannarlega leitt, að
þau skyldu vera á leiðinni upp“,
sagði hún. „Ég verð þá bara að
kynna ykkur, þegar hún kemur
niður aftur. Ég býst við, að hún
hafi aðeins farið upp fyrir stutt-
an tíma“.
Mér varð hugsað til teikning-
ar minnar af Mee-ling, stórra,
sakleysislegra augna hennar, er
hún benti á sjálfa sig og sagði:
„Já hrein mey — það er ég“.
Og nú var hún farin í stutta
heimsókn upp á loft. Ég rak upp
skellihlátur.
Gwenny leit á mig með undrun.
„Hvað er að?“ spurði hún.
„Ekkert Gwenny — nema það,
að ég er skelfilegur bjálfi. Ég,
sem hef alltaf talið mér trú um,
að ég væri mannþekkjari“.
„Mér finnst þú vera mjög
skilningsgóður“.
„Ja, það má að minnsta kosti
hlæjandi. „Þú hefðir getað sagt
segja, að ég sé auðtrúa", sagði ég
mér, að þú væri frú Chiang Kai-
Shek, og ég hefði ekki rengt það.
Það er eitt minna séreinkenna
Gwenny — ég gleypi við öllu,
sem mér er sagt“.
2.
Sú varð þó raunin á, að Suzie
Wong, eða öllu heldur Wong
Mee-ling sást ekki meira þetta
kvöldið. Ég sá hana ekki, fyrr
en um hádegi daginn eftir, er
hún kom inn í veitingasalinn.
Hún var klædd á nákvæmlega
sama hátt og daginn, sem ég sá
hana í ferjunni, í grænum hnjá-
buxum og með hárið bundið í
tagl í hnakkanum. Mig grunaði,
að þessu réði ekki tilviljun, held-
ur fælist í þessu eins konar ögrun.
Hún lötraði fram hjá borðinu,
sem ég sat við, lét sem hún sæi
mig ekki.
„Suzie!“
Hún lézt ekki heyra og hélt
áfram. En Suzie hafði lag á að
koma á óvart, og skömmu síðar
gekk hún ótilkvödd að borðinu.
„Má ég setjast hérna?“
„Auðvitað Suzie“.
Ógerlegt var að ráða af fram-
komu hennar hvort hún þekkti
mig eða ekki. Svipur hennar var
óræður. Mér hafði oft fundizt
hugmyndir Vesturlandabúa um
hið rólega og óræða í fasi Kín-
verja hreinasta firra — svip-
brigði og handapat margra þeirra
minnti jafnvel á Suðurlandabúa
— en að þessu sinni sannaði svip-
ur Suzie hið gagnstæða. Kæru-
leysissvipurinn náði þó ekki til
auga hennar. Eg sá á þeim, að
hún var djúpt hugsandi.
„Þú býrð á þessu gistihúsi?“
sagði hún kurteisri en jafnframt
kæruleysislegri röddu.
„Já“.
„Hvaða hæð?“
„Þriðju“.
„Hvaða herbergi?"
„Þrjú hundruð og se«tán“.
„Eg veit, það er hornherbergi,“
sagði hún og kinnkaði kolli. „Þú
kannt vel við þig hér?“
„Já, mjög vel“.
„Hvað dvelurðu lengi?"
Hún hélt uppi enn um stund
kurteislegu spjalli um daginn og
veginn, en venti síðan allt í einu
sínu kvæði í kross.
„Jæja“. Hún hvessti einarðlega
á mig augun. „Veiztu nokkuð?
Eg skrökvaði að þér á ferjunni.
Allt tómar lygar“.
Þessi snöggu umskipti á um-
ræðuefni gerðu mið orðlausan í
fyrstu, þótt ég ætti síðar eftir
að venjast þeim. Þannig fór
Suzie jafnan að, ef henni lá eitt-
hvað á hjarta. f fyrstu fór hún
í nokkrar mínútur í kringum
umræðuefnið, eins og köttur í
ailltvarpiö
Laugardagur 12. júlí.
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50 Óskalög sjúklinga (Bryn-
dís Sigurðardóttir). — 14.00 Um-
ferðarmál: Sverrir Guðmunds-
son lögregluþjónn talar um
merkjagjöf i umferð. — 14.10
„Laugardagslögin". — 19.30 Sam-
söngur: Andrews-systur syngja
(pl.). — 20.30 Raddir skálda: „f
ljósaskiptunum“ eftir Friðjón
Stefánsson (Höf. les). — 20.45
Tónleikar (pl.). — 21.30 „79 af
stöðinni": Skáldsaga Indriða G.
Þorsteinssonar færð í leikform
af Gísla Halldórssyni, sem stjórn
ar einnig flutningi. Leikendur:
Kristbjörg Kjeld, Guðmundur
Pálsson og Gísli Halldórsson. —
22.10 Danslög (pl.). — 24.00 Dag-
skrárlok.
L
ú
ó
1 YOU'RE MOT CONCERNED
WITH THAT, COMMISSIONER..
YOU CAN NOW GO TO YOUR
BOARD AND PROVE WE
NEED A NEW ROAD
THROUGH L.OST FORE9T...
WELL, COMMISSIONER,
THE BEAR MOUNTAIN
ROAD WENT OUT IN A
SNOW AND ROCK SLIDE
LAST NIGHT... r-
... AND IF
YOU SUCCEED,
YOU'LL GET
VOUR CUT/
I/ ...NOW
isn't TMAT
'’V CONVENIENT.
1) „Jæja vegamálastjóri", segir
Brjánn lögfræðingur. „Það féll
snjó- og grjótskriða á veginn yfir
Bjarnafjall í gærkvöldi, svo hann
þurrkaðist út.“ „En hvað það er
heppilegt."
2) „Þú þarft ekki að hafa nein-
ar áhyggjur af því, vegamála-
stjóri. Nú geturðu sannað vega-
málastjórninni að brýn þörf sé
á nýjum vegi gegnum Týndu
skóga.“
3) Og ef þér tekst það, þá
færðu þin laun.“
♦$» ♦$♦ ♦$♦ ♦$♦ ♦$► ♦$♦ ♦$♦ ♦*♦ ♦*♦ ♦£♦
30 ára reynsla
tryggir yður
urvals kaffi

Kaffibrennsta
O. Johnson &
Kaaber h.f.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦.i