Morgunblaðið - 14.01.1959, Síða 16

16
MORCVISBLAÐIÐ
Miðvikudagur 14. jan. 1959
Loks gengu þau niður mjóan
hringstiga og skyndilega voru þau
stödd í afar stórum sundskála. —
Helen varð að loka augunum,
vegna hinnar glitrandi birtu Ijós-
kastaranna sem lýstu upp salinrx.
Einnig sundlaugin, sem var barma
full af kristalstæru vatni, glamp-
aði og glitraði_ þar eð hún var öll
lögð innan með þunnum gullflög-
um.
„Hugmynd föður míns“, sagði
Morrison. — „Hann hafði svo gam
an af að synda í' „gulli“, eins og
hann orðaði það sjálfur. Faðir
minn var uppskafningur. Ég nota
aldrei þessa sundlaug sjálfur".
Helen leit niður í vatnið, sem
glitraði eins og það væri fullt af
gullfiskum. Henni varð hugsað til
föður síns sem stóð fyrir innan af-
greiðsluborðið í lyfjabúðinni og
seldi aspirin, hárvatn og hósta-
saft. Hún minntist móður sinnar
sem hafði dáið meðan hún enn var
í barnaskóla. Kannske hefði skurð-
læknir í Boston getað bjargað lífi
hennar, en það vantaði peninga
til að koma henni til Boston.
Helen stóð hreyfingiarlaus. —
Hvernig myndi þessi leiðsögn
enda? Allt til þeirrar stundar sen:
hún steig fæti sínum inn fyrir
þröskuldinn á „Santa Maria“,
hafði hún hræðst Morri-
son. Ástríðuhiti hans hafði vakið
óhug hjá henni. En nú óttaðist hún
hann ekki lengur. Satt að segja
var hún farin að halda að Morri-
son elskaði hana. En Morrison II.
var maður. Það var ástæðulaust
að vera hrædd við nokkurn mann.
„Við skulum halda áfram“.
Hann sagði það víst í annað
Þau gengu áfram upp stiga. Nú
var röðin komin að gestaherbergj-
unum, sem voru sitt með hvorum
lit. Morrison lét sem fyr-r allar dyr
standa opnar. Þegar þau voru
stödd í síðasta herberginu — Gula
herberginu — sneri Helen sér við.
Hún sá röðina af herbergjunum
sem var nú að baki þeim. Vegg-
fóður þeirra blá, rauð, græn_ hvít,
fjólublá, virtust renna saman í
eina litskrúðuga heild.
Allt í einu sagði Morrison:
„Hatið þér mig?“
„Nei — hverg vegna?" Hún leit
á hann með óblandinni undrun í
svipnum.
„Mig langaði bara að vita það“.
Hún hló vandræðalega: „Eruð
þér að reyna_ hvort ég muni geta
staðizt svona mikið skart og
skraut án þess að fyllast öfund?“
spurði hún.
„Þér eruð skynsöm", sagði
hann. — „Mjög skynsöm".
Hann hallaði sér upp að marm-
ara-arninum. Á arinhyllunni stóð
Lúðvígs 16. klukka. Hún gekk
með léttu tifi. Það virtist ekkert
jafn mi'kilvægt í þessu húsi og
það, að allar klukkurnar gengju'
rétt og nákvæmlega.
Hann gerði sig ekki líklegan til
að yfirgefa „Gula herbergið"
jafnskjótt og öll hin. Hann sagði.
eins og við sjálfan sig: — „Það
eru aðeins heimskingjar sem öf-
unda mig af „Santa Maria“. Það
er varla til sá fjallakofi, sem er
jafneinmanalegur og þessi höll,
sem faðir minn reisti sjálfum sér
til dýrðar. Hún líktis; lí'ka að öðru
leyti fjallakofa. Því hærra sern
maður fer, þeim mun aleinni er
maður“.
„Hvers vegna búið þér ekki í
New York?“
Hann hló þurrlega.
,_Þegar maður er Richard Morri
son II. getur maður ekki haldizt
við í stórborginni. Hér er ég a. m.
k. meðal fólks sem oft segir nei
við mig“.
Helan leit á stóra manninn með
ljósu, sköllóttu hauskúpuna. Hún
fann til vaxandi meðaumkunar.
Morrison hélt áfram að tala,
eins og við sjálfan sig:
,,Ég hef hagað mér eins og
heimskur krakki í Berlin. Löðnang
urinn gerði mér gott. Ekki eins og
ég hefði þörf fyrir löðrung. Örlög-
in sjá um það — þegar hinar
heimsku, þvaðrandi manneskjur
vita það ekki, .... skilja ekki
að......“
„Þér fyrirlítið manneskjurnar",
sagði Helen.
„Einnig það er skylt við kofann
á fjallinu. Því hærra sem maður
kemst, þeim mun minni virðast
manneskjurnar“.
,.Sjónin blekkir", svaraði hún.
„Þær verða ekki einum sentimetri
smærri, þó að maður komizt hátt
upp — þær líta bara þannig út í
f jarska".
Hann gekk einu skrefi nær
henni, en staðnæmdist svo.
„Þær verða ekki einum senti-
metri smærri“, endurtók hann
eins og í þungum þönkum. Svo
hvessti hann augun á Heien:
„Fenguð þér blómin fró mér?“
>;Já .... þökk fyrir“.
„Ég vildi ekki hitta yður fyrr
en þetta“, sagði Morrison. — „Nú
eru liðnar tíu vikur og fjórir dag-
ar síðan ég sá yður“. Hann
brosti að hinum nákvæma reikn-
ingi sínum, eins og hann vissi að
henni geðjaðist ekki að framkomu
hans.
Eitt andartak hox-fði Helen nið-
i ur fyrir sig.
„Nú hlýtur það að ske“, hugs-
aði hún með sér. — ,.Það hlýtur
að verða, eins og það hefur verið
fyrirfram ákveðið frá upphafi. —
Flutningur til New York. Tylft
rauðra rósa á hverjum morgni.
Samtal við „Bill gamla“. „Hið
mikla tækifæri yðar, Helen". Ferð
með Ruth Ryan. Fleiri rósir. Heim
boð. Nautaat. Sigur hins unga
nautabana. Leiðsögn um salar-
kynni „Santa Maria“. Tilraunir og
öfund. Einvera. Meðaumkun. Allt
saman ágætlega hugsað upp. Allt
fyrirfram ákveðið. Með nákvæmni
klukkunnar. Samkvæmt klukkun-
um á .,Santa Maria“.
„En ég“, hugsaði hún með sér
— „hlýt ég óhjákvæmilega að vera
hjól í úrverki Richards Morrisons
II? Hvað hafði Bill gamli sagt?
„Ef þér eruð á annað borð svo
mikið barn, að eiga meydóm yðar
enn óskertan". Hún var ekki svo
mikið barn að eiga hann ennþá
óskertan. Hún hafði brotizt áfram
og fórnáð öllu, honum sem öðru.
Hún hafði vaðið í gegnum óhrein-
indi og saur — og blóð. ,.Hér er
ekki verið að leika sér að smámun-
um“. Stærsta blaðahring heimsins.
Átti hún að gefa sig skynvillu og
blekkingum á vald? Berlín var að
baki, eins og herbergin sem hún
var búin að ganga um. Herbergin
voru björt. Berlín var myrk.
Rödd Morrison kom eins og úr
f jarska.
„Ég er enginn unglingur, Helen
og ég mun ekki þvinga fram ást,
sem ekki er til. En ég elska yður.
Það nægir mér. Ef ég hef yður,
hef ég von. Viljið þér verða ást-
kona mín?“
Þótt undarlegt væri, þá róaði
þessi skelfilega hreinskilni h-ana.
Hún aumkaði hann fyrir að þui'fa
að flýja til slikrar hi'einskilni. —
Hversu vesæll og snauður var
ekki sá maður, sem ekki gat með
hvíslandi kærleiksorðum, ástúð-
legu látbi-agði og heitum kossum
beðið sér stúlku. Að hvaða haldi
komu þá auður hans og völd?
Hún sagði ekki neitt. en lét það
afskiptalaust, þegar hann greip
um handlegg hennar, varfæmis-
Á ÚTSÖLUNNI
barna og unglingakápur
og dragtir á kr. 350.—
Verzlifn
Kristín SicgUrðardóttir
Laugavegi 20
lega og án áleitni.
Svo gengu þau samhlið? í gegn
um húsið, sem var baðað í geisl-
um óteljandi ljósa, í gegnum gulu,
bláu, grænu, hvítu og fjólubláu
gestaherbergin, eftir persneskum
í teppum og rauðum dreglum, í glitr
andi birtu kristalskróna og kast-
Ijósa.
Aftur varð Helen hugsað til
Berlínar. En þegar maðurinn lagði
höndina yfir mjaðmir hennar, var
hún þess fullviss að hann hefði
rétt fyrir _ór. Einnig von um ást
gæti verið ást.
Þá lauk Morrison upp enn ein-
um dyrum.
Köld loftrás kom á móti Helen.
1 þetta skipti kveikti Morrison
ekki ljós.
Morguninn eftív Ilutti em af
bifreiðum Morrisons hana til San
Franzisko. Hún hraðaði sér sem
mest hún mátti. fékk sér bað í
skyndi, hafði fataskipti í skyndi
og lét niður í töskunr sína í
skyndi. Um kl. eitt e. h. lagði hún
af stað flugleiðis til New York.
Það var lent í Kansas City og
Chicago og það var liðið á nóttu
þegai' flugvélin lenti loks á La
Guardia-flugvellinum. Hún hélt
rakleiðis til litla, viðfeldna gisti-
hússins við Gramercy Park, þar
sem hún hafði haft herbergi frá
því e.r hún kom til Evrópu. Hún
vildi ekki hugsa um það sem fyrir
hafði komið. Hún var ekki óham-
ingjusöm, aðeins rugluð og óviss.
Hún leið af óvissunni, en hrædd-
ist vissuna. Hún sv-af eins og
steinn til hádegis.
Klukkan var að verða þrjú, þeg
ar hún steig loks fæti inn fyrir
þröskuldinn á „Morrison-bygging-
unni“ á Fifth Avenue. 1 skrifstof-
unni hennar tók vélritunarstúlkan
á móti he.nni með hlýlegu brosi —
lítil, dökk manneskja með dökk
hornspangargleraugu. Hún reyndi
að lesa úr augum vélritunarstúlk-
unnar, hversu mikið menn vissu í
Morrison-höllinni. en augu stúlk-
unnar voru eins og' óskrifað blað.
„Við höfum átt von á yður, ung-
frú Cuttler", sagði ungfrú Koval-
sky að lokum. — „Hr. Clark hef-
ur lagt svo fyrir, að hér eftir skuli
yður afhent öll símskeyti frá
Þýzkalandi“.
„Þökk fyrir“, svaraði Helen.
Á skrifborðinu hennar stóðu
hinar stilklöngu. rauðu rósir í
háu blómsturglasi. Þær voru alveg
nýjar. Og þær voru tuttugu og
fjórar, í stað tólf.
Hún fór úr kápunni. Þegar hún
gekk að borðinu, kom hún auga á
■lokað símskeyti. Hún opnaði litl-a,
gula umslagið. Skeytið hafði kom-
ið beint frá einka-póststöðinni í
„Santa Maria“ og hljóðaði svo:
„Húsbóndinn er ekki lengur
einn“.
Engin undirskrift. Helen brosti
þreytulega.
Hún kveikti sér í vindlingi. Hún
hafði enga löngun til að yfirfara
hina löngu ræmu sæsímaskeyta,
sem vélritunarstúlkan hafði lagt á
borðið hjá henni. Enga löngun —
eða var hún af einhverjum ólýsan
legum orsökum hrædd við að lesa
fréttirnar, sem þau höfðu að
færa? Að lokum herti hún upp hug
ann- — ,.Ég er blátt áfram
hrædd“, sagði hún við sjálfa sig.
„Ég er hiœdd við að hugsa um
Berlín. Ég verð að herða mig
upp“. Svo greip hún rauðan blý-
ant og sökkti sér niður í frétta-
lesturinn.
Það voru hin venjulegu skeyti
frá Þýzkalandi, nóvember 1945.
Landsstjóri franska hernámssvæð-
isins athugaði fækkun hitaeininga.
Útgöngubann í Kassel var fram-
lengt um eina klukkustund. Nýjar
yfirheyrslur yfir Rudolf Hess i
fangelsinu í Núrnberg. — Leyfi
fyrir dagblað í Augsburg. Uppþot
í Hannover vegna hungurs. —■
Schukov hershöfðingi tók á móti
sigurvegaranum frá E1 Alamein,
Montgomery yfirhershöfðingja.
Hún var í þann veginn að
hætta lestrinum, þegar hennrvarð
skyndilega litið á stutt skeyti frá
Berlín. Þar stóð:
„Á US-fjórveldasvæðinu hefur
hinn fyrrverandi riddarakrosshafi
Jan Möller verið handtekinn, grun
aður um að hafa myrt rússneskan
hermann í september þ. á. Jan
Möller neitaði að gefa nokkrar
upplýsingar um orsakir verknaðar
ins. Rússnesku yfirvöldin hafa
farið þess á leit við landsstjóra
bandaríska hernámssvæðisins. að
hann afhendi þeim morðingjann
þegar í stað“.
Bókstafirnir tóku að dansa fyr-
ir frama naugun á Helen. Hún
þreif símatólið: „Gefið mér sam-
band við hr. Clark undir eins“,
sagði hún. — „Það er mjög áríð-
andi“.
3.
Helen hafði sagt „gan.l-a Bill“
frá öllu saman. Hún hafði sagt
frá kunningsskap sínum við Jan
Möller, frá kvöldinu þegar hann
bjargaði henni úr klóm rússneska
hermannsins, frá handtöku hans,
sem hún var nýbúin að fá vitn-
eskju um. Hún sagði honurn frá
öllu. nema sínum eigin tilfinning-
um. Um þær þagði hún. Staðreynd
ir var hægt að segja ókunnugum.
Tilfinningar voru einkamál.
Gamli maðurinn hafði ekki grip
ið fram í fyrir henni. Hann tott-
aði aðeins pípuna nok'kru ákafar
en venjulega. Svo hnyklaði hann
þykkar, ígráar brýmar.
„Hvers vegna segið þér mér frá
þessu?“ spurði hann að lokum.
„Ég verð að fara til Berlínar“.
„Hvað ætlið þér að gera þar?“
„Ég veit það ekki enn. Ég v-erð
að gera eitthvað fyrir hann. Ég
verð að komast í veg fyrir það að
hann verði afhentur Rússum“.
Bill stóð á fætur og gekk aftur
og fram um gólfið. Svo staðnæmd
ist hann við gluggann og horfði
út yfir borgina.
,.Og ég á að gefa yður fyrir-
skipun um að fara til Berlínar..“
sagði hann.
„Já“.
Hún sá aðeins bakið á gamla
manninum. Hún þagði.
SHlltvarpiö
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 „Á frívaktinni“. sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlendsdótt
ir). 18,30 Barnatími: Yngstu
hlustendurnir (Gyða Ragnarsdótt-
ir). 18,50 Framburðarkennsla í
frönsku. 19,05 Þingfréttir. -— Tón-
leikar. 20,30 Erindi: Um pokadýr
(Ingimar Óskarsson náttúrufræð-
ingur). 21,00 Tónleikar (plötur).
21,30 Utvarpssagan: .,Útnesja-
menn“; XXIV. (Séra Jón Thorar-
ensen). 22,10 Erindi: Um veður-
far og landnytjar (Óskar Stefáns-
son frá Kaldbak). 22,25 Sinfónísk-
ir tónleikar (plötur). 23,10 Dag-
skrárlok.
a
r
L
ú
ó
IN THAT CASE,
I'LL HAVE TO
MOVE FAST'
And in
SERGEANT
McHUSHlS
QUARTERS
But ANDY ISN'T
IN TROUBLE
I'M AFRAID ANDY HAS
RUN INTO TROUBLE,
JOHNNY... HE SHOULD
BE BACK BY NOW/
0*** MARK TRAIL'S ÐIG DOG “
HAS FOLLOWED MAJOR TO LITTLE
FATHER...AND LITTLE FATHER HAS
PENNED HIM UP. ..THAT'S OKAY
k- UNLESS HE GETS AWAY/
1) „Ég er hræddur um að Andi
hafi lent i einhverjum vandræð-
uai. Hann ætti að vera kominn“.
2) En Andi er ekki í neinum
vandræðum.
3) Og inni á lögregluvarðstof-
unni hugsar Frank: Stóri hund-
urinn hans Markúsar hefur elt
Vask til pápa gamla og pápi
gamli hefur lokað hann inni. Það
er nú ágætt, ef hann sleppur bara
ekki út.
4) Ef svo illa tækist til, verð
ég að hafa skjót handtök.
Haníi gleymdli ^
cað endurnýj®!
jAPPDRÆTTI
fÁSKÓLANS