Morgunblaðið - 20.01.1959, Blaðsíða 16

16
MORCUNRLAÐIÐ
Þriðjudagur 20. jan. 1959
„Hvað á ég vi«? Er það ekki
nógu auðskilið?11
„Nei, alls f'kki“_ svaraði ofurst-
inn. — „Það segir hreint ekki
neitt. Ætlaði hann að nauðga yð-
ur?“
„Sennilega".
„Á einmitt það, sennilega. ..
„Nei, alveg áreiðanlega".
„Gi'eip hann £ yður?“ spurði
ofurstinn.
„Vissulega, vissulega. En við
hófum nú þegar sent hinum rússn
esku vinum okkar öll málsskjöl.
Ef við komum nú alit í einu með
vitni, sem hefur þagað dögum
saman, verða Rússarnir hræddir
um að hér séu brögð í tafli. Þeir
eru tortryggnir. Þeir munu með
fyllzta rétti spyrja hvers vegna
vitnið hafi ekki gefið sig fram
fyrr en þetta".
„Ég var ekki alveg viss. . . .“
„Ég get gert mér það i hugar-
lund. Það breytir samt ekki stað-
Teyndunum rð neinu leyti. Það
breytir heldur ekki neinu í við-
horfi Rússanna. Þeim stendur ná-
kvæmlega á sama hvort þessi
Þjóðverji hefur verið að liðsinna
amerískri stúlku eða ekki. Þjóð-
verji hefur myrt rússneskan her-
mann. Það er staðreynd oem ekki
verður haggað". Hann gekk yfir
að skrifborðinu sínu. — „Ég hef
falið Carr ofursta að tala við
Rússana". Hann tók símatólið af
borðinu. — „Gefíð mér samband
viö Carr ofursta".
Það var svo hljótt í herberginu,
að vel mátti heyra lágan hósta
Skrifarans í hliðarherberginu.
Loks fékk hann símasambandið.
_Stoane“, sagði hershöfðinginn.
„Ég þarf að fá upplýsingar um
málshöfðunina gegn Möllez“.
Helen hélt niðri í sér andanum
og fylgdizt með hverri svipbreyt-
ingu á hinu litla og bókfellskennda
andliti hershöfðingjans.
Að viðtalinu loknu tók hershöfð
inginn sér loks sæti.
„Þetta er skrambi flókið mál,
kæra ungfrú Cuttler", sagði hann.
„Rússamir töldu það alveg víst_
að við myndum framselja Möller.
Það er ékki venja Rússa að sleppa
tilkalli sínu til neins þess, er þeir
einu sinni hafa talið sig eiga. Þeir
krefjast þess að fá að yfirheyra
yður persónulega. Auðvitað getið
þér neitað þeirri kröfu. Viljið þér
hugsa málið nánar, áður en þér
svarið tilmælum þeirra?“
„Nei“, svaraði Helen hiklaust.
„Ég þarf ekki að hugsa neitt nán-
ar um það. Ég er reiðubúin að
ræða við Rússana".
4.
Helen var fylgt í gegnum nokkr
ar skrifstofur áður en hún kom
inn í móttökuherbergi Tulpanin
ofursta. Innrétting skrifstofunnar
einkenndist í senn af austur-
lensku skrauti og smáborgara-
smekk. Bak við Empiriska skrif-
borðið hékk málverk af Stalín á
veggnum. Það var heldur minna
en myndin af Hitler_ sem hafði
hangið þar áður. í kringum Stal-
íns-myndina var hvítur féi'hyrn-
ingur á veggfóðrinu.
Bak við skrifborðið sat Tulpanin
ofursti, nraðurinn sem í dómgæzlu-
málum sovéska setuliðsins átti
ávallt síðasta orðið.
Hann var í slýgrænum ein-
kennisbúningi með fjölmörgum
orðum og heiðursmerkjum. Hann
var hálf-fimmtugur að aldri, með
lítinn, rauðbirkinn hökutopp og
smá, stingandi augu bak við horn-
spangargleraugu.
„Talið þér þýzku?" spui-ði
hann. — Hann talaði með slavn-
eskum málhreim. — „Ég tala ©kki
ensku“.
Helen kinkaði kolli til sam-
þykkis.
„Þér segizt hafa verið með
morðingjanum þegar hann framdi
morðið".
„Ég var með Jan Möller".
„Voruð þér einkennisbúin?"
„Nei“.
.,Hverg vegna?"
Hún reyndi að brosa: — „Það
var mjög heitt í veðri. Auk þess
mega amerískir striðsfréttaritarar
ganga í borgarabúningi, að stríði
k)knu“.
„Að stríði loknu? Álítið þér að
stríðinu sé lokið?“
„Svo virðist vera“.
,_Já, svo virðist vera, en er þó
alls ekki í raun og veru. Stríðinu
er ekki lokið svo lengi sem sovétsk
ir hermenn eru myrtir af Þjóðverj
um á götu úti“.
Ofurstinn kveikti sér í dökkum
löngum vindlingi. Svo rankaði
hann við sér og ýtti vindlinga-
hylkinu yfir borðið til Helen. Þvi
næst hallaði hann sér fram á borð-
ið í áttina til hennar. Rauðleit,
stingandi augu hans voru mjög
nærri henni. Hún varð vör við
áfjáðan lostaglampa í augum hans
sem hún óttaðist meira en orðin
sem hann sagði.
Hún tók við vindlingnum. Hann
gaf henni eld í hann.
„Haldið þér áfram með frásögn
yðar“, sagði hann.
„Hermaðurinn var augsýnilega
drukkinn", sagði hún. Hún sagði
það varfærnislega_ næstum af-
sakandi. — ,Hann gerðist nær-
göngull við mig. Ég sagði honum
að ég væri amerísk. Hann skildi
það ekki. Hann ætlaði að beita mig
ofbeldi. Svo kom til illinda. Her-
maðurinn greip til 1-ýtingsins. Jan
Möller reyndi að verja mig. Hann
hrinti hermanninum aftur á bak.
Hann skjögraði til baka. Við það
hlýtur hann að hafa dottið".
Ofurstinn gei'ði enga tilraun til
að grípa fram í. Hann sagði held-
ur ekki neitt, er hún hafði lokið
frásögninni. Hann virti hana að-
eins fyrir sér, hálf hæðnislega og
hálf vingjamlega.
Að lokum sagði hann:
„Hann gerðist nærgöngull við
yður. Hvað eigið þér við með því?“
.,Tók hann yður í faðminn?"
„Bara róleg", hugsaði Helen með
sér. Hún bældi niður löngunina til
að hrækja framan í manninn sem
sat andspænis henni við borðið.
„Já, hann tók mig £ faðminn",
svaraði hún.
„Og hvað svo?“
Hún reis á fætur.
>(Hvað viljið þér eiginlega
heyra?“
Ofurstinn stóð einnig á fætur.
Hann gekk £ kringum skrifborðið
og staðnæmdist frammi fyrir
henni. Hann var allt að þvi höfði
lægri en hún.
Hún beit saman tönnunum.
Ofurstinn lagði höndina á
mjöðm hennar.
Hún hristi hana af sér og gekk
eitt skref á hæl.
Litli maðurinn gekk yfir að
glugganum og horfði út.
„Þér eruð amerísk", sagði hann
skyndilega og án þess að snúa sér
við. — „Hvers vegna eruð þér í
þingum við Þjóðverj*a?“
„Ég hafði ekkert saman við
hann að sælda“, sagði hún.
„Hvers vegna takið þér þá mál-
sta'ð hans?“
„Vegna þess að hann er bor-
nn röngum sökum. Hver einasti
maður hefði gert það sama í hans
sporum. Hann ætlaði ekki að drepa
hermanninn yðar. Það var bara
slysaleg tilviljun".
Ofui'stinn sneri sér hvatlega
við:
„Eintómar tilviljanir. 1 Ukraine.
Og £ Minsk. Og £ Smolensk. Allt
tómar tilviljanir".
„Það var £ stríði".
„En ég var einmitt að segja
yður að enn væri stríð“_ hreytti
hann út úr sér.
Svo gekk hann yfir að lágum,
Handsetjari
Getur fengið atvinnu
hjá oss, við umbrot nú þegar
f^rentómi&ja fífjor^anLla^óinS
Ofurstinn hallaði sér fram á borðið. Helen varð vör við áfergjulegan lostaglampa í litlu, styng-
andi augunum . . .
baklausum legubekk, sem stóð I
einu horni herbergisins. Á þekkn-
um var tyrknesk ábi'eiða, fínnar
gerðar. Á lágu borði við hliðina á
legubekknum stóð wodka-flaska
og nokkur glös. Hann heliti sér í
glas í mestu rólegheitum.
„Eitt wodka-glas?" spurði hann.
Hún hristi l.öfuðið.
„Nú, ekki það“. Hann yppti öxl-
um. — ,.Þér vitið að þeir amer-
isku verða að framselja þennan
Þjóðverja yðar......Verða . ...“
endurtók hann. — „Hvað viljið
þér eiginlega?"
„Biðja yður um að láta aftur-
kaila kröfuna um framsal Jan
Möllers".
„Og hvers vegna skyldi ég gera
það?“
„Vegna þess að hann gerði þetta
í nauðvörn. Þér hefðuð gert ná-
kvæmlega það sama i hans spor-
um“.
„Ég er ekki þeirrar hamingju að
njótandi að fara í skemmtigöngur
um götur Berlínar í fylgd fagurr-
ar konu —“. Hann settist á legu-
bekkinn. — „Þér gætuð jú borið
vitni með honum fyrir sovétskum
rétti. Treystið þér ekki dómgæziu
bandamanna yðar?“
Helen stóð eins og jarðföst. Ég
verð að taka málið öðrum tökum,
hugsaði hún með sér.
„Nei, hr. ofursti", sagði hún.
„Ég mun ekki bera vitni fyrir
neinum rússneskum dómstóli. En
ég er fréttaritari hjá stærsta dag-
blaðahring í Ameríku. Ég mun
skrifa um atburðinn í blaði mínu.
1 dag trúir engin lifandi mann-
eskja því sem þýzkar konur hafa
orðið að reyna hér í Berlín. Ekki
fyrr en ég skýri frá því sem kom
fyrir eina ameríska fréttakonu".
Ofurstinn brosti.
,,Það befur þó ekkert komið fyr-
ir yður. Þér eruð ósnert. Algerlega
ósnert. Af Þjóðverjum sem Rúss-
um. Viljið þér annars ekki eitt
wodka-glas?“
Hann hellti í annað glas og rétti
í áttina til hennar, án þess að þoka
sér um set á legubekknum.
Hún gekk til hans, tók við glas-
inu og tæmdi það í einum teig.
Þegar hún setti glasið frá sér
á borðið aftur, greip ofurstinn til
hennar með máðum höndum. Hann
dró hana niður á bekkinn við hlið
sér. Hendur hans voru harðar eins
og stáikrumlnr.
Helen lokaði augunum eitt and-
artak. Henni varð hugsað til Morri
SHUtvarpiö
Þriðjudagur 20. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
18.30 Barnatími: Ömmusögur. —
1 ,50 Framburðarkenmla í esper-
anto. 19,05 Þingfréttir. — Tón-
leikar. 20,30 Daglegt mái (Ámi
Böðvarsson kand. mag.). 20,35
Erindi: Um ættleiðingu; fyrri
hlúti (Dr. Símon Jóh. Ágústsson
prófessor). 21,00 Erindi með tón-
leikum; Baldur Andrésson talar
um íslenzk tónskáld; II: Bræðurn-
ir Jónas og Helgi Helgasynir.
21.30 íþróttir (Sigurður Sigurðs-
son). 21,45 Einleikur á fiðlu: —-
Björn Ólafsson leikur forleik og
tvöfalda fúgu fyrir nafni*' BACH
eftir Þónarin Jónsson (plötur). —•
22,10 Upplestur: „Hatur", smá-
saga eftir Tbomas Krag (Edda
Kvaran leikona). 22,30 íslenzkar
danshijómsveitir: Andrés Ingólfs-
son og hljómsveit hans leika. —•
Söngvari: Sigurður Johnny. 23,00
Dagskiárlok.
a
r
L
/
u
6
J... AH...WELL
I THiNK I i
HAVE ONE A
HERE / %
I NOTICE HE'S
NOT WEARING A
SHOT TAG /
THEN VOU HAVE
A CARP 5HOWING
HE'S HAD A
SHOT ?
ÉgSsSliP
f WE'VE BEEN
HAVING A LOT OF
HVPROPHOBIA AMON6
THE INDIANS' SLEDGE
DOGS, MARK...AND I
WANT TO BE SURE ,
ANPY'S OKAV/
1) „Það hefur borið töluvert á
hundaæði i sleðahundum indíán-
anna að undanförnu, Markús. Og
ég vil aðeins vera viss um að
allt sé í lagi með Anda bvað
það snertir".
2) „Ég sé að hann er ekki með
bólusetningarmerki".
„Nei, ég er hræddur um að það
sé farið af“, svarar Markús.
3) „Þá hlýturðu að hafa kort,
því til sönnunar að hann hafi
verið bólusettur".
Miðv&udagur 21. janúar:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50—14,00 Við vinnuna: Tónleik
ar af plötum. 18,30 Útvarpssaga
barnanna: „I landinu, þar sena
enginn tími er til“ eftir Yen Wen-
ohing; VI. (Pétur Sumai-liðason
kennari). 18,55 Framburðar-
kennsla í ensku. 19,05 Þingfréttir.
Tónleikar. 20,30 Lestur fornrita:
Mágus-saga jarls; XI. (Andrés
Björnsson). 20,55 Tónleikar (plöt-
ur). 21,25 Viðtal vikunnar (Sig-
urður Benediktsson). 21,45 Is-
lenzkt mál (Dr. Jakob Benedikta-
son). 22,10 „Milljón mílur heim“,
geimferðasaga; II. þáttur. 22,40
1 léttum tón plötur). 23,10 Dag-
skráriok.