Morgunblaðið - 11.02.1959, Blaðsíða 16

16
MORCTJNBLAÐIÐ
MKTvmiHtagw 11. feftr. 1959
1T1 TlAl
v&ma/SM
lllUl
„Hr- Ritarinn bíður eftir yður,
'ungfrú Cuttler".
Helen kinkaði kolli brosandi.
Hún var orðin því svo vön að
stjórnmálamennirnir kölluðu hana
Iþessu nafni.
Utanríkisráðherrann reis úr
sætinu fyrir innan næstum autt
ckrifborðið og gekk brosandi á
móti Helen.
Hún hafði aðeins talað einu
sinni eða tvisvar áður vié- George
C. Marshall, sem hafði aðeins
fyrir fáum vikum tekið við em-
bætti af Byrnes utanríkisi-áðherra.
Einhver annar utanríkisráð-
herra hefði ef til vill haft minni
áhrif á hana, en hershöfðinginn,
sem í síðari heimsstyrpöldinni
hlaut nafnið „Byggingameistari
sigursins", hafði fyrir löngu hrif
ið hina ungu stríðsfréttakpnu
mjög.
Hershöfðinginn var að sjálf-
sögðu í borgaralegum klæðum, í
óvenjulega vel sniðnum, dökkgrá-
um, tvíhnepptum jakkafötum, en
hann bar það þó greinilega með
sér, að hann hafði gengið lengst-
an hluta ævi sinnar í einkennisföt-
um.
Líka var hið örlítið ferhymda
höfuð hans hermannshöfuð, með
gisnu, gráu hári: rólegt, þótta-
fullt.
Fyrir ofan hin háu og fram-
KÆLISKÁPURINN
Eítirlæti hagsýnna húsmæðra
Prýði eldhusa — Stolt húsmæðra

'pa smwncéu' p-:úr ajf
‘jjéx&t fys' sy.'-
.SirK'
1CC Xí

ELVINATOR
• er rúmgóð og örugg
matvælageymsla.
® hefir stærra irystirúm
en nokkur annar kæli-
skápur af sömu stærð
• er ódýrastur miðað við
stærð.
• Kr 10,920 -
Gerið yður ljóst að kæliskápur er varanleg eign
T4ekla
Austurstræti 14. Sími 11687
stæðu kinnbein leiftruðu athugul,
mjög gáfuleg og mjög mild augu,
sem minntu Helen sem snöggvast
á „Gamla Bill“.
Ráðherrann og fyrrum hershöfö
ingi leiddi Helen fram hjá hinum
stóra bandaríska fána, sem hékk
á fánastöng við hliðina á skrif-
borðinu, og yfir að kringlóttu,
gljáfægðu borði, þar sem lítill
stjörnufáni skartaði sömuleiðis á
glerplötunni. Fyrir ofan leðurstól-
ana héngu myndir af George Was-
hington, stofnanda ríkjasambands
ins, og Truman forseta.
„Það var fallega gert af yður
að bregðast svona fljótt við kalli
mínu, barnið mitt“, sagði ráðherr-
ann. Hann kallaði þingkonuna og
eiginkonu blaðakóngsins .„barnið
mitt“. „Leyfist mér að bjóða yður
tebolla?“
„Kærar þakkir, hr. Ritark, en ég
drakk í lestinni, rétt áður en ég
kom hingað“.
„Gott. Þá getum við snúið okk-
ur beint að efninu og það er nú
ekki neitt smáræði. Hven.ig litist
yður á að dveljast um nokkurn
tíma utan Bandaríkjanna?"
Hjartað í Helen tók snöggt við-
bragð. Hafði hún ekki einu sinni
sagt við Morrison, að það væri
lífsdraumur sinn að verða sendi-
herra lands síns? En svo langt
hafði hún nú ekki komizt enn á
framabrautinni . Kannske átti
Marshall hershöfðingi við eitthvað
allt ann-að. Hún brosti tvíræðu
brosi.
„Sendiherra okkar í Frakklandi
hefur orðið að láta af störfum,
sökum heilsubrests", hélt ráðherr-
ann áfram. — „Ég hef nú ákveðið
að bjóða yður starfið, ungfrú
Cuttler".
Hiutimir dönsuðu fyrir fram-
an augun á Helenu. Stjörnurnar
á stjömufánanum veltu sér koll-
hnis í einni þvögu og forsetamynd
iimar á veggnum snerust við.
„Hr. Ritari“, sagði hún........
„Þetta er óverðskuldaður og of
mikill heiður og þar að auki of
óvsentur. Ég veit ekki....
„Þér eigið heldur ekki að taka
ákvörðun í dag eða á morgun,
bamið mitt. En það eru nokkur
atríði, sem mig langar að útskýra
fyrir yður nú þegar, ef yður væri
sama“.
„Gerið þér svo vel, hr. Ritari. ."
„1 fyrsta lagi; Við erum ekk-
ert sérlega vinsælir í Frakklandi.
Allt frá því að Frakkar töpuðu
bardögunum 1940, hafa þeir
þjáðst af vanmáttarkennd. — Þeir
voru upp á okkur komnir í stríð-
inu og nú á friðartímum eru þeir
það ekki síður. Þetta er hart lög-
mál fyrir stór-þjóð, sem í fyrri
heimsstyrjöldinni átti menn eins
og Foch, Joffre, Clemenceau og
Poincaré. 1 París höfum við þörf
fyrir einhvern, sem ...." Hann
brosti — „lætur frönsku þjóðina
gleyma því, að hún standi í
óbættri þakkarskuld við okkur".
„Og haldið þér að ég sé vel til
slíks fallin?“ spurði Helen.
„Að senda konu til Parísar —
slíkt er heiður sem Frakkar kunna
vel að meta. Og þar að auki konu
eins og yður“.
„Konu eins og mig“, hugsaði
Helen með sér og aldrei hafði
henni fundizt hún vera jafnóhrein
og ötuð og á þessu augnabliki. —
Kona eins og ég. Kona eins og ég,
sem yfirgaf, klukkan þrjú í nótt,
ástarhreiður elskhuga míns, þýzks
blaðamanns, í sóðalegu gistihúsi á
Broadway. Kona eins og ég sem
gaf sovézum ofursta skriflega yf-
islýsingu um, að hafa h'aft náin
mök við einn úr hópi hinna sigr-
uðu óvina, á milli rústanna í
Berlín. Kona eins og ég, sem fæ
alltaf öðru hverju heimsóknir
sovézkra erindreka, sem geta
beitt mig fjárkúgun, hvenær sem
þeim býður svo við að horfa.
Hún roðnaði. Hershöfðinginn
hélt auðvitað að það væri hinn
auðmjúki roði hæverskunnar.
Hún roðnaði enn meii'a vegna
þess, að hún fann að með roðan-
um hafði hún einnig villt þessum
gamla manni sýn, sem bar svo
mikið traust til hennar.
„Mig vantar alla þekkingu og
reynslu, sem nauðsynleg er til
slikra starfa“, sagði hún.
„Eins og þér vitið( þá höfum
við einmitt beztu reynslu af slík-
um ekki-atvinnu-stjómmálamönn-
um. Auk þess er okkur það mjög
mikilvægt, að koma á gagnkvæm-
um og varanlegum fransk-amer-
ískum skilningi. Kynni yðar af
Þýzkalandi. .. .“
Hann ætti heldur að segja:
kynni mín af einum Þjóðverja —
hugsaði Helen með sér.
„Þingmálaleg reynsla mín er
mjög stutt", sagði hún hikandi.
Ráðherrann bauð henni vindl-
ing. Sjálfur reykti hann ekki.
,d>íú komum við að því mikil-
vægasta", sagði hann. — „Eins
og nú er málurn háttað, þá er það
sérstaklega þýðingarmikið að
sendiherra okkar í París njóti,
ekki aðeins trausts útlendinga,
heldur og líka hinna innlendu
manna. Þér tilheyrið ekki stjórn-
arflokknum, ungfrú Cuttler, en
þér hafið líka á stuttum tíma öðl-
azt virðingu andstæðinga yðar.
Hin miskunnarlausa herför yðar
gegn spillingu og mútuþægni naut
aðdáunar og fylgis um allt land-
ið“.
Nú var það sagt. Herför henn-
ar gegn spillingu og mútum. —
Þarna lá þá hundurinn grafinn.
Morrison hafði troðið henni í hlut-
verk „ræstingakonu“. Ræstinga-
kena og Heilög Jóhanna. Ætlaði
allt að leggjast á eitt með að
draga hennar eigin blekkingar
sem greinilegast fram í dagsljós-
ið. Með því virðulegasta tignar-
starfi, sem nokkurri konu hafði
hingað til hlotnazt í Bandaríkj-
unum, átti nú að launa henni
„hreinleika" hennar. Hún fann
hendur Jans á líkama sínum. Hún
fann kossa hans á vörum sér. -—
Henni fannst hún verða að
stökkva á fætur og hlaupa í
burtu. Hún var skækja. Hún var
ekki kona, sem gat borið hreinan
fána. Hún var ekki hæf í það emb-
ætti, sem henni var boðið.
Hún hafði engu að tapa. Þess
vegna sagði hún:
„Þetta er mér mjög mikill heið-
ur, hr. Ritari. En þér verðið að
leyfa mér að segja nokkur orð í
fyllstu hreinskilni. Ég er gift ein-
um áhrifamesta blaðaútgefanda í
a
L
$
u
á
1) „Já, þetta er faðir minn, j 2) „Ekki get ég nú sagt að ég | úr því að bið eruð komin, þá vil
Markús. íbúarnir bérna kaBaJsé ánægður með að þið skulið J tg bjóða ykkur velkomin."
3) ,,Ég er kominn um langan
%ann „pápa gamla". Þetta er \ hafa fundið felustaðinn nrónn. En
Markús og þetta er ungfrú Súss”
»na“.
reg til að hitta þig“, segir Mark-
ús.“ Ert þú ekki maðurinn, sem
merkir endur með gulíhringum?" j
„Jú, sá er maðurinn, Markús".
Ameríku. Hann er Republikani,
Ef ég yrði skipuð sendiherra, þá
myndi það aim-ennt verða sagt, að
demokratiska stjórnin ætlaði að
múta hinum áhrifamesta andstæð-
ingi sínum í hópi blaðaútgef-
enda“.
Ráðherrann brosti og það var
hlýtt, föðurlegt blik í augum
hans.
„Hér talar konan, sem ég dá-
ist að“, sagði hann. — „Konan,
sem hefur sópað óhreínindunum
Út úr sinum eigin flokki. Þér hefð-
uð rétt fyrir yður — hefðuð, segi
ég, því að auðvitað höfum við
komizt að samkomulagi við hr.
Morrison. Við óskum afdráttar-
laust engra áhrifa frá blöðum
hans og hann hefur afdráttar-
laust lýst því yfir að útnefning
yðar muni ekki hafa nein minnstu
áhrif á skoðanir sínar“. — Mars-
hall hershöfðingi stóð á fætur. —•
„Má ég eiga von á því að sjá yður
að viku liðinni, ungfrú Cuttler?“
Hann gekk að skrifborðinu sínu.
„Eigum við að segja aftur klukk-
an fimm?“
Helen hafði líka risið úr sæti.
„Ég þakka yður fyrir traustið,
sem þér sýnið mér, hr. Ritari“,
sagði hún og rétti hershöfðingjan-
um höndina.
Frammi í forherbérginu hékk
stór, fornleg klukka fyrir ofan
skrifstofudyrnar. Helen leit á
bana.
Hún var sex.
í „Union Hotel“ á Broadway í
New York, sat á þessari stundu
ljóshærður, ungur maður, á rúm-
inu, við hliðina á símanum. Grönn,
sinaber hönd hans straukst ef til
vill öði'u hverju yfir rauðu, slitnu
rúmábreiðuna. Hann horfði á
þögulan símann. Hann hugsaði
um konu, sem hafði í ástríðuhita
sínum hvíslað að honum, ástarorð-
um og stamað vanhugsuð loforð.
Hann hugsaði um sigurinn, sem
siguivegarinn gat ekki tekið frá
honum. Hann hugsaði um k'onu,
sem vildi afsala sér auði, frægð og
nafni, í landi björtustu Ijósa, til
þess að fylgja honum, óþekktum
og nafnlausum, til myrkvaðs lands.
Með áköfum hjartslætti beið hann
þess að síminn hringdi.
Helen stanzaði skyndilega fyr-
ir framan skrifstofudymar og
reyndi að gera sér upp hlátur, um
leið og hún sagði:
„Hafið þér kannske autt skrif-
borð hérna, þar sem ég gæti
hringt til New York?“
ailltvarpiö
Miðvikudagur 11. febrúar.
Fastir liðir eins og venjulega.
— 12.50—14.00 Við vinnuna. —
18.30 Utvarpssaga barnanna: „1
landinu, þar sem enginn tími e.r
til“ eftir Yen Weng-ching; XII.
(Pétur Sumarliðason kennari). —
18.55 Framburðarkennsla í ensku.
— 19,05 Þingfréttir. — 20.30 Lest
ur fornrita: Mágus-saga jarls;
XIII. (Andrés Björnsson). —
20.55 Tónleikar. — 21,15 Islenzkt
mál (Jón Aðalsteinn Jónsson
kand. mag.). — 21,30 „Milljón míl
ur heim"; geimferðasaga, IV. þátt
u.. — 22,10 Passíusálmur (14). —
22,20 Viðtal vikunnar (Sigurður
Benediktsson). — 22,40 1 léttum
tón: Harmonikuleikarinn Maurice
Larcange leikur með Musette-
hljómsveitinni í París (plötur). —r
23.10 Ðagskrárlok.
Fimmtwdagur 12. febrúar.
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frívaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðbjörg Jónsdótt
ir). 18.30 Barnatími: Yngstu hlust
endurnir (Gyða Ragnarsd.). 20.30
Skapandi draumar (Grétar Fells
rithöfundur). 21.00 Einleikur á
píanó (Guðrún Kristinsdóttir).
21.30 Útvarpssagan; „Viktoría“
eftir Knut Hamsun; VI. (Ólöf
Nordal). 22.20 Tónleikar Sinfóníu
hljómsveitar fslands í Þjóðleik-
húsinu 5. þ.m. Stjórnandi Paul
Pampichler. Einsöngvarar: Þuríð-
ur Pálsdéttir og Guðmundur Guð
jónsson. 23.30 Dagskrárlok.