Morgunblaðið - 14.06.1959, Blaðsíða 14

14
Monc,rK**r 4ÐIÐ
Stinnudagur 14 iúni 195S
— Reykjavíkurbréf
ar nú fremur að vera þeim sam-
mála, sem þykir lítið til stjórn-
vizku Breta koma. Bretar hafa
raunar iöngum haft lag á að beita
tvenns konar „rétti“ og gera
meiri og strangari kröfur til ann-
arra én sjálfra sín. Svo var t. d.
á stríðsárunum, þegar þeir tóku
ísland í maí 1940. Fyrrverandi
Lord chanceilor í Bretiandi,
Maugham, skrifaði um það bók
eftir stríð, að Bretar hefðu fengið
J>jóðverja dæmda fyrir stríðs-
glæpi, sem i eðli sínu hefðu verið
alveg sams konar og taka sjálfra
þeirra á íslandi. Hinnar sömu
siðfræði gætti enn í landhelgis-
málinu. Fram á tvöfeldni Breta
í þvi sýndi Thor Thors sendiherra
nýlega í ágætri grein, sem hann
skrifað í New York Times. Það,
sem Bretar þrátt fyrir allt hafa
umfram flesta aðra, er, að þeir
þola heilbrigða gagnrýni í landi
sínu. í>ó að þeim verði öðru
hvoru á herfileg mistök, þá sjá
þeir oft að sér áður en yfir lýkur,
einmitt vegna þess, að þeir bæla
ekki gagnrýnina niður.
Þegar á þetta er litið, er síður
en svo vonlaust að takast megi
að hafa áhrif á skoðanir Breta
sjálfra í málinu með skynsamleg-
um málflutningi. Synjun íslend-
inga á þátttöku í Atlantshafsráð-
stefnu í London vakti að vísu
nokkra athygli. Skiljanlegt er, að
engir einstaklingar höfðu geð í
sér til að fara þessara erinda ein-
mitt til London, eins og á stend-
ur. Fordæmi Hannibals Valdi-
marssonar þegar hann sat þegj -
andi á fundi í Englandi í sama
mund og Bretar hófu herhlaup
sitt hingað á sl. hausti, er sízt
til eftirbreytni. En fslendingar
eiga ekki að fara á siíka fundi lil
að þegja Hannibals-hljóði heldur
til að tala máli sínu. Leiðin til
sigurs er sókn, að knýja látlaust
á. f þeim efnum má enginn telja
eftir sér óþægindi eða leiðindi.
5000 h
óóaperar iijó ta upp pijraiwn
clc
ann
mffj
u.
jonu
nas\ óem
inn vi
eicja
HVE miklu skyldu íslendingar
verja í happdrættismiða árlega?
Það væri fróðleg tala. En eru
menn orðnir svo vanir þessum
happdrættismiðakaupum — og
jafnframt að fá engan vinning —
að ekki sé hirt um að athuga
hvort vinningur hefur fallið á
keyptan miða? Upplýsingar þær;
sem við höfum fengið hjá skrif-
stofu ríkisféhirðis um Happ-
drættislán ríkissjóðs benda a. m.
k. til þess að svo sé, því að enn
eru ósóttar milljónir króna í
vinningum — allt frá því að fyrst
var dregið úr bréfunum. Og það
eni hvorki meira né minna en 9
vinningar á 75,000 krónur, sem
enginn virðist kæra sig um.
Elztur hinna ósóttu 75,000 kr.
vinninga er frá drætti í B-flokki
Happdrættislánsins 15. júlí 1949
svo að eigandanum virðist ekki
hafa legið mikið á peningunum.
Eða, ætli miðinn hafi týnzt í borð
skúffunni?
Og svo koma lægri vinningam-
ir, sem þó eru alls ekki svo lágir.
Ósóttir 40,000 króna vinningar
eru 6, 15,000 króna vinningarnir
4 — og 37 skuldabréfaeigendur
hafa ekki sótt 10,000 króna vinn-
inginn sinn.
Svo fjölgar þeim óðum. 40 a
5,000 krónur, 157 á 2,000 krónur
og 242 eiga eftir að sækja 1,000
króna vinninginn. Síðan koma
500 og 250 króna vinningar — og
það endist enginn til þess að telja
þá, svo margir eru enn ósóttir.
Það er e. t. v. skiljanlegt, að
menn, sem ekki eru í fjárþröng,
nenni ekki að eiga í því að ná í
þessa lægstu vinninga. En þeir
sem eiga inni 75,000, fengju sæmi
leg ómakslaun, ef þeir framvís-
uðu skuldabréfinu til réttra að-
ila. Aftan á bréfinu stendur: X
Reykjavík greiðir fjármálaráðu-
neytið vinningana, en utan
I Reykjavíkur geta eigendur út-
dreginna bréfa snúið sér til
sýslumanns eða bæjarfógeta.
Og nú ættu allir, sem eiga A-
eða B-skuldabréf í Happdrættis-
láni ríkissjóðs að róta duglega til
í hirzlum sínum og hafa upp á
bréfunum. Það fer hvort sem er
að liða að því að þau verði end-
urgreidd, sem sé árið 1963 — og
þá er betra að hafa þau á vísum
stað. Vinningaskrárnar fást hjá
áðurnefndum viðkomandi aðil-
um.
ENGIN takmörk eru fyrir því
hvað þeim getur dottið í hug
þessum Bandaríkjamönnum.
Nokkrir ljósmyndarar vestra
fengu þá flugu í höfuðið, að Ijós-
mynda Cheops-pyramidann í
Egyptaiandi — og Sfinxinn upp-
Ijómaðan að næturlagi. Og svo
héldu þeir til Egyptalandi með
allan nauðsynlegan útbúnað: 6,500
ljósastæði og nokkru fleiri perur
rafala, rafvirkja, ýmsa aðstoð-
armenn — og þyrirvængju.
þegar orðin heimsfræg svo og
ijósmyndararnir. Tilganginum er
j.áð. Að neðan er myndin marg-
umrædda, en til hliðar sjáið þið
mynd, sem tekin var úr þyril-
vængjunni að degi til yfir pyra-
midanum. Efst á honum hefur
verið reist stöng — og við hana
stendur maður. Neðar sést skuggi
af þyrilvængjunni.
5,000 ljósastæðum var komið
fyrir á tveimur hliðum pyramid-
ans og 1,500 umhverfis Sfinxinn
Þyrilvængjan var auðvitað not-
uð til þess að flytja útbúnaðinn
upp á pyramidann, því að auð-
veldara var að bera hann niður
hliðarnar en upp. Pyramidinn
var hvorki meira né minna en
147 metrar að hæð, en veðrun
hefur molað ofan af honum sem
svarar 10 m. og hann er alls ekki
greiðfær uppgöngu. Hann var
hlaðinn úr tiihöggnum björgum,
sem menn botna í rauninni enn
ekki í hvernig Egyptarnir gátu
byggt úr í þá daga, þegar engir
kranabílar og rafmagnsvindur
voru til taks. Talið er, að Cheops
pýramidinn sé byggður einhvern
tíma á árunum 2900—2750 fyrir
Og eitt góðviðriskvöldið, þegar
nóttin lagðist yfir land Faroanna
og Nassers, komu Ijósmyndarnir
sér fyrir. Síðan var öll ljósadýrð-
Ln tendruð í einni svipan og und-
urfagrar litmyndir voru teknar.
Þetta er í fyrsta sinn, sem pyra-
tnidinn er myndaður uppljómað-
ar að næturlagi. Myndin er er
^^afiecjar Jrur í Jalfecjum bíii
um
BÍLAEIGENDUR eru misjafn-
lega hirðusamir hvað viðhaldi
bíla sinna snertir, eins og gengur.
Sumir taka bílinn aldrei út úr
skúrnum nema að Veðurstofan
hafi lofað þeim að láta ekki rigna
— og um leið og ský dregur fyr-
ir sólu er bílnum rennt inn —
og hurðinni skellt aftur. Aðrir
hugsa lítið um bílinn meðan hann
fer í gang og þeir komast klakk-
laust í vinnuna á honum. Þeir
þvo bílinn sjaldan og bóna hann
enn sjaldnar. „Það tekur því ekki
hann verður hvort sem er for-
ugur strax aftur,“ segja þeir.
En nú verða þessir góðu menn
að þvo og bóna dag eftir dag
hvort sem þeim líkar betur eða
ver. Sumarið er komið og frúin
er farin að heimta ökuferðir á
góðviðriskvöldum — um nýju
hverfin, eða út úr bænum. Og
þá sleppa menn ekki lengur við
að bóna.
Nema þá þeir fari með bílinn
á bónstöð. Þar er alltaf nóg að
gera. Við litum inn í eina í vik-
i unni. Hittum þar fyrir Guðmund
f^elr ídta e!Ll
íeiLi
iia á
EITT af vorverkunura er að
fara nieð bílinn í skoðun. í
Bifreiðaeftirlitinu er heil her-
sveit dularfullra eftirlits-
manna, sem oftast finnur eitt-
hvað, sem ekki er eins og það
á að vera. — Nú er þetta líka
miklu strangara en það hefur
verið, segir Pálmi Ft iffriksson,
eftirlitsmaður, okkur. Aðal-
áherzlan er lögð á Ijésaútbún-
aðinn, stefnuljós, hemlaljós o.
fl. Að undanförnu hefur verið
erfitt að fá stefnuljós. Þess
vegna verðum við að vísa
mörgum frá. Margir bílar
standast ekki kröfurnar. Svo
er það nú eins og gengur:
Hemlar í ólagi, stýri og allt
þetta venjulega. — Reyna
bílaeigendur ekki að dylja fyr
ir ykkur það, sem ábótavant
er? spyrjum við. — Það er
varla hægt. Annars man ég
eftir einum. Ég bað hann að
fara aftur fyrir bílinn og líta
á hemlaljósið. Svo spufði ég:
Kemur Ijós — ég siíg á hem-
ilinn? Já, svaraði hann. Og
kemur það aftur, ég stíg á
hemilinn? En ég steig ekki á
hann. Já, var svarið. Hann
varð skömmustulegur, þegar
ég sagði honum, að ég hefði
leikið á hann.
Ólafsson, sem bónar í skúr við
Hátgigsveg 22.
— „Frúrnar koma sjaldan sjálf
ar með bílana,“ segir hann. „En
ég geri ráð fyrir að þær líti yfir
verkið — og þess vegna er um
að gera að vanda sig.“
— „Maður er svona tvo tíma
með bílinn — og verðúr að halda
vel á. Það er nauðsynlegt að bóna
vel á tveggja vikna fresti. Lakk-
ið endist helmingi betur með því
móti — og billinn er auðvitað
miklu fallegri.“ Guðmundur hef-
ur 16 ára reynslu að baki. Hann
veit hvað hann syngur. Hann býr
bíla líka undir málningu — „og
það er nú meira erfiðið." Guð-
mundur heldur áfram: „Það er
leiðinlegt að sjá ljóta bíla fyrir
utan falleg hús. Og eru ekki flest
hús í Reykjavik falleg? Það er
líka leiðinlegt að sjá fallegar
frúr í ljótum bílum — og eru
ekki allar frúr í Reykjavík fali-
egar?“
Hver mótmælir því?