Morgunblaðið - 23.12.1959, Side 8

8
MORCVTSBLAniÐ
Miðvik'udagur 23. des. 1959
AUSTURSTRÆTI
SÍMAR; 1304) - H2SS
Hörður Þórhallsson
viðskiptafræðingur
í DAG verður Hörður Þórhalls-
son, viðskiptafræðingur borinn
til grafar.
Um langt árabil hafði Hörður
annað veifið átt í stríði við þrá-
látan sjúkdóm. Þess var þó vænzt,
að hann hefði náð fullri heilsu
eftir margra mánaða dvöl á
heilsuhæli fyrr á þessu ári, og
hann hafði að mestu tekið upp
fyrri störf. í öryggisskyni gekk
Hörður þó undir alvarlega skurð-
aðgerð í sjúkrahúsi í þessum
mánuði. Þaðan átti hann ekki
afturkvæmt. Við hið óvænta og
sviplega fráfall Harðar hafa
margar vonir brostið.
Hörður Þórhallsson fæddist í
Reykjavík 5. júlí 1916. Foreldrar
hans voru Þórhallur Árnason,
sellóleikari, og Abelína Gunnars-
dóttir Einarssonar Ásmundssonar
í Nesi.
Hörður var alinn upp í kaþólsk
um sið, enda var hann tengdur
traustum böndum hinum unga
söfnuði hinnar öldnu kirkju hér
á landi. Afi hans Gunnar Einars-
son mun hafa verið fyrsti ís-
lendingurinn, sem tók kaþólska-
trú eftir að Jón Arasoii leið, og
núverandi Hólabiskup, hans
herradómur Jóhannes Gunnars-
son er móðurbróðir Harðar. Að-
eins 12 ára gamall fór Hörður
fyrst utan og dvaldi við nám í
prestaskóla í Hollandi eftir það,
að einu ári undanskildu, til 17 ára
aldurs ,en þá varð hann að hverfa
heim frá námi vegna heilsubrests.
Nokkru síðar settist hann í
Menntaskólann í Reykjavík og
varð stúdent þaðan vorið 1936.
Eftir stúdentspróf las Hörður
viðskiptafræði í Þýzkalandi,
Frakklandi, og loks við Háskóla
íslands, og lauk þaðan prófi árið
1940. Hörður kvæntist árið 1940
Guðrúnu Jónasdóttur Þór frá Ak-
ureyri, mikilhæfri konu. Þau eign
uðust 5 börn, Gunnar, Helgu,
Hildi, Hrafn og Huldu.
Að loknu háskólaprófi vann
Hörður margvísleg störf, við
kennslu, í Landsbanka íslands
og síðustu árin hjá Almenna
byggingarfélaginu í Reykjavík.
Einkum áttu þó margir erindi til
Harðar vegna hinnar frábæru
málakunnáttu hans.
Á þessu sviði eins og svo mörg-
um var Hörður óvenjulegum
hæfileikum búinn. Eitt sinn sagði
hann mér, að hann kynni 12
tungumál svo umtalsvert væri,
en vafalaust var hann allvel kunn
ugur mörgum fleiri. Að baki
þessú lá ekki aðeins hin klass-
iska skólun, sem hann naut á
unglingsárunum, heldur sífellt
sjálfsnám meðan ævin entist.
Hann var svo gerður, að hann fór
ekki handahófslega með nokkurt
mál. Hugðarefni hans voru "mörg,
fleiri en ég kann að telja. Alls-
staðar leitaði hann að kjarnan-
um, og skipti þá fyrirhöfn ekki
máli. Til dæmis efa ég að Hörð-
ur hafi nokkurn tímann gert sig
ánægðan með að kynnast skáld-
verki, eða öðru riti, nema á frum
málinu.
Hörður fékkst nokkuð við rit-
störf, en hafði því miður of fáar
stundir til þeirra. Þau bera vott
djúpri virðingu fyrir íslenzkri
tungu, vandvirkni og snyrti-
mennsku höfundar, sem ekki tók
á penna, riema hann hefði mál að
flytja. Ef til vill var orðknappt og
hnitmiðað ljóð mest að skapi
Harðar. Sjálfur fékkst hann lítil-
lega við Ijóðagerð, ekki sízt á
einverustundum, á göngu eða í
tjaldi í óbyggðum. íslenzkri nátt-
Sérstaklega

v a n d a ð ar
Þvottavélar
og
Strauvélar
komu
morgun
Komið! Skoðið!
Bílastæði.
• •
FON IX O. KOBNERUP-HANSEN
SUÐURGÖTU 10
úru unni Hörður öðru fremur og
hafði glöggt auga fyrir eðli henn-
ar og töfrum. Á hennar fund fór
hann gjarnan einn.
Hörður Þórhallsson var fyrir-
mannlegur en hlédrægur. Ef til
vill kynntust samferðamenn hans
honum helzt fyrir tilviljun í
fyrsta sinn, í starfi eða vegna sam
eiginlegra áhugamála. En hvernig
sem viðkynninguna kann að hafa
borið að höndum, ætla ég að þeir
séu fáir, sem ekki gengu ríkari af
fundi, er þeir höfðu skipt meira
en kveðjum við Hörð.
Leiðir okkar Harðar lágu sam-
an hér í Kópavogi, vegna sam-
eiginlegra skoðana í þjóðmálum.
Hörður var einn af frumbyggjum
okkar unga bæjarfélags og lét sig
hag þess miklu varða. Starf hans
sem formanns Sjálfstæðisfélags
Kópavogs sl. 3 ár og ritstjórn
blaðs okkar Voga, verður fyrir-
mynd þeim sem á eftir koma.
Oft er sagt að maður komi í
manns stað. Svo er þó ekki, Störf
in eru að vísu unnin, og lífið
heldur áfram, en við fráfall sér-
stæðs persónuleika fyrir aldur
fram, hefur það horfið, sem ekki
verður bætt.
. Hörður Þórhallsson var einn af
þeim mönnum ,sem maður vildi
hafa haft tíma til þess að kyr.nast
betur.
Sveinn S. Einarsson.
Vinarkveðja.
ER ég frétti lát vinar míns Harð-
ar Þórhallssonar var mér um
megn að trúa því fyrst í stað.
Ég vissi ekki annað en að hann
hefði fullkomlega náð sér eftir
hættulegan sjúkdóm og að hann
hafi verið útskrifaður af spítal-
anum í haust, þess vegna kom
þessi sorgarfregn algerlega á
óvart.
Við Hörður vorum leikfélagar
þegar við vorum litlir á Vestur-
götunni og þá kom strax í ljós
hvílíkur afbragðsdrengur hann
var. Ekki var hægt að hugsa sér
ljúfari og elskulegri dreng en
hann eða betri félaga að vera
með. Og ekki minnkaði álitið á
honum hjá okkur strákunum er
það fréttist að hann væri á förum
til hins fjarlæga Hollands og
myndi dveljast þar í mörg ár til
náms. Þetta var ævintýri líkast,
en allt var þetta samt veruleiki
og sá ég ekki Hörð gftir það í
mörg ár. En löngu seinna, er ég
var á förum til Parísar til fram-
haldsnáms, frétti ég að Hörður,
sem þá hafði lokið stúdentsprófi
hér heima, væri einnig að fara ól
Parísar og endurnýjuðust þá vin-
skapurinn milli okkar og urðum
við samferða út. Þetta var mikið
lán fyrir mig, því þó það væri
í fyrsta skipti sem v ið báðir kæm
um til þessar miklu heimsborgar,
þá var munurinii sá, að ég var
svo að segja mállaus á franska
tungu, en Hörður talaði hana lýta
laust. Þetta var mér mikil hjálp
allan þann vetur og það stóð ekki
á Herði að hjálpa mér með ráð-
um og dáð, enda ekkert breytzt
frá sínum æskudögum hvað drerig
skap snerti. En nú var hann orð-
inn þroskaður maður og vitur,
með einhverja þá beztu málakunn
áttu, sem einn maður getur tileink
að sér. Hann talaði reiprennandi
fjölda tungumála svo undravert
var. En það sem mest var um
vert, var maðurinn sjálfur, hann
var eins og ég nefndi áðan hinn
bezti drengur og skemmtilegasti
félagi.
Það var alltaf gaman að hitta
Hörð að máli, hann var hreinn
hafsjór af fróðleik og hugsaði
mikið um lífið og tilveruna og
fór ekki hjá því að irjaður færi
fróðari um margan hlut af þeim
fundum.
Herði var-það rr.ikil gæfa í líf-
inu að kvænast gáfaðri og hinni
mestu afbragðskonu, frú Guð-
rúnu Þór og áttu þau fimm börn,
öll hin efnilegustu. Eiga þau ÖU
um sárt að binda, en það er
huggun harmi gegn að minningin
lifir um elskulegan heimilisföður,
góðan son og traustan vin. Ég
sendi ástvinum hans mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Rögnvaldur Sigurjónsson.