Morgunblaðið - 16.09.1960, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Föstudagur 16. sept. 1960
11
Grænt
Ijós
Lloyd C.
Douglas
-11
mmmm^^mm
essee. — Tveir tímar, eða kann-
ski bara hálfur annar, ef þér
spýtið í, sagði Brock. Sjálfur
hafði hann ekki neitt að „spýta
i“ og varð að treysta á fæturna.
Clay Brock yngri, sem var
ekki nema tuttugu og tveggja
ára, en samt þunglyndur og órór,
hafði síðustu tvo dagana — Par-
ker til ánægju — reynt að kom-
ast í kynni við hann. Ungi mað
urinn var hár og grannvaxinn,
alvarlegur, næstum undarlegur,
hvort sem nú dapurleiki hans var
meðfæddur, eða var afleiðing af
lélegum klæðnaði og leiðinlegri
vinnu. Parker forðaðist að spyrja
Ungi maðurinn mátti sjálfur á-
kveða, hvort hann vildi komast
í frekari kynni við hann eða ekki.
Frú Brock, sem stjórnaði öllu
húshaldinu, var vafalaust raun-
veruleg höfðingskona, og faðir
hennar, hinn æruverðugi Gra-
ham læknir, sem átti heima í
þriðja húsi frá þeim i skuggsælu
götunni, var vaíalaust einhver
virðulegasti borgari bæjarins, ef
trúa mátti Trumbull lögfræðingi.
Frú Brock gaf sig stundum á tal
við hann — því að í raun og
veru hafði hún áhyggjur af þess
um einmanna unga manni, sem
ráfaði um, tilgangslaust, allan
daginn og fór snemma í rúmið
til að lesa og einu sinni hafði
hún minnzt á bæði föður sinn,
Graham gamla lækni, og bama
barn hans, sem var hjá honum.
Clara Brock var verulega hreyk
in af þeirri stúlku.
— Elisa hefur rödd, sagði hún
eitt kvöldið, þegar þau sátu sam
an á svölunum. — Ég á ekki við
það, að sún syngi eitthvað skár
en hinar telpurnar í kirkjukórn-
um, heldur hefur hún góða rödd,
og það er synd og skömm, að hún
skuli ekki geta sýnt henni ein-
hvern sóma. Pabbi sendi hana í
þrjá vetur til Louisville, en nú
eru tímarnir svo erfiðir, að hann
getur það ekki í ár. Auk þess er
hann ekki hraustur lengur —
hann hefur þrjá um sjötugt —
og hlýtur að hætta störfum áður
en langt um líður. Okkur þykir
öllum fyrir þvi, að hann skuli
þurfa að fara þessar löngu ferð
ir, í hvaða veðri sem er og á
þessum hræðilegu vegum, um há-
vetur. En þér skiljið sjálfsagt,
hvernig þessu er varið. Þegar
einn maður hefur verið læknir
í fjörtíu og tvö ár á einum og
sama staðnum, getur enginn
fæðzt í heiminn eða yfirgefið
hann án þess að hann þurfi að
vera þar viðstaddur. Auk þess er
hann illa stæður efnalega og get
ur ekki gert meira fyrir Elísu.
Svo er þetta líka vont fyrir Clay
því að hann ætlaði sannarlega
að'styrkja hann eitthvað, þegar
þar að kæmi.
Parker jánkaði því, að það
væri leiðinlegt fyrir stúlkuna að
geta ekki haldið áfram söngnámi
sínu.
— Aðalgallinn er, að Elísa
þekkir ekki neinn, sem getur
komið henni í samband við þá,
sem hún þarf að þekkja til þess
að geta komizt áfram á þessu
sviði. Það kostar of fjár að efna
til hljómleika á þann hátt, að
þeir geti vakið athygli . . . En
auðvitað . . . eins og hver önn
ur móðir . . . hef ég ennþá meiri
áhyggjur af Clay. Veslings dreng
urinn hefur þrælað svo mikið,
síðustu árin, til þess að ná stúd
entsprófinu.
— Er hann kominn svo langt?
spurði Parker hissa. — Hann er
svo unglegur, flýtti hann sér að
bæta við.
— Já, ég veit vel, að hann
sýnist ekki neitt mikið á ytra
borðinu, sem heldur ekki er von,
eins og hann verður að vinna í
eldhúsinu og við hvað sem fyrir
kemur. Frú Brock ruggaði sér á-
hyggjufull í stólnum. — Það er
draumur hans að feta í fótspor
pabba, og ég veit ekki, hvernig
maður getur farið að því. Það
eitt er víst, að það eyðileggur
hann alveg að þurfa að snúast
svona í öilu mögulegu eins og
hann gerir nú. Ég held ég sjái
mun á honum, dag frá degi . . .
En hvað er ég að hugsa að fara
ekl^j fram í eldhús . Fyrirgefið,
að eg hef verið að þreyta yður
með þessum fjölskyldu áhyggj-
um. En ég fæ svo sjaldan tæki-
færi til að tala um þær við
aðra.
Parker sagðist vel kunna að
meta trúnað hennar.
— En líklega hafa allir sínar
áhyggjur við að stríða, sagði
hún með viðkvæmu brosi um leið
og hún stóð upp.
— Það er trúlegt, svaraði Park
er og opnaði bókina sína.
Síðdegis næsta dag kom Elísa
að heimsækja Klöru frænku sína.
Parker hafði verið á göngu um
bæinn og þegar hann kom inn í
forstofuna, fann hann þær frænk
ur í ákafa viðræðum. Frænka
Elísu hefði nú vel getað kynnt
þau, en hún lét sér nægja að
senda honum bros í kveðju stað.
Af þessu réð hann, að Klara
Brock væri fús til að sýna gesti
sínum alla kurteisi og jafnvel
trúa honum fyrir einkamálum
sínum — en svo heldur ekki
meira. Að taka hann sem einn af
fjölskyldunni var annað mál. En
einmitt þetta sýndi gott uppeldi
hennar og meðfædd hyggindi,
fannst Parker.
En þejta litla atvik fékk hon-
um nokkurs óróa engu að
síður. Hann varð að kannast við,
‘fyrir sjálfum sér, að dvöl hans
hér í húsinu krefðist frekari
greinargerðar . . . nema hann þá
tæki það ráð að hafa sig á burt.
Þegar hann kom í herbergi sitt,
greip hann þrúgandi einmana-
leiki. Svo sat hann lengi við
gluggann og velti fyrir sér spurn
ingunni, sem nú var búin að
kvelja hann í, heilan mánuð. Ef
til vill róaðist hann ef hann út-
vegaði sér bækur og létist vera
að lesa um eitthvað sér til fróð-
leiks. En hvað átti það að vera?
Á leiðinni hafði hann eignazt
bækling, sem hét „Stöðuval".
Það voru sjálfsagt til margar
bækur um það efni. Rann ætlaði
að skrifa til Chicago eftir nánari
upplýsingum.
Élísa gekk niður eftir götunni.
Hann fór að hugsa um, að áhugi
hans á henni stafaði eingöngu
af því, að hann hefði ekki fengið
að kynnast henni. Hefði Klara
Brock kynnt hann ungu stúlk-
unni, hefði hann sjálfsagt ekki
hugsað um hana meir. En nú sár
langaði hann til að kynnast
henni.
Þegar honum varð snöggvast
litið á hana áðan, hafði hann séð,
að hún var snotur og dökkhærð,
og betur klædd en aðrar stúlkur,
sem hann hafði séð í bænum.
Hann hafði líka tekið eftir því,
að þegar hún leit á hann, hafði
það verið feimnislaust, sem benti
til, að hún væri ekkj sá heimaln-
ingur, sem vænta mætti, hér í
Leeds. Hann fór að hugsa um,
hvort það myndi ekki vera henni
kvalræði að vera innilokuð á
þessum stað. Ekki hafði nein á-
nægja skinið út úr módökkum
augunum; það eitt var víst.
Næsta dag átti Elísa aftur er-
indi við Klöru frænku, og Park-
er hitti hana við útidyrnar, þeg
ar hún kom. Augu þeirra játuðu
að visu, að þau hefði sézt áður, en
úr samtali varð ekki.
Sama kvöld barði Clay yngri
að dyrum hjá Parker. Þegar hon
um var boðið inn, sagði hann,
feimnislega: — Þegar ég var að
setja nýja peru í lampann yðar
í morgun, tók ég eftir þessari
bók. Og svo benti hann á „Stöðu
val“. Má ég fá hana lánaða þegar
þér eruð búinn með hana?
— Viljið þér ekki fá yður
sæti? spurði Parker, vingjarn-
lega. — Og bókina getið þér feng
ið strax, ef þér viljið. Ég er bú-
inn með hana. Eftir fáeina daga
á ég von á heilu safni um sama
efni, og það er yður velkomið að
lesa líka, ef yður langar tii. Þér
viljið gjarna fræðast um þetta,
þykist ég vita. Kærið þér yður
um að tala um það?
— Ég vil nú síður vera að
þreyta yður með mínum áhyggj
um, hr. Parker. Ég er víst hvorki
nýjung né einsdæmi á þessu sviði.
Ég lauk stúdentsprófinu í júní. . .
— Og hvað langar yður þá til
að taka fyrir?
— Læknisfræði. Hún er það
eina, sem ég hef nokkurntíma
haft áhuga á, en hinsvegar get
ég ekki lagt stund á hana og
unnið fyrir mér um leið, eða
hvað?
Parker hristi höfuðið, og sagð
ist alltaf hafa heyrt, að lækna
nám útheimti alveg sérstaklega
andlega einbeitningu.
— Og þessvegna verð ég að láta
það lönd og leið, hélt Clay áfram
ng yppti öxlum vonleysislega, —
en hinsvegar held ég ekki að ég
þoli vistina hér mikið lengur.
— Það get ég vel skilið, svaraði
Parker eftir langa þögn, því að
hann hafði verið að strjúka á
sér fingurna, rétt eins og hann
væri að fara í þrönga hanzka —
þetta var ávani hjá honum, ef
hann var að íhuga eitthvað, sem
krafðist vandlegrar umhugsunar.
— Þér hafið vist heldur litlar
framtíðarhorfur hér, er ég hrædd
ur um . . . okkur veitir stundum
erfitt að ákveða, hvernig við eig
um að snúast við tilverunni . . .
Þegar Parker leit upp og í augu
unga * mannsins, tók hann eftir
Skáldið og mamma litla
1) Þarf útvarpið að vera svona hátt 2) Já, annars heyri ég ekki ....
stillt? 3) .... hvað ég er að lesa.
AAeanwhile, in the shack } ...
( L I GOTTÁ \ýARN~MK TRAIL SOME
WAY...MAVBE WltH tHIS PIECE
OF WIRE I CAN REACH THAT
w _ PEER HIPE f .
WELL, I TRIEP TO KEEP TRAIL
AWAY FROM HERE, BUT HE COME
ANYWAY...I CAN'T LET HIM GlT__
NO FURTHER/
1 THE ISLAND SEEMS
PESERTEP, BUT l'P
BETTER CRUISE AROUNP
ANP TAKE A 6000
LOOf 0.
—Eyjan virðist
það er vissara að
gaumgæíilega!
manniaus, en
rannsaka það
— Jæja, ég reyndi að halda
Markúsi héðan, en hann kom
samt .... Ég get ekki leyft hon-
um að koma nær!
Á meðan, í kofanum.
— Ég verð einhvernveginn
að
aðvara Markús. Ef til viii næ ég
í elghúðina með bessum vír!
því, að svipur hans lýsti óvenju
legum áhuga, rétt eins og hann
gæti sér þess til, að þarna byggi
eitthvað eitthvað meira undir.
Svo þögðu þeir báðir langa stuncL
— Þakka yður kærlega fyrir,
sagði Clay loksins og stóð upp.
— Við tölum betur um þetta
seinna, er það ekki? Parkera
reyndi að gefa í skyn með rödd
sinni, að hann væri bjartsýnn. —
Það rætist einhvernveginn úr
þessu öllu. Missið þér bara ekki
móðinn . . . ég óska yður vel-
geiígni og hamingju.
— Þakka yður fyrir . . . sömu
leiðis, sagði ungi maðurinn, og
röddin var auðmjúk.
Hvað átti drengurinn við?
Kannski ekki neitt. Hann hafði
sagt það kurteislega og blátt á-
fram, eins og menn óska gleði
legs nýárs eða því um líkt.
Parker var það snöggvast á að
öfunda drenginn, sem var svo
dapur og bitur. Hann hló háðs-
lega þegar hann minntist gömlu
sögunnar um bersköllótta rakar-
ann, sem bauð viðskiptavininum
óbrigðult hárvaxtarmeðal. —
Missa ekki móðinn! Guð minn
góður!
eÞgar bækurnar komu til Park
ers síðdegis á laugardag, breytt-
ist viðmót allra þarna svo mjög,
að honum fannst hann sjálfur
ekki vera sami maður og áður.
Frú Brock, sem hafði ekki verið
viðstödd þegar bækurnar komu,
kom í dyrnar til þess að segja
honum, að hún hefði fundið bóka
skáp handa honum, og maður
hennar kom inn til hans um
kvöldið og sagðist vona, að hr.
Parker ætlaði að dvelja hjá þeim
áfram. Innileiki hans stakk mjög
í stúf við hina formföstu fram-
komu, sem hann hafði hingað til
notað.
Þegar Parker sat næsta morg
un í sólskininu á svölunum með
sunnudagsblaðið sitt, heyrði hann
allt í einu eitthvert skrjáf. Klar
Brock stóð frammi fyrir honum í
svötrum, fornlegum silkikjól,
sem var svo þröngur, að hann
SHÍItvarpiö
Föstudagur 16. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. — 8.15
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. — 3.40
Tónleikar. — 10.10 Veöurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Tónleikar: „Gamlir og nýir kunn
íngjar".
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Operettulög.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 A förnum vegi í Rangárþingi:
Jón R. Hjálmarsson skólastjóri
talar við tvo bændur, Hafliða
Guðmundsson í Búð og Odd Odds •
son á Heiði.
21.00 Tónleikar: Klarínettukvintett í
A-dúr (K581) eftir Mozart (V.
Ríha og Smetana-kvartettinn
leika),
21.30 Utvarpssagan: ,,Barrabas“ eftir
Pár Lagerkvist; II. (Olöf Nordal).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Trúnaðarmaður í
Havana" eftir Graham Greene:
XVIII. (Sveinn Skorri Höskulds-
son).
22.30 I léttum tón: Kúbanska söngkon-
an og píanóleikarinn Numidia
leikur og syngur með Leiktríóinu.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 17. september
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn. —
8.15 Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.40 Tónleikar. — 10.10 Veðurfr.)
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.00 Laugardagslögin.
(Fréttir kl. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga (Jón Pálsson).
19.25 Veðurfregnir.
19.30 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Einsöngur: Paul Robeson syngur.
20.45 Smásaga vikunnar: ,,A fornum
slóðum" eftir Nils Johan Rud, í
þýðingu Jóns R. Hjáimarssonar
(Gestur Pálsson leikari).
21.05 Tívolí-kvöld: Tippe Lumbye
hljómsveitarstjóri stjórnar flutn
ingi laga eftir afa sinn, Hans
Christian Lumbye.
21.30 Leikrit: „Mauðurinn, sem átti
hjarta sitt í Hálöndunum" eftir
William Saroyan, i þýðingu Hall-
dórs Stefánssonar. — Leikstjóri:
Láruc Pálsson.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.