Morgunblaðið - 30.10.1960, Blaðsíða 2

Morgunblaðið - 30.10.1960, Blaðsíða 2
2 MORCVNBLAÐIÐ Surmudagur 30. olct. 1960 JS .☆. Sunnudagskrossgátan '☆ | 1 P ht SBirA yæm. Air/tj UR Wr- if/IW K AMl — Sumar Frh. af bls. 1. <*r Iéttum skuggum á andlit henn ar og brjóst. Hún var svo ný- Sköpuð og ung, og kjóllinn henn- ar var bleikgulur. Þessi blæju- kennda sumarflík minnti mig á klæði gleymskugyðjunnar Maya, sem austrænir vitringar segja, að stjórni blekkingum lífsþorstans hér á jörð. Ég man, að hún bar eyrna- lokka úr gulli; þeir voru eins og hálfmánar og hreyfðust glitrandi í sólskininu, líkt og hljóðfallið stjórnaði þeim. Það var silfur- slikja á Ijósu hápi hennar. Aldrei hafði ég áður fengið mæli minn svo fullan af jarð- neskri hamingju. Á þeirri stund skynjaði ég bjarma af hinni dul- arfullu dýrð, er felst í orðinu kona! Hún var móðir lífsins, og aldrei verðum við svo miklir, að við þörfnumst hennar ekki sem drengir og menn, því að til enda- loka tímans mun okkur þyrsta í faðm hennar, þyrsta í ástúð hennar, hlýju og skapandi gleði. En þá fyrst, er við hljótum fylgd hennar til Guðs, er hamingjubik- ar lífsins fullur. Það leið að kvöldi, og við geng um austur yfir eyna heim til miín. Á lofti voru gullbrydd ský og blóðrauð þokufjöll í vestrinu. Ljósin kviknuðu í hverjum glugg anum á fætur öðrum á leið okk- ar; það var að koma nótt, en brátt myndi máninn lýsa yfir eyjarnar og danshljómar berast frá baðhótelunum út í kyrra nótt ina. Var það þetta kvöld eða eitt- hvert annað, sem augu hennar voru svo myrk, að það vakti eft- irtekt mína? í þeim var svört dimma, og hún horfði á mig, eins og hún væri að leita ráðningar einhverrar gátu í andliti mínu. Ég veit ekki, hvað hún hugsaði, en ég fann aðkenning af kvíða: Mér fannst ég skynja svimandi flótta tím,ans burt frá augnablik inu, sem alltaf er liðið, áður en við fáum gripið það. Við fundum víst bæði, að bráðum hlaut þessu að vera lokið. Það hafði aldrei verið nefnt, en við vissum, að leiðir okkar lágu ekki saman að sumri liðnu. Og það var líkt og sú vitneskja færi að titra í loft- inu kringum okkur, er við leit- uðum saman í tunglsbirtunni þá nótt. Við gripum dauðahaldi hvort um annað, eins og við vild um forða okkur frá drukknun í hafi tímans, þessu gegndarlausa djúpi, sem beið okkar beggja, þar sem við hlutum að fjarlægj- ast um ókomin ár og aldrei mæt- ast framar. Um morguninn vakn aði ég við brjóst hennar, þessi stóru, hvítu brjóst, sem komu mér stundum til að óska, að ég væri lítill drengur og mætti drekka lífið af lindum þeirra. Hún hafði risið upp við dogg og horfði á mig. Augu hennar voru þreytt og munnurinn fölur. — „Mamma kemur heim í dag“, sagði hún. Dagurinn var ungur og bjart- ur, rauðir logar sólarinnar brunnu yfir hæðunum í austri. Náttúran vaknaði af næturdvala sínum, fersk og döggvuð eftir hvíldina. En við vorum þreytt, litla stúlkan mín og ég; við löbb uðum föl og þögul eftir skógar- stígunum, það var líkt og aldur hefði færzt yfir okkur. Áður höfðum við gengið ölvuð af gleði um þetta fagra sumarland. Þá var hvert blóm eins og bros, hver daggadropi perlu líkur; ilmur gróðursins, kliður fugl- anna, laufþytur og ljóminn af kvöldsólinni, fyllti hjörtu okkar sársaukakenndri ofgnótt jarð- neskrar gleði. En nú særði sól- skinið augu okkar; við vorum eins og skuggar, sem villzt höfðu frá fortíðinni inn á ný- skapaða jörð, skuggar frá ver- öld, sem var til fyrir löngu. Hún þrýsti hönd mína, og við litum hvort á annað. í brosi hennar vaur enn bjarmi af leik nætur- innar, en bleikar varir og þreytu svipurinn á andlitinu vakti með aumkun og ástúð hjarta mííns. Það var rökkur í augum hennar, þótt krónur blómanna væru að opnast í morgunsólinni. Við vor- um mett og þreytt, þorsta okkar svalað. Við hefðum víst bæði getað hugsað okkur að sofa sam- an í dimmu rjóðri og vakna ekki framar, því að á botni bikars hinnar jarðnesku hamingju leyn ist óskin um afmáun. Aðeins kærleikurinn þráir eilífð. Mamma hennar kom til okk- ar eitt kvöldið, er við sátum á tröppunum fyrir utan hús Hans- ens gamla. „Þið eruð laglegir gemlingar!" sagði hún og lézt vera reið. „Þið ættuð að skammast ykkar“. „Fyrir hvað?“ sögðum við bæði í senn og meintum það. Við vorum jafnsaklaus og Adam og Eva. Þá brosti hún og sagði lág- róma: „Það er hænsnasteik og rauðvín í búrinu, og ég verð ekki heima í nótt“. Hún var skilningsgóð og hlý, ég hefði gjarnan viljað eiga hana fyrir tengdamömmu. Svo kom haustið, er hverju sumri fylgir. Síðasta kvöldið okkar festi ég seinustu rósina af runnanum mínum í hár hennar. Hún hafði borið þær allar, með- an við áttum samleið. Nú var skilnaðarstundin komin. Ég var búinn að senda dótið mitt til Osló og ætlaði sjálfur af stað morguninn eftir. Næturnar voru farnar að lengj ast, rökkrið kom snemma, loft- ið var orðið svalara og ofurlítið vott á bragðið, þegar leið á nóttu. Á kvöldin smaug álfalæða í allar lægðir og gerði eyjuna mína ennþá ævintýralegri en hún áður var. Laufið var tekið að fjúka um götur og vegi, það sveimaði í loftinu eins og þung- fleyg fiðrildi og féll til jarðar jafnt og þétt. Við komum snöggvast við heima hjá mér. Hún strauk með fallegu hendinni sinni um borð- ið, stólana og rúmið okkar, síðan kyssti hún mig lengi, lengi. Rétt í þeim svifum kom tunglið upp, grænt með rauðleitum blæ; það var undarlegur litur á því þetta kvöld. Við stóðum saman við gluggann og horfðum út á sundið sem tók á sig ýmis blæbrigði og blikaði í allskonar hverfilitum milli koldök'kra stranda eyjanna Tjöme og Vasser. — Svo fylgdi ég henni heim. Við settumst í garðinn hennar. Lauf villivínvið- arins var orðið rautt og bleikt, haustrósirnar brunnu í mána- rökkrinu og asterblómin voru eins og hvít álfaandlit milli dökkra runnanna. Þetta var ang- urvært kvöld og sárt að skilja; þó urðum við þelrrar náðar að- njótandi að hverfa hvort frá öðru, meðan sam.band okkar var óflekkað af beiskju og leiða. Enn var ljúft að horfa á hana og finna yl hennar anda um sig. Við vissum bæði, að ást okkar gat ekki varað, að hún byggðist að- eins á jarðneskri gleði, en ekki andlegum tengslum. Okkur hafði hungrað og þýrst hvort 1 annað, og við höfðum verið mettuð, fengið svölun. Það er líka ham- ingja, sem getur verið góð og hrein, þótt hún sé byggð á sandi. Okkur hafði báðum verið ljóst frá upphafi, að við hlutum að skilja, en stundin var komin og skilnaðurinn sár. Einhvers staðar stendur skrif- að, að ávallt vori að nýju og aftur vaxi blóm á kvistum. En það er bæði gamall og nýr sann- leikur, að rósirnar, er við tíndum í sumar sem leið, blómstra aldrei framar. 4 herb. íbúð Höfum til sölu nýja 4ra herb. íbúð á 1. hæð við Hvassaleiti. — Allur sameiginlegur frágangur fylgir. Góð áhvílandi lán. malflutnings- og fasteignastofa Siguiður Reynir Pétursson, hrl. Agnar Gústafsson, hdl. Björn Pétursson, fasteignaviðskipti. Austurstræti 14. II. Símar: 2-28-70 og 1-94-78 Þeir hinir mörgu, sem pantað hafa FURUINIO fiskileitartækin og siglingatækin með skipsfrakt frá Japan. Gjörið svo vel að hafa sam- band við mig, sem allra fyrst og ganga frá pöntun. Radíó- & raftækjaverzlun >■ *' Arna Olafssonar Sólv'allagötu 27 — Sími 12409 PILTAR, EFÞIÐ EIGIO UNNUSTUNA ÞÁ Á ÉG HRINGANA / 8 \' —A V"

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.