Morgunblaðið - 09.12.1960, Síða 20

20
MfíRcrnvnTAniff
Vöstudagur 9. des. 1960
liðnir. Þegar svo loks samning
ar höfðu tekizt með okkur, þaut
ég heim, ofsakát. Mamma tók
fréttunum heldur kuldalega.
Hvernig gaeti ég vitað, að ég yrði
ekki bara höfð að féþúfu í ein-
hverjum skrílslegum ósiðlætis-
eða ofbeldismyndum. Mamma
hafði sjálf fyrir nokkrum árum
afþakkað útvarpssamning, sem
hljóðaði upp á fimm hundruð ó
viku, af þvi að honum átti að
fylgja þriggja minútna auglýs-
ingaþáttur. Mér datt allt í einu
gott ráð í hug. Eg dró mömmu
í kvikmyndahús, til að sjá
„Langferðina heim“, fallega og
skáldlega mynd, sem hr. Wagn-
er var þá rétt nýbúinn að fram
leiða.
Tveim dögum seinna undirrit-
aði hún samninginn: I>úsund
dalir á viku, með forgangsrétti
eftir hverja sex mánuði upp í
tvö þúsund og fimm hundruð
dali. Mest þrjár myndir á ári,
og ennfremur átti ég rétt á að
vera hálft árið í New York og
starfa í leikhúsum, ef mér svo
sýndist. Það voru ekki aðrar en
Garbo og Dietrioh, sem bjuggu
við svona kjör.
Leikritið, sem ég var í, hætti
3. janúar 1942, eftir að hafa
gengið í þrettán vikur. Eg lagði
af stað til Hollywood hálfum
mánuði seinna.
— Þú skilur það vonandi,
sagði mamma, — að þú átt ekki
að búa hjá honum pabba þínum.
Hvort éj skildi það! Símskeytið
frá pabba hafði hljóðað þannig.
— Elsku Treepee mín!
Gestaálman hefur verið gerð
hrein og prýdd blómum handa
þér, og þú mátt nota hana
eins lengi og þú vilt.
Mamma hafði opnað þetta
skeyti, sem var stílað til mín.
Eg varð ofsareið, en hún sýndi
af sér einkennilega rósemi. —
Þangað til þú ert orðin tuttugu
og eins árs, gerir þú eins og ég
segi, ella verðurðu að vera kyrr
hér heima. Eg get ekki treyst
þér, kisa mín, svo að óg verð
að ráða fyrir þig eins og mér
þykir réttast. Þú manst það, að
þú mátt ekki vera svo mikið sem
eina nótt í því húsi. Pabbi væri
sjúkúr maður, og ekki nema
skuggi af því, sem hann hefði
einu sinni verið. Mig mundi
hrylla við sumu af því, sem ég
yrði sjónarvottur að þar . . .
Og svo hafði hún leigt handa
mér nokkur herbergi í Wiltshire
hótelinu í Los Angeles.
— Æ, mamma, sagði ég og
reyndi að malda í móinn. —
Hann vildi, að ég væri hjá sér í
Ghicago og svo ráðstafaðirðu
mér á eitthvert gistihús þar. Nú
viltu halda mér frá honum í Los
Angeles. Hann er þó faðir minn.
Mamma svaraði, alvörugefin:
— Þarna í húsinu gerist sitthvað,
sem ung stúlka ætti ekki að sjá.
Auk þess er þetta þingmannaleið
frá kvikmyndaverunum, en hót-
elið miðsvæðis. Þú verður þar.
Svo rifumst við um aðra skil
mála mömmu. Hún vildi ekki
láta mig fara eina til Hollywood.
Verndarengillinn varð að fara
með mér. Og ég varð að undir-
rita skuldbindingu þar • að lút-
andi:
„Eg lofa því hátíðlega að taka
ungfrú Eloise Vittele með mér til
Hollywood og halda hana þar
sem verndara í minnst sex mán
uði“.
Mamma, sem var gift lögfræð-
ingnum Harry Tweed, gat verið
lögformleg. Að sex mánuðum
liðnum væri ég orðin tuttugu og
eins árs, og þá ekki lengur í um
sjá hennar.
Ungfrúin varð fyrir sitt leyti
að imdirrita skjal, þar sem hún
lofaði (1) Að láta mig aldrei
borða kvöldverð eina með karl-
manni, (2) vera í fylgd með mér
á öllum samkomum og samkvæm
um og láta mig vera komna
heim fyrir miðnætti, og (3)
senda mömmu vikulega skýrslu
um framferði mitt.
Eg þaut upp. — í herrans
nafni, mamma, ég er ekki að
fara í barnaskóla, heldur til
Hollywood. Viltu gera mig hlægi
lega með því að láta franská
kennslukonu draga mig heim
n eð sér á miðnætti? Eg er
hrædd um, að leikstjórunum
þætti það skrítið . . .
— Þeir mundu virða það við
þig, sagði mamma rólega og lét
sig hvergi.
Loks setti hún enn eitt mikil
vægt skilyrði. Hr. Wagner átti að
senda henni svohljóðandi bréf.
„Kæra frú Tweed:
Að launum fyrir samþykki
yðar til samningsgerðar dótt
ur ýðar, Diönu Barrymore
við fyrirtæki vort, lofar und-
irritaður því, að hvenær sem
nafn yðar er nefnt í auglýs-
inga skyni fyrir nokkra
mynd, sem dóttir yðar leikur
í, verði það gert á virðuleg
an hátt og yður samboðinn
sem listanaanni, og vér lofum
að kynna öðrufln þeim, er með
auglýsingastarfsemi fara, þá
ósk yðar, að nafn yðar sé
ekki notað í auglýsingaskyni
í sambandi við dóttur yðar og
• kvikmyndir hennar, utan á
slíkan virðulegan hátt.
Vér lofum einnig að gera
vort ítrasta til þessa í sam
bandi við alla aðra auglýs-
ingastarfsemi.
Yðar einl.
Walter Wagner Productions Inc.,
Walter Wagenr
Enda þótt Bramwell væri kom
inn heim úr ferðalagi sínu með
ungfrú Cornell, þorði hann ekki
að fylgja mér á stöðina. Mamma
var orðin alveg vitlaus í sarrt-
bandi við hann. Hann væri of
gamall handa mér, og síðast en
ekki sízt væri hann leikari. —
Guð fyrirgefi mér ef ég lofa þér
nokkurntíma að giftast leikara,
sagði hún. — Þá væri ég orðin
vitlaus, og það myndi eyðileggja
þig. Eg banna þér að hitta hann.
En ég hitti hann nú samt ' laumi
Einu sinni og aðeins einu sinni
kom á mig nokkurt hik í ást
minni á Bramwell. Það gerðist
að honum fjarverandi. Kannske
hef ég viljað prófa sjálfa mig.
Kannske hef ég í undirvitund
minni óskað að gleyma honum
og gleðjast þannig mömmu, eftir
allt saman. Kannske gat ég ekk-
ert að þessu gert.
Eg fór í samkvæmi, sem Luth-
er Green leikstjóri hélt, eftir
frumsýningu á nýju leikriti, þar
sem aðalstjarnan var ungur, fal-
legur og svarteygur maður, sem
ég ætla að kalla Richie Merino.
í leiknum var hann kyriþakkinn
uppmálaður. Eg fann geysilegt
aðdráttarafl frá honum.
Luther og Edie konan hans
stóðu við dyrnar á íbúð þeirra,
þegar ég kom þangað. Eg heils-
aði þeim og gekk svo inn á milli
þeirra, og stóð allt í einu auglitis
til auglitis við hr. Merino. Það
var eins og mér væri gefið högg
og ég fann blóðinu skjóta upp í
andlitið á mér.
Hann leit á mig og bros kom
hægt og hægt fram á varir hans.
— Viljið þér ekki fá yður drykk?
spurði hann, og dökku augun
brunnu.
Eg fékk ákafan hjartslátt. Guð
minn góður, Diana, hvað gengur
að þér? hugsaði ég. Samt gat ég
nú hresst mig upp í það að segja
já.
Hann færði mér glasið. Við
sötruðum drykkinn þegjandi,
standandi upp á endann og horfð
um hvort á annað. Eg vissi ekki
ai neinum öðrum þama inni.
— Þetta er fallegur kjóll, sem
þér eruð í, sagði hann lágt.
— Þakka yður fyrir, sagði ég.
— Hann er nokkuð mikið fleg-
inn.
Eg gat ekki stillt mig. — Fer
hann í taugarnar á yður?
Hann brosti. — Hann gerir það
ekki . . . lengi. Svo leit hann enn
á mig en labbaði síðan frá mér.
Nokkrum dögum seinna
hringdi hann til mín. Vildi ég
hitta hann eftir sýningu? Við
hittumst, löbbuðum inn í ein-
hvem bar, og sátum þar um
stund.
— Við getum fengið eitthvað að
mín, sagði hann kæruleysislega.
— Viðg getum fengið eitthvað að
drekka þar.
Eg var algjörlega viljalaus. —
Hvar eigið þér heima?
— Rétt við Madisontorgsgarð
inn.
— Er það mögulegt? Eg hélt,
að hann hlyti að hafa fín her-
bergi í einhverju tízkuhóteli. —
Það er ekki fínn staður að búa á,
hr. Merino.
Og svo fór hann með mig
þangað, í götu sem var full af
leigukössum og ómerkilegum
knæpum. — Við verðum að hafa
hægt um okkur, það býr fleira
fólk á hæðinni, hvíslaði hann á
Skáldið og mamma litla
Eg skal segja þér, að flestar þess-
ar sýningarstúlkur eru ekkert ann-
að en brosið og mjaðmirnar. Það er
ekkert í þær spunnið.
Eg hef nú samt reiknað út, að
þær séu að minnsta kosti ....
.... 120 sinnum fljótari að skipta
um föt en þú.
— . . . þú hefur alltaf beðið mig
að hringja til þín ef ég rækist
á góða silungsveiði og hér er
mokafli eins og er!
— Allt í lagi, það er ágætt!
. . . Ágætt! Allt í lagi!
— Jæja? 1
— Ée hefi ákveðið að segja
þér ekki hvað ég er að reyna að
gera Eva . . . að minnsta kosti
ekki strax!
leiðinni upp dimman stigann.
Svo læddumst við á tánum eftir
löngum, dimmum gangi. Það
brakaði í gólfinu. Hann opnaði
dyr og ég gekk á undan honum
inn. Þetta var lítið og þröngt
hérbergi með eina bera rafmagns
peru hangandi í loftinu, og eng
in ábreiða á gólfinu. Það var lít
ið af húsgögnum þarna inni,
borð og rúm og stóll — en yfir
rúminu var innrömmuð mynd
af Eleanora Duse, samskonar og
mamma hafði í Loðvíks XVI,-
svefnherberginu sínu heima. Ó,
hugsaði ég, þegar hann hallaðt
hurðinni hægt aftur á eftir okk
ur, og kom til mín. Eg er lifandi!
Þetta er að lifa!
Seinna fór ég að rannsaka
þetta nánar. Eg hugsaði um Bram
og alla hans ástúðlegu blíðu . . .
og ég skildi allt. Það var þessi
niðurbældi ofsi hjá Richie, dýrs
legur kraftur í böndum, sem
mundi slíta sig lausan af
minnsta tilefni. Og ég hafði svar
að þessu. Það var algjörlega ó-
skylt ást. Eg elskaði Bramwell
og engan annan.
Þegar Bram bað mín, dagí»n
áður en ég fór, tók ég honum.
Hann ætlaði svo að hitta mig í
ailltvarpiö
Föstudagur 9. desember
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn. —•
8.05 Morgunleikfimi. — 8:15 Tón*
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir.
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. \
(12.25 Fréttir og tilkynningar), '
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp. — (15.00
Fréttir. — 16.00 Fréttir og veð«
urfregnir).
18.00 Börnin heimsækja framandi þjóð
ir: Guðmundur M. Þorláksson
segir frá Rauðskinnum 1 Panama.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Oskar Halldórsson,
cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (Haraldur J. Ham«
ar og Heimir Hannesson annast %
þáttinn).
20.35 ,,Ungir tónlistarmenn**: Pétur
Þorvaldsson og Gísli Magnússon
leika saman á knéfiðlu og píanój
a) Þrjár fantasíur eftir Schu-
mann.
b) Elégie eftir Fauré.
21.00 Upplestur: Arnfríður Jónatans-
dóttir skáldkona les úr Sóleyjar*
kvæðum Jóhannesar úr Kötlum.
21.10 ,,Harpa Davíðs": Guðmundur
Matthíasson söngkennari kynnir
tónlist Gyðinga; VI. þáttur.
21.30 Utvarpssagan: „Læknirinn Lúk*
as“ eftir Taylor Caldwell; XIX.
(Ragnheiður Hafstein).
22.00 Fréttir og veðurfregnlr.
22.10 Ferðaþáttur frá Italíu, úr bók«
inni ,,Regn á rykið** eftir Thor
Vilhjálmsson (Höf. flytur).
22.30 I léttum tón: Italskar hljóm-
sveitir leika.
23.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 10. deseknber
8.00—10.00 Morgunútvarp (Bæn.
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón«
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.40
Tónleikar. — 9.10 Veðurfregnir,
— 9.20 Tónleikar).
12.00 Hádegisútvarp. -j- (12.25 Fréttif
og tilkynningar).
13.00 OskalÖg sjúklinga (Bryndís Sig«
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. —
(15.00 Fréttir).
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hallur Símonar-
son).
16.30 Danskennsla (Heiðar Astvaldo*
son).
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún Aa«
mundsdóttir).
18.00 Utvarpssaga barnanna: „A flótto
og flugi", eftir Ragnar Jóhann«
esson; XV. — Sögulok. (Höfund«
ur les).
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og ung-
linga. (Jón Pálsson).
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Atriði úr óperunnl
„Fidelio'* eftir Beethoven —•
(Martha Mödl, Sena Juriac, Wolf
gang Windgassen, Rudolf Schock,
Gottlob Frick og Fílharmoníu*
hljómsveitin í Vínarborg flytug
undir stjórn Wilhelms Furtwángl
ers).
20.30 Leikrit: „Um sjöleytið" eftir B.
C. Sheriff í þýðingu Einars Páls-
sonar. — Leikstjóri: Ævar R.
Kvaran. Leikendur: Þorsteinn Ö.
Stephensen, Lárus Pálsson, Jón
Aðils, Guðbjörg Þorbjarnardótt-
ir, Gestur Pálsson, Helga Bach-
mann og Valur Gíslason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Ur skemmtanalífiuu'4 ^Jónag
Jónasson).
22.40 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.