Morgunblaðið - 24.12.1960, Síða 6

Tfijeii tjpo
JBga<í 'iggjÁj ijgunq
P1?I uiiaq jb go suia
jba uuigaA ujaAquig
'uin
-gj>is Bga ijgtq go suia uin
■qn[q uinga[iuJig jjjáj jas
bujbs gB' giJSA ngjaq jiacj
jjoq isaujbC ‘uinujs uinun
-gUipijqsjJBdS JE B3IB} gB
tjj Jisnj moA Jijiy 'ubuub
gjA ddBq j jaAq ‘ngnjoj
jjac| go uinun^jejjs b gj.
ujaqjBui uin JgBusoj nj^j
'gjA jjjso jjjasq
‘„ja uuBq uinCjaAq bjj go
tuas jb<T 'B°nq t uinjjq
uitaq jba B'jjacj 'uuBq gjA
juujs nuioquiBJj B jsguj
-ujogjjj/Cj BjutBg Bquna
Bffijq fiT JBA gBq ua ‘JBA
JSBgJJJO UI9S gsq ‘JJJJ3
uuo Jjoq njjB gcj 'jjis jojq
jjjXj jjæq jjXoj njqqou gB
ngjoq Jioq gB ‘npunj JjOqj
■jbjjoJ xbjjs juujpuo Jiaq
ngndjoA ‘gijOA JgJBq
uusq go ‘uinCqjouiuin
nuios gaui uinujBq bjj
gjguag ngjoq jjoq JBggqj
'JJJOjg jsjjjos go JJOUI i
jngiu ujgjaj bj nu gB jAq
•JJI30 JggBS ‘„JBJS UEfíU
bjuibS Bijuna bjsS gn uinjjo: giA gB ‘jsuuij J3jg“
•OBq gJUJBU UUBq B BJBjg
WJBJ Bqji uinjnqs gjA“
•„fiBJS
-dnBqBguBi i uinugjuis
jjng BCq jbjs gjuuBq TUUIS
nujo BS ga“ ‘BUUBJBUI
JIJ JSUIJJQ IggBX ‘„TJJJJS
jn iguBjpusq goui ubjjbas
uusq BjBq uininqs gjA“
•„JEJS
ubCXu BjuiBg Bquna Ejog
gB uinjjæ giA gB ‘jsuuij
jsui go“ ‘sjbui jJjao jpq
‘„TggBS B'ggjg uias ‘gsq uin
*sgnq gE gjJSA jaq ga“
•TAq gB
utngjo Btuoq gB gaui jjaA1
-gnB tjjb Bjjjaq uujgus.
U0 ‘uujgujujnjjsjBq Jtjja J
‘BUJJOA gJA UBJO njBS Jt0q I
‘jj0AgnB TUT0q jsipucCaj
gBcJ 'JUUIJOA I gBJS UUJS B
BJBjjBug njjnjj go ‘gjgJO
JBA JUIUIJP JBgoq ‘gJpjOAq
JJJ0 nujdjoq Jn jn Bg0j
gqCjq jsnppæj ‘uinumjBjjs
njsnqsqj uotjjjijou ueuibs !
ngnujos istuijo go IJJ0O
gB ‘gBq JBA BUg0A SS0cJ
'JBpgU0J |
jij jg0jjjæqo jngj^A gBcj !
'UIS 5JOJSJUI gJA JSBUUB3J
gB jjjXj uis JSBUIUIB3JS
gB BJEgJJJ0 Bquu0 J0
qq ua ‘jguBJ JJ0g BJBq gB’ I
BJBC gB JJJJJ0 J0 gBcJ 'SUB ;
jjBfq jjj tbu ujgajgBjqC gB |
‘gBjpUjq Jnj0g B5JZJAUIBS |
uiæjs gjujBAq ‘jg0jJB'pun
J0 gBcJ 'jnpJ0q J0A I5J3J0
gtaj uinunujqg 'uiugtjjs
Bgo gISlC0[Bjdl3JSJB ‘jn
-joq Jgnqjj uinuoq jJOAq
‘Uin SSIA T3J3J0 JBA UUBq
go ‘gis um umguij3j t
jgojuiqj gEAqjji0 joaujbC
JSUUBJ UinUIUUBUI BJUIBO
•jnjuj i bjej npjiA nsq go
SUI0 JJ0J ‘uusq nBS nBq
JBg@q ‘jg0A jn JIUJB3J3JBJ3J
n3JIA íjqul B JJ0AcJ 'gJ0J
B JBq JBA UUEq JBg0q
‘gB3JUnj3[ JBUIEJJ JSIgJcCoq
I3J3J0 go umuoq gB jnguoj
T3J3J0 JIUJB3[3JB'J3J JSngn
-dqq ‘nuidjoq t iuuigj0j B
jsbs jn3junj3j isjuna Ja
"BglJ gB iguaj
UUIUITJ JSUUBJ go JSIPPJ0J
uiioq go tujoq nuis i JOAq
gis npjoq J104 'JSbjoj 1
gB B'UUTA gB JIJ nCjOAquiO
B ddn BUUIJ go UBTUBS J0S
B3JI0J gB B BgnqB nu sq
IJJ03(S ‘JBA BJJI0q BfU0A
go suio uuidqq Bp[Bq gB
SS0q gBJS I 'IUUIS nssoq gB
BpUBJS J0S B BJB[ gB IgB
jjæ UlgOjgBJgC go SUI0 JBA
UUtgOA UJ0AqUja 'JBgUI
-juæAjijjo go jBun3j3jojq
-JIJ BUgOA I3J3J0 JUIBS JBA
gBtJ BgJI gB iguoj UUITUIJ
jsuubj nuidjoq 1 uinun
-3[bjjs 'jsngngjBu uij9p
•uii0q Buigioj njsnuioq
gjs jijXj j0Aq ndnjq
U0 ‘gB T3[3J0 JsnpgjcCj JI0<
•jjBAq go jnpuns uujjn
dqq jsijsiCoj npunjsdiAS y
'„UBgoq bjbj utnjn3[S giA“
‘ijiaO IfiSes ‘„ngigoq"
"„JBJJJB JBUSBndjBJS
Jissaq BJBJ buoas“ ‘tjjÁds
go isuiijo !S8bs ‘„iusy“
'BJBjg
gB Tjæj unq gB ‘bCs bub
3JBJJS BUtq B'JJB go BJT0O
BJBJ I3J3J0 tpjiA unq go
'BJBjg gB XTJ tfiBSB'I BUBq
gE ‘ggXjq go Q10J go Qjæs
3
go jjnq Buio nj3[BX 'iuuipuiCui b ja
ju/Cs go suio jnjXqspio gj ngggoa
§nojtfou4idsp/j *9
•gijog Jnjoq nq gB JIJJ0 ‘iTiuiq
luunsjjjjsnjgoj Q0Tu nsq npjæj/4 íbuub
-gJBq ppiojq jiuXs ui0S gsq Bgo ‘sut
-SJJ03J gæq BU/Cs uias nsq ‘ijguaj nja
3JJJJS BgBAq ‘jij jaq Bjag gB npu/Caj go
‘suasuBH suBq uuijjBq bCáu b njjjqj
su9Suo§§ jn§§oi§ndifi •£
•uinjoCj tunun
-C3J3JÁJS-V jn guiujaj ubuub ngj@o (o
4UlnC3J3JÁJS UIUIIJ
umssaq jn gurujoj jij ginq oas
nq Jnjao H So suia uuia go v 3°
suia BjJBd BjgCj jjBq buibs b ngjao (q
•BttlJB
BguBj ujbC BjpCj jnjoq uias ‘ssojjj
uitaq Jn jij nnq qb npuÁaj go
jn jæq njddijH J;ddBdi3jiB3j bjou
qb TAq Q0ui uojjBsj b jæq njjÁjj
go ugag t z jbjqCj jBssaq njsjBX (B
§nDJ<fO§S9*) mp
OT 3o
T ega OT 3o 6 ‘Z 3o j jjoAq qbuub
‘gnB BJ0A gB BUBpUa glA TjæS OAJ Bgia
‘BujjnBjq jsÁaj jnjaq nq JBgaq; uin
-TTUIS UinjpCj SJJB “AJJ ‘S -o JSBpuÁTU
Bq uias ‘utjæs ngnB 1 jæAj jbjqb
ubqis ‘nBq b bjbj go TUUtgOJ jn Jnjoj
jæAj B3jbj qb TAq b jBfjÁq n<j ot So 6
■ju J3JJ0UI ‘ijæs gns oaj nja jbcJ •juui
-puÁui Jipun BuigojBujBj b njjjH 'gBjs
jb suiagB Jaq BUI03J qb jjaj ja BugaA
ssaq go jnsjq gijja gn3j3jou ja Bjja<j
•BpuÁtu Jnjoj bjjb jBssaq
tuas ‘munuij b urgaui tunuiq qoj i ub
-uibs jBUjnjoj njJOAS go uigaui umjgo
gOJ I UBUIBS BJ0A QB JBUJttJOJ njiAq
JBJJB Bgja Eq go uinuuis uinjpfj SJJB
‘nuia i Jnjoj jæAj BfjÁjj njjBui ubqjs
II
VNNVNHVH HQHSai
VNNVNHV3 HOHSXI
zz
t
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
27
Runki gamli sat á steini í skjóli vi3 bátssúðina
og horfði út í sjóinn.
engan áttu að, nema
hvorn annan.
Þegar haft er í huga,
hvernig var háttað sam-
bandi Runka gamla og
strákanna í þorpinu, var
þeð engin furða, þótt
Grímsa litist ekki sem
bezt á þá uppástungu
Geira, að þeir héldu jóla
brennuna uppi á Sjónar-
hól.
„Það er ekki víst, að
Runki gamli banni okkur
það, ef við förum vel að
karlinum“, sagði Geiri.
„Sérðu, þarna stendur
hann niðri í vörinni og
gerir gælur við Snar-
fara“, bætti hann við.
„Eigum við að fara og
tala við hann?“, spurði
Grímsi. Hann var mjög
á báðum áttum.
„Auðvitað gerum við
það. En láttu nú ekki
eins og asni“, hreytti
Geiri út úr sér, „við verð
um að vinna karlinn á
okkar band“.
Þeir gengu hægt niður
að vörinni. Runki gamli
sat á steini í skjóli undir
bátssúðinni og hofði út á
sjóinn. Hann var klædd-
ur í síðan vaðmáisstakk,
sem einhvern tíma hafði
verið grænn, en bar þess
nú lítil merki, snæris-
spotta hafði hann bundið
um sig miðjan, en hatt
kúíurinn, gamall og
barðaslitinn slútti fram
yfir augu. Brúnir tóbaks-
taumar lituðu gráyrjótt
skeggið og allur var
karlinn hinn ferlegasti
ásýndum, þar sem hann
hallaði sér fram á birki-
lurkinn, sinn óaðskiljan-
lega íörunaut.
Drengirnir staðnæmd-
ust spottkorn frá honum.
„Þa — það er gott veð-
ur í dag“, sagði Geiri og
ræskti sig. Hann reyndi
að gera röddina hressi-
lega, þó að ekki leyndi
sér, að hann var dálítið
smeykur.
Karlinn hrökk við og
leit á þá með sýnilegri
tortryggni, en sagði ekk-
ert.
„Okkur langar til að
biðja þig stórrar þónar,
Runki minn“, sagði Geiri.
„Biðja mig bónar, huh“,
tautaði karlinn. „Eruð
þið nú að fara af stað með
eitt apaspilið enn?“
,Nei, okkur langar bara
svo til að fá að hafa jóla-
brennuna uppi á Sjónar
hól“, sagði Grímsi.
„Við skulum aldrei
stríða þér framar, ef þú
leyfir okkur það“, þætti
Geiri við.
„Ég skal meira að segja
lúskra duglega á þeim
strákum, sem voga sér að
reyna það“, sagði Grímsi,
um leið og hann steig
feti nær, hreykti sér í
herðum og kreppti stór-
ar og kraftalegar hend-
urnar.
„Hnuh“, hnussaði í karl
inum. Hann var sýnilega
ekki sannfærður um,
hversu haldgóð þessi lof-
orð væru. Og þó var eins
og það rynnu á hann tvær
grímur. Það væri svo
sannarlega ekki ónýtt að
eiga í hópi strákanna
bandamenn á borð við þá
Geira og Grímsa, sem
venjulega voru sjálfir
forsprakkarnir í öllum
prakkarastrikum.
En einmitt þá, þegar
Hún gerði það, og spurði
þá móðir hennar hana,
hvað hún hefði séð mark-
verðast. Unga músin
kvaðst hafa séð margt
glæsilegt, en fegurst hefði
sér þó þótt svolítið vatn
og hefði legið svo dæma-
laust falleg og nett brú
yfir það; sig hefði líka
langað ósköp mikið til
þess að ganga brúna.
Gamla músin spurði,
hvort hún hefði gert það,
en unga músin neitaði
því. Gamla músin lét vel
yfir stillingu sonar síns
og sagði honum, að þetta
hefði verið veiðibrella til
þess að veiða mýs í, því
að svo væri ráð fyrir
gjört, að brúin sporðreist-
ist, er mýsnar kæmu út
á hana, og þá drukknuðu
þær.
Unga músin hafði nú
sýnt slíka stillingu og
varúð, að hún fékk að
fara til ríkisbæjarins í
þriðja skipti. Þá er hún
kom aftur, spurði móðir
hennar hana enn, hvað
hún hefði séð. Hún
kvaðst hafa séð svo fag-
urt í þessari ferð, að hún
hefði aldrei séð slíkt áð-
ur. Gamla músin spurði,
hvað það hefði verið.
Unga músin kvaðst hafa
séð fagra jungfrú í
svartri flauelsyfirhöfn,
með hvítt brjóst, og
hefði sig langað mjög til
þess að kyssa hana. Móð-
ir hennar sagði, að hún
hefði verið lánsöm að
gera það ekki, því að
þetta hefði verið köttur-
inn, og skýrði hún nú
syni sínum frá grimmd
hans og klækjum.
Úr þessu er ekki getið
um ferðalag ungu músar-
innar, en nú var hún orð-
in miklu reyndari en hún
hafði verið áður, svo að
henni hefur líklega tek-
izt að forðast allar veiði-
brellur úr þessu.
(Úr þjóðsögum
Ólafs Davíðssonar).