Morgunblaðið - 26.01.1962, Síða 20

20
MORGUNBLAÐ1Ð
Föstudagur 26. jan. 1961
Barbara James:'
10
Fögur
og feig
Einhvernveginn leið kvöldið.
Ég fór niður og tók til kvöldmat
handa Kory. Sjálf gat ég ekki
smakkað mat. Ég fór út og opnaði
bílskúrinn. Ég opnaði líka sjón-
varpið, en hafði enga hugmynd
um á hvað ég var að horfa. Ég
bauð Vandy góða nótt og talaði
við hana stundarkorn áður en
hún fór í háttinn.
Loksins, rétt fyrir miðnætti,
heyrði ég lágt suðið í bílnum
úti á brautinni, og svo sem mín-
útu seinna kom Rory inn. Ég
gekk til hans og við kysstumst,
rétt eins og af vana og án nokk-
urs innileika.
Jaeja, það er gott að vera kom-
inn heim, sagði hann.
Ertu þreyttur?
Ekki laust við það. Það varð
töf við upptökuna í morgun, svo
að ég varð að vinna aukalega
seinnipartinn.
Það hlýtur að vera erfitt fyrir
þig. Mér fannst eins og við vser-
uim ekki neinar mannieskjur, held
ur eins og leikbrúður á sviði að
hespa af einhverju þýðingar-
lausu samtali.
Viltu eitthvað að drekka?
spurði hann.
Nei þakka þér fyrir. Hann
blandaði sér sterkt viskí í glas og
bætti í það smáleka af sódavatni.
Hann var þreytulegur og auk
þess áhyggjufullur, þótt hann
reyndi að leyna því. Hann settist
niður við eldinn. Ég fór fram í
eldhús og kom svo inn með mat-
inn hans
Gekk sýningin vel í kvöld?
spurði ég. Þetta átti að vera
bendiorð, en hann skildi það vist
ekki.
Nokkurnveginn eins og venju-
lega. Hann nefndi það ekki einu
orði, að Crystal hefði vantað.
Hversvegna gátum við ekki leng
ur talað saman eins og áður?
Hversvegna gat ég ekki sagt: Ég
veit að þú ert áhyggjufullur
vegna Crystal. Og það er ekki
nema skiljanlegt. Hún liggur
dauð í íbúðinni þinni núna. Ég
hljóp burt þaðan og skildi hana
eftir.
Þetta hefði ég átt að segja, en
eishvernvegmn gat ég það ekki.
Betra að láta sem maður hefði
aldrei þarna komið og telja jafn-
vel sjálfum sér trú um það. Hann
mundi aldrei skilja, hversvegna
ég hljóp burt og kallaði ekki á
lögregluna. Nei, það var bezt
héðan af að láta allt hafa sinn
eðlilega gang.
En þetta var ekki ástæðan til
þess, að ég sagði honum það ekki.
Leó hitti mig í kvöld, sagði
hann. Hann sagði mér, að þið
hefðuð borðað saman.
Já, það var rétt.
Þú nefndir ekkert, að þú ætl-
aðir að koma til borgarinnar í
dag.
Ég tók þetta í mig allt í einu.
Hann leit forvitnislega á mig.
Hversvegna komstu ekki í leik-
húsið? Þá hefðum við getað orðið
samferða heim.
Ég var þreytt.
Hann svaraði engu, en lét sem
hann væri með allan hugann við
matinn.
Þannig héldum við skrípaleikn
um áfram. Loksins fórum við að
hátta seman, í stóra útlenda rúrn
ið. Við lágum hlið við hlið, en
samt var mikið djúp milli okkar.
Ég þekki þennan einmanaleik,
sem víst getur ásótt alla. Þegar
maður elskar og er elskaður,
finnst manni hann óhugsanlegur
og heldur, að hægt sé að sleppa
við hann. En þetta er ekki rétt.
Við erum öll fangar í innilokuð-
um smáheimi, fjarlæg eins og
stjarna úti í geimnum, jafnvel
þeim, sem næstir okkur eru. Ég
gat snert höndina á Rory, en ég
gat samt ekki náð til hans — ég
gat ekki brotið niður þennan ó-
sýnilega múrvegg, sem milli okk-
ar var. Ég vissi vel, að hann var
ekki sofandi. Hann var fangi
hugsana sinna.
Þegar ég lokaði augunum, gat
ég séð hana í þöglu íbúðinni.
Allt krmg um hana í stóra hús-
inu var fólk — lifandi — hlæj-
andi, étandi drekkandi, sofandi
og elskandi. En hjá henni var
öllu þessu lokið; hún lá þarna
til að eyðileggja lif okkar. Á
morgun væri sælu okkar lokið,
eins og við höfðum þekkt hana.
Það væri léttir þegar morgun-
dagurinn kæmi. Kannske var
hægt að byrja aftur á byrjun-
inni, þegar það versta væri af
staðið.
Líklega hef ég að lokum sofn-
að, því að ég fékk martröð. Hún
átti ekkert skylt við Crystal
Hugo beldur var þetta einhver
endaleysa, dimm og sköpulags-
laus hræðsla. Ég veit ekki, hvort
ég æpti upp. Líklega hef ég gert
það, því að ég vaknaði skjálfandi
í örmum Rorys.
„Það er allt í lagi, sagði hann.
Ég er hérna.
Hann þrýsti mér fast að sér og
hin yndislega tilfinning nærveru
hans gerði endi á skelfingu
minni. Stutta stund nægði mér
það. Aðeins að finna hann hjá
mér og vita, að hann var eins
þurfandi fyrir huggun og ég var
sjálf. Við gátum enn ekki talað
en líkamir okkar gátu látið í Ijós
einmanaleik okkar, ótta og þrá
eftir huggun. Við þrýstum okkur
saman þegjandi, eins og við vær-
um að grátbæna hvort annað um
skilning.
V.
Pabbi! Pabbi! Pabbi! Mér
fannst það ekki vera nema and-
artaki seinna, að ég heyrði þessa
hvellu og áköfu rödd gegnum
órólegan svefninn, og í sama bili
kom Tim þjótandi inn í herberg-
ið og hentist upp í rúmið.
Til bamingju með afmælisdag-
inn, elskan! sagði ég og kyssti
hann.
Hamingjan góða, sagði Rory.
Er þetta sjálfur afmælisdrengur-
inn? Tíl hamingju, kall minn!
Júiía og Vandy höfðu komið
inn á eftir Tim og Júlía söng í
sífellu: Gleðilegan afmælisdag!
Ég er hrædd um að það sé
ekki mjög framorðið, sagði
Vandy, og reyndi að láta heyra
til sín gegn um hávaðann. En ég
gat bara ekki haldið í þau leng-
ur. Á ég að biðja Idu að færa
ykkur te?
Já, þakka þér fyrir, Vandy.
Ég mundi í þínum sporum gá
þarna í skápinn, sagði Rory.
Hver veit nema þú finnir þar
eitthváð.
Tim ýlfraði af spenningi og
leitaði siðan í skápnum og áður
en nokkum varði var hann kom-
inn með bíl. Ida kom inn með te.
Hún dró frá glugganum og milt
sólskin fyllti herbergið.
Nú er gott veður til að fara í
skóginn, sagði Tim, sem var önn
um kafinn að taka utan af fleiri
afmælisgjöfum.
Já, skógarferðin. Nei, það yrði
nú víst ekkert úr henni. Á hvaða
stundu sem væri gæti þvotta-
konan komið inn í íbúðina í Ax-
minsterhúsinu og svo mundi sím-
inn hringja og hamingju okkar
vera lokið.
Rúmið og gólfið var allt þakið
umbúðapappír. Itory og Tim
voru að skoða eimreið og svo
niðursokknir í það, að þeir tóku
ekki eftir neinu öðru. Ég var að
sýna Júlíu myndir í einni nýju
bókinni hans Tim Vandy kom
með sína gjöf. Tim tók utan af
henni og rafk upp óp um ledð og
harnn faðmaði Vandy að sér.
Sjáðu, pabbi, sjáðu! Þetta var
askja með útblásnum hvolpum í.
Rory tók einn þeirra og lét
hann gera ýmsar fáránlegar
hreyfingar. Tim öskraði af kæti
og reyndi að gera það sama við
hina. Hann æpti til Vandy og
Idu og þær urðu að fá að gera
það sama. Og Rory tók þátt í
þessu ollu, rétt eins og hann vissi
ekki hvað áhyggjur væru. Meira
að segja batnaði ég í skapinu áð-
ur en ég vissi af því. En samt
var ég alitaf að hlusta — eftir
símabjöllunni, em ég bjóst við,
að myndi hringja á hverri
stundu.
En hún hringdi bara ekki. Við
vorum kát við morgunverðinn
og svo fórum við að undirbúa
skógarferðina. Rory og Tim voru
að koma dótinu fyrir í bílnum.
Ég gat ekki skilið, hversvegna
ekkert gerðist. Kannske hafði
hreingerningakonan komið seint
inn í dag, af því að hún vissi, að
enginn var í íbúðinni. Ég fékk
nokkra von um, að við gætum
nú samt sem áður farið í skóginn,
þrátt fyrir allt. Ef við bara kæm-
umst nógu snemma af stað, gat
enginn fundið okkur. Mig lang-
aði mest til að skera sundur
símaþráðinn, til þess að hindra,
að þessi fögnuður okkar á af-
mælisdeginum snerist upp í sorg-
arleik. Ég bað til einhvers ó-
þekkts guðdóms um frest, þót.t
ekki væri nema um stundarsakir.
Ég gleymi þessum degi aldrei.
Hann var dásamlegur. Kannslce
nýtur maður hamingjunnar bezt
þegar maður veit, að henni er að
verða lokið. Rory hafði þá gáfu
margra leikara að geta lagt á-
hyggj urnar til hliðar í bili. Hann
var í prýðilegasta skapi; sami
káti strákurinn og hann hafði
verið forðum í Westmouth. Ég
reyndi að vera eins — ég mundi
ekki lifa nema þennan eina ham-
ingjusama dag og þá var bezt að
njóta hans til fulls. Við settumst
að við vatnið, þar sem silfur-
birkið lét greinarnar hanga nið-
ur að vatnsfletinum. Himinninn
var silkiblár og sólin heit, miðað
við árstíðina. Við óðum í leirugu
vatninu og fældum upp hornsíli,
Tim til gamans. Við sáum nokk-
ur dádýr, þæg og spök, sem átu
gras úr hendi Júlíu. Svo fórum
við í veitingahúsið þarna og át-
um rjómaís. Og við hlógum —
allur heimurinn virtist hlœja í
dag.
En á þessu varð enidir a®
verða. Börnin tók að syfja
og Rory varð að fara til
borgarinnar vegna leikhússins. Á
heimleiðinni var ég næstum veik
af kvíða. Við vorum á glötunar-
vegi og ekkert gat komið í veg
fyrir það. Nú mundi standa bill
fyrir utan húsið — lögreglubíll.
Og tveir alvarlegir menn mundu
bíða okkar og Vandy hefði í fumi
sínu farið að bjóða þeim upp á
te.
Ég held mér hefði ekki liðið
öllu verr þó ég hefði verið á
leiðinni til gálgans. En þarna var
ekkert — enginn bíll. Ég staul-
aðist út úr okkar bíl og gekk inn.
Vandy! kallaði ég.
Já, góða. Hún kom fram í for-
stofuna til mín. Hvað er að. Þú
ert náföl.
Er nokkur aðkomandi hérna?
Enginn annar en ég. Ida fór
inn í þorpið óg Albert er í verk-
stæðinu.
Það var ekki furða þótt hún
yrði hissa.
Enginn annar? Hefur enginn
komið?
Það held ég ekki.
Enginn símahringing?
Jú, nokkrar, en ekkert sér-
stakt. Ég skrifaði þær niður.. Þú
ert eitthvað miður þín.
Nei, það er allt í lagi með mig.
En samit varð ég máttlaus í hnján
um og lét fallast niður á stól.
Rory og börnin komu inn, full
af fersku lofti og gleði yfir úti-
verunni. Ég herti mig upp. Mér
fannst ég varla með fullu viti
lengur. Það var óhugsandi, að
Crystal væri ennþá ófundin í
íbúðinni okkar. Þetta var eins og
Ijótur draumur. Kannske hafði
ég alls ekki komið inn í íbúðina
í gær — kannske var það allt
ímyndun og sjónhverfing.
Ég ætla að fara til borgarinnar
með þér í dag, sagði ég við Rory,
Hann varð hissa. Það bar sjald-
an við, að ég færi með honum til
borgarinnar, nú orðið.
Hversvegna? spurði hann blátt
áfram.
Mig langar til þess.
Hann varð hálf-vandræðalegur.
Ég ætlaði nú annars að verða i
íbúðinni í nótt.
Nei- sagði ég og greip andann
á lofti.
Hversvegna ekki Hann var
sýnilega steinhissa á þessum á-
kafa í mér.
Ekki af neinu. Mig langaðl
bara til að hafa þig heima svar-
Jfllltvarpið
Föstudagur 26. janúar.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.0®
Morgunleikfi i. — 8.15 Tónleik*
ar. — 8.30 Fréttk. — 8.35 Tón*
leikar. — 9.10 Veðurfregnir.
9.20 Tónleikar). (10.00
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynnmgar), i
13.15 Lesin dagskrá næstu viku. I
13.25 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir, tilk. —•
Tónl. — 16.§0 Ve.urfr. — Tónl,
— Fréttir. — Endurtekið tónlist*
arefni).
17.40 Framburðarkennsla I esperanto
og spænsku.
18.00 ,,Pá riðu hetjur um héruð“: Gu8«
mundur M. Þorláksson segir fr&
Kjartani, Bolla og Guðrúnu.
18.20 Veðurfregnir. —- 18.30 Harmon*
ikulög.
19.00 Tilkynningar. — 19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Bjarni Einarsson
cand. mag.).
20.05 Efst á bai ii (Tómas Karlsson
og Björgvin Guðmundsson).
20.35 Frægir söngvarar; XI: Gérard
Souzay syngur.
21.00 Ljóðaþáttur: Dr. Broddi Jóhann-
esson les kvæði eftir Sveinbjö»rn
Egilsson.
21.10 Samleikur á fiðlu og píanó (Louia
Gabowitz og Harriet Parker Sal-
erno leika):
-) Sónata í A-dúr op. 2 eftir
Vivaldi.
b) Sónata í G-dúr op. 70 eftir
Haydn.
21:30 Útvarpssagan .Seiður Satúrnusar*
eftir J.B. Priestley; VII. (Guð-
jón Guðjónsson).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Erindi: Fjárhagur Sameinuðu
þjóðanna (Hannes Kjartansson
aðalræðismaður).
22.30 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón«
list.
a) Vladimir Ashkenazy leikucp
píanósónötru r.r. 3 í h-moll op,
58 eftir Chopin
b) Teresa Stich-Randall syngu*
aríur eftir Mozart.
c) Konunglega filharmoniusveit,
í Lundúnum leikur lýríska svítu
op. 54 eftir Grieg; George Weld-
on stj.
23.25 Dagskrárlok.
>f X- >f
GEISLI GEIMFARI
>f Xr Xr
PIKE, WE'V'E 60T TO
LET THlNéS COOL OFF
BKORE WE THINK OF
KiRlNl9 MXS. COLBY'
— Pétur, við verðum að bíða með
að drepa frú Colby þar til komin
er á ró.
— Nei, læknir. Þegar allt leikur í
höndunum á þér grípur þú tækifær-
in. Eins og er getum við losað okk-
ur við alla, sem við viljum. Einnig
Geisla geimfara. Ég skal finna leið
til þess. Það er einkennilegt lækn-
ir, en þegar ég er inni í Mystikusi
get ég hugsað eins og snillingur.
— (Pétur er að .... missa vitið!)