Morgunblaðið - 16.03.1962, Qupperneq 3

Föstudagur 16. marz 1962
MÖRGUWBLAÐIÐ

☆
Rætt við
mann, sem
líkar vel við
land og
ÞJóð
J*AÐ ER gott útsýni hérna
hjá þér, segl ég við Warfield,
þegar við horfum út um skrif
stofugluggann hjá honum,
uppi á fimmtu hæð á Lauga-
vegi 13, eiiui góðviðrisdaginn
nýlega.
Fallegra er það í bjartara
▼eðri, segir Warfield, þá sé
ég jökulinn líka, og hann

STÁKST um

tr«
Warfield gengur oft niður að tjörn til þess að fylgjast með vinum sínum. Ljósm. Ól.K.M.
Vermontfylki í 3 ár og gekk
síðan í þjónustu ríkisins, var
m.a. yfirmaður þjálfunar-
að einu leyti, það er málið.
Eg hef alltaf haft gaman af
tungumálum, en tilraunir mín
amr sinar.
1918.
Þær ná aftur til
Um fuglalíf og fieira
bregður hönd fyrir sólu og
horfir út yfir flóann, héðan
get ég Iíka fylgst með allri
traffíkkinni á höfninni, það
er gaman að telja skipin og
veðja svo við sjálfan sig,
hvort þau verða fleiri í dag
en í gær.
Frá skólastjóm og lagapraxís
jil íslands.
Benjamin Warfield er mað
ur tæplega sextugur, en þó
unglegur, hár og myndarleg-
ur. Hann hefur dvalizt hér-
lendis í tvö ár og er þegar
farinn að setja svip sinn á
gotulífið í hiödEuðtoorginni. —
Hann lítur þannig út, að mað
ur finnur hjá sér einihverja
hvöt til þess að spyrja hann
um eitthvað, t.d. hvað klukk
an sé, til þess að staðreyna
að rödidin sé jafn góðleg og
rólynd og manngerðin.
Þegar maður ræðir við
hann, verður þess fljótlega
vart, að hann býr yfir ýmsu,
og það var þessvegna, sem
blaðamaður Mbl. gekk á fund
hans, á skrifstofu Upplýsinga
þjónustu Bandaríkjanna, sem
hann veitir forstöðu, og rabb
aði við hann stundarkorn.
Warfield er fæddur í Penn
sylvaniufylki í Bandaríkjun-
uin rétt upp úr aldamótunum,
nánar til tekið á fyrsta stjórn
arári Hannesar Hafstein.
Hann nam sögiu og lauk meist
arapróifi í þeirri grein frá
Harvardlháskólanum. Síðan
nam hann lögspeki. Þá kenndi
hann sögu í 4 ár, praktiseraði
lög í New York í 7 ár og var
I flotanum á stríðsárunum.
Eftir stríðið var nann for-
stöðumiaður menntaskóla í
deildar upplýsingaþjónust-
unnar í Washington. Hann
hefur verið svö önnum kaf-
inn við störf sín, að honum
hefur enn ekki gefizt tími tiá
að líta í kringum sig og
fastna sér eiginkonu ennþá.
Árið 1960 frétti hann aif þvá
að staða væri laus á íslandi,
og hann sótti þegar um hana
og fékk.
Um súran hval og trega
íslenzkukennara.
— Hversvegna á fslandi,
spurði ég Warfield, þekkt-
irðu nokkuð til landis og þjóð
ar?
— Eg kannaðist við
nokkra, sem höfðu starfað
hér, t.d. Wilson, Neudhter-
lein og Heller, sem ýmsir
munu þekkja og þeir báru
verunni hér mjög vel söguna
svo hafði ég lesið eitthyað af
fornsögum í skólanuim, en
siðast en ekki sízt var það
náttúra landisins og fuglalif,
fugiar eru mitt líf og yndi,
segir Warfield, og færist nú
allur í aukana. Já og svo
vildi ég miklu fremur starfa
í litlu landi en stóru, í landi
þar sem maður er í persónu
legu sambandi við fólkið. Þáð
er gaman að labba niður
Bankastrætið og nikka á oáða
bóga, borða hákarl og súran
hval og finnast maður falla
inn í landslagið og þjóðlífið.
— Og hvernig finnst þér
svo hér á hjara veraldar?
— Eg er að fara í tveggja
mánaða frí á næstunni, en
kem aftur í júní og verð
a.m.k. tvö ár til viðbótar. Eg
ætla að skoða gæsirnar í
Þjórsárdalnum í sumar, seg
ir hann svo með tilhlökkun
í röddinni. Sagðirðu von-
brigði, já vissulega vonbrigði
ar við íslenzkuna liafa ekki
gengið vel. Þegar ég reyr.j að
tala íslenzku, þá verða allir
undarlegir í framan í sér Og
kvá eða spyrja sakleysislega
hvaða tungumál ég sé að tala.
Það er það versta við land-
ann, að þeir vilja allir æfa
enskuna sína og gefa manni
aldrei færi á ókeypis æfing-
um í íslenzbu.
Sunn og sinfóníur.
Og nú er mér forvitni á að
vita, hvernig Bandaríkjamað
ur ver frístundum sinum hér
í Reykjavík, sem snauð er af
keiiuspili og baseball.
— Eg syndi í laugunum og
nýju lauginni vestur í bæ,
segir Warfield og svo fer ég
á flestar leiksýningar í Þjóð
leikhúsinu og sinfóníutón-
leika. Ef ég hef kynnt mér
efni leikritanna fyrirfram, þá
gengur furðanlega að fylgj-
azt með. Vel á minnzt, ég hef
ekki enn séð leikritið hans
Sigurðar A., hvernig er það?
— Sinfóníuhljómisveitin er
alltaf að verða betri og betri,
þeir eru farnir að venjast þvi
að leika saman, t.d. Pastoral
sinfónían og fjórði píanókon
sertinn um daginn, það var
exellent.
Um fuglalíf við strendur
lands og samkvæma.
Það var eiginlega hálfpart
inn búið að vara mig við að
minnast á fugla við Warfield,
því að þá væri óvíst hvenær
maður slyppi, en ég hætti þó
á það og segi: Birds, og þá
tekur Warfield kipp. Hann
segir mér fyrst, að hann hafi
kynnt sér fugla og fuglalíf
frá 12 ára aldri og haldi enn
nákvæmar skrár yíir athug-
fsland er einkum frægt fyr
ir svartfuglinn og endurnar
á Mývatni, segir hann, og
augun ljóma. Fólk gerir sér
t.d. ekki grein fyrir þeim
fjölda fugla, sem hér eru við
strendurnar yfir vetrartímann
aðeins, en fara síðan til heit
ari eða kaldari staða á sumr
in, þeim virðist líka hinn
mildi vetur, t.d. litli hvítmáv
ur, Og svo þylur Warfield
mér bæði latneska nafnið og
hið engilsaxneska.
Annað er hér forvitnilegt,
en það er sú miðstöð, sem ís
land er að nokkru leyti fyrir
evrópska og ameríska fugla.
Hér má finna fugla sem finn-
ast í báðum álfum, en eim
ig tegundir, sem aðeins finn
ast hér og í Ameríku, t. d.
þórshaninn, sem ég má segja
að ekki sé í Evrópu. Og næst
eru það gæsirnar hjá mér, þá
verður nú handagangur í
öskjunni, þegar ég fer að
skjóta á þær, vel að merkja
með sjónaukanum, er fugla
rýnir, en ekki skytta.
V
Þegar við Warfield göng-
um niður að tjörn, þar sem
hann ætlar að tíunda fyrir
mig tegundirnar, þá spyr ég
hann varfærnislega:
— Og hvernig er svo fugla
lífið í kokkteilpartíunum hér
í bænum?
Warfield brosir sínu blíð-
asta brosi og segir eftir
nokkra íhugun:
— Ja, sumir eru full upp
stoppaðir, eins og gengur, og
einstaka eru svo sjaldgæfar
tegundir, að þeir ættu að
setjast á safnið til hans
Finns. Annars er þetta allt
ágætis fuglar, eins og endurn
ar hérna á tjörninni.
— Segja þeir þá bra, bra.
— Stundum bra, bra, getur
verið, segir Warfield og hlær.
— J. R.
Margir saltfarmar á leiðinni
BLAÐIÐ hefur leitað upplýs-
inga um saltinnflutninginn á
næstunni hjá fyrirtækinu Ólaf-
ur Gíslason & Co. hf., sem er
stór saltinnflytjandi, og fékk
þær upplýsingar hjá Tómasi
Péturssyni, að von væri á salt-
skipum til ýmissa hafna og út-
lit fyrir að nægjanlegt salt
komi til landsins á næstunni.
Þegar saltskorturinn kom upp
í Keflavík var „Laxá“ að koma
með salt til fyrirtækisins, og
hafði farmurinum verið ráðstaf-
að út á land. Var þá nokkrum
hundruðum lesta deilt milli ým-
issa aðila á Suðurnesjum, en
smátt varð að skammta til hvers
eins.
Tómas sagði að um miðja
næstu viku væri von á skipi
með 900 lestir af salti til Hafn-
arfjarðar og Keflavíkur og auk
þess öðrum farmi til Snæfells-
nesshafna og Vestfjarða í lok
næstu viku. Undir mánaðamót-
in kemur 1300 smálesta skip til
Vestmannaeyja og Faxaflóa-
hafna. Á næstunni og eftir
þetta er svo von á nokkrum
förmum til Suður-, Austur- og
Norðurlandsins á vegum félags-
ins, og er fyllstu varúðar gætt
að saltið komi ekki í snertingu
við kopar.
Ólafur Gíslason & Co. hf.
flytja aðallega inn salt frá Ib-
iza og Formentera á Spáni svo
og frá Cagliari á Ítalíu.
Þetta sjá þeir
Teiknimyndina hér að ofaa
birti Tíminn fjögurra dálka á
forsíðu í gær í tilefni af því aS
rifjað hefur verið upp, hve
ógeðugt sé í augum Framsóknar
manna allt það, sem reykvíkst
er eða Reykjavíkingar dá. Undir
mynðinni stendur „Er nú ekki
Esjumálið leyst?“ Vart getur sú
spurning átt að tákna annað en
það, að Framsóknarmenn telji
það gilda ástæðu til að fjand-
skapast við reykvíska hags-
muni, að svipmót Sjálfstæöis-
manna sé á höfuðborginni. Þá
vita menn það.
Færri menn
í ritstjórnargrein í Alþýðublað
inu í gær segir m.a.:
„Aflaverðlaunum sjómanna á
togurum má ekki skipta í flciri
staði en 31—32. Við það hefur
áhöfnin miðazt. Hins vegar er
skoðun kunnugra, að með góð-
um sjómönnum sé hægt að kom-
ast af með færrj menn, enda
hafa togarar yfirleitt siglt með
færri menn, síðustu mánuði.
Með því að bæta kjör sjómanna
ættu að fást betri menn á skip-
in, og er þá hægt að hafa færri
menn, er fá stærri -hlut, en út
gerðin sparar einnig nokkurt
fé“.
Alþýðublaðið virðist þannig
hlynnt því, að fækkað sé nokk
uð á togurunum, meðan aflaleysi
er. Hins vegar segir blaðið,
þegar það raeðir um breytingu
vökulaganna:
„Sjómenn hafa þegar hafnað
þessari kröfu, enda er hún í al
geru ósamræmi við þróun vinnu-
mála í landinu“.
Þrátt fyrir skeytið frá Ingólfs-
mönnum sem birtist í blaðinu í
dag, er Mbl. ekki kunnugt um
að nein allsherjar könnun hafi
farið fram á vilja sjómanna í
þessum efnum, en væntanlega
verður hún gerð og leitazt við
aff finna ieiðir til að bæta kjör
togarasjómanna. Fæst þá úr því
skorið, hvort þeir kjósa þá leið
eða ekkL
Ummælin hæfa blaðinu
Moskvumálgagnið kemst áð
þeirri niðurstöðu í ritstjórnar-
grein í gær, að helztu „afturhalds
menn“ í sjávarútvegsmálum séu
Pétur Ottesen og Ólafur Thors.
Eru þeir ýmist nefndir „aftur-
haldspokar", „hrokagikkir" eða
„togaraburgeisar". Um þessa á-
rás þarf ekki að hafa önnur orð
en þau að hún hæfi mjög vel
kommúnistamálgagninu.
Öfugmæli
Ritstjórnargrein Tímans í gæt
hefst á þessum orðum:
„Það hefur verið skoðun Fram
sóknarmanna, að landbúnaðin-
um yrði ekki komið í það horf
sem vera þyrfti og nauðsynlegri
uppbyggingu hans haldið áfram,
nema hann hefði aðgang að hag
kvæmum stofnlánum.
f samræmi við þetta sjónar-
mið Framsóknarmanna var hald
ið á þessum malurn á tímabilinu
1927—59“.
Við lok þess tímabils, sem Tím
inn nefnir, tekst vinstri stjóm-
inni undir stjóra Framsóknar-
manna að eyðileggja svo ræki-
lega Xánasjóði landbúnaðarins,
að þeir skulduðu 34 milljónir
fram yfir eignir. Má því með
sanni segja, að bað séu harka-
leg öfugmæli, þegar Framsóknar
menn segjast hafa haldið þann
ig á lánamálum landbúnaðarins
að honum hafi verið tryggt nægi
loot fió rmo orn 411 fpamÍMraanwlal