Morgunblaðið - 13.09.1962, Qupperneq 17

Fimmtudagur 13. sept. 1962
MORGVNBLAÐtÐ
17
Einar Einarsson húsa-
smíðameistari 80 ára
Mánudaginn 3. september varð
Einar Einarsson húsasmíðameist-
ari hér í borg áttræður. Einar er
Skaftfellmgur að ætt, fæddur
3. sept. 1882 að Svínadal í Skaft
értungu. Foreldrar hans voru
Einar Jónsson og Valgerður
Ólafsdóttir, er bjuggu í Svína-
dal. Tæpum 5 mánuðum áður
en Einar Einarsson fæddist, lézt
faðir hans. Giftist þá Valgerður
óðru sinni og þá Birni Eirí'kssyni
frá Hlíð í Skaftártungu ogbjuggu
þau áfram í Svínadal og dvald-
ist Einar enn um sinn með þeim.
Árið 1895 missti Einar móður
sína, en var hjá stjúpa sínum
til ársins 1901. Það ár hóf Ein-
ar trésmíðanám á Stokkseyri í
Árnessýslu og lauk því á 3 ár-
um. Síðan vann Einar eitt ár
íhjá Jóhannesi Reykdal í Hafnar
firði, þeim er um þær mundir
reisti fyrstu rafmagnsstöðina á
íslandi. Sumarið 1905 vann Ein-
ar sem trésmiður í Vestmanna-
eyjum hjá danska byggingar-
tneistaranum Bald við að reisa
þar franskt sjúkrahús. Sá sami
Bald reisti og franska spítalann
í Reykjavík, sem nú er Gaign-
fræðaskólinn við Lindargötu. í
Vestmannaeyjum kom brátt í
Ijós, að hinum danska bygginga-
meistara fannst mikið til hæfi-
leika Einars koma og ekki síður
til skyldurækni hans, þar sem
Einar kom ætíð á réttum tíma
til vinnu og hvarf síðastur frá
starfi. Árið 1907 réðst Einar sem
verkstjóri og byggingarmeistari
til Jóns Þorlákssonar landsverk-
fræðings við brúarsmíðar og
voru helztu brýrnar, sem Einar
lét þannig byggja, á Fnjóská og
Rangá. Alls mun Einar hafa
Stjórnað um 50 brúarsmíðum
víðsvegar um landið og þar af
8 eitt sumarið. Árið 1916 og upp
úr því hafði Einar með höndum
byggingu á fjórum hafskipa-
'bryggjum: Tveimur á Oddeyri
og tveimur á Siglufirði. En kunn
astur er þó Einar Reykvíking-
um fyrir húsasmíðar hér í höf-
uðborginni. Munu þau hús, sem
hann hefur verið byggingameist-
ari við í Reykjavík, vera á eitt-
hvað á þriðja hundrað að tölu.
Ber þar mest á gamila Lands-
bankahúsinu, húsi Lárusar G.
Lúðvígssonar' í Bankastræti,
Gamla Bíó, Hótel Borg, eldri
helming Hafnarhússins, Foss-
vogskapellu (þar hafði Einar í
fyrstu umsjón með framkvæmd-
uim, en alla yfirstjórn, er hús-
ið varð fokhelt orðið) og síð-
ast kirkju Óháðasafnaðarins í
Reykjavík. Um 20 trésmiðir hafa
lokið sveinsprófi hjá Einari í
trésmíðum. Vorið 1930 og fram
á haust það ár stjórnaði Einar
verklegum framkvæmdum á
Þingvöllum í sambandi við Al-
þingishátíðina þar og unnu þá
hjá honum upp undir 150 manns
Af því, sem að framan er
greint, sést, að Einar Einarsson
hefur verið mikill og fjölhæfur
etarfsmaður og notið hins mesta
trausts. Þessu veldur kunnátta
hans, áreiðanleiki, stundvísi og
mannkostir.
Einar hefur einnig látið fé-
lagsmál og trúmál til sin taka.
Hann var í nokkur ár í stjórn
og formaður Trésmíðafélags
Reykjavíkur árið 1922, í stjórn
landsmálafélagsins Varðar í 4
ár (1927-31) og í fulltrúaráði
Sjálfstæðisflokksins fram til
þessa dags. Yfir 30 ár var Einar
í safnaðarstjórn Fríkirkjunnar í
Reykjavík og frá 1951 til þessa
dags hefur hann verið í stjórn
Óháða Fríkirkjusafnaðarins í
Reykjavík.
Einar Einarsson er tvíkvæntur
Fyrri kona hans, Sigurlína M.
Sigurðardóttir er látin, en þau
eignuðust sex börn og eru fimm
á lífi, öll uppkomin. Síðar kvænt
ist Einar, Hildi Magnúsdóttur.
Einar Einarsson húsasmíða-
meistari er maður vinsæll og
mikils metinn. Menn hafa kunn-
Fædd 14. október 1894.
Dáinn 21. ágúst 1962.
ÞEGAR mér barst dánarfregn
Kristínar Þorsteinsdóttur vin-
konu minnar, var sém að brysti
strengur í brjósti mér. Við höfð-
um verið vinkonur í hartnær 50
ár.
Þó langt liði oft milli funda,
þá var hún alltaf sama trygga
góða vinkonan. Við þurftum
ekki að endurnýja, eða halda
vinátu okkar við með shntölum
eða bréfaskriftum, hún hélzt allt-
af óbreytt. Það var á haustdegi
um borð í Drottningunni, sem ég
sá hana fyrst. Það vildi þannig
til að við lentum í sömu káettu,
— vorum báðar á leið til Kaup-
mannhafnar.
A leiðinni út samdist svo á
milli okkar, að við byggjum sam
an um veturinn. Kristín var á
leið út til náms í vefnaði og
fleiru. Það var gott að búa með
Kristínu. Hún var óvenju hátt-
vís kona og skapgerðin mild og
hlý. Hún var glaðlynd, og fljót
að koma auga á það, sem skop-
legt var. Að loknu nám-i sneri
hún heim til átthaganna í Ólafs-
firði, þar giftist hún eftirlifandi
manni sínum Þorvaldi Sigurðs-
syni sparisjóðshaldara. í Ólafs-
firði hafði vagga hennar staðið,
og þar ólst hún. upp í stórum syst
kinahópi hjá ástríkum og góðum
foreldrum, og þar lá starfsvið
hennar til síðustu stundar. —
Kristín var með afbrigðum list-
ræn, og mundi hafa komizt langt
á listabrautinni hefði hún stund-
að lengur nám. En forsjónin var
henni hliðholl. Hún átti góðan
mann, og friðsælt og gott heimili.
Þannig gat hún á margan hátt
sinnt hugðarefnum sínum, list-
hneigð sinni og löngun, og eru
til eftir hana ótrúlega margir
fjölbreyttir og fagrir munir. Það
að að meta þann góða eiginleika
hans, að orðum hans hefur ætíð
mátt treysta. Glaðværð hans,
gamansemi, og góðlyndi, þetta
hefur allt fært honum marga
vini. Þegar ég nú rita þessi orð
um Einar, er mér efst í huga
þakklæti til hans fyrir tryggð
hans og vináttu. Þessum góða
vini mínum sendi ég nú hjart-
anlegar hamingjuóskir á áttræð-
isafmæli hans. Að lokum set ég
hér vísu, er faðir minn orti til
Einars, þegar Einar varð sex-
tugur og með þeim ljóðlínum
enda ég þessa afmælisgrein um
sannan drengskaparmann:
„í vinátunni hiverigi vei'll,
velur götur beinar.
Sextugur nú sittu heil'l,
sómakrýndur Einar“.
var eins og hún gæti allt, sem
hún lagði hönd að, og ber heim-
ili hennar þess glöggt vitni. Það
var orðið langt á milli funda
hjá okkur vinkonunum, og hugði
ég gott til að hitta hana þegar
ég kæmi norður. Það fyrsta sem
ég frétti er þangað kom, var að
hún lægi fársjúk í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri. Mér
þótti vænt um að geta séð hana,
iþót mér brygði nokkuð, og
augljóst væri, að tvísýna væri
á bata.
Hún bar sig vel, og gerði jafn-
vel að gamni sínú. Það sýndi
rósemi hennar og sálarþrek.
Kristín og Þorvaldur eignuðust
eina dióttur, Sigurbjörgu, sem
gift er Jóhannesi Elíassyni
bankastjóra í Reykjavík.
Ég sendi sjúkum eiginmanni
Kristínar, einkadóttur, tengda-
syni og barnabörnum mína inni-
legustu samúðarkveðju.
Einnig Ólafsfirðingum, sem
mér finnst að muni nú hnípnir
vera, og sjá skugga yfir bænum.
Mín síðasta kveðja er þessi:
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi. Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
E. J.
ViðtaEstími minn
verður frauivecjls
alla daga nema miðvikud. og laugard. kl. 1—2,30 e.h.
miðvikudaga — 5—6 e.h.
laugardaga mánuðina október til apríl — 10—11 f.h.
Mánuðina maí til september er enginn viðtalstími á
laugardögum.
Símaviðtalstími alla daga nema miðvikud. kl. 9—10 f.h.
Stofusími 18535 miðvikudaga — 4—5 e.h.
Heimasími 35231
Hlutaðeigendur eru vinsamlega beðnir um að geyma
auglýsingu þessa.
Olafur Jónsson, læknir
Hverfisgötu 106 A.
Sr. Páll Pálsson
Kristín Þorsteinsdóttir
Minning
þeirri umhyggjusamlegu alúð og
vandvirkni, sem fátíð er. — Hann
var mikill trúmaður, sem treysti
á guðlega forsjón þeim til handa
sem ekki iiggja á liði sínu og
reyna að hjálpa sér sjálfir. —
Hann eignaðist ástríka eiginkonu,
sem stóð með honum jafnt i
stríðu s.em blíðu og kvartaði
aldrei þótt stundum væri þröngt
í búi á kreppuárunum með stór-
an barnahóp. Hjónaband þeirra
var mjög farsælt, enda þau bæði
mjög samrimd og umhyggja og
ástúð þeirra beggja alveg gagn-
kvæm.
Eggert heitinn var fríður mað-
ur sýnum og nettmenni á vöxt,
Eggert Thorberg Grímsson
Minningnrorð
AÐFARANÓTT hins 28. ágúst sl.
lézt að Hrafnistu Eggert Thor-
berg Grímsson, verkamaður, sem
mörgum Reykvíkingum var að
góðu kunnur. Hann lifði þó ekki
bernskuár sín í Reykjavík, því
tæplega ársgamall fluttist hann
með foreldrum sínum austur á
Eskifjörð vorið 1892, og þaðan
til Reyðarfjarðar vorið eftir. En
aldamótavorið flytzt hann svo
enn með þeim vestur að Lang-
eyjarnesi við Breiðafjörð.
Við Breiðafjörð stundaði Egg-
ert, þegar hann hafði aldur til,
jöfnum höndum landbúnaðarstörf
og sjómennsku, bæði á opnum
bátum og þilskipum, sem og smíð
ar og hvað sem til féll, því hann
var einstakur hagleiksmaður að
hvaða verki sem hann gekk.
Foreldrar Eggerts voru: Grím-
ur Þorláksson, trésmiður, frá
Melum á Skarðsströnd, Berg-
sveinssonar, Eyjólfssonar í Svefn
eyjum (Eyjajarls), og Jóhanna
Kristjana Jóhannesdóttir frá Bú-
stöðum í Seltjarnarneshreppi,
Oddssonar (Reykjaætt úr Lund-
arreykjardal).
Hinn 22. janúar árið 1915
kvæntist Éggert eftirlifandi konu
sinni: Elínborgu Lilju Jónsdótt-
ur, ættaðri frá Haukagili í Austur
Húnavatnssýslu. Þau hófu búskap
sinn í Skáley á Hvammsfirði.
Síðan bjuggu þau í Elliðaey og
Stykkishólmi. En árið 1928 fluttu
þau til Reykjavíkur þar sem
Eggert réðist í vinnu hjá Reykja-
víkurbæ, og var hann síðan skip
aður fastur starfsmaður bæjar-
ins árið 1942.
Þau hjónin Eggert og Elínborg
eignuðust 6 börn: Þorbjörgu hús
freyju að Neðra-Dal undir Vest-
ur-Eyja-fjöllum, Hannesínu hús-
freyju í Keflavík, Kristínu hús-
freyju í Reykjavík, Maríu hús-
freyju í Reykjavík, Guðmund
húsgagnasmíðameistara í Reykja-
vík og Lárus, er lézt hálfs annars
árs árið 1936.
Systkini Eggerts, þau sem á
lífi eru, eru: Jakobína húsfreyja
að Bustarfelli í Vopnafirði, Þóra
Emilía húsfreyja í Reykjavík og
Davíð trésmiður í Reykjavík.
Lótin eru: Jóhannes verkstjóri í
Reykjavík, Jóhann Lúther vél-
stjóri í Reykjavík og Þorlákur
sjómaður, sem fórst með Leifi
heppna í „Halaveðrinu" 1925.
Eggert heitinn var einstakt val
menni, sem öllum þótti vænt um
er þeir kynntust honum. Trú-
mennskan var honum í blóð bor-
in. Öll störf sín rækti hann með
og bauð af sér svo góðan þokka
að öllum varð ósjálfrátt hlýtt til
hans við fyrstu kynni. — Eigin-
kona hans og börn mátu hann
þó mest og báru djúpa virðingu
í brjósti fyrir honum. — Hann
var einn þeirra sjaldgæfu manna,
sem aldrei lagði illt til nokkurs
manns, heldur reyndi jafnan að
draga fram kosti meðbræðranna.
Hann var gæfumaður sem gladd-
ist með glöðum og hryggðist með
hryggum.
Hann bar í brjósti djúpa ást
til konu sinnar og barna og lagði
á sig það erfiði, sem hann gat,
til þess að þeirra hlutur yrði
sem beztur. — Loks á elliárun-
um tókst honum með sinni miklu
elju að láta þann draum sinn
rætast, að koma upp eigin húsi
yfir fjölskyldu sína, og lagði
hann þá oft saman nótt með degi
meðan á byggingu þess stóð.
Naut hann þá einnig hjálpar
einkasonarins, sem þá lagði líka
smíðanámið fyrir sig. En Eggert
beitti einnig sinni meðfæddu
hagleiksgáfu til þess að gera
þessa byggingu eins vandaða. eins
og útlit og frágangur hennar ber
bezt vitni um á húsinu hans, sem
hann byggði við Heiðargerði 76.
Hann byggði það árið 1953. —
Hann var innilega ánægður yfir
þessu verki sínu, sem næstum
var eins og það væri hluti af
honum sjálfum.
Eggert heitinn gekk þó ekki
heill til skógar hin síðustu ár.
Hann var búinn að þjást mjög
af hjartasjúkdómi, sem háði hon-
um við vinnu hans, svo að hann
varð að beita sérstakri varúð við
öll átök. En söm var eljan og
trúmennskan yfir því sem hon-
um var falið að inna af hendi sem
fyrr; og það var næstum eins og
hann gæti aldrei unnt sér hvíld-
ar fyrr en hverju starfi væri
lokið svo sem honum líkaði bezt.
Síðastliðið haust tók hann sér
loks hvíld frá útistörfum í þeirri
von að geta þá hafið þau á nýjan
leik þegar aftur voraði. En laust
eftir áramótin síðustu veiktist
hann skyndilega og hefur síðan
legið milli heims og helju í
sjúkrahúsum, og nú síðast á
Hrafnistu unz yfir lauk.
Með Eggerti Grímssyni er góð
ur maður genginn til moldar.
Hans mun sárt saknað af öllum
þeim mörgu sem þekktu hann.
En sárast munu þó sakna hans
eiginkonan, börnin hans og
barnabörnin. En það er huggun
gegn harminum að minningin um
þennan mæta mann lifir svo björt
að þar ber engan skugga á.
Starfsfélagí.
Miðstöðvarketiil
Óska eftir Súgkyntum miðstöðvarkatli
3ja til 4ra fermetra.
Upplýsingar í síma 17962.
Saumasiúlkur
Nokkrar vanar saumastúlkur geta fengið atvinnu
nú þegar. Upplýsingar í verksmiðjunni Brautar-
holti 22 (inngangur frá Nóatúni).
Verksmiíljan DÚKIiR HF.