Morgunblaðið - 14.09.1962, Qupperneq 3

r Föstudagur 14. sept. 1962
MORGVNBL AÐJÐ
3

Forsætisráöiierrafrú Israels skrifar nafn sitt í g estabókina. MaÖur hcnnar virðir fyrir sér mynd
„Þetta er ekki skoðun
stjórnarinnar“
sagði fru Ben-Gurion og sagði álit
sitt á krossfestingunni
langdvölum uu.x Israels.
Ben-Gurion spurði hvenær
Þjóðminjasafnið hefði verið
byggt. 1944 var honum svarað
„Sanaa árið og lýðveldið var
stofnað?“ sagði hann. „Já,
byggingin var reist til minning
ai um þann atburð", var hon
er eftir dætur séra Hjalta
Þorsteinssonar í Vatnsfirði.
„Var það saumað á íslandi?“,
spurði forsaetisráðherrann.
„Já“, sagði Kristján Eldjárn.
„Og hvemig hefur betta varð
veitzt?“ „Teppin hafa verið
geymd á bóndabæjum víðs-
vegar um landið sagði þjóð-
minjavörður. „Já, einmitt",
sagði forsætisráðherra. En
bona hans benti á skaubbún-
ing í næsta glerskáp og sagði
„Þetta er fallegt. Mikið er
þetta fallegur búningur. Er
hánn enn notaður?" Svo var
haldið áfram að skoða safn-
ið.
Fréttamaður Mbl.. gekk við
hliðina á frú Ben-Gurion, þeg
ar komið var að krossfesting-
aimynd úr ivaþólskum tíma.
Þar sást Jesús Kristur á kross
inum. Frúin staðnæmdist allt
í einu, hristi höfuðið og benti
á myndina, sneri sér síðan að
fréttamanninum og sagði,
.Þetta hefur aldrei gerzt. Vit
ið þér, að þetta hefur
aidrei. gerzt. Jesús Krist-
ur var mikilmenni og
hann væri mikilmenni, ef
hann lifði í dag. En ég trúi
ekki að hann hafi verið sonur
Guðs, það getur ekki verið,
til þess hafði ’ -nn hvorki and
lega né líkamlega hæfileika.
En hann er einn mesti
maður sem hefur lifað.“
„Er þetta skoðun manna í ísra
el?“ spurði fréttamaður Mbl.
„Þetta er bara mín persónu-
STAKSIHWAR
DAVID Ben-Gurion, for-
sætisráðherra ísraels, lét
fréttamenn bíða eftir sér í
Þjóðminjasafninu í gærmorg-
un, því þangað kom hann
ekki fyrr en rétt um hálf tólf
leytið. Ráðgert var að hann
kæmi alllöngu áður, en við-
ræður hans við Ólaf Thors
forsætisráðherra ’ stjórnar-
ráðinu stóðu nokkuð lengur
yjtir en ráðgert hafði verið.
Fréttamenn létu það ekki á
sig fá, heldur biðu beir eftir
Ben-Gurion og fylgdarliði
hans. Sumir sögðu að for-
sæti-'ráðherrar íslands og
ísraels hlytu að vera búnir að
leysa öll heimsvandamál eftir
svo langar viðræður. „Ætli
þeir séu ekki búnir að ’eysa
upp Arababandalagið?" sagði
einhver.
Gylfi Þ. Gíslason mennta-
málaráðherra og frú og
"'.ristján Eldjárn þjóðminja-
vörður voru meðal beirra sem
tóku á móti forsætisráðherra-
hjónum ísraels í Þjóðminja-
safnshúsinu. Þangað komu
• þau ásamt dóttur sinni og
fylgdarliði. Þegar gengið var
inn í frunsta sal Þjóðminja-
safnsins mátti sjá að for-
sætisráðherrahjónin höfðu
drjúgan áhuga á því sem þar
bar fyrir augu. Kristján Eld-
járn hugðist sýna þeim safnið
saman, en varð viðskila við for
ætisráðherrann sem talaði
miki > og lengi við Gylfa Þ.
Gíslason og spurði hann
ma gs úr safninu. Forsætisráð
herrann benti á drykkjarhom
í háum glerskáp og spurði, til
hvers þau hefðu verið notuð.
„Úr þeim var drukkið“, sagði
menntamálaráðherra. „Já, auð
vitað“, sagði þá forsætisráð-
herra ísraels. Þó menning
Gyðinga sé jafn gömul og
raun ber vitni virtist for-
sSetisráðherrann undrandi þeg
ar honum var bent á einhverja
muni sem eru meira en 1000
ára gamlir.
Við drykkjarhornin rifjað-
ist það allt í einu upp fyrir
Ben-Gurion að hann hafði
séð Gylfa Þ. Gíslason áður.
Hann benti á hann með vísi-
fingri hægri handar og spurði,
„Þér hafið verið í ísrael?“
„Já“, svaraði menntamálaráð-
herra. „Hvenær var það?“
„Það var 1948“. „Já alveg
rétt. Ég man eftir yður“. Og
svo héldu þeir áfram að
skoða safnið, en frú Ben-
Gurion sem fundið hafði
mann sinn aftur, endurtók
spurninguna, „Hvenær voruð
þér í ísrael?" „1948“, svaraði
menntamálaráðherra enn. „Þá
ættuð þér að koma bangað
aftur og sjá mismuninn",
sagði frúin. „Er hann mikill?"
spurði menntamálaráðherra.
„Mikill", endurtók frúin, „þér
ættuð nú að vita það“. Það
var augsýnilegt að hún var
ísraelsmaður í húð og hár
ern þótt hún hafi dvalizt
Dr. Kristján Elðjárn býður
minjasafnið.
um sagt. VirtiSt honum lika
það vel.
Þegar gestirnir stóðu fyrir
framan stórt teppi með mynd
uru af höfuðdyggðunum í
konulíki frá 1700, var forsæt
isráðherrann ekki alls kostar
ánægður með pað sem hann
sá. Hann benti á eina af fígúr
unum og sagði „Sara, hún er
ekki karlmafur. Hvers vegna
gera þeir han. ð karlmanni?"
En þá var honum bent á að
nafnið ætti við næstu persón
una fyrir ofan. Teppi þetta
Ben-Gurion velkominn í Þjóð-
(WMÍMWVM
safninu.
lega skoðun. Og góði maður
eí þér setjið þetta á prent verð
if þér að taka það rækilega
fram, að þetta er ekki skoðun
stjórnarinnar“. Svo benti frú
in enn á krossfestinguna og
sagði, „Þetta er vitleysa.
Þetta >efur aldrei gerzt. Eg
er sósialisti og trúi ekki, að
þetba hafi gerzt. Það gat ekki
gerz. En hvað eruð þér? Eruð
þér kaþólskur?“ „Nei, ég er
lútherskur" sagði fréttamað-
urinn. „Kona sonar míns var
kristin" hélt frúin áfram, „ég
hafði ekkert á móti því. Hann
er vel giftur. Ég segi alltaf, að
mér líki ákaflega vel við hana
og á ég að segja yður af
hverju? Hún er frá Mön og
mér þykir vænt um hana af
því að h' n yfir^af land sitt,
foreldra sína o„ trú, til þess
að fylgja manninum sín-
um, syni mínum.“ „Hvernig
kynntust þau?“ „Hann særðist
í stríðinu og var fluttur í
sjúkrahús og hún er hjúkrun
arkona eins og ég. En sjáið
þér, þarna er dóttir mín.“ „Já,
Renana, hún er doktor."
„Hvernig vitið þér að hún er
dokto;?“ „Það stendur i frétta
tilkynningu sem blöðin hafa
íengið. „Já, einmitt. En vitið
Framhald á bls. z3.

Þjóðfylking
Framsóknar og komma
Þjóðfylking Framsóknar og
kommúnista í kosningum innan
verkalýðsfélaganna hefur enn
einu sinni verið staðfest. Tíminn
lýsir því yfir, í gær í forystu-
grein, að kosningarnar til næsta
Alþýðubandalagsþings eigi alls
ekki að snúast um það „hvort
menn fylgja austri eða vestri í
alþjóðamálum“, heldur um það
hvort menn séu með eða móti
viðreisnarstefnunni, sem núver-
andi ríkisstjórn hefur markað í
íslenzkum efnaúagsmálum.
,í samræmi við þetta verður
afstaða Framsóknarmanna í
kosningunum til Alþýðubanda-
lagsþings", segir Tíminn.
Þá vita menn það. Frarr.sókn-
armenn varðar ekkert um glæpa-
verk og yfirgangsstefnu komm-
únista úti í heimi. Þessvegna seg-
Tíminn að Alþýðusambands-
kosningarnar í haust elgi
ekki að snúast um það „hvort
menn fylgja austri eða vestri í
alþjóðamálum". fslenzkir verka-
menn og launþegar eiga að áliti
Tímans og Framsóknarmanna að
Ioka augunum gjörsamlega fyrir
þeirri kúgun, sem verkamenn
og aðrir launþegar hafa verið
beittir af kommúnistum austan
járntjalds.
Hins vegar er það skoðun
Framsóknarmanna að vegna þess
að T mmúnistar hafa barizt eins
og Tjón gegn viðreisnarstefnu nú-
verandi rikisstjórnar þá beri
Framsóknarmönnum innan Iaun-
þegasamtakanna að styðja þá af
alefli!
Velmegun í stað hruns
Allir munu sammála um það
að hér á Iandi ríki nú einhver
mesta velmegun, sem um getur í
sögu þjóðarinnar. Atvinna er
mikf og stöðug, framleiðslu-
tækin eru rekin með fullum
krafti og tekjur fólksins eru
hærri en oftast áður.
Af þessu leiðir að fólkið getur
veitt sér meira en áð,ur. Það
ræðst í að byggja ný hús, fegra
heimili sin og búa þau betur <>g
glæsilegar. Aðrir kaupa sér bif-
reiðir eða ný og betri tæki til
atvinnu sinnar.
Um það þarf ekki að fara í
neinar grafgötur að þessi mikla
velmegun og góða afkoma al-
mennings á íslandi sprettur fyrst
og fremst af þeim ráðstöfunum,
sem viðreisnarstjórnin gerði á
sínum tíma til þess að hindra
það hrun, er við blasti þegar
vinstri stjórnin jafst upp. fs-
lenzkur almenningur hefur
þannig fengið velmegun og
meira atvinnuöryggi en nokkru
sinni fyrr i stað hruns og öng-
þveitis vinstri stjórnarinnar.
Göngum hægt
um gleðinnar djnr
En við fslendingar verðum að
minnast þess að það er oft ekki
síður vandi að gæta fengins fjár
en afla þess. Við verðum að
standa trúan vörð um árangur
viðreisnarinnar. Það má ekki
henda að verðbólguófreskjunni
verði að nýju hleypt lausri, stór-
fellt .„pphlaup verði hafið rr.illi
kaupgjaló.. og verðlags og þvi
jafnvægi þar með raskað, sem
tekizt liefur með ærinni fyrir-
höfn að skapa í íslenzkum efna-
hag„m?Ium. Við verðum að
ganga hægt um gleðinnar dyr
og gí. að okkur. Það er eðlilegt
og sjálfsagt að fólkið njóti
ávaxta góðærisins, en það má
ekki snúa þvi upp . ný vandræði
með því að þverbrjóta þau lög-
mál efnahagslífsins, sem jafnan
verður að hafa i heiðri, ef heil-
brigð þróun á aú geta haldið
I áfram.