Morgunblaðið - 16.09.1962, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 16.09.1962, Blaðsíða 20
20 MORGVFBLAÐ1Ð Sunnudagur 16. sept. 1962 „^^HOWARD SPRING: _ 32 RAKEL ROSiNG legt. I>ér mundi þykja það gott og þú hefðir gott af því. Þú þarft að fá svolítinn lit í þig, svolítinn lit. Hann hefur allur farið í hárið á þér. Segðu mér eitthvað um Julian. Hann kom með einhverja frú Bannermann með sér — og það er nú heldur betur fegurðardís, pabbi. Eg hef aldrei séð neina fallegri. Hún er Júði. Það er eins og þaer séu svona þessar júðsku konur — annaðhvort andstyggi- legar eða þá ógurlega fallegar. Hefur þú nokkurntima heyrt Rakel nefnda, pabbi? Rakel, Rakel? Hver var Rakel. Mér finnst þessi fiskur ekki sem beztur. Hvað finnst þér? Rakel var fræg leikkona. Hún var líka júðsk. Eg hugsa, að hún hafi líka verið ógurlega falleg, rétt eins og frú Bannermann — þegar hún var ung. Fallegar Júðakonur! Hvað vor- um við að tala um? Mér fannst við vera að tala um Julian og fiskinn. Hann er hreint ekki góð ur. Við vorum að tala um frú Bnnnermann, sem kom með Juli- an. Er hann nú farinn að flakka um með fallegum giftum konum? Til hvers er hann að því? Það er nú dálítil raunasaga í sambandi við það. Mér finnst nú fiskurinn sá arna hálfgerð raunasaga. Ha, Ha! Hún var ekki búin að vera gift nema einn dag, þegar mað- uiinn hennar varð fyrir hræði- legu slysi. Það er meira segja ekki enn vitað, hvort hann verð- Ur örkumlamaður fyrir lífstíð. Já, það er Maurice Banner- mann. Eg þekki hann. Eg hef ver ið í stjórnum hlutafélaga með honum. Eg sá giftingarfréttina í TIMES og svo næsta dag smá- grein um slysið, sem hann hafði oiðið fyrir. Og mér brá heldur illilega við — illilega við. Svo að það er kvenmaðurinn. Hvern- ig komst Julian í kynni við þessi hjón? Hann virðist hafa hitt þau af tilviljun í Vatnahéraðinu. Hvað er þessi Bannermann? Bannermann? Hann er allt mögulegt. Honum skaut upp á stríðstímanum. Einstakur náungi — einstakur. Á heima við Port- mantorgið. Kom þangað einu sinni. Fullt hús af málverkum — franskt dót mestmegnis. Skil það ekki. Eintómir sterkir litir. Mér var vísað inn í lesstofuna hans og hvað heldurðu, að hann hafi verið að gera. Spila á selló — þú veizt, þetta stóra, sem byl- ur í eins og bjórtunnu. En hvað er þetta? Þú étur ekki neitt. — Þetta flesk er gott. Mjög gott, Curle. Fyrirgefðu, pabbi, en ég gæti blátt áfram ekki borðað flesk á eftir fiski. Þú hlýtur að hafa dásamlega góða meltingu. Víst hef ég það, víst hef ég það. En þið, þessar ungu stúlk- ur það er eins og þið getið aldrei komið almennilegri máltíð ofan í ykkur. Hann hlýtur að vera merkileg- ur maður þessi Bannermann. Eg vona bara, að hann komist bráð lega á fætur. Merkilegur. Já, það má kannske vel segja, en hann er Júði, skilurðu. Kannske hitti ég hann þegar ég fer til borgarinnar. Borgarinnar? Hvað ætlarðu að vilja þangað? Líður þér ekki fullvel hérna? Upavon lávarður stundi þung- an. Og ætlar að skilja mig eftir einan hér. Lofa mér að stikna hér í minni eigin feiti? Þú ert með svoddan óðagot, það er gall- inn á þér. Það eru allir með þetta óðagot. Hvers vegna giftirðu þig ekki? Mina yppti öxlum, þessu gat Ihún engu svarað. k Jæja, ef þú þarft að fara þá ferðu. En borðaðu nú. Nú get- urðu smakkað á matnum. Kara- mellubúðingur. Reyndu svolítið rauðvin með honum. Mina nartaði eitthvað i búð- inginn en afþakkaði rauðvínið. Mig langar ekki í þetta gums, sagði lávarðurinn. Fer beint í ostinn. Er hann nógu geymdur þessi ostur, Curle? Hann tæmdi glasið, fyllti það aftur og blés mæðilega. Ánægja. Það er það. sem við þurfum og allur heimurinn þarnast. Ánægja. Eg hefði gaman af að sjá þess- ar frönsku myndir, sagði Mina. Eg er svo hrifinn af öllum þess- um málurum eins og Monet Og Gauguin og þeim öllum — og Van Gogh. Hann skar af sér eyr- að Og sendi það innpakkað til kærustunnar sinnar. Upavon, sem var með glasið við varirnar blés nú ofan í það, svo að vínið frussaðist um allt skyrtubrjóstið. Hvað segirðu? Skar af sé» eyrað? Eyrað? Já, það gerði hann. Guð minn almáttugur. Og þig langar að sjá myndir eftir svo- leiðis mann? Já. Hann var dásamlegur. Mér finnst nú hálf-ankannalegt að gera það. Eg ætla að heimsækja frú Bann ermann og sjá myndirnar. Júða og leikkonur og fólk, serr sker af sér eyrun — ég veit ekki, væna mín. Eg veit ekki. Komdu með portvínið, Curle. Þú ættir að smakka á því, væna mín og fá þér ofurlítinn bita af ávöxtum. Nei, þakka þér fyrir, Curle, ég aetla að drekka kaffið inni hjá mér. Þú afsakar mig, pabbi. Eg þarf að skrifa einhverja glás af bréfum. Á ég að koma á eftir og sitja hjá þér? Já, gerðu það, væna mín. Eg er svo einmana. Hann beit vandlega endann af vindlinum og Curle gaf honum eld. Ofmikið óðagot og þeyting- ur. tautaði hann, þeytingur, ösk- ur og hávaði...... Þegar Mina kom inn, klukku- stund seinna, sat hann í stóra stólnum við arininn og steinsvaf. Hálfreyktur vindillinn lá í ösku- bakkanum, en stórt, tómt konjaks glas stóð við hliðina á honum. Jæja, veslingurinn, hann hafði átt erfiðan dag. 2. Julian var enn ekki kominn á fætur, þegar síminn hringdi í Andagarðinum. Hann skellti sér í slopp, leit ásakandi á Charlie Roebuck og skeiðaði inn í setu- stofuna. Halló. geispaði hann í símann. Þetta er Mina. Þú ert líkastur iþví sem þú þyrftir að fá fötu af köldu vatni yfir þig. Þú værir vís til að sjá um það. Ætlarðu að fara að segja mér að bréfið mitt sé eintóm brjálsemi? Nú er óhætt að kveikja. Öðru nær. Það er óvenju gáfu- legt. En ég var nú búin að ætla mér að koma til borgarinnar, hvort sem var. Svo að þú ert með? Eindregin. Eftir frú Harrison, er frú Bannermann alveg eins og af himni send. En mér þykir þú taka fullfnikið upp í þig að segja, að hún geti ekkert lært í skólun- um. Heldurðu, að ég sé eins góð og hvaða skóli sem er. Þú getur æft hana í samleik, góða mín. Það er helzt þar, sem hún gæti flaskað. Jæja, láttu mig sjá um það, en vertu vænn og hlauptu yfir í Pantongötu og athugaðu, að allt sé í lagi þar. Eg kem eitthvað um eitt-leytið. Allt í lagi, sagði Julian og greip hendi fyrir símann. Nú .... engin kveðja til C'harlie Roe- buck? Já, ég skal segja honum það. Þetta var Mina, sagði hann við Charlie. Og engin kveðja til þín, veslingurinn. Charlie bylti sér og dró áforeið- una upp fyrir höfuð, um leið og hann sagði: Þú getur hitað kaff- ið, úr því að þú varst að asnast á fætur. Og andartaki síðar, þeg- ar Julian var kominn inn í stof- una, kallaði hann: Og hvað sagði Mina? Hún sagði, að það væri engin kveðja til Charlie Roebuck, öskr- aði Julian, hálfhlæjandi. Eg á nú við annað en það. Hún er að koma til borgar- innar. Til dvalar? Já, eitthvað dálítið. Kemur upp úr hádegi. Biður mig að at- huga hvort íbúðin hennar sé I lagi. Norma Jean leit til jarðar, hæ- versklega. „Hvað eruð þér gömul?“ „Nítján í þessum mánuði“. „Og hvað stór?“ ,,Ég nota númer tólf“. „Hæð?“ „Fimm fet fimm.“ ,,Brjóstmál?“ „Þrjátíu og sex“. „Mitti?“ „Tuttugu og fjórir". „Mjaðmir?" „Þrjátíu og fimm“. Frú Snivelly skrifaði þetta allt niður. „Jæja, ungfrú Dougherty. „Frú Dougherty". „Jæja, frú Dougherty. Þér verð ið að vita, að nú á dögum er fyr- irsetan vísindagrein. Hún er ekki neitt, sem hver stúlka getur vað- ið inn í, beint' utan af götunni, og án æfingar og kunnáttu. Þér verðið að verða yður úti um hvorttveggja. góða mín“. Svo heppilega vildi til, að jafnframt ráðningarstofunni rak ungfrú Snivelly einnig skóla fyr- ir fyrirsætur, og nú bauð hún Normu Jean þriggja mánaða námsskeið fyrir hundrað dali. „Þá er víst úti um þetta", svaraði Norma Jean. „Ég á ekki þessa peninga til í eigu minni“. „Það gerir ekkert til, frú Dougherty. Þér þurfið ekkert að borga strax, heldur með því sem þér vinnið yður inn sem fyrir- sæta. Viljið þér taka að yður þrælavinnu?" „Það vil ég gjarna". „Þér eigið mikið erfiði fyrir höndum. Brosið yðar er ekki eins og það á að vera. Þér brosið upp á við í staðinn fyrir niður á við, og það gerir nefið ofstórt. Og svo verðið pér að láta slétta og bleikja hárið á yður. Þér verðið alveg ágæt ljóshærð. Beinlínis dramatísk í útliti". „En ég gæti ekki hugsað mér að ganga með óekta Ijóst hár, ungfrú Snivelly". Næsta dag fór Norma Jean úr vinnu sinni og byrjaði á fyrir- sætuskólanum. Hún lærði þar fatasýningu, málningu Og snyrt- ingu og svo fyrirsetu hjá ungfrú Snivelly sjálfri. Fyrsta verkið, sem hún fékk að vinna, var á alúminíusýningu í Los Angeles. Þar fékk hún 10 dali á dag í níu daga, og auðvitað gekk hver eyrir til ungfrú Snivelly. Næsta verkið gekk illa hjá henni. Hún var send ásamt nokkrum fleiri fyrirsætum í úti-myndatöku fyr- ir verðlista stórverzlunar einnar, og átti að sýna sportklæðnað. En að tveim dögum liðnum var hún endursend. Henni lét aldrei að sýna fatnað, af því að hún gat aldrei gert neitt teljandi úr föt- unum, sem hún átti að sýna, þar eð öll eftirtektin beindist að henni sjálfri, en fötin urðu al- gjörlega út undan. Fyrsta aug- lýsinga-fyrirsetan hennar var í sambandi við nýja flugvél, sem American Airlines var að hleypa af stokkunum. Myndirnar voru teknar í verksmiðjunni. Hún var þar í hálfgagnsæjum náttfötum og átti að sýna, hve vel færi um fólk í svefnklefum flugvélarinn- ar. Ungfrú Snivelly var það Ijóst, að skjólstæðingur hennar hefði til að bera meira en meðal- kynþokka, þegar hún frétti, að hálfgerð vinnustöðvun hefði orð- ið í verksmiðjunni, í heila viku, vegna þess, að hver starfsmaður þar fann sér eitthvert erindi, til að fara þangað inn sem mynd- irnar voru teknar, til að horfa á frú Dougherty. Þegar ungfrú Snivelly minnist þessa tima, segir hún: „Hún var duglegasta stúlka, sem ég hef nokkurntíma haft með að gera. Hún skrópaði aldrei úr tima. Hún var full sjálfstrausts. Sleppti atvinnunni sinni, aðeins upp á vonina um, að ég treysti henni. Og svo gerði hún eitt, sem hinar gerðu aldrei. Hún grandskoðaði hverja einustu mynd, sem af henni var tekin. Ég á við, að hún fór með þær heim og skoðaði þær tímunum saman. Svo gat hún komið og spurt ljósmyndar- ann: „Hversvegna kemur þetta ekki betur út?“. Og ljósmyndar- inn útlistaði fyrir henni ástæð- una, Og þá varð henni aldrei það sama á aftur. Ljósmyndurunum líkaði vel við hana, vegna þess, hve samvinnufús hún var, og kunni að fara eftir leiðfoeining- um. Hún fékk mikla vinnu við úti-myndatökur, þar sem verið var úti allan daginn. og fékk þá 25 dali á dag. Og eins var mikil eftirspurn eftir henni í baðfata- myndir. „Fjöldinn allur af fyrirsætum er að spyrja mig, hvernig þær geti orðið eins og Marilyn Monroe, og þá segi ég við þær, góða mín, segi ég, ef þú getur sýnt af þér helminginn af þeim dugnaði, sem hún sýndi, þá geng- ur þér líka vel. En það er bara engin, sem kemst í hálfkvisti við hana að dugnaði“. En þegar minnzt var á lita- skipti á hárinu á henni, var hún þver. Ungfrú Snivelly var sí og æ að segja henni, að ef hún ætti eitthvað að komast áfram, yrði hún að láta slétta og bleikja hár- ið. Það væri langmest eftirspurn eftir þeim ljóshærðu. Þær er hægt að ljósmynda ljósar, dökkar og meðalljósar með því að breyta birtunni. En eins og hárið á henni væri núna, kæmi það allt- af út of dökkt. „Já, en þetta yrði aldrei eðli- legt“, hélt hún áfram að and- mæla. Þá var það, að Raphael Wolff bauð henni tíu dali fyrir sex klukkustunda vinnu við auglýs- ingu um hárþvottaefni. Og smá- vægileg atvik geta oft valdið miklum straumhvörfum. Wilff vildi ekki ráða hana, nema hún yrði Ijóshærð, og bauðst til að kosta breytinguna sjálfur. Og hún gerðist Ijóshærð — með sam- vizkunnar mótmælum þó. Það er erfitt fyrir konu að skilja, að háralitur þeirra geti gert svona mikinn mismun í augum karl- manna. En hún lét undan og svo var henni komið til sérfræðinga í hárlitun þarna í Hollywood. Hárið var klippt stutt og sléttað og síðan var það bleikt, svo að það var með gullslit — alve ólíkt því platínuhvíta, sem hún hafði síðar. Svo var það sett í stelling- ar. Henni fannst þetta líta af- skaplega tilgert út, og var óróleg þegar hún sá það fyrst í spegli, ,Þetta var ekki ég sjálf“. En svo sá hún áhrifin, sem það hafði. Og þar sem hún var hagsýn, hélt hún áfram að vera ljóshærð, í ýmsum libbrigðum, gull eða silfurlituðum. Hún gat aldrei vanizt þessarl framandlegu mynd, sem starði á hana í speglinum. En hún vissi vel, að hún var að verða meira piltagull en nokkurntíma áður. Einmitt það, að þetta var al-lt óekta og tilbúið, gerði það að verkum, að hún varð sjálf að gerast ný persóna, svo að allt hæfði hvað öðru. Lituð ljóshærð kona er ekki eðlileg, þessvegna getur hún ekki borið venjulegan klæðnað eða málningu, eða sjálf verið venjuleg. Þetta handa- verk tízkufatakvenna, hár- greiðslukvenna og fegrunarsér- fræðinga leiðir það af sér, að sá sem fyrir því verður missir sína eiginlegu persónu. Þannig hafa kvikmyndadísir oft og tíðum enga í TILEFNI af því að ævi- saga Marilyn Monroe hér fyrir ofan hefur vakið athygli á vandkvæðum taugaveiklaðra barna, svarar Sigurjón Björnsson, sálfræðingur spurningu þar að lútandi í Velvak- anda í dag. — SJÁ bls. 6.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.