Morgunblaðið - 20.10.1962, Qupperneq 20

20
MORGVNBLAÐ1Ð
taugardagur 20. október 1962
^HOWARD SPRING* 1..__
61
RAKEL ROSING
Hún hlúði að baeði sárinu og
gremju sinni \ laumi. Maurice,
sem beið eftir henni, fékk hvor-
ugt að sjá, en hann hefði varla
getað fundið óheppilegri stund
til að tilkynna það sem hann
hafði í huga að láta hana vita.
Þegar Bright gamli var farinn
út, kveikti Maurice í vindlingi
fyrir Rakel, og gladdist um leið
yfir því að vera orðinn fær um
slík smá viðvik.
Jæja, elskan mín, úr því að
við erum nú komin heim aftur,
langar mig til að segja þér dá-
lítið, sem ég veit, að muni gleðja
þig.
Konan, sem ég giftist í New
York, er dáin, — og það fyrir
löngu. Ég var með öðrum orðum
ekkill, þegar við giftumst. Nú
geta lögin ekki haft hendur í
hári okkar. Við erum lögleg hjón.
Rakel blés reyknum upp í loft-
ið og horfði með athygli á hann
liðast upp, rétt eins og hún væri
að athuga eitthvert málefni, sem
Maurice hefði lagt undir hennar
úrskurð. Það er þá allt í lagi
°g þú þarft ekki lengur að hafa
áhyggjur af því, sagði hún.
Nei. Ég hefði heldur ekki getað
hugsað mér, að þú lentir í nein-
um leiðindum.
Þú hættir nú á það samt.
Maurice fölnaði við kuldann,
sem lagði af röddinni. Já, það
gerði ég, sagði hann. Ef til vill
hefði ég átt að bíða. En ég elsk-
aði þig svo heitt, Rakel. Þér
þykir vænt um að heyra það —
að hamingju okkar er ekki leng-
ur nein hætta búin?
Guð minn almáttugur! hugs-
aði Rakel. Hamingja, þó, þó!
Skárri eru það nú orðin, sem
hann velur!
Við megum víst vera fegin,
sagði hún. Það er ekki gaman
að hafa slíkt sem þetta hang-
andi yfir höfði sér.
Rödd hennar var svo þreytu-
leg og kæruleysisle^, að Maurice
lét fallast niður í stólinn. Hakan
seig niður í bringu. Hann ýtti
fituga hárlokknum upp frá enn-
inu. Mér er næst að halda, að
þú sért ekki hamingjusöm, Rakel,
sagði hann.
Við svona beina áskorun, leit
Rakel upp, hvöss á svip. Og hvað
fær þig til að halda það?
Aðeins þetta, elskan mín, að
síðan ég hef legið aftur á bak,
eins og ræfill, hefur þú ekkert
gert fyrir mig, sem ég hefði haft
ánægju af að gera fyrir þig, ef
þú hefðir orðið fyrir slysinu í
minn stað.
Hann greip fast um báða arm-
ana á stólnum og beið eftir svari
hennar. En ekkert svar kom.
Eftir andartak hélt hann áfram,
eins og dómari, sem er að kveða
upp dóm í einhverju ómerkilegu
máli: Meðan ég var í sjúkrahús-
inu, heimsóttir þú mig eins sjald
an og þú gazt og fórst frá mér
eins fljótt og þú gazt. Þegar ég
svo kOm heim, lézt þú Mike
Hartigan hafa allan veg og
vanda af að hugsa um mig. Vit-
arilega var margt, sem þú hefðir
ekki getað gert fyrir mig, en
hinsvegar var líka margt, sem
þú hefðir vel getað gert. Meðan
við vorum hjá Upavon, varstu
náttúrlega löglega afsökuð. Þú
hafðir uppgötvað þessa dásam-
legu gáfu þína, og fékkst tæki-
færi til að gera eitthvað úr henni
og sýna hana. Það var e’kki nema
rétt af þér að eyða miklum tíma
í það. Sama hefði ég gert. En
jafnvel þar hefðirðu getað haft
margar stundir til að sitja hjá
mér og tala við mig, en í stað
þess sýndirðu öllum þarna, að
ég átti ekki mikið rúm í huga
þinum.
Aftur þagnaði hann, en spurði
síðan: Er ég kannske ósanngjarn
að segja þetta?
Nei, sagði Rakel.
Hvað eigum við þá að gera?
Við þessu átti hún ekkert svar.
Við höfum bæÓi verið óhepp-
in, sagði Maurice. Ef ekki þetta
slys hefði komið til, held ég, að
við hefðum getað orðið svo ham-
ingjusöm. Ég hefði getað gert
svo margt fyrir þig.
Þú hefðir getað hindrað. að ég
kæmist að því, að ég er fær um
að standa á eigin fótum.
Er þér það svo mikilvægt?
Já, svaraði Rakel, og það var
ekki annað hægt en sjá hina
áköfu sannfæringu, sem lá að
baki orðunum. Það er mikilvæg-
ara en þér gæti nokkurntíma
dottið í hug. Þú veizt ekki, hvað
það er að vera kona eins og ég
er — að þrá svona mikið Og svo
fá að vita hjá hverjum sem er
fær um að hjálpa manni, að
maður verði að borga hjálpina
í rúminu. Eða er það ekki svo?
Víst er það. Ég veit það svo
vel. Og ef þú hefðir lifað — eins
og ég — frá fimmtán ára aldri
og til hálfþrítugs, með þá stað-
reynd starandi í augu þér, og
síðan kömizt að því, að fleiri
leiðir eru til, eftir allt saman,
og að maður getur öðlazt það
sem maður þráir, en samtímis
haldið virðingu sinni, bæði í
eigin og annarra augum — já,
þá spyr maður ekki um, hvort
þetta sé mikilvægt. Þetta veiztu.
En einmitt þetta hefur gerzt,
Maurice!
Ég skil.
Hef ég kannske nokkurntíma
sagt, að ég elskaði þig? Nei, það
hef ég einmitt aldrei. Við vorum
bæði með augun vel opin, þegar
við giftumst. Þú vissir vel, að ég
var að gefa þér fegurð mína, Og
ég vissi, að þú varst að gefa mér
allsnægtir. En svo komst ég að
því, að ég gat fengið allsnægtirn-
ar af eigin ramleik.
Honum fannst hann aldrei hafa
séð hana svona ákafa — og held-
ur ekki svona fallega. Hann sat
og ríghélt sér í stólarmana, ná-
fölur og viðurkenndi með sjálf-
um sér sannleikann í Öllu þessu,
sem hún var að segja. En samt
fann hann, að þó að þetta væri
sannleikur, var það ekki allur
sannleikurinn.
Ég er feginn, Rakel, að við
höfum bæði sagt hvað okkur býr
í brjósti. En það er dálítið fleira
eftir, sem enn er ósagt. Ég elska
þig og hef gert síðan ég sá þig
fyrst. Og nú meir en nokkru
sinni áður. Þú segist ekki hafa
elskað mig þegar þú giftist mér.
En þú vissir, að ég elskaði þig.
Var það ekki?
Jú, það vissi ég.
Og finnst þér það engan mis-
mun gera? Setjum svo, að hjóna-
bandið okkar hafi bara verið
þessi kaupsamningur, sem þú
varst að lýsa. Ert þú vön að
hlaupa frá samningi vegna ein-
hvers sem gerist eftir að samn-
ingurinn er gerður?
Hún svaraði engu. Þú getur
gert hvað þú vilt, sagði hann,
— Já, en þér verðið þá að taka gömlu þvottavélina mína sem
borgun.
en ég legg áherzlu á þetta. Ó,
Rakel, það er hræðilegt að sitja
hér og tala um hlut, sem stend-
ur á svo miklu fyrir mig — tala
um hann eins og þetta væri eitt-
hvað, sem ekki væri meiri vandi
að ráða fram úr en að reikna
dæmi. Hver heldurðu, að gleðjist
meira en ég ef þú verður fræg,
og getur staðið á eigin fótum?
Ég elska þig bara enn meir eftir
en áður.
Rakel bar höndina þreytulega
upp að höfði sér og Maurice sá
nú fyrst rauðu strikin eftir klærn
ar á Omar.
Hvað er þetta. elskan mín?
sagði hann og varð snögglega
umhyggjusamur. Hvað hefur kom
ið fyrir?
O, það er ekkert, sagði Rakel,
alls ekkert. Lofaðu mér nú að
fara. Og hún flýtti sér upp í
stofuna sína, úrvinda af þreytu.
2.
Þegar Rakel fór til hádegis-
verðarins, hafði hún alls ekki
ætlað að láta í Ijós hinar raun-
verulegu tilfinningar sínar við
Maurice. Hún var þess vör, að
hann var farinn að gruna eitt-
hvað, en hefði gert sér að góðu
að láta kyrrt liggja, eins og það
var, þangað til henni hentaði
betur að láta eitthvað uppskátt.
Nú hafði hún lagt næsta leikinn
í hendur Maurice. Nú var það
hans að segja til, hvort hann
væri ánægður með að láta allt
halda áfram eins og það var nú
komið.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov B3
Joe kom í kvikmyndaverið og
horfði á hana leika nokkur atriði
móti Cary Grant. Samkvæmt
beiðni Roy Crafts, lét hann taka
af sér nokkrar myndir með
Marilyn og Grant. En þegar
myndirnar birtust í blöðunum
daginn eftir^ hafði Grant verið
klipptur út úr þeim. Þegar Joe
og Marilyn fóru út saman urðu
þau helzt að fara huldu höfði, til
þess að sleppa við nærgöngult
fólk, sem þyrsti í ástarævintýri.
Venjulega fóru þau þá til Masi-
hjónanna sem bjuggu fyrir utan
borgina, en Masi var gamall
vinur Joes frá árunum í San
Francisco. Þar fengu þau heima-
tilbúinn mat að borða og horfðu
á sjónvarp. Stundum voru þau
líka í herbergi Marilynar í Bel-
Air-hótelinu Og fengu þá hótel-
mat og horfðu á sjónvarp. Hefði
hún bara vitað það þá, að saga
hjónabands hennar yrði að
miklu leyti rituð á skerminn á
þeirri ófreskju! Því að Joe þjáð-
ist af óseðjandi sjónvarpsgræðgi,
rétt eins og sumir gefa sig áfengi
á vald. Hann var vanur að borða
kvöldverð sinn horfandi á kl. 7
fréttirnar, Og svo veik hann helzt
ekki frá sjónvarpinu allt kvöld-
ið, hvort sem um glæpamyndir
eða annað var að ræða.
Þegar hér var komið, fannst
Marilyn þetta enn vera skemmti-
leg dægradvöl að kvöldi dags,
því að stundum töluðu þau sam-
an og ræddu það, sem þau voru
að horfa á. En aðdáandi beztu
leikritahöfunda unir sér ekki til
lengdar við Hopalong-Cassidy,
Boston Blackie og aðrar slíkar
sjónvarpshetjur. Samt kvartaði
hún aldrei. Ef til vill hefur hún
vonað. eins og margar drykkju-
manna konur, að geta betrað
Joe með ást sinni.
í aprílmánuði flaug Joe aftur
til New York ásamt Solotaire,
sem hafði horft á það, sem verða
vildi, með skelfingu. Joe varð að
undirbúa sinn eigin sjónvarps-
þátt þar. Viku seinna lagðist
Marilyn í sjúkrahús undir botn-
langaskurð. Fyrsta gjöfin, sem
henni barst þangað voru tvær
tylftir af rósum, sem Joe hafði
sent frá New York.
Þegar Marilyn komst á fætur
aftur, lauk hún við síðustu atriði
myndarinnar ásamt Grant. Eitt
var sundatriði, annað á hjóla-
skautum og svO ofsalegur akstur,
sem endaði með slysi.
Auglýsinadeildin hafði fengið
skipanir um að básúna nafn
hennar um allar jarðir með öll-
um tiltækilegum meðölum og nú
setti hún á laggirnar samkomu
10000 landgönguliða, þar sem
hún skyldi koma fram. Hún
fékk geysilegar viðtökur. Hún
söng tvö lög, og enda þótt hún
væri ekki orðin nein Ella Fitzger-
ald, var hægt að magna röddina
upp, svo að nægði.
Kvikmyndaverið hafði keypt
Broadway-útgáfuna af songleikn-
um „Gentlemen Prefer Blondes",
og auglýst, að Betty Grable ætti
að hafa þair at j örn ulhliu tv erk •
ið. Marilyn vann að því bak
við tjöldin að fá úthlutað hlut-
verki Lorelei Lee. Af bréfunum,
sem hvorri bárust hafði aðal-
skrifstofan komizt að - því, að
vinsældir ungfrú Grable fóru
jafn mikið minnkandi og hinnar
fóru vaxandi. En gat Marilyn
sungið og dansað? Hún hafði
sýnt það á hermannasamkom-
unni, að hún gat sungið, Og hafði
nægilega leikhæfileika til þess
að telja almenningi trú um, að
hún gæti líka dansað. Landgöngu
liðarnir höfðu aldrei ætlað að
sleppa henni forðum! Þeir stöpp-
uðu, öskruðu og æptu og blístr-
uðu, til þess að hún kæmi fram
aftur og aftur.
Hún leit yfir áhorfendahópinn
— það var stærsti hópurinn, sem
hún hafði enn komið fram fyrir
— og sagði, með bros á vör: „Ég
veit ekki, hversvegna þið eruð
alltaf svona æstir í peysustelpur
strákar. Færið þær úr peysunni
og sjáið, hvort mikið verður eft-
ir!“
1. júní hélt hún 26 ára afmælið
sitt hátíðlegt, ein síns liðs í Bel-
Air-hótelinu. Hún fékk sér steik
og flösku af kampavíni. Joe
hringdi til hennar frá New York
og talaði lengi við hana. Stofurn-
ar hennar voru yfirfullar af
skeytum og blómakörfum og dýr
um gjöfum frá fyrirmönnum í
20th Century Fox, leikstjórum
hjá hennar eigin félagi og öðrum
og mörgum frægum leikurum og
leikkonum.
Marilyn hrósaði sigri í huga
sínum, þar sem hún sat þarna
einmana í dýrð sinni, og bjó sig
undir að fara til Niagarafoss-
anna, þar sem hún átti að leika
í útimyndum í nokkrar vikur,
fyrir næstu mynd sína, „Niag-
ara“. Þennian sama dag höfðu
henni borizt skilaboð, með milli-
liðum þó, um það, að henni
hefði verið úthlutað hlutverk
Lorelei Lee í „Gentlemen Prefer
Blondes", og að byrjað yrði á
þeirri mynd, jafnskjótt sem
Niagara væri lokið. Með öðrum
orðum hafði henni fallið í skaut
fallegasta eplið. Fræg hetja var
ástfangin af henni. Nú átti hún
allt. Hún þurfti ekki annað en
ganga út um gluggaóyrnar á stof
unni sinni, til þess að sjá al'lar
dásemdir Bel-Air-hótelsins, sem
er líkara fínum klúbb en gisti-
húsi, eða máske likast paradís
á jörðu með öllum sínum marg-
breytilega gróðri og trjám.
En undir allri gleðinni leynd-
ist samt einhver óljós uggur um
framtíðina. Síðasta árið hafði
öllu fleygt fram með svimandi
hraða. Hún hafði verið viður-
kennd drottning í sínum heimi,
ekki aðeins hjá sínu félagi held-
ur hjá kvikmyndaiðnaðinum yfir
leitt. En húri fann í æ ríkara
mæli, að hún var að missa tökin
á sjálfri sér. Ein uppáhaldsgrein
hennar úr Nýja Testamentinu
var þessi: „Að hvaða gagni kæmi
það manninum að eiga allan
heiminn, ef hann bíði tjón á sálu
sinni“ Hún var að eignast heim,
sem hún hafði lengi þráð að
sigra. Hvað sálina snerti, var hún
ef til vill ekki að bíða tjón á
henni miklu fremur hitt, að
þessi sál vildi ekki taka þroska.
En kannski var það þannig, sem
menn biðu tjón á henni? Þeesi
þunga þreytutilfinnimg, — sem
hafði eytt öllum lit af tilverunni
fyrr á árinu, hafði horfið fyrir
rómantíkinni á kynnum þeirra
Di Maggios og tilhugsuninni um
að leika mikilvæg hlutverk I
áðurnefndum tveim mynidum. En
nú þegar hún hafði þetta í hendi
sér — var þá nokkuð í það varið?
Var það þetta, sem hiún hafði
alltaf verið að þrá?
Hún hugsaði oft um það, hvað
þetta líf væri eiginlega. En hún
gaf sér aldrei tíma til að leita
að svarinu.
XVII.
Niagara og Atlantic City.
Höfundur Niagara var Charles
Brackett, sem var frægur skáld-
sagnahöfundur upp úr 1920, Og
íremsti kvikmyndadómarinn hjá
New Yorker. Árið 1950 tók hann
það í sig að gera kvikmynd, þar
sem Niagarafossarnir væru aðal-
sviðið. Efni myndarinnar hafði
hann ekki tiltækt og reyndi eftir
mætti að losna við þessa hug-
mynd, sem lét hann aldrei í friði,
en hún aðeins magnaðist að sama
skapi. Einu sinni trúði hann hús
móðurinni, sem hann var í sam-
kvæmi hjá fyrir þessari Niagara-
deilu sinni, sem hann gæti ekki
losnað við og ekki gæti hann
gert sér ljóst, hvernig hún hefði
dottið í hann. Hún hló. „Það get
ég, Charlie. í næsta sinn, sem þú
ferð fram í snyrtiherbergi karl-
anna, skaltu líta kring um þig“.
Harnn gerði það. Á einum
veggnum þarna var mikil mynd
af Niagarafossunum. (Eftir að
myndin vair gerð, gaf frúin Braclc
ett þessa mynd og hún hangir
nú á veggnum i skristofunni
hans>