Morgunblaðið - 10.03.1963, Blaðsíða 3

Sunnucíagur 10. marz 1963
Sr. Bjarni Sigurðsson:
1 DAG kl. 2 verður tefld síð-
asta skákin í einvígi Friðriks
Ólafssonar og Inga R. Jóhans-
sonar, um titilinn skákmeist-
ari Reykjavíkur 1963. Eins og
er, er staðan jöfn. Báðir hafa
hlotið 1% vinning, en í þess-
ari síðustu skák hefur Ingi
hvítt.
í tilefni af þessari skák,
sem getur orðið þýðingar-
mikil, einkum fyrir Inga,
sneri blaðið sér í fyrradag til
Inga og Friðriks og spjallaði
við þá stundarkorn. Við hitt-
um fyrst Friðrik, sem nú
stundar nám í lögfræði við
Háskóla íslandsr"
— Hvernig leggst skákin í
þig, Friðrik?
— Ég vona allt það bezta
með árangurinn. Ég hef verið
Friörik Olafsson.
Ingi R. Johansson.
að mörgu leyti ánægður með
árangurinn fram til þessa í
einvíginu, þótt það hafi viljað
bera við að ég gerði vitleysur
í tafllok.
— Hefurðu undirbúið þig
eitthvað undir einvígið?
— Nei, ekkert sem heitið
getur, það er helzt að ég reyni
eitthvað að glugga í byrjanir.
Það er verið að berjast um
smávegis titil, en mér finnst
einhvern veginn ekki að það
sé álitið aðalatriðið, heldur sé
reynt með þessu einvígi að
gera upp á milli okkar. Þótt
Ingi hafi engan titil á hann
alveg fyllilega skilið að vera
alþjóðlegur meistari, og væri
betur að titlinum kominn en
margur þeirra. Ef einhver
munur er á okkur Inga er
það bara herzlumunur.
— Það er líka erfiðara fyr-
ir mig að undirbúa mig en
fyrir Inga, því ég veit ekki
fyrir víst við hverju ég á að
búast þó ég hafi grun um það.
— Grunur þinn er náttúr-
lega leyndarmál?
— Já, ég kæri mig ekkert
um að Ingi lesi um það í
blöðunum. Það reyna báðir
eftir föngum að koma hinum
á óvart og forðast eftir megni
að koma mikið inn á troðnar
slóðir. Þó ég leggi yfirleitt
ekki mikið upp úr mótum hér
heima, vil ég ógjarnan tapa
fyrir Inga.
— Hvað er svo framundan
hjá þér þegar tekur að vora?
— Það er verið að bjóða
mér á stórmeistaramót í Los
Angeles og svo er mót í Fær-
eyjum í sambandi við 40 ára
afmæli skákfélagsins þar. Þeir
eru að biðja mig að koma. Ég
býst við að það verði eitthvað
léttara þar en fyrir vestan.
— Ertu kvíðinn fyrir sunnu
deginum?
'— Ekki kvíðinn beinlínis, en
ég geri mér náttúrlega grein
fyrir að ég á alltaf á hættu
að tapa.
Næst hittum við svo Inga
R. Jóhansson, sem vinnur við
endurskoðun hér í borg, og er
einmitt í mesta annatímanum
eins og er:
— Hvernig hafa þér líkað
úrslitin í þeim þremur skák-
um, sem þið hafið teflt?
— Ég tel að mér hafi geng-
ið vel fram að þessu og að úr-
slitin séu nokkuð sanngjörn.
Úrslitin núna eru sjálfsagt
undir því komin hvor okkar
lendir í meira tímahraki í lok-
in. Svo er náttúrlega þægi-
legra fyrir mig að hafa hvítt.
—• Ertu búinn að ákveða
Hugur aö verki...
vígis
þinn fyrsta leik í þessari
skák?
— Já, ég er búinn að ákveða
hann. Ef maður undirbýr sig
eitthvað að ráði undir mót, er
maður búinn að ákveða fyrir-
fram byrjunarleikinn í hverri
skák, en í venjulegum skákum
gerir maður það náttúrlega
bara jafnóðum. Ef byrjunar-
leikurinn er fyrirfram ákveð-
inn þarf ekki að einbeita sér
að að kynna sér aðrar opnan-
. ir en þær, sem þessi leikur
gefur kost á.
— Þú hefur þá undirbúið
þig talsvert undir þetta ein-
vígi?
— Ég hef undirbúið mig
eins og tök hafa verið á, en
tíminn er nokkuð naumur.
Annars vill það oft verða svo
að undirbúningurinn kemur
að litlu haldi því alltaf er
einhver leikur, sem maður
hefur ekki kynnt sér, og báð-
ir reyna að koma hinum á
óvart, og nota síður þær byrj-
anir, sem efstar eru á baugi
hverju sinni.
— Ertu nokkuð kvíðinn
fyrir lokaskákina?
— Það er alltaf spenningur
í mér áður en ég byrja, en
þegar ég er byrjaður, hverfur
hann. Það er ekki ósvipað og
þegar ég er í prófi, nema hvað
ég er þá kvíðinn allan tím-
ann.
TEXTI þessa drottins dags grein-
ir frá því, hvernis Jeús læknar
dóttur kanversku konunnar. Að-
stæður eru svipaðar og þegar
hann læknar þjón hundraðshöfð-
ingjans, að sjúklingurinn er víðs
fjarri og verður albata samt.
Þegar ungi læknirinn vitjaði
sjúklings síns hérna á dögunum,
sagði hann: í dag reynum við
nýtt lyf, sem ég vona, að eigi
betur við þig en þau, sem þú
hefur fengið til þessa. í gær-
kvöldi, þegar ég var að fara upp
í, laust. því allt í einu niður í
huga mér, að einmitt þetta lyf
hentaði þér betur en hin. — Og
nýja lyfið var reynt viðstöðu-
laust og ekki bar á öðru. en
nokkuð svíaði. Svo þótti a.m.k.
sjúklingnum, sem lengi hafði
engzt í heljargreip. Ef til var þó
annað, sem hafði ekki síður á-
hrif eins og á stóð; það mátti
skilja af orðræðu sjúklingsins:
Vandkvæði mín fylgja honum út
úr sjúkrastofunni, þau fylgja
honum lengur en vinnustundir
hans, hann tekur þau jafnvel
með sér í háttinn. Og þegar þekk
ingin helzt þannig í hendur við
mannslundina, er von þess ár-
angurs, sem ekki næst í annan
tíma.
. Þeir eru fleiri en margan
grunar mennirnir, sem með
nokkrum hætti hafa tölu á þeim,
sem liðsinnis er vant. Það finn-
um við gerst, þegar eitthvað
bjátar á, og hve mikils virði er
hún okkur þá ekki samúðin og
hjálparlundin, sem eins og leit-
ast við að fylla í skörðin. íhug-
un um þessi mál hlýtur að auka
okkur bjartsýni, því að miklu
orka þau öfl þau kynngimögn
hins hvita galdurs, sem eru að
verki í heiminum, í mannshjört-
Aðalfundur
Myndlistar-
félags-ins
AÐALFUNDUR Myndlistarfé
lagsins var haldinn 20. febrúar
síðastliðinn að Hótel Borg. í
stjónn voiru kosnir: Formaður
Finnur Jónsson, ritari Pétur
Friðrik, gjaldkeri Eggert Guð
mundsson, meðstjó'rnendur Guð
rnundur Einarsson frá Miðdal og
Sveinn Björnsson.
Sýningarnefnd: Guðmundur
Einarsson frá Miðdal, formaður,
Pétur Friðrik, Sveinn Björnsson,
Ásgeir Bjarnþórsson og Helga
Weisshappel.
[ A/A /5 hnúitr [ / SV SO hnútor X Snjókemo t OSt ***■ V Skúrir S Þrumur W:.íi KuUat/i/ Hifutkif H Hm1 L r Lmt»

Vonhlýindin, sem Atlants-
hafslægðin suður af íslandi
veldur, ná norður um Fær-
eyjar og Norðursjó, en á
Norðurlöndum hefur vetur
ennþá völd. í Kaupmannahöfn
var 3ja stiga fix>st og talsverð
snjókoma í gærmorgun.
Hér á landi var hitinn 2—6
stig á láglendi, bjartviðri og
vindur haegur á Vestur- og
Norðurlandi, en hvasst og
skúrir við suðurströndina. Á
Austfjörðum var sums staðar
krapahríð
unum um víða veröld. Þau mögn
eru vísast ekki eins hörð við-
komu og vítisvélar, en hver er
sá klettur, að hann standist mýkt
dropanna, er þeir leggja saman?
Á þeim, sem af einskærum
kærleika brjóta heilann um
vandkvæði annarra, sannast, að
vökull hugur samúðar og manns-
lundar er einhver dýrmætasta
orka, sem beizluð hefur verið í
mannlífinu.
★
Iðulega er leitað til manna
og þeir beðnir um að biðja fyrir
þeim, sem eiga bágt. Og ekki
þarf að draga í efa, að oft verð-
ur þeim að trú sinni, sem það
gjöra. Fyrir skömmu er látinn
háaldraður maður, sem varði
löngum einverustundum á kvöldi
hverju til að biðja fyrir þeim
'hundruðum mann, sem hann bar
sérstakl-ega fyrir brjósti. Og víst
var leitað til hans, af því að
hann var sterktrúaður og bæn-
heitur.
En menn mega ekki heldur
vantreysta sjálfum sér í trúar-
efnum. Enginn hefir tekið einka
ley.fi á guðstrúnni, hvorki kenni
menn né aðrir. Hugleiðingar og
bænarlíf er íþrótt, sem enginn
getur nokkru sinni orðið full-
numa í. Á bak við trúarþrosk-
ann er oft áralangt stríð, lang-
vinn barátta; á vettvangi trúar-
innar hljóta allir að heyja Jak-
obs-glímu sína við drottinn áður
en til úrslita dregur. Að vísu
er það satt „að þröngt er hlið-
ið og mjór er vegurinn, er liggur
til lífsins“, en engu að síður
stendur sú leið öllum opin, sem
þangað leita.
Hugur mannsins er þrotlaus
orkulind. Og aldrei verður hún
svo jörmunefld og knýjandi
sem þá hún leitar guðdómsins
í lotningu og tiibeiðslu. Þessi
sannindi eru svo áþreifanleg og
augljós, að þau verða meira að
segja mæld og vegin. í ljósi
þess verður hún skiljanleg frá-
sögnin um blómin, sem uxu bet-
ur, þegar beðið var fyrir þeim.
Oll nu.tu þau nákvaemlega sömu
umtoirðu. En um annan hópinn
var hugsað með tjáningu í hjart-
anu, og ekki leyndi það sér held-
ur, að sá dafnaði mun betur en
hinn, sem aðeins naut umhirðu
handanna.
★
Maður gengur eftir aðalstræti,
þar sem margir eru á ferli. Hann
ér mörguim kunnugur og þekkir
fjöld andlita á göngu sinni. Og
það er segin saga, þegar hann
'hittir einihvern, sem hann ber
kennsl á, að hann hugsax um
hann einihverja hlýja hugsun eða
rifjar upp einhverja kosti á ráði
v eg far and a rvs. Og það hýrnar
yfir svip hans á göngunni.
Seinna er hann staddur í kyrr-
um stað, þar sem „svipþyrping
sækir þing í sinnis hljóðri borg“.
Og enn heilsar hann hverjum
svip með hlýju og góðvild í huga.
— Þessi maður er voldugri en
okkur órar fyrir.
Það er gaman að heyra í frétt-
um um fundi og ráðstefnur og
slyng orð mikilla skörunga. Þó
er það í raun og veru ekki þar,
sem örlögum manna og heims-
álfa er ráðið til lykta. Það þekkj-
um við af dæmi Krists, sem var
lítils megandi og snauður á ver-
aldarvísu. Þó var hann öllum
öðrum voldugri, sem fæðzt hafa
á jörðu. Kraftur hans var því-
lí'kur, að hann gat á andartaks
stund læknað fjarstadda af skæð
um sjúikdömum. Guð, sem skap-
aði manninn í sinni mynd, hefir
gefið honuim neista af þessum
almættiskrafti. Hugur, sem starf-
ar í kærleika, er uppspretta og
orkulind mikillar blessunar. í
daglegri önn okkar reynum við
að glæða það helga log.
Bjami Sigurðsson.