Morgunblaðið - 14.03.1963, Síða 20

20
M O RCJUHRLAÐl Ð
Fimmtudagur 14. marz 1963
Uppi yfir skræpulita tennis-
jakkanum hans ljómaði nú húfa
með rauðum borða, sem kölluð
var crickethúfa. Henni fannst
húfa gera hann enn unglingslegri
en hann átti að sér, en hún var
svo vön að sjá skeggjaða ný-
stúdenta í Camhridge með svona
höfuðfat. Og svo var hann svo
ósvífinn að segja, að hún væri
hlægileg á myndinni! Hún hafði
hitt hann í gærkvöldi í fyrsta
sinn á ævinni og auðvitað veitt
einkasyni sir. Daniels sérstaka
eftirtekt, honum, sem átti ef allt
væri með felldu, að erfa allar
þessar margflóknu eignir hans,
þegar þar að kæmi. En svo virt
ist hann vera alveg klumsa -og
hræddur bæði við hana og ung
frú Jekyll, sem hafði gist þarna
um nóttina. En hann var vin-
gjarnlegur og hafði einhv^rja sak
leysislega töfra í fari sínu. Hún
viðurkenndi með sjálfri sér, að
þessi umhyggja hans fyrir því,
að myndin kæmi ekki fyrir al-
mennings sjónir, stafaði af áhuga
á velferð hennar. En þetta vildi
hún ekki viðurkenna fyrir hon-
um.
Laurie mjakaði sér mjúklega
að hlið hennar, með fullt af alla
vega litum púðum undir höndun
um, og lét. þess getið, að áin
verðskuldaði nú tæplega svo göf
ugt nafn. Það mundi hún sjálf
komast að raun um. Hún væri
ekki annað en lækur, skemmti-
legur lækur, en það, sem sir.
Daniel gengist aðallega upp við
væri það, að hún rann í boga,
næstum í hring, en þó ekki alveg
og inni í þessum boga væri land
areign hans. Þannig væri Dick-
ons næstum eyja, en þó ekki al-
veg og með því að róa eftir
ánni mátti fara næstum tvær
ALLTAF FJÖLGAR YOLKSWÁGEN
V O R I Ð
N Á L G A S T
Eruff þér farin aff hugsa|
til sumarferða?
Er þaff þá ekki einmitt
VOLKSWAGEN
sem' leysir vandann?
PANTIÐ
TÍMANLEGAl
VOLKSWAGEN
er 5 manna bíll *
VOLKSWAGEN
kostar affeins
kr. 121.525,00.
VOLKSWAGEN
er fjölskyldubíll
VOLKSWAGEN
er vandaffur og sígildur.
VOLKSWAGEN
er örugg fjárfesting.
VOLKSWAGEN
hentar vel íslenzkum
vegum og veffráttu.
VOLKSWAGEN
er meff nýju hitunar-
kerfi.
VOLKSWAGEN
er því eftirsóttasti bíllinn.
VOLKSWAGEN ER EINMITT
FRAMLEIDDUR FYRIR YÐUR
HEILDVERZLUNIN HEKLA H F
Laugavegi 170—172 — Reykjavík — Sími 11275.
mílur. Og, þér skiljið, sagði hann
næstum barnalega, — að það er
dálítið gaman að því, að þegar
farið er aðra leiðina er allt, sem
maður sér til vinstri eign manns
og eins allt til hægri, þegar far
ið er hina leiðina.
— Já, svaraði hú, alvarlega, —
það hlýtur að vera gaman.
8.
Laurie var búinn að róa svo
sem mílu vegar, og hvorugt
þeirra sagði orð. Það var eins
og öll orð væru óþörf. Sólin
skein á malareyrarnar og hring
iðurnar í grunnri ánni. Blóma-
ilmur fyllti loftið.
Skammt frá ánni stóð kofi
garðyrkjumanns. Lítil stúlka, ber
fætt, hafði vaðið eitt eða tvö
fet frá bakkanum og stóð nú
þarna einbeitt á svipinn og var
að snúa lykli á litlum blikkbáti.
Þegar því var lokið, setti hún
bátinn varlega á vatnið, hliðarn
ar á þessu dvergfari titruðu of-
urlítið og báturinn rann í hring
svo sem' tvö fet í þvermál, en
stanzaði síðan.
Hesba LeZison klappaði sam-
an höndunum af gleði og kallaði:
— Stanzaðu! Lofðu mér að gera
þetta.
Laurie varð hissa. Þetta var í
fyrsta sinn, síðan hann sá hana
fyrst, að hún hafði lótið raun-
verulega gleði í ljós, og orsökin
til þess fannst honum ennþá dul-
arfyllri, vegna þess, hve óveruleg
hún var. Hann stakk við stjakan
um, ýtti stefninu, sem Hesba sat
í upp að bakkanum og hljóp síð
an til að hjálpa henni í land. En
hún var engrar hjálpar þurfi.
Hún stökk í land, glöð í bragði
og áköf og þegar hún sneri að
barninu, varð andlitið á henni
fallegra en honum hafði nokk-
urntíma þótt það áður. Nú var
engin gretta á því. Dökku augun
ljómuðu af gleði og jafnvel föla
hörundið fékk á sig ofurlítinn
roða, sem var sýnilega afleiðing
af því, að nú var hún í góðu
skapi.
Laurie stóð þarna við hliðina
á henni á bakkanum, og furð-
aði sig á því, að svona smámun-
ir gætu haft áhrif á konu, sem
hann hafði jafnan hugsað sér svo
alvörugefna „upprennandi konu“
konu sem var í þann veginn að
geta sér orðstír á bókasviðinu, og
Grace var jafnan reiðubúin að
hrósa fyrir gáfur og hæfileika.
En Hesba var alveg eins og
heima hjá sér hjá krakkanum, og
krakkinn hjá henni. Litla stúlkan
hafði vætt pilsið hennar með
blautum fingrunum, en með
hinni hendinni hélt hún fram til
sýnis bátnum, sem vatnið lak af.
— Svona gerir maður það, út-
skýrði hún, hreykin af kunn-
áttu sinni, um leið og hún dró
upp skrúfuna, en Hesba hló glað
lega, og sagði: — Þú getur ekk
ert kennt mér um svona hluti,
kelli mín. Svo dró hún upp verk-
ið í bátnum, setti hann á vatn-
ið og horfði á ferð hans með
gleðibrosi.
9.
Og nú, er þau fóru upp í bát-
inn aftur, lagðist hún endilöng
á koddana og horfði upp í blóan
himininn, eða upp í flækjuna af
greinum og laufi, og var svo ró-
leg, að Laurie hefði getað hald-
ið að þetta mót við barnið hefði
fyllt huga hennar friði og róandi
hugsunum. Þessi aðkenning af
brosi, sem hún hafði sýnt barn
inu, var enn á andliti hennar, og
Laurie var hreint ekki svo mjög
— Bindiff yffar er skakkt.
hræddur við hana lengur.
— Tókstu eftir nafninu undir
þessari mynd? spurði hún allt í
einu og bætti svo við: — Það
var Hugfes, Llanfairfechan. Hún
var tekin fyrsta árið, sem ég átti
heima þar. Eg seldi svona blikk
báta eins og við sáum, í tuga-
tali. Mér þótti vænt um þá. Við
fórum þangað, við pabbi, frá
Manchester.
— En, ungfrú Lewison, ef þér
hafið átt heima í Manchester til
fimm ára aldurs, hljótið þér að
hafa verið þar þegar myndin var
tekin, og þá höfum við bæði átt
heima þar samtímis. Þetta fannst
honum þægileg tilhugsun. Þá átti
hann eitthvað sameiginlegt með
þessari einkennilegu stúlku, þess
ari „upprennandi konu.“
— Við áttum heima i Cheet-
ham Hill, sagði hún. — Þér hafið
sjálfsagt getið yður þess til, út
frá nafninu mínu, að ég er Gyð
ingur. í raun og veru heiti ég
fullu nafni Hepsibah Lewissohn,
en mér fannst það bara ekki líta
almennilega út í bókatitii.
Eftir því sem hann reri áfram
hægt og hægt, móti straumnum
tókst honum að taka saman hina
einföldu sögu hennar. Hann gat
séð fyrir sér grannvaxna, litla,
alskeggjaða manninn, sem hafði
verið fáðir hennar; — Ho fram
leiddi regnkápur í smáum stíl,
sagði húfn.... svo litla húsið í
Cheetham, á kafi í þessu þétt-
setna borgarhverfi, sem var næst
um ennþá andstyggilegra en
sér að ákafa að lærdómsiðkun-
um sínum.
— Já, það er bókstaflega satt,
sagði Hesba, — ég byrjaði að
læra hebresku fimm ára gömuk
Og hann var kennarinn minn.
Þetta líf var þó ekki allskost-
ar ánægjulaust. Dálítið áttu þau
til, en ekki nóg. Þau leigðu sér
því búð, sem þau höfðu opna á
sumrin, þegar gestir voru á ferð
inni, en lokuðu henni svo hrein
lega í október.
ajlltvarpið
Fimmtudagur 14. marz.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
12.00 „Á frlvaktinni"; sjómanna-
þáttur (Sigríður Hagalín).
14.40 „Við, sem heima sitjum" Sig-
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla I frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hustendurna
(Margrét Gunnarsdóttir og
Valborg Böðvarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir. — 18.30 Þing-
fréttir. — 19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Um Calvin (Séra
Magnús Runólfsson).
20.30 Tónl. í útvarpssal: Danski
píanóleikarinn Victor Schiöl-
er leikur.
Levenshulme eftir því, sem hann 1 21.00 Raddir skálda: Smásaga eftir
gat bezt munað þann stað. Gamli
maðurinn — nei, hann hefði nú
ekkd getað verið svo mjög gam
all þegar Hesba var fimm ára —
var ákafur trúmaður. Hann stund
aði gyðingleg fræði af ákafa
sagði hún, og var mikill vinur
rabbísins, og allt hans líf virtist
hafa verið bundið við verkstæði
og samkunduhúsið. Hún hafði
aldrei — bókstaflega aldrei — séð
akur, þegar hún var fimm ára.
En þá var það, að læknirinn
sagði föður hennar, að hann yrði
að flytja burt frá Manchester. ef
hann vildi lífi halda. Hann var
með lungnaberkla á háu stigi.
Þau fluttust því til Llanfairfec
han í Norður-Wales og þetta voru
áhrifamikil viðbrigði í lífi henn-
ar. Áður hafði hún aldred séð
akur, en nú sá hún varla neitt,
sem heitið gæti stræti. Hún átti
heima í skugga fjallanna og úti
við sjóinn. Þarna var ekkert sam
kunduhús, engin vingjarnlegur
rabbi, og gamli maðurinn sneri
KALLI KUREKI
* - * -
Teiknari; Fred Harman
— Hæfðu nú.
hárið.
Ég ætla að sneiða af honum
— Hvað — Indíánar. — Skjótið
ekki. — Ég er vinur.
Gísla J. Ástþórsson, tvær sög-
ur, ljóð og ævintýri eftir Ingi
mar Erlend Sigurðsson.
21.45 Lög eftir Stephen Foster.
22.00 Fréttir og veðurfregnir .
22.10 Passíusálmar (28).
22.20 Kvöldsagan: „Svarta skýið*
eftir Fred Hoyle; VIII. (Örn-
ólfur Thorlacius).
22.40 Harmonikuþáttur (Reynir Jón
asson).
23.10 Dagskrárlok.
Föstudagur 15. marz
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við, sem heima sitjum": Sig-
urlaug Bjarnadóttir les skáld-
söguna „Gesti" eftir Kristínu
Sigfúsdóttir (6).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla 1 esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan“s
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Grím Thomsen.
18.20 Veðurfregnir. — 18.30 Þing-
fréttir. — 18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Úr sögu siðabó^rinnar; I. er.
indi: Erlend áhrif berast til
fslarids (Séra Jónas Gíslason)
20.25 „Líf fyrir keisarann", ballett-
músik eftir Glinka.
20.45 í ljóði: íslenzkar söguhetjur,
— þáttur í umsjá Baldurz
Pálmasonar.
21.10 Tónleikar: Tríó í E-dúr
(K542) eftir Mozart.
21.30 Útvarpssagan: „íslenzkur að-
all“ eftir Þórberg Þórðarsonj
XIII. (Höfundur les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Passíusálmar (29). \
22.20 Efst á baugi (Tómas Karlsson
og Björgvin Guðmundssona).
22.50 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tóa-
list.
23.25 Dagskrárlok .