Morgunblaðið - 11.04.1963, Síða 5

Fimmtudagur 11. apríl 1963
M O R C l”\ r> T. 4 fí I b
5
sem á hverjum punkti fjallshlíð-
arinnar er við klifum. Við höfð-
■um aftur sigrað öræfajökul —
áð mestu. Við blasti stór slétta
og upp úr henni risu ótal smá-
tindar. Einn þeirra er Hvanna-
dalshnjúkur, hæsti tindur Is-
lands. Við stefndum á þann tind-
inn, sem okkur sýndist hæstur
og klifurn hann eftir skemmti-
'legar, en^allerfiðar raunir, þar
sem grípa varð til brodda og
feanda til að komast yfir sprung-
ar og torfærur — og loks unnum
við hinn sæla sigur. Settumst á
Ihæsta tindinn. Við sáum óend-
anlega víða og þeir reyndu í
'hópnum þekktu mörg fjöll í óra-
fjarlægð, þar sem þeir höfðu
notið samskonar sigurtilfinning-
ar á fyrri ferðalögum sínum og
Við nutum nú.
Við sátum í ríki jökuls og
vetrar efst á öræfajökli. Sólin
var horfin niður fyrir sléttu-
brúnina, en baðaði himin og fjar-
læg fjöll. Frostið tók alveldi.
Blaútir sokkar af sólbráðnum
snjó fyrr um daginn, sögðu nú
fil sín. Við héldum fljótt af stað
yfir sléttuna að brúninni. Þá
skaut að okkur þeirri tilhugsun,
að kannski hefðum við ekki ver-
ið uppi á Hvannadalshnjúk. Það
væri ef til vill næsti tindur við
á sléttunni. Við gátum ekki sann
færzt um þetta atriði og vera
má að til sé tindur 5—15 metr-
um hærri á íslandi, en sá er við
sigruðum þennan dag. En slíkt
er ekki víst og við lifum í þeirri
frú — eða von — að við höfum
sigrað þann rétta. Og sigur unn-
■um við — sigur sem við nutum
ríkulega og sem vi ðeru bundnar
fagrar minningar um að ísl. ör-
eefi eiga töfra, sem aldrei gleym-
ast, að fjallganga er ekki til-
gangslaus leit að erfiði og sóun
tíma. Hún skilur eitthvað eftir
í hug og hjarta, sem auðgar lífið
og gefur því aukið gildi.
Við skildum skíðin eftir í jök-
■ulröndinni, stungum þeim meter
niður í fönn, og gengum síðasta
spölinn að tjaldinu. Þreyttir en
énægðir lögðumst við til hvíld-
ar.
Um nóttina vöknuðum við við
stormgný og regnið og rokið
'barði tjáldið svo að engu var
'líkara en dómsdagur væri kom-
inn. Allt var á floti í tjaldinu
og blaut gæra gærupokanna
klestist við vanga og vit. Það
voru hröð handtök okkar við að
'koma okkur í þau skjólföt, sem
við höfðum en voru hins vegar
■ekki gerð sérstaklega gegn regni
og máttu sín því lítils. Það var
útilokað að taka tjaldið saman
og við felldum það yfir farang-
■urinn og bárum grjót á. Við
■héldum styztu leið til byggða á
Fagunhólsmýri og náðum þangað
fljótt, að vonum blautari en orð
fá lýst.
Þar nutum við ísl. gestrisni
eins og hún hefur hæst risið að
Tnínum dómi, og er þá langt til
jafnað.
Daginn eftir, föstudaginn langa,
ígátum við hugað að og náð í far-
■angur og skíði. En þar í fönn-
inni hafði stormurinn tekið sinn
toll. Annað skíði mitt var horfið
og íannst ^ekki við ítrekaða leit.
Það kom í leitirnar er fannir
leysti síðar um vorið, mótað af
eevintýri síðvetrarins.
Við héldum flugleiðis heim
laugardag fyrir páska, smitaðir
®f töfrafegurð jökla og fanna,
nokkuð tættir til fara eftir óblítt
lokaveður, en ánægðir og ríkir
einkennilega sterkra og seiðandi
minninga um ánægjulega og
Söguríka ferð.
Páskahelgin til þessarar ferðar
•var frá mínum ájónarhól ekki
illa notuð, heldur þvert á móti
einhver sú eftirminnilegasta sem
ég hef lifað.
Atli Steinarsson.
FAXAFLÓI séð frá Reykjavík
er einn sá fallegasti staður sem
ég þekki. Fjallahringurinn, sól-
setrið og sjórinn. Fjallahringur-
inn í kringum Reykjavík er marg
rómaður, en hversu margir Reyk
víkingar bafa athugað að Faxa-
flóinn og Sundin eru einn sá á-
kjósanlegasti leikvangur sem við
eigum völ á.Reykvíkingarhópast
á h’verju sumri burt úr bænuom,
upp á fjöll og heiðar, austur
og vestur um haf. Þeir aka,
sigla og fljúga\ jafnvel með
þotum til þess að komast sem
fyrst í þá paradís, sem hver
og einn velur sér í það og það
skipti. Hvað margir hafa siglt
um Sundin, Hvalfjörð, Borgar-
fjörð, upp á Mýrar, Skerjafjörð
og svo sjálfan Flóann, siglt á
seglskútu. eða trillu sér til gam-
ans og heilsubótar? Þeir eru ef-
laus-t ekki margir. Siglingaíþrótt-
in sem hefur verið talin iþrótt
íþróttanna í öðrum löndum, jafn
vel um aldir, hefur aldrei náð
fótfestu hér eins einkennilegt og
það kann að virðast, við sem
teljumst afkomendur norrænna
víkinga. Ferðaáhugi okkar hefur
beinzt inn í landið og er allt gott
um það að segja, en sundin og
flóinn hafa gleymzt.
Vonandi á þetta eftir að breyt-
ast.v
Langt er nú s'ðan farið var
að „nota sjóinn og sólskinið“ í
Naubhólsvik og nú hefur sjóskiða
íþróttin bætzt við, og vonandi
verða það siglingar næst. Segl-
bátar eru þó ekiki alveg óþekkt
fyrirbrigði hér. Á árunum fyrir
stríð og á stríðsárunum voru
nokkrir seglbátar til hér Og sigl-
ingar stundaðar. Beztu minning-
ar frá æskudögum minum eru
einmitt frá þessu timabili. Ég
var svo lánsamur að bróðir minn
átti seglskútu sem hét Haförn-
inn.
Þessum bát var mikið siglt
um sundin. Minnistætt er mér,
er ég hæbti mér í fyrsta skipti
út fyrir Engey. Það var sunnu-
dagur, veður hið ákjósanlegasta,
hægur andvari af -norðan, 1 'til
alda. Ég ætlaði mér að sigla út
að baujunni hjá Akurey og síð-
an aftur inn í höfnina. En þegar
ég kom að baujunni fannst mér
hljóta að vera óhætt að fara að-
•eins lengra. Þar sem ég var einn
á bátnum og fimmtánda aldurs-
árið ekki sem beztu-r aldur til
þess að taka skynsamlegar á-
kvarðanir og fjarlægðin freist-
aði, lauk þessu ævintýri ekki
fyrr en vfpp á Akranesi. Þá var
loks snúið við og siglt til baka,
fyrir Hvalfjörð, ströndinni sið-
Sundin, en það er enpu öðru líkt
að stýra skútu inn fjörð eða vog
nota aðeins vind fyrir afl, leggj-
ast við stjóra, hvílast, synda eða
veiða og njóía kyrrðarinnar sem
aðeins er rofin af öldugjálfri við
borðstokkinn; eða þá að sigla
í snörpum norðanvmdi, þegar
sýður á keipum og mann verkj-
ar í handleggina af að hala stór-
seglið og fokkuna inn, og halda
samtímis um stýrið.
Einhverjum kynni að detta í
hug að þeir, sem þessa iþrótt I
iðkuðu, hefðu verið efnamenn

milli, frekar en almennt gerðiit.
Það eina, sem unglingarnir gátu,
gert, var að fara út á íþrótta-
völl og æfa stökk og hlaup, en
an fylgt upp undir Kollafjörð
og þaðan yfir sundin inn á
höfn. Ég treysti mér ekki til að
lýsa þessum ferðum mínum um
eða haft fullar hendur fjár. Því
var þó ekki til að dreifa. Flestir
þeir, sem sigldu á þessum ár-
um, höfðu e'kiki mikið fé handa

ekiki stóð hugur allra til þelrr-
ar dægrastyttingar. Hinir náðu
sér í erlend tímarit um báta-
byg'gingar eða byggingu svifflugu
Þá var að koma sér vel við
stráka. sem voru að læra til
skipasmiða- og vekja áhuga
þeirra á málefrjnu. Öll þessi fyr
irhöfn hafði í för með sér að
innan nokkurrá mánaða, eða
jafnvel ára, svóð bátur á stokk-
um tilbúinn til sjósetnings. Höf-
undar og smiðir bátsins voru
jafnan áhugamenn um sigling-
ar og lærlingar í bátasmíði. Aux
inn var samansparaður með
mörgurn hætti. Sleppt var bíói,
böllum, sælgætiskaupum og öðru
því, sem unglingar eyddu þá
fé í. Síðustu aurarnir voru not-
aðir í siglu og segl og svo hljóp
skútan af stokkunum.
Draumurinn hafði rætzt. Skút-
an lá ferðbúin. Nú fengu ungling
arnir laun erfiðisins. Fleyið sigldi
um hafið blátt. —
Þessai minningar frá æsku-
árunum eru kannske draum-
ur, eða var þetta svona
stórkostlegt? Eru ekki æsku-
árin það dásamlegasta sem
hver fullitíða maður á minningar
um. Þetta eru 20 ára gamlar
minningar um stað og stund.
Stundin er liðin, en staðurinn er
hér enn eins og hann var 1940.
Ég gleymdi honum. Já, það er
von hann gleymöist, ég hef hann
fyrir augunum hvern dag.
Yonandi á ég þó eftir að end-
urnýja kunningskapinn. Þá þarf
ég ekki að vera einn því nú hef
ég áhöfn á bátinn, kokk, stýri-
mann og háseta og sjálfur verð
ég auðvitað skipper.
Ólafur K. Magnússon
Sýður á keipum