Morgunblaðið - 23.05.1963, Blaðsíða 12

12
Movr,riyni4TnB^
r
Fimmtnfosttr 23. maí 1963
— Reyndu nú að standa upp, Júlíus. Þú veizt að þú átt að aka
bifreiðinni heim.
DUNKERLEYS
— Þó ekki væri. MeS þes
nýju föt og svo járnbrautarfarií
— Ojá. Það kostaði dálagleg
an skilding hvorttveggja.
Alec lagði fimm shillinga í
náttborðið. — Þegar þú ert bú-
inn að hvíla þig, skaltu fá þér
einn bjór. Það er engin ástæðc
til að gera neinn píslarvott úr
sjálfum sér.
Fred lá Og starði upp í loftið.
Hann heyrði skella í útihurðinni
— Ja, mikill er andskotinn!
sagði hann við sjálfan sig í hálf-
um hljóðum. Hann gat varla trú-
að þessu. En hér var hann. Og
hér yrði hann. Drunginn frá því
um eftirmiðdaginn kom yfir
hann aftur. Hann hlustaði stund-
arkorn á skellina í járnbrautar-
vögunum fyrir utan, en brátt var
hann fallinn í væran svefn
12.
Alec svaf þessa nótt í íbúðinni
6inni í Lincolns Inn. Fyrst eftir,
®ð hann vissi, að Elsie mundi yf
irgefa hann, ákvað hann að segja
upp þessum herbergjum. Hann
langaði ekkert til að vera eigin
matselja og ráðskona. Betra að
fá sér leigt einhversstaðar, þar
sem einhver kona væri til að
gera húsverkin. En nú ætlaði
hann að halda í herbergin, halda
sjálfum sé og Hesbu- Þegar
heimurinn var svona dýrlegur,
fannst honum hvað eftir annað
eins og hann væri að vakna af
draumi. Hann hafði verið að
heyra fótatak Hesbu á gólfinu,
séð hana sitja við skrifborðið
við gluggan út að trjánum, og
heyrði hvísl og tal, þangað til
honum fannst eins og hún væri
allsstaðar nálægt í öllum krók-
um og kimum. En nú var hún
horfin. Snögglega og algjörlega
hugsa um föður sinn, var ekkert
frá þeirri stundu er hann fór að
rúm þarna fyrir ástina. Jafnvel
þegar hann var í návist hennar
var eins og eitthvert ský kæmist
upp á milli þeirra, og hún sagði.
— Alec, Alec, hvar ertu?
— Hvar er ég?
— Já, hvar ertu. Þú ert í
margra mílna fjarlægð. Mér
finnst eins og ég sé að faðma
afturgöngu.
En þá reif hann sig með valdi
upp úr þessari martröð sinni og
álögum, og sagði henni, að hún
væri ástin hans, elskan hans, en
þegar þau voru skilin, sótti enn
að honum þessi tilfinning, að
hann væri með afturgöngu í
faðminum-
ÁTTUNDI KAFLI.
1.
Stuttur vetrardagurinn var að
kvöldi kominn, þegar Hesba
hætti að skrifa. Hún gekk út að
glugganum og horfði á þokuslæð
inginn, sem leið hægt yfir grasið
í skemmtigarðinum, á gotuljósin,
sem komu upp, hvert af öðru og
á fólkið, sem var að liðka hund-
íana sína, áður en það færi að
i baka sig við arininn inni. Hún
varð hissa á þessu reglubundna
lífi, sem var alveg eins og það
átti að sér. Hvað var nú þessi
maður að hugsa, sem var að kalla
hundinn til sín og beygði sig
niður til að festa tauminn í háls-
; bandið á honum, áður en hann
I færi með hann yfir götuna? Og
! þessi rólega stúlka, sem hélt uppi
pilsinu sínu frá gangstéttinni,
með hanzkaklæddri hendinni —
; hvaða hræðilegar ráðagerðir
skyldu búa að baki þessu ung-
meyjarandliti? Aldrei myndi hún
í geta hætt að hugsa um þetta
j grenjandi ósamræmi, sem gat ver
ið með andliti manna og hjart-
anu. Hún gekk að borðinu aftur
og tók upp það, sem hún hafði
skrifað, braut saman arkirnar og
stakk þeim í langt umslag. Hún
lakkaði það vandlega aftur með
rauðu lakki og skrifaði utan á:
,,Til frú Isambard Phyfe- Lesist
aðeins eftir dauða minn ef hún
lifir mig. Brennist annars ólesið“.
Síðan hringdi hún á teið sitt
og borðaði og drakk, sitjandi við
eldinn og hugsaði um þessi orð:
„.. eftir dauða minn“. Nei, dauð
inn virtist svo fjarlægur enn,
bæði hjá henni og Elsie. Og þar
kom annað undarlegt. Maður gat
verið holur eins og tré, sem
mund. aldrei bera lauf oftar og
maður gat séð lífið framundan
sér eins og langa, gráa götu, og
samt fundið með sér svo mikinn
lífskraft Oig það með, að þessa
götu mundi maður ganga, nauð
ugur viljugur, allt til enda. Vafa
laust mundu þær Elsie báðar lifa
lengi og verða gamlar konur. En
þær mundu aldrei gleyma Alec-
Minninguna um hann mundu þær
alltaf eiga sameiginlega. Kannski
yrðu þær einu manneskjurnar,
sem mundu muna hann, þegar
nokkrir mánuðir væru liðnir. En
hún — og Elsie — Þær mundu
aldrei gleyma honum
Næsta dag fór hún í bankann
og lét það, sem hún hafði skrif-
a£ í geymsluhólf hjá öðrum
skjölum sínum
2,
Elsku Elsie min Þú sérð af
dagsetningunni, að þetta er skrif
að fáum mánuðum eftir að Alec
dó Hvort hann dó af slysförum,
eins og rétturinn hélt fram, að
hvort það var sjálfsmorð, fæ ég
aldrei að vita, en það var ýmis-
legt í sambandi við þetta, sem
kom alls ekki fram við réttar-
höldin. Einhvernveginn finnst
mér þú munir hafa eitthvert hug
boð um þetta — að ekkert, sem
Alec viðkemur sé þér algjörlega
hulið, Það er ein ástæðan til
þess, að ég vil segja alla söguna,
og að hve miklu leyti ég var
tengd henni önnur ástæðan er
sú, að ég losna ekki við þetta
fyrr en ég hef sagt frá því
Eg komst fyrst að því, að eitt
hvað var alvarlega athugavert
við Alec, síðastliðið sumar Það
var auðséð, að eitthvað hrjáði
huga hans, svo að hann eins og
gekk í leiðslu, en samt var það I
raunverulegt Eg gekk á hann ;
oftar en einu sinni, en hann I
fór undan í flæmingi, þangað til j
eitt kvöld, að ég lét ekki endan
og úr því varð eina rifrildið, sem j
við áttum í nokkurntíman Það
var átakanlegt, en ég get ímynt'
að mér„ að það hafi ekki verið
annað en það, sem þú hefur orc
ið fyrir oftar en einu sinni aí
hans hendi- Hann var orðinr
ennþá horaðri en hann átti að
sér, um sumarið og náfölt and-
litið og brennandi augun gerðr
hannn hræðilegan útlits. Það
versta var, að þetta rifrildi okk-
ar gaus upp á almannafæri —
úti á götu. Við vorum á leið
heim til mín, og þegar hann fór
að tala, æpti hann það upp, full
um rómi, svo að fólk var farið
að líta við og horfa á okkur.
Hann sakaði mig um að vera
ekki annað en ein slettirekan
frá. Ef útlit hans og framkoma
færi i taugarnar á mér, gæti ég
bara farið fjandans til, en ef ég
vildi það ekki, þá skyldi ég
gera svo vel að muna, að hann
væri alls ekki skyldugur til að
segja mér allt, sem hann segði
eða gerði, eða hugsaði. Ef hann
liti út eins og draugur í leiðslu
— nú, þannig liti ann þá út og
vildi ég nú ekki í guðs bænum
hætta að hrella úr honum líftór
una?
Uppþot eins og þetta sýndi
mér greinilega, að hann átti við
einhverja erfiðleika að stríða,
og þegar hann svo snögglega
hætti að æpa upp og tók að
snökta, skjálfandi, þá vissi ég,
að ég mátti ekki blanda mér inn
í þessa hræðilegu einveru hans.
Eg kyssti hann snöggvast og
hljóp svo í burt. Aðeins einu
sinni leit ég um öxl og sá hann
þá undir birtunni frá götuljós-
keri, þar sem han hélt sér við
girðinguna um garðinn, og grét.
Hann var eitthvað svo lítill og
saman fallinn, líkastur litlum
fugli, sem væri að reyna að brjót
ast út úr stóru búri.
En samt var ég rólegri nú en
ég hafði lengi verið að undan ■
förnu, vegna þess, að ég vissi, að
hann hafði eitthvað að segja mér
Og það stóð heima. í næsta sinn
sem við hittumst, fórum við á
stað, sem hafði verið uppáhalds
staðurinn okkar að undanförnu
— úti í sveit, þar sem enginn
maður var á ferli. Það var gam-
all múrveggur, sem við vorum
vön að klifra yfir og liggja svo
í sólinni, hinum megin við hann.
Það var þar, sem han sagði mér
af föður þínum. Hann hélt í hönd
ina á mér, rétt eins og barn, sem
hjúfraði sig að einhverjum full
orðnum í myrkrinu, og ég mun
aldrei gleyma hvernig það kom
fyrir aftur og aftur, þegar hann
var að segja frá harðneskjunni,
sem hann hafði orðið fyrir, þá
skulfu fingurnir á honum og
hann allur, rétt eins og hann
væri enn að kveinka sér undan
höggunum. Han sagði mér frá
því, að hann hefði alls ekki vit-
að, hvort faðir ykkar var Hfs
eða liðinn, þangað til þú komst
aítur frá Manchester í júlknán-
uði, og hvernig hann hefði kval-
izt af ótta um, að þetta dýr i
mannsmynd myndi spilla ham-
ingju okkar beggja.
Þetta veiztu, en nú ætla ég að
segja þér annað, sem þú veizt
ekki. Alec hafði skrifað föður
sínum, svo sem til að prófa,
hvort hann hefði í hyggju að
elta þig til London. Hann kom
og Alec hitti hann. Þvi miður
vissi ég þá ekki allan sannleik-
ann. Alec sagði mér, þá um
kvöldið, að hann hefði komið
föður sínum fyrir úti í East End,
og borgað þar fyrir hann, og það
væri það skásta sem hann gæti
gert. „Meðan ég hef auga með
honum, veit ég, hvar ég stend“,
sagði hann.
aöllltvarpiö
Fimmtudagur 23. maí
(Uppstigningardagur)
8.30 Lét morgunlög.
9.00 Fréttir.
11.00 Messa í Hallgrímskirkju
(Prestur Sigurjón Þ. Árna-
son. Organleikari: Páll Hall-
dórsson
12.00 Hádegisútvarp.
12.50 „Á frívaktinni", sjómannaþátt
ur (Sigríður Hagalín).
15.00 Miðdegistónleikar: 1) Brezk
tónlistarkynning á vegum fé-
lagsins Angliu, hljóðrituð í
Hafnarfjarðarkirkju 31. marz
s.l. Flytjendur: Kristinn Halls
son söngvari, Averil Williams
flautuleikari og Páll Kr. Páls
son organleikari.
16.00 Kaffitíminn: Svavar Gests og
félagar hans leika.
16.30 Veðurffegnir. — Endurtekið
efni: a) „Morgunn í lífi
. skálds", gamanleikur eftir Je
an Anouilh. b) Anton Heiller
organleikari frá Vín leikur af
fingrum fram hugleiðingu um
íslenzka sálmalagið „Víst ertu
Jesú, kóngur klár“.
17.30 Bamatími (Hildur Kalman).
18.30 Miðaftanstónleikar: Hana
Carste og hljómsveit hans
leika lög eftir Emmerich Kál-
man.
19.30 Fréttir.
20.00 íslenzkir söngvarar kynna
sönglög eftir Franz Schubert
IV: Sigurður Björnsson syng
ur lagaflokkinn „Malarastúlk
una fögru“ við ljóð efitr Wil-
helm Múller. Við hljóðfærið:
Guðrún Kristinsdóttir.
21.05 Erindi: Sören Kierkegaard
(Laurs Djörup lektor).
21.25 Skemmtitónlist eftir H.C.
Lumbye (Sinfóníuhljómsveit
Kaupmannahafnar leikur.
Stjórnandi: Lavard Friis-
holm).
21.45 Upplestur: Úr verkum Karls
Finnbogasonar (Snorri Sig-
fússon fyrrv. námsstjóri).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Svarta skýið"
eftir Fred Hoyle; XXIIL
(Örnólfur Thorlacius).
22.30 Djassþáttur (Jón Múli Árna-
son).
23.30 Dagskrárlok.
Föstudagur 24. ma'
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Harmonikulög.
19.30 Fréttir.
20.00 Af vettvangi dómsmálanna
(Hákon Guðmundsson hæsta-
réttarritari).
20.20 Tónleikar: Svjatoslav Rik.
hter leikur á píanó þrjar
prelúdíur og fúgur eftir Dmi
trij Sjostakovitsj.
20.35 í ljóði, þáttur i umsjá Bald.
urs Pálmasonar. Bríet Héð-
insdóttir les kvæði eftir Jón-
as Guðlaugsson og Vilhjálmur
Þ. Gíslason eftir Jakob Thor-
arensen.
21.00 Tónleikar Sinfóníuhljómsveit-
ar íslands í Háskólabíó; fyrri
hluti. Stjórnandi: William
Strickland. Einleikari á orgel
Edward Power Biggs. a) For-
leikur að „Meistarasöngvur.
unum“ eftir Wagner. b) Kon
sert fyrir orgel, strengjasveit
og pákur eftir Poulenc.
21.40 „Gullkista nirfilsins" ,saga
eftir Benjamín Sigvaldasoa
(Höfundur les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karis-
son).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón-
list.
23.15 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI
— -X — -X —
tJlMMIE JeUKINS TELLS AUHTIE PUCHESS THE OLD-TIMIER HAS KILLEPSAM AIKEM MA BZAV/LHE PEMAKDS HUSH-MOHEY, ‘ AKDSHE PAEES NOTZEFUSE ^ ■L--J
OkAV, TH1S IS EM0U&H.-FOR NOWf , BUT IF TH’OC-TIMER'S SONNA HIT / TH'OWL-HOOT TCAIL, THEK) HE'S( SOWNA NEEO EXPENSE MONEY/) f YOL) TAICE ^ METOHIM/ X'LL SEE HE V &ETS \Í! J
gðfej
Teiknari: Fred Harman
Jimmy Jenkins segir frænkunni að
gamli maðurinn hafi drepið Sam
Aiken í slagsmálum. Hann heimtar
peninga fyrir að þegja, og hún þorir
ekki að neita því.
— Allt í lagi, þetta er nóg — í
bili. En ef sá gamli ætlar að flýja
lögin þarf hann að leggja í talsverð
útgjöld.
— Farðu með mig til hans, þá
skal ég sjá um að hann fái það, sem
hann þarf.
— Nei — nei. Láttu mig hafa það,
sem hann þarf til að komast burtu
fyrir. Og svo verður þú hvem mán-
uð að borga mér fyrir að þegja.
— Allt í lagi. Ég skal láta þig hafa
50 dali til viðbótar. En ef ég vissi
hvar þú hefur falið hann mundi ég
stöðva á þér talandann fyrir fullt og
allt.
— Þú mundir aldrei drepa hvorki
einn né neinn, og þú munt halda á-
fram að borga eða ég fer til lögregl-
unnar.