Morgunblaðið - 09.07.1963, Qupperneq 20

20
MORGVNBLAÐtÐ
T'rifijudagur 9. júlí 1963
HOLBtRT FÖÖTMER:
li
Æ
T
T
U
L
E
G
U
Kt
FARMUR
2«
Hvaða lína er þetta, sem er
útstrikuð spurði hann.
— Horace var svo vænn að
eetJa mér dánargjöf, sagði frú
Storey þurrlega, — en ég afþakk
aði það.
■— Þetta skjal er alveg ógilt,
sagði Adrian. — Það er ekki
undirritað. Og svo er það ekki
með hendi Horace, heldur vél-
ritað. Það er ekki hægt að sanna,
að Horace hafi nokkurntíma séð
þetta blað.
— Jæja, það er nú undir þvi
komið, hversu trúanlega réttur-
inn tekur mig. Ég get svarið, að
Horace rétti mér þetta blað, og
tók skýrt fram, að þetta væru
óskir hans viðvíkjandi búi hans.
Ritarinn minn var viðstaddur
þetta og getur vottað, hvað hann
sagði. Og ef til viil getur Martin
staðfest það enn betur.
— Ég hef aldrei séð þessa
erfðaskrá, sagði Martin og tinaði.
— Horace gerði hana án þess að
spyrja mig til ráða. Ég hef enga
hugmynd urta hana.
Þetta var nú lygi, því að Hor-
ace hafði sagt okkur, að hann
hefði sýnt Martin bæði eintökín.
Frú Storey yppti öxlum. — Ég
get að minnsta kosti lofað ykkur
því, að rétturinn mun taka þetta
gilt. Því auk alls annars kemur
þar til vottorð Soffíu um, að
'frumritinu var stolið frá henni.
Þ , eru til mörg fordæmi annars
eins.
Adrian sneri sér undan, vesæld
arlegur á svipinn. Hann sló hönd
unum upp að marmaraveggnum
og hallaði sér upp að honum.
Enginn vafi var á, að þetta var
engin uppgerð. Hvort sem hann
var sekur eða saklaus, þá var
það illileg ákoma að missa af
svona auðlegð. Ég varð mest
hissa á, að hann skyldi standa á
fótunum. — En svo að við snú-
um okkur aftur að þessari lík-
skoðun, sagði frú Storey.
Soffía var fljót til. — Ég leyfi
hana ekki!
Húsmóðir mín horfði á hana
með lyftum brúnum.
— Þú sagðir, að erfðaskráin,
sem ég átti, væri góð og gild, var
það ekki hélt Soffía áfram. —
Þá ætti ég að mega ákveða þetta.
— Erfðaskráin, sem þú áttir?
sagði frú Storey og lézt líta á
ALLTAF FJÖLGAR YOLKSWAGEN
hentugur og hagkvœmur bílI
Það er affeins Volkswagen. sem hefir (ekizt aff
sameina þessa megin kosti. — í Volkswagen eru
framsætin íhvolf með stillanlegum bökum og fær-
anleg fram og aftur. Aftursófanum er á hagkvæm-
an hátt komið fyrir framan við aftuihjól. — Volk's-
wagen er fjölskyldubíll. — Þaff er ekkert plássleysi
í Volkswagen, hann er 5 manna bíll. — Volkswagen
m einmitt framleiddur fyrir yður.

FERÐtST I VOLKSW AG E N
l
HEILDYERZLUNIN HEKLA HF
Laugavegi 170—172 — Reykjavík — Sími 11275.
— Þaff er einkennilegt, en unnustan mín fær svo oft höfuffverk.
skjalið aftur. — Þú ert hér
hvergi nefnd á nafn. Celia er erf-
inginn.
— En ég er móðir hennar.
— Celia er myndug.
— Hún gerir nú samt það, sem
ég segi henni.
— Celia! sagði frú Storey. —
Þú hefur heyrt allt, sem hér hef-
ur fram farið. Ég er þeirrar skoð
unar, að líkskoðun sé nauðsynleg.
Hvað segir þú um það?
Stúlkan svaraði hálfskjálfandi:
— Ég vil láta gera það, sem þú
telur bezt, Rosika.
— Celia! æpti Soffía, reið.
— Ætlarðu að snúast gegn mér?
Frammi fyrir öllu þessu fólki?
Þú þekkir þessa konu ekki neitt!
Hún getur eyðilagt okkur!
— Hvernig gæti hún það?
spurði stúlkan einfeldnislega. —
Hún er bara að reyna að komast
að sannleikanum. Og við frú
Storey sagði hún: — Ef þetta
veltur á mér, þá ætla ég að fela
þér allt málið fyrir mína hönd.
— Með öðrum orðum er <_g þá
umboðsmaður þinn?
— Já.
— Ég banna þetta! æpti Soffía.
Húsmóðir mín lét sem hún sæi
hana ekki né heyröi. Hún sagði
við Martin: — Hvað segir þú um
þetta sem skiptaforstjóri?
Ekki hefði ég getað sagt til um
raunverulegar tilfinningar Mart-
ins. Hann tinaði bara. Hann hlýt-
ur að hafa vitað, að ef hann
hreyfði mótmælum, hefði frú
Storey farið sínu fram, engu að
síður. Hann svaraði því, áherzlu-
laust: — Ég samþykki.
Frú Storey hvíslaði að Les:
-— Látið þér bera líkið inn í
lækningastofu Tanners á A-dekk
inu. Ef hann neitar vendingu,
ætla ég sjálf að framkvæma það,
sem nauðsynlegt er.
— Já, frú, sagði Les, eins og
þetta væri alveg sjálfsagður og
alvanalegur hlutur. Og það var
þægilegt, innan um allt þetta
taugaóstyrka fólk, að einn maður
skyldi vera rólegur.
— Og svo er annað, hélt frú
Storey áfram. — Það er vonandi
hægt að dæla úr lauginni hérna?
— Já, frú.
— Hvað tekur það langan
tíma.
— Einar tvær klukkustundir.
— Viljið þér þá ekki ]áta gera
það. Ritarinn minn verður hérna
á meðan til að sjá um, að ekkert
sé hreyft eða haft á brott, þangað
til ég kem aftur.
— En hvað um hann? sagði
Les með höfuðbendingu til Adri-
ans.
— Biðjið þér hann um að fara
í herbergið sitt þangað til við
höldum áfram .. umræðunum.
— Þetta er ekki sanngjarnt,
sagði Adrian. — Á að fara með
mig eins og ég hefði myrt hann
bróður minn? .... Ó, Horace ..
Og ég, sem hagnaðist ekki einu
sinni af dauða hans.
— Það vissirðu ekkert um,
sagði Soffía, illkvittnislega.
— Komið þér, hr. Laghet,
sagði Les.
XXI. kafh
Áður en klukkustund var liðin,
vorum við aftur öll saman söfn-
uð við sundlaugina. Nú var
Adela komin líka og sat afsíðis
á bekk, spölkorn frá hinum, en
Tanner læknir stóð við hlið
hennar. Vatnið í lauginni seig
smám saman. Allir stálust til að
athuga óræðan svipinn á frú
Storey og geta sér til um, hvaða
leyndardóma hann hefði að
geyma. En hún var að ráðgast
við Les í hvislingum
Les gekk upp stigann, en hún
sneri sér að okkur. — Rannsókn-
in sýnir, að ekkert vatn var í
lungunum á Horace, sagði hún.
— Þar af leiðir, a.í hann var
hættur að anda þegar hann kom
í laugina.
Hún gerði þögn og það mátti
heyra skjálfandi andardrátt með-
al áheyranda.
Hún hélt áfram þurrlega:
— Sökum fákunnáttu minnar og
tregðu Tanners læknis, var ekki
hægt að halda rannsókninni
lengra áfram. Vatnssletturnar á
barminum sýna, að Horace datt
eða var hrundið ofan í, rétt við
stökkbrettið. Heilablóðfall eða
„slag“ eins og það er kallað,
er svo sjaldgæft hjá mönnum á
aldri og með líkamlegu ásig-
komulagi Horace, að ég held, að
við getum alveg sleppt þeim
möguleika. Auk þess hef ég fund
ið örlitla stungu á fætinum á
honum, sem fær mig til að halda,
að honum hafi verið gefið eitur.
Það varð þögn, meðan menn
voru að átta sig á þessu óhugn-
anlega orði. Énginn þorði að
horfa á annan. Allt í einu æpti
Adrian:
— Ef svo er, þá hefur Soffía
eitrað fyrir hann. Lítið þið bara
framan í hana!
Soffía stokkroðnaði, en föln-
aði svo upp aftur jafnsnögglega.
Hún gat ekki haft hemil á skjálft
anum á vörum sínum. — Það er
lygi! stamaði hún. — Bkki annað
en klaufaleg tilraun til að leiða
gruninn frá sjálfum sér.
— Soffía gerði það! endurtók
hann. Hún var hrædd um, að
hann kæmist að því, að Celia
var að draga sig saman við Emil!
Það var næstum komið upp í
gærkvöldi, og hún varð að flýta
sér, áður en Horace kæmist að
því og sliti trúlofuninni!
Celia varð alveg forviða við
þennan Ijóta áburð. — Þetta er
lygi! æpti Soffía. — Ég hef ekk-
ert vit á eitri .... Þarf ég að
standa undir þessum hræðilegu
ásökunum þessa manns? spurði
hún okkur hin, almennt.
— Ég hef trú á frönsku að-
ferðinni að^Jofa öllum að segja
það sem þeim dettur í hug, sagði
frú Storey þurrlega. — Sannleik-
urinn kemur í ljós fyrr eða síðar.
Soffía tók þann köstinn að
fara að háskæla. Celia beitti sér
fyrir því að hugga hana og horfði
yfir höfuð móður sinnar með
þreytusvip á andlitinu. Þetta var
hræðileg eldraun fyrir svo
óreynda stúlku.
Hver sá Horace lifandi síðast-
ur? spurði frú Storey. Hún sneri
sér að Martin. Við skildum hann
eftir með þér, um klukkan hálf-
tólf í gærkvöldi.
— Ég yfirgaf hann fáum mín-
útum á eftir ykkur, sagði Martin.
— Þá endurtók hann þá ákvörð-
un sína að fara alls ekki út úr
íbúðinni sinni næsta dag.
— Talaði hann nokkuð um að
fara að synda?
Les kom nú niður stigann og
hafði með sér Beaton, skósvein
Horace Laghets. Beaton var lítill
maður, nokkuð tekinn áð eldast
með greindarlegan en góðlegan
svip. Hann hafði aldrei verið
grunaður.
— Hvenær sáuð þér húsbónda
yður síðast, Beaton? spurði frú
Storey.
— í gærkvöldi, þegar ég var
að hjálpa honum að búa sig til
kvöldverðar, frú.
— Og ekki eftir það?
— Ég fór aldrei inn til hans
að kvöldinu, nema hann hringdi
á mig, frú.
— En í morgun?
— Ég heyrði hann ganga fram
hjá dyrunum mínum, rétt fyrir
sjö. Það var eins og venjulega.
Hann var vanur að ganga nokkra
hringi á dekkinu, áður en hann
fór í laugina. En ég sá hann ekki
Ég fór fram til að taka fram föt-
in hans eins og ég var vanur ..
Beaton hikaði v ’ r~'~' r‘L-'-''y
spurði:
— Og hvað gerðist svo?
— Klukkan um hálfátta kom
frú Dare að dyrunum og spurði
um hann, frú.
Allir litu á Soffíu.
— Nú, hvað um það? Hvað
um það? spurði hún ögrandi.
— Ég spurði um Horace og
Beaton sagði mér, að hann hefði
farið í laugina, svo að ég fór bara
inn til mín aftur. Það var nú allt
og sumt.
Beaton varð eitthvað skrítinn
á svipinn, og frú Storey spurði:
— Getið þér staðfest það, Beat-
on, að frú Dare hafi farið aftur
til herbergis sins?
— Nei, frú, svaraði Beaton
með tregðu. — Hún fór ekki
þangað. Að minnsta kosti ekki
beint eða strax.
— Hvað sagði ég ykkur? sagði
Adrian.
KALLI KÚREKI — -K — d< — Teiknari: Fred Harman
— Sparaðu gífuryrðin. Þú getur
ekki talað þig frá þessu.
v — Það var mikil áhætta að láta
hann taka af þér byssuna.
— Fyrst þú gazt lagt Sam Aiken í
einu höggi vissi ég að þú gæti eins
lagt Jim að velli. Við skulum binda
hann og koma okkur af stað.
31ÍItvarpiö
I»riðjudí’g,ur 9. júlí:
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 Við vinnuna: Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
19.20 Veðurfregnir — 19.30 Fréttir.
20.00 Einsöngur: Hermann Prey syngur
20.20 Frá Mexikó, IV. erindi.
20.45 Píanótónleikar: Alfred Cortol
leikur.
21.10 Fornleifafræði, másaga eftir
Fritiof Nilson Piraten.
21.35 Tónleikar: Konsert nr. 2 í g-moll
eftir Vivaldi.
21.45 íþróttaþáttur (Sig. Sig.).
22.00 Fréttir og veðurfregnir
22.10 Lög unga fólksins (Guðný Aðal«
steinsdóttir).
23.00 Dagskrárlok.