Morgunblaðið - 26.09.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtuclagur 26. sept. 1963
BRJÁLAÐA HÚSIÐ ®;
ELIZABETH FERRARS --------•
Clare breytti ekki svip, en
t>að var eins og axlirnar á hon-
um slöknuðu, líkast því sem hon
um létti, og hann gekk út úr
stofunni. Hann stanzaði þó að-
eins við dyraar til að rétta mynd,
eem honum fannst hanga skökk.
Toby sló fætinum yfir stólbrík
'ina. — Jæja, trúirðu þessu?
— Svona máttu ekki spyrja
mig.
— Það kemur þó heim við
staðreyndirnar.
Vanner tók að tyggja blýant-
inn sinn. — Þú þekktir stúlk-
una, Dyke. Þú segist hafa hitt
hana í gær. Vildiþðu segja, að
hún hafi verið ástfangin af
nokkrum manni?
Á þessum aldri eru þær það
næstum allar . . . eða að reyna
að vera það.
— En af svona manni, sem er
helmingi eldri en hún. Ég hefði
betur skilið, að það hefði verið
á hinn veginn. . .
— Það getur það hafa verið.
En hann varð að taka tillit til
skilnaðarins síns.
— Hm!
Toby hallaði sér fram og tók
af honum blýantinn.
— Vanner, sagði hann. —
Hvað er þessi Hildebrand-stofn-
un?
— Það er einhver vísindastofn
un hérna í nágrenninu. Rann-
sóknir og þessháttar. Þeir hafa
þar tilraunbú og rannsóknar-
stofur og tilheyrandi.
— Hversvegna varstu svona
epenntur, þegar þetta var nefnt?
Ég var ekkert æstur.
— Jæja, þú settir nú samt upp
mesta undrunarsvipinn, sem þú
þú átt til.
Vanner hristi höfuðið.
Toby stóð upp. — Jæja hafðu
það eins og þú vilt. Hvern viltu
íá næst?
— Þessa Merton-stelpu. En
fyrst þarf ég að tala við Gurr,
sagði hann og reyndi að bjarga
blýantinum sínum, sem Toby var
í þann veginn að stinga í vasa
einn.
— Ætlarðu að spyrja hann um
Hildebrand-stofnunina?
— O, ég ætia ekki að spyrja
hann um neitt merkilegt, sagði
Vanner og starði sviplausum
augum á Toby.
Toby glotti. — Gott og vel. Ég
aetia að labba út og kíkja dálítið
á íbúana hér. En þú ættir að
hætta að tyggja blýantana þína,
Vanner. Það aflagar á þér munn-
inn.
4. kafli.
— Svo að þér eruð Druna
Merton, sagði Toby. Hann hafði
setzt hjá henni á legubekk og
þau voru að drekka viskí. —
Bezta vinstúlka hennar Lou.
— Og þér eruð Toby Dyke,
frægur fyrir mannkærleiksverk.
Þau litu háðslega hvort á ann-
að.
— Ég er nú að horfa á yður
©g velta því fyrir mér, hvað í
ósköpunum þið Lou getið hafa
átt sameiginlegt.
— Og ég er að horfa á yður
©g velta því fyrir mér bæði einu
©g öðru.
— Eins og hverju?
— Fyrst og fremst, hvers-
vegna þér eruð hingað kominn.
Toby saup á glasinu og Druna
gerði eins og horfði á hann með
lyftum augnabrúnum. Hún var
dásamlega falleg.
— Segið mér, sagði hann. —
Heitið þér raunverulega Druna?
— Hvað ætti að vera því tii
fyrirstöðu?
— Mér finnst það vera einmitt
nafnið, sem þér munduð nota,
ef þér hétuð raunverulega
Dinah.
Ofurlítil feimni kom fram í
evipiausu brosinu. — Já, en ég
ætlaði að fara að segja, að þér
voruð kominn hingað, rétt
skömmu eftir morðið. Því það er
víst enginn vafi á, að það er
morð? Ég á við, að það er hvorki
siys né sjálfsmorð?
— Ég er ennþá fróðari um
þetta en þér, sagði Toby.
— Þér hafið hitt þennan Vann
er áður, er ekki svo?
— Já.
— Honum er lítið um yður.
— Sumu fólki er það.
— Þér hafið skrifað talsvert
um glæpamál, er það ekki? Haf-
ið þér eitthvað hrellt hann í
sambandi við það?
— Sjáið þér nú til, sagði Toby.
— Mér finnst alveg nóg, að einn
maður sé með spurningar hérna
í húsinu. Vel á minnst; Þér eruð
næst í stólinn hjá Vanner.
— En eruð þér ekki hérna ein-
mitt til þess að koma með spurn-
ingar? *
Toby skellti í sig því, sem eftir
var í glasinu. — Ég ætla að fá
mér annan,. sagði hann og stóð
upp.
— Hvað sem öðru líður, hélt
hún áfram, — þá talaði Roger
Clare með uppgerðarrödd þegar
hann hringdi.
— Andartak . . . sagði Toby.
Hann fór og fékk sér í glasið
aftur en kom svo og settist hjá
henni.
— Áfram með söguna, sagði
Toby.
— Já, sagði hún. En hún
horfði ekki lengur á Toby. Með
löngunaraugum, sem gerði ekk-
ert til að leyna, var hun að horfa
yfir þvera stofuna á Charlie
Widdison. — Já. Ég skil nú ekki
enn, til hvers það var gert, en
svona var það nú. Hann byrjaði
að spyrja um Lou með cockney-
málfari, sem var sýnilega upp-
gert. En svo, þegar ég svaraði, að
Lou væri dáin. . .
— Og þér sögðuð það bara
svona blátt áfram: „Því miður er
Lou dáin“. Þér skiljið, Druna, að
þetta finnst mér dálítið harka-
legt.
— Þegar ég sagði honum, að
Lou væri dáin, fór hann út úr
jafnvæginu og tók upp sína eðli-
legu rödd.
— Segið mér, sagði Toby, —
var það hann, sem skildi við kon
una eða átti hún upptökin? Og
hvernig var þessi skilnaður? Var
það allt í vinsemd?
Hún hætti að horfa á unga
lækninn, sem snöggvast, og fór
að horfa á neglurnar á sér. — Æ,
ég veit það ekki almennilega.
Roger er nú ekki sem viðkunn-
anlegastur — siðavandur, held
ég, og gerir veður út af öllu. Ég
er hér um bil viss um, að hann
gæti ekki verið hefnigjarn. En
Eva hefur nú átt aðra elskhuga
en Max, og hann hlýtur að hafa
vitað um það, því að hún er ekk-
ert að fara í launkofa með slíkt.
Svo að ég býst við, að þau hafi
komið sér saman um þetta, sæmi
lega friðsamlega — enda þótt
þessi skilnaður kæmi Max í blöv
aðan bobba og rétt á takmörk-
unum, að hann héldi stöðunni
sinni. Svo að líklega hefur Roger
ákveðið að láta þessu lokið, af
því að Max átti í hlut . . . . ég
á við, að hann hefur ekki þótzt
geta staðið sig við annað. Flestir
þessir kærastar Evu eru strák-
hvolpar, sem Roger getur bara
litið niður á, en það er ekki hægt
þegar Max Potter er annarsveg-
ar.
Toby æpti: — Max Potter!
Eigið þér við höfundinn að „Líf-
fræði er skemmtileg"?
— Já. Hann vinnur við Hilde-
brand-stofnunina . . . hún er
hérna rétt skammt frá.
— Já, og auðvitað gáfu Clare
& Thurston þessa bók út, var
það ekki? Og hún hefur verið
hreinasta gullnáma, eins og vís-
indaskáldsögur eru allt ef þær
heppnast vel á annað borð.
— En hvað kemur þetta
við. . . .?
Hann svaraði með alvörusvip:
— Kemur það Lou við? Hlustið
þér nú á, Druna. Lou þekkti
margt fólk, sem mér finnst, eftir
að hafa hitt það, með ólikindum,
að hún skuli hafa þekkt. En lík-
lega hefur hún þekkt það af þvi
að hún hafði svo takmarkalausan
hæfileika til að dást að öðrum.
Og fólk kann þvi vel að láta
dást af sér. Og samt hefur einn
úr þessum hóp tekið sig fram
um að myrða hana. .
— Ég skil. Þér viljið gjarna
kynnast umhverfi hennar nánar.
Jæja, Lou var vinstúlka mín og
ég er reiðubúin til að hjálpa
yður.
En í þessu bili kom Gurr inn
og sagði að lögreglufulltrúann
langaði að tala við ungfrú Mer-
ton. Hún stóð upp og gekk út
með honum.
— Og ekki að gleyma, sagði
rödd að baki Toby, — að Druna
sjálf er kannski skrítnust af öllu
þessu fólki.
Toby leit snöggt við. Við hlið
hans stóð lítill, væskilslegur mað
ur, í grófum stuttbuxum og flak
andi skyrtu.
— Afsakið, að ég skyldi verða
heyrnarvottur, sagði hann hóg-
lega. — Ég stóð þarna og var að
velta því fyrir mér, að ef ég
gæti bleikt buxurnar mínar ofur
lítið, þá féllu þær alveg við sól-
brunann á fótunum á mér. Mér
þætti gaman að vita, hvort þetta
væri hægt, en það væri gott, ef
hægt væri að fá sama lit á hvort
tveggja.
Hann settist á legubekkinn við
hliðina á Toby.
— Ég heiti Sand, sagði hann.
— Reginald Sand.
Toby fór að athuga manninn
betur. — Teiknarinn?
— Rétt er það. — Falleg
stúlka hún Druna.
Toby yppti öxlum. — Fegurð
af því tagi, sagði hann, —- er
furðuleg. Ég meina það bókstaf-
lega. Hún gengur alveg fram af
manni!
— Alveg rétt, og þessvegna
sjáið þér svo oft myndina af
henni í tímaritunum. Hún er ljós
myndafyrirsta. Ég vona bara, að
hún fari ekki neitt að rugla fyrir
honum Charlie. Hann er góður
ungur maður, þrátt fyrir ýmsa
slæma vana. En þar kem ég ein-
mitt að því . . . Druna gæti orðið
eitt af þessu óheppilega, sem
hann vendi sig á. En til allrar
lukku kemur fram 1 honum bar-
átta ættliðs móður hans fyrir
kvenréttindunum. Þegar Toby
hló, bætti hann við: — Það er
ekki lengra síðan en í gær, að
hann sagði mér, að þegar hann
býður stelpu út með sér, hefur
hann aldrei nóga peninga með
sér til að borga fyrir bæði, og
ef hún tekur honum það illa upp,
hefur hann engan aur á sér næst.
— Mér finnst nú furðulegast
ef þarna verður nokkuð „næst“,
sagði Toby.
— Jú, sjáið þér til . . . það
þarf ekki annað en líta framan
í hann . . ég á við, að það er
andlitið á honum, sem gerir það.
Litli maðurinn glotti. — Finnst
yður það ekki bera vott um vilja
þrek.
— Jú, það gerir það vafalaust.
— En til allrar lukku, eins og
ég var að segja, þá skyldi ég
halda, að Druna sé ennþá meira
gamaldags í hugsunarhætti en
hann er nokkurntíma.
— Mér þætti það vafasamt.
Litli maðurinn horfði á hann
hissa.
— Ég gæti haldið, að hann
hefði tilhneigingu til ágirndar,
— Nei, þetta er ekki okkar barn, en barnavagninn er miklu fínni,
en okkar.
sagði Toby, — en . . . hann
hleypti brúnum að tómu glasinu
og horfði síðan með grimmdar-
svip á liðlegan vöxt unga lækn-
isins. — En ... hverskonar
ágirnd?
Þegar Druna kom aftur, leit
hún kring um sig í stofunni, og
er hún sá, að Toby sat enn á
sama stað, settist hún hjá honum
aftur. Litli maðurinn var farinn.
Druna var eins og í ofurlitlum
æsingi, en í augum hennar var
ánægjusvipur, eins og hjá þeim,
sem hefur tekizt að vera miðdep-
ill leiksviðsins. Hún tók spegil
upp úr veskinu sínu og var dá-
litla stund að fullvissa sig um,
að málningin á henni væri í lagi.
Þegar Toby sagði: „Jæja þá?“,
svaraði hún því engu.
En svo lagði hún frá sér speg-
ilinn og sagði: — Það eina, sem
þeim var nokkur forvitni að vita,
var þetta kvefmeðal, sem Lou
notaði. Þeir spurðu, hvort hún
hefði farið vandlega eftir regl-
unum — það er að segja, hvort
hún hefði notað það oftar en
einu sinni á hverjum þremur
kiukkustundum. Og svo vildu
þeir vita, hvenær hún hefði
notað það síðast.
— Og hvenær var það? spurði
Toby.
— Um klukkan fjögur. Það
var rétt áður en . . . Hún þagn-
aði og varð hugsi á svipinn. Svo
sagði hún eins og við sjálfa sig:
— Þetta var annars einkenní-
legt.
Toby beið. En Druna stóð upp,
gekk yfir þvert gólfið og settist
svo í stólinn hjá Charlie Widdi-
son. Þau fóru strax að tala sam-
an, alvarleg á svipinn. Toby
kveikti sér í vindlingi og tók að
athuga hitt fólkið, sem þarna var
innL
Eva stóð við opnar glugga-
dyrnar. Hún stóð grafkyrr og
hafði verið þannig lengi. Þegar
hún færi að hreyfa sig, yrði það
fyrir einhver snögg taugavið-
brögð, alveg eins og þessi kyrrð
hennar nú stafaði af slíku. Það
var engin ró yfir stellingum
hennar, hún bar axlirnar óeðli-
lega, og höndin, sem hélt á tómu
glasi, var eins og stirðnuð.
Fry gamli stóð skammt frá
Drunu og Charlie og hlustaði á
það sem þau töluðu, án þess þó
að gefa sig neitt að þeim. Skrit-
inn karl þetta, tilfyndinn og sjálf
umglaður, en þó eins og kúgað-
ur. Það gat vel hugsazt, að hann
væri vel gefinn, eða hefði að
minnsta kosti einhverntíma ver-
ið það, en þó líklega á einhvern
einkennilegan og sérvizkulegan
hátt. En svipurinn var ekki sterk
ur og tilfinninganæmi nægir
ekki til að gefa gömlu andliti
virðuleik. Toby leit af honum
og á ljóshærða, miðaldra konu,
sem hann hafði heyrt, að var
nefnd Lisbeth Gask.
Hún var að prjóna, og vindl-
ingur hékk við vör hennar. Hún
var líka að hlusta á Drunu og
Charlie og allt í einu greip hún
fram í eitthvað, sem ungi mað-
urinn var að segja.
— En hvað er petta brúsín,
Chariie?
Um leið og Charlie svaraði,
leit Toby kring um sig í stofunni.
Þarna vantaði margt af fólkinu.
Til dæmis Roger Clare. Frú Fry
var uppi að koma Vanessu í rúm
ið. Georg var, . . . já, hvar var
Georg? Toby hleypti brúnum.
Þarna vantaði enn fleira fólk.
Að minnsta kosti emn í viðbót.
Charlie svaraði í pessum hóg-
væra, uppgerðarlega tón sínum:
— Jú, sérðu til, Lisbeth . . það
er nú einmitt það skrítna við
þetta. Brúsín er efni, sem ailur
almenningar þekkir alls ekkL
aailtvarpiö
Fimmtudagur 26. september
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 ,,Á frívaktinni**, sjómannaþátt-
ur (Eydís Eyþórsdóttir).
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Danshljómsveitir leika.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfréttir.
19.30 Fréttir.
20.00 Frönsk tónlist: Hljómsveit Tón-
listarháskólans í París leikur,
Jean Martinon stjórnar.
20.20 Erindi: Æskulýðsvandamál (Séra
Eiríkur J. Eiríksson forseti Ung
mennafélags íslands).
20.50 Tónleikar: Þjóðlög og dansar frá
Grikklandi.
21.00 Nýjar raddir: Dagskrá Menn-
ingar- og minningarsjóðs kvenna
1 umsjá Valborgar Bentsdóttur
og Halldóru B. Björnsson. Flutt
verður efni eftir Agústu Björns-
dóttur, Björgu Guðnadóttur,
Guðfinnu Þorsteinsdóttur, Krist-
ínu Geirsdóttur, Margréti Sig-
fúsdóttur og Ragnheiði Svein-
björnsdóttur. Þuríður Pálsdóttir
syngur lög við ljóð eftir konur;
Jórunn Viðar leikur undir.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Báturinn** eftir
Walter Gibson: V. (Jónas St.
Lúðvíksson).
22.30 Harmonikuþáttur (Henry J. Ey-
land).
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 27. september.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:15 Lesin dagskrá næstu viku.
13:2'5 „Við vinnuna'*: Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Harmonikulög. — 13:50 Tilkynn-
íngar. — 19:20 Veðurfregnir.
19:30 Fréttir.
20:00 Efst á baugi (Björgvin Gu5-
mundsson og Tómas Karlsson),
20:30 Einsöngur: Victoria de los Ang-
eles syngur lög eftir Duparc og
Debussy.
20:45 Erindi: Skapgerðarlist (Grétar
Fells rithöfundur).
21:10 Tónleikar: Partíta í B-dúr eftir
Bach (Laurindo Almeida leikur
á gítar, Virginia Majewski á
víólu og Vincent De Rosa á
franskt horn).
21:30 Útvarpssagan: „Herfjötur** eftlr
Dagmar Edquist; XVI. (Guðjón
Guðjónsson).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Kvöldsagan: „BáturinnM eftJr
Walter Gibson; VI. (Jónas St,
Lúðvíksson).
22:30 Á síðkvöldi: Söngleikurinn „OIJ-
ver“ eftir Lionel Bart, gerður
eftir sögunni „Oliver Twist“ eft-
ir Dickens (Ron Moody, Georgia
Brown, Paul Whitsun-Joner,
Keith Hamshere o.fl. syngja með
kór og hljómsveit. Stjórnandi:
Marcus Dods. — Kynnir; Magnúr
Bjarnfreðsson).
23:45 Dagskrá rlok.