Morgunblaðið - 21.03.1964, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 21.03.1964, Blaðsíða 20
20 MORGU N BLAÐIÐ r Lau?ar(3a?ur 21. marz 1964 V//BUZAEETH TeQRAXJ: 3 36 £ \Æ KTL Hún komst að því, að Sebast iano hélt, að maðurinn, sem fannst dauður á veginum, hefði verið Lester Ballard. >að var það morð, sem hann hafði huga. Hann vissi ekki, að ann- að morð hafði verið framið og það í þessari stofu, og að hún hafði séð Nicky koma þjótandi út úr stofunni með blóð á and- litinu og á skyrtunni, og með eitthvað í hendinni, sem lík lega hefði verið notað til að dauðrota manninn. En það, 'sem gamli maðurinn hafði sagt henni,, gat vel staðið í einhverju sambandi við fyrirhugað hvarf Lester Ballards frá San Antioco, en verið morðinu á honum óvið- komandi. Hún sneri sér aftur að gamla manninum. — Hvað ætlið þér að gera í málinu? spurði hún Hann neri saman höndum. — Ég verð að fara til lögreglunn- ar, finnst yður ekki? Annað er ekki hægt að gera héðan af. Mér er annt um drenginn. Mamma hans og allt hennar fólk hefur verið mér mjög gott, og það legg — Getur verið. Það var fallegt af yður að benda mér á það. — En til hvers komið þér til að segja mér frá þessu öllu, hr. Sebastiano? — Vegna þess, að yður er ekki sama um drenginn. Eg von aðist eftir, að það gæti róað yður að heyra það. — Það var fallega hugsað af yður. — Og honum þykir vænt um yður. Hann studdi höndunum á stólbríkurnar og stóð upp með miklum erfiðismunum. — Þeg- ar þetta er allt afstaðið, vona ég, að þér yfirgefið hann ekki strax. Eg veit vel, að þér þurfið að hugsa um yðar eigin framtíð, en ég vona, að þér getið líka hugs- að eitthvað um hann. Hann er enginn morðingi. Það þurfið þér ekki að vera hrædd um. Morð- inginn ók bíl, var ekki svo? Hann flutti líkið upp á fjallveginn í bíl. Og við vitum öll, að Nicky kann ekki á bíl. Hann rétti henni höndina. En í sama bili heyrðu þau bæði, að einhver gekk hratt yf- ir garðinn. Sebastiano lét höndina falla. Um leið og hann leit hræddur til gluggans, fór stór skuggi framskipulag hafði verið reynt í hjá honum fyrir utan, og svo heyrðist rödd Amedeo Ranzi úr dyrunum: — Má ég koma inn, Ruth? Hann beið ekki boðanna, en kom beint inn. Svo sagði hann steinhissa: — Hr. Sebastiano! Þeir heilsuðust kurteislega. — Eg er alveg að fara, hr. Ranzi, sagði gamli maðurinn. Framkoma hans var þegar orðin sett og kurteisleg. — Eg kom til að votta samhryggð mína og bjóða alla þá hjálp, sem ég kann að geta veitt. — Þér skuluð um fram allt ekki fara að flýta yður mín vegna, sagði Ranzi. — Eg hef engin leyndarmál eða áríðandi erindi að tala um við ungfrú Sea bright. Látið þér mig umfram allt ekki reka yður af stað. — Það var ekkert . . . ég er að fara hvort sem er. Og Sebast- iano tók aftur í höndina á Ruth. En um leið sagði Ranzi: — Er- uð þér að fara aftur til Napólí, hr. Sebastiano? Eg er hér á bíl. Ef þéf viljið bíða fáeinar min- útur, skal ég aka yður á stöð- ur mér skyldur á herðar, sem ég lna- vona, að ég bregðist ekki. — En hvað verður um yður sjálfan? — Hver veit það? Eg býst við, að ég hafi meira að óttast hjart að í mér heldur en fangelsisdóm. Hvort sá dómur verður langur eða skammur skiptir mig ekki miklu máli. — Haldið þér ekki, að þeir verði vægir við yður, ef þér gefið upplýsingar, sem geti orðið til þess að glæpamennirnir ná- ist? Gamli maðurinn svaraði, að þetta væri fallega hugsað. Ruth sá alveg, að hann hefði helzt viljað afþakka boðið, en treysti sér ekki til þess, nema láta Ranzi um leið vita, að hann ætti er- indi við lögregluna í San Antioco. — Lofið mér að fylgja yður ú; í bílinn, sagði Ranzi, — og svo hafið þér ekkert á móti því að bíða í fáeinar mínútur meðan ég tala við ungfrú Seabright. Þeir gengu síðan út. Ruth varð 'eftir og braut heilann um það, hvaða erindi Ranzi gæti átt við hana. Því að þrátt fyrir það, sem hann hafði sagt, var það á- reiðanlega eitthvert áríðandi einkamál. Hann kom inn aftur eftir eina eða tvær mínútur. Það var asi á honum og. það var eins og hann ætlaði strax að taka tii máls. En svo var alveg eins og hann hefði gleymt því, sem hann ætlaði að segja, og nú stóð hann vandræðalegur fyrir framan Ruth, rétt eins og hann ætlaðist til, að hún hæfi umræðurnar. — Jæja þá? sagði hún. — Vinnukonan, sem við höfðum sagði upp daginn eftir að þú fórst Hann hrökk. við og hleypti brúnum. En svo rétti hann úr sér, og eitthvert hofmannlegt dramb skein út úr honum. — Konan mín segir mér, að hún hafi hitt yður í morgun, sagði hann. — Hún heldur því fram, að þér hafið sagt, að hún hefði boðið yður heim í gær, en svo ekki verið heima, þegar þér komuð. Út frá spurningum, sem lögreglan hefur lagt fyrir mig, skilst mér að þér hafið sagt lög- reglunni þetta sama. Þetta var mjög heimskulegt af yður. Enda þótt við viljum ógjarna segja eða gera neitt sem getur orðið yður til meins, þá getið þér samt ekki ætlazt til, að við förum að ljúga yðar vegna. Það hefði ver ið skynsamlegra af yður að segja sannleikann — hver sem hann nú hefur verið. Hann þagnaði en endurtók síðan, og röddin var orðin hás: — Hver sem hann nú hefur verið! BYLTINGIN í RÚSSLANDI 1917 AIAN MOOHEHEAD 5. kafli. Þolraun lýðræðisins. í Rússlandi hafa næstu átta árin, 1906—1914, horfið í skugg- ana af heimsstyrjöldinni fyrri og bolsjevikabyltingunni 1917, og því hafa þau að nokkru gleymzt og saga þeirra verið vanrækt. Og þó er þetta tímabil á sinn hátt eitt hinna mikilvægustu í sögu Rússlands. Landið var auð ugra en það hafði nokkurn tíma áður verið; ríkisreikningurinn var í jafnvægi og sýndi meira að segja afgang, hið geysistóra járn brautarnet hafði aukizt meira en kommúnistastjórnirnar hafa sið an geta látið það gera, einka- rekstur var í miklum blóma, og hvaðanæva úr umheim- inum vestræna voru heimsfyrir tæki eias og International Harv- ester og Singer Saumavélaverk- smiðjurnar að setja upp útibú í Rússlandi. Auk þess voru þetta góð uppskeruár, og þungaiðnað- urinn eins og námugröftur hratt öllum eldri framleiðslumetum. Eftir 1806 fóru verkföll og hermdarverkastarfsemi hríð- minnkandi og 1911 var byltingar hreyfingin raunverulega stöðn- uð. Annað var líka, sem var ennþá mikilvægára. Lýðræðis- Rússlandi. Á vestrænan mæli- kvarða var þetta óstyrkt og fálm andi lýðræði, en tilraunin hafði verið gerð, og sú staðreynd, að hún endaði með byltingu, er eng in sönnun þess, að hún hefði hlotið að mistakast. Hún hefði eins vel getað tekizt. Stríð henn ar við hina gífurlegu frum- stæðni Rússlands, var aldrei al- gjörlega vonlaust, og að minnsta kosti sýndi hún, svo að ekki varð um villzt, að Rússum mátti stjórna, eins og öllum öðrum, með öðrum aðferðum en lög- regluvaldi. Vitanlega væri það heimska að fara að halda þvi fram, að þetta hefði verið einhver gull- öld Rússlands — bæði verka- menn og bændur áttu enn við lífskjör að búa, sem ekki myndu þoluð stundinni lengur í nútíma lýðræðisþjóðfélagi, raunverulegt einstaklingsfrelsi var enn aðeins draumur, og skrifstofubákn keis arans lá enn á þjóðinni með öll um sínum fyrri blýþunga — en samt var þetta vellíðanartímabil — það bezta, sem hingað til hafði þekkzt. Ef til vill sést það bezt á því, að Lenin sjálfur hafði gefið upp alla von. Oftar en einu sinni um þessar mundir, kom hann með þessa setningu: „Eg býst ekki við að lifa það að sjá byltinguna". Það mætti draga upp einfalt línurit til að sýna ástandið á þess um árum. Þar yrðu tvær línur, önnur, sem sýnir velgengni rúss nesku stjórnarinnar og hin, sem sýnir velgengni byltingarmann- anna, og stígur jafnan önnur er hin fellur. Eftir 1906 stígur stjórn arlínan stöðugt, unz hún nær há- marki sínu undir forsætisráð- herrastjórn Pjótr Stolypin, ár- ið 1909, en síðan fellur hún aft ur, (en hressist þó ofurlítið við um skamma hríð, árið 1914 og 1915) — fellur niður í ringulreið- ina og hinn örlagaríka óskapnað á ófriðarárunum, og þá er það einmitt sem byltingarhreyfingin kemur upp úr djúpunum og brýzt upp á yfirborðið fyrir fullt og allt. Það er Dúman, fyrsta rú,ss- neska þjóðþingið, sem er próf- steinninn á þessa atburði, og í öllum þessum rússneska sorgar leik er ekkert til hryggilegra eða harðneskjulegra en það, hvern ig þessi eina bjarta von í öllu ástandinu varð fyrir skemmdar- starfsemi og ofsóknum úr öllum áttum, og dregin niður í svaðið einmitt af þeim, sem henni var ætlað að bjarga. Því bregður meira að segja fyrir, að sjálfir þingmennirnir virðist vinna að því af kappi að eyðileggja sjáifa sig. Samt væri ekki sanngjarnt að dæma Dúmuna í ljósi nútíma- þjóðþinga, eins og þau gerast í vestrænum löndum. Dúman var á byrjunarstigi, henni hafði eins og snögglega skotið upp úr léns skipulagi fortíðarinnar, og nýju þingmennirni rurðu að þreifa sig áfram, án þess að hafa neina reynslu við að styðjast. Óvin- irnir voru á allar hliðar: Niku- lás og hirðin, sem höfðu viðbjóð á sjálfri hugmyndinni, byltingar flokkarnir, sem flestir skágengu kosningarnar, og skrifstofuherr- arnir, sem hefðu heldur kosið að stjórna landinu áfram með ein- ræðisskipulagi, án gagnrýni eða afskipta. KALLI KUREKI Teiknari; FRED HARMAN — Flýttu þér! í>að kom náungi og miðaði byssu á Frænku og heimtaði aí henni gullsandinn. — Hvfcð kom t;l að hann vissi um það? , — Og ég lagði ekki í að slást við hann, Kalli. Ég flýtti mér heldux að sækia þig. — Það var rétt hjá þér. Komdu á eftir eins fljótt og þú getur. Eg ætla að spretta duglega úr spori og hest- urinn þinn getur ekki haldið í við minn. Kópavogur Afgreiðsla Morgunblaðsins í Kópavogi er að Hlíðarvegi 63, sími 40748. Garðahreppur Afgreiðsla Morgunblaðsins fyrir Garðahrepp er að Hof- túni við Vífilsstaðaveg, sími 51247. Hafnarfjörður Afgreiðsla Morgunblaðsins fyrir Hafnarfjarðarkaupstað er að Arnarhrauni 14, simi 50374. Keflavík Afgreiðsla Morgunblaðsins fyrir Keflavíkurbæ er að Hafnargötu 48, sími 1113. Afgreiðslur blaðsins hafa með höndum alla þjónustu við kaupendur blaðsins og til þeirra skulu þeir snúa sér, er óska að gerast fastir kaupendur Morgunblaðs- ins. Á

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.