Morgunblaðið - 31.07.1964, Síða 20

MORGU N BLAÐIÐ
Föstudagur 31. Júlí 1964
Sífjvr/A'ruv H/DIHG’
tfZ HISTZAILjTHE
, ♦[ WACO KIP PLíTS H/S
Mf HORSE /KTO A C/ZEEK'
Þér eruð greinilega grænmetisæta.
Og nu atti hun að fara að
borða kvöldverð með hinni
heimsfrægu Yvonne Holland.
Ja, .hún var sannarlega komin
áleiðis upp metorðastigann. Og
fyrir 'fáum dögum hafði svo að
segja enginn vitað, að hún væri
til . . . hún var ekki annað en
frístunda-leikkona í heimabæ
sínum.
En inn um alla þessa drauma
um auð og frægð gægðist endur-
minningin um Joe Burton og
það, að hann elskaði hana — og
henni var ekkert vel við þessa
endurminningu.
Vitanlega var henni vel til
Joe — og hafði verið alla þá tíð
sem hún gat munað. Hann hafði
alltaf verið á höttunum kring
um hana — geðgóður, áreiðan-
legur og vingjarnlegur.
En Joe minnti hana á vinnu
hennar í lögfræðingsskrifstof-
unni, bíóið heima fyrir og sunnu
dagagöngur og tedrykkju í
sjoppum. Hann féll einhvernveg
inn ekki inn í umhverfi skraut-
bíla, viðhafnarherbergja í Dorcs
hesterhótelinu, glæsiheim sjón-
varpsins, og svo Paul Spain og
Yvonne Holland.
Það hafði verið hughreystandi
að finna arm Joe um axlirnar,
og láta hann kyssa sig. En þetta
jafnaðist einhvernveginn ekki
við hrifninguna, sem hún hafði
fundið til, þgear hún heyrði
rödd Laurence Banyon í síman-
um, og þessa einkennilegu tlifinn
ingu, þegar Jim Parker leit á
hana og þrýsti hönd hennar.
Hún sagði við sjálfa sig, með
hrifningu en um leið ásakandi:
— Ég held ég sé að vaxa frá
honum Joe. Það særir hann og
ég vil ekki særa hann.
Susan var i þessum æsingi og
óvissu, þegar hún kom að af-
greiðsluborðinu í Dorchesterhó-
telinu, og líklega hefur það átt
sinn þátt í því, að hún skyldi
ekkert verða hissa, þegar af-
greiðslumaðurinn afhenti henni
lykilinn að íbúð ungfrú Holland
þegjandi og hljóðalaust.
Henni datt það beinlínis alls
ekki í hug, að hún hefði verið
tekin fyrir Yvonne Holland.
Hélt bara, að Yvonne hefði verið
búin að undirbúa afgreiðslu-
manninn undir komu hennar.
Hún tók lykilinn og gekk beint
að lyftunni. Tvennt eða þrennt,
sem var í forsalnum sendi hvert
öðru íbyggið augnatillit. Lyftu-
drengurinn horfði á hana með
sðdáun og þeysti henni orðalaust
upp á efstu hæð.
í ganginum fyrir framan íbúð-
ina, greip Susan einhver ein-
manakennd og henni leið eitt-
hvað ekki vel. Nú spurði hún
sjálfa sig í fyrsta sinn, hversvegna
iimmmiimmimiimmiiiiiH
13
mmimimimimimmimiim)
Yvonne Holland hefði getað
verið svona áköf að hitta hana
í kvöld.
Susan var taugaóstyrk er hún
ópnaði dyrnar að íbúð Yvonne.
Litli gangurinn var dimmur, en
lengst í burtu skein ljós gegn um
hálfopnar dyr. Hún herti upp
hugann, lagði kápuna sína á
næsta stól og gekk inn í herberg-
ið, sem var augsýnilega setustof-
an. Rétt fyrst fannst henni það
greip í brúnirnar á ræðustóln-
um og lét litlu tindrandi augun
horfa út yfir fjöldann . . . . og
vissi sýnilega ekkert af hinum
langdregnu fagnaðarlátum, sem
stóðu í nokkrar mínútur. Þegar
hann hafði lokið ræðunni, sagði
hann bara: „Nú förum við að
byggja upp sósíalistastjórnar-
farið“. Og aftur kváðu við grenj
andi fagnaðarlæti“.
Trotsky minnist þess ekki, að
Lenin haf ilátið út úr sér þessa
stuttorðu setningu um sósíalista
stjórnarfarið, en hinsvegar virð-
ist ótrúlegt, að Reed hafi búið
hana til sjálfur; og víst er um
það, að hún innhélt nákvæmlega
það sem Lenin fór nú að gera,
nema hvað það var Lenin sjálfur,
sem framdi verkið eftir sínu
höfði en ekki örþryettir þing-
mennirnir, sem voru eins og síld
í tunnu í salnum. Hann las upp
yfirlýsingu. Nú átti að verða
friður, tafarlaus friður, friður,
friður, án landvinninga og skaða
bóta. Leynisamninganir við
Bandamenn skyldu ógiltir og
tryggður skyldi sjálfsákvörðunar
vera manntómt, og hún stanz-
aði út við dyrnar og hafði ákaf-
an hjartslátt.
En setustofan var ekki mann-
tóm. Á skrautlegum legubekkn-
um iá Laurence Banyon. Höfuð-
ið á honum var eitthvað óðeli-
lega súnið út á hlið, og allra
fyrst datt Susan í hug, að hann
væri drukkinn. Hún sneri sér
við og ætlaði að fara. En þá datt
henni í hug, að honum hefði
orðið illt, eða jafnvel, að liðið
hefði yfir hann, svo að hún gekk
að legubekknum. Hann hreyfði
sig ekki. Hún laut niður og iyfti
höfðinu á honum.
Hún rak upp óp. Það var stórt
sár á hálsinum á Banyon, neðan
við vinstra eyrað, og Susan sá,
að hönd hennar var alblóðug.
Maðurinn var dáinn.
Bassett lögreglufulltrúi sló úr
pípunni sinni, urraði eitthvað
ólundarlega við Ring, aðstoðar-
mann sinn og barði á blaðahrúg-
una, sem lá á borðinu fyrir
framan hann.
— Jæja, við skulum athuga,
hvers við höfum orðið vísari,
Ring, og taka það saman. Fyrst
og fremst það, sem við vitum
fyrir víst. Laurence Banyon er
dauður. Einhver hefur myrt
hann. Við höfum vopnið, sem
er austurlenzkur rýtingur, sem
einhver bjáninn hefur gefið
Yvonne Holland, og hún segist
alltaf hafa með sér, af tilfinn-
ingaástæðum.
Basset frussaði. — Tilfinning-
ar . . ekki nema það þó! Þessi
kvenmaður á álíka mikið af til-
finningum og skelfiskur! Hún og
réttur þjóðanna.
Þetta var tillaga, sem varla
gat annað en fallið fundinum í
geð, og þegar hún hafði verið
samþykkt samhljóða, var eins og
brjálæði gripi allan þingheim.
Kjökrandi og með tárvot augu,
sungu menn Internasjónalinn,
og þegar einhver æpti: „Styrjöld
inni er lokið!“ virtist svo
raunverulega vera. Svo var aftur
æpt: „Minnumst dáinna félaga
okkar!“, og þetta var merki þess,
að syngja skyldi útfararsöng.
Lenin hélt áfram, eins og
ekkert væri um að vera .Næsta
tillaga hans var sú, að fundur-
inn skyldi gera samþykkt, þar
sem sagði, að allur einka-eignar
réttur í Rússlandi væri afnum-
inn. Jarðeigendur skyldur engar
skaðabætur fá. Þetta var bonð
undir atkvæði og allir sam-
þykktu það, að einum undan-
teknum.
Nú var klukkan orðin hálf-
þrjú, en bolsjevíkarnir höfðu
enn ekki lokið störfum — held-
ur voru þeir nú einmitt að koma
' að mikilvægasta þætti starfs
Banýon voru „mjög góðir vinir",
eins og það er svo fallega orðað,
og þýðir á venjulegu máli, að
þau bjuggu saman. Það er hún
sem borgar þessa íbúð í Dorc-
hesterhótelinu, svo að það er
vísast, að hún kosti hann líka.
Banyon var víðfrægur kvenna-
bósi.
— Heldurðu, að Yvonne Hol-
land hafi myrt hann af því að
hún hafi verið hrædd um hann
fyrir einhverri stelpu, sem hann
hafði náð í hér?
— Það virðist liggja í augum
uppi, finnst þér ekki? Flækjurn-
ar byrja á þessari Susan Barlow,
síns. Kamenev las upp „valda-
skipulag“. Þar gat um „Alþýðu-
kommissararáð“, sem skyldi
stjórna Rússlandi, þar til lög-
gjafarþingið kæmi saman. Nokk-
ur óvænt og óþekkt nöfn voru
þarna á skránni yfir nýju kom-
missarana, en allir fengu fagn-
aðaróp þegar nafnalistinn var
lesinn upp: Forseti: Lenin, utan-
ríkismál: Trotsky, fræðslumál:
Lunacharsky, fjármál: Skvort-
sov, verkamál, Schlyapnikov,
landbúnaðarmál, Miliutin, minni
hlutaþjóðirnar: Stalin, her og
floti: Antonov, Krylenko, Dyb-
enko, innanríkismál: Rykov, iðn
aður og verzlun: Nogin, dóms-
mál: Lomov, birgðamál, Teodoro
vich, póstur og sími: Glebov.
Það er eftirtektarvert, að
þarna var enginn maður fyrir
járnbautina, en sýnilega átti að
bíða með að skpia í þá stöðu,
þangað til járnbrautarmenn
væru orðnir liðlegri í garð bol-
sjevíka. Kamenev var útnefndur
forseti framkvæmdanefndar
þingsins, og Zinoviev ritstjóri
sovétblaðsins Izvestiya, sem nú
sem lifandi eftirmynd Yvonna
Holland. Hún finnst svo hér
ásamt líki Banyons — og er rétt
að niðurlotum komin, og með
blóð á höndunum og kjólnum.
Hún var nú í þannig ástandi, að
það varð að fara með hana á
spítala og gefa henni róandi
meðöl. Og ekkert fékkst upp úr
henni annað en það, að Yvonne
Holland hefði boðið henni til
kvöldverðar. Yvonne Holland,
segir, að Susan Barlow, sem
hefði! verið valin varaskeifa
hennar, vegna þess, hve líkar
þær voru, hefði gengið í augun
á Banyon, og hún segist halda.
varð vitanlega málgagn bolsje-
víka.
Þar eð fáir þessara nýju ráð-
herra höfðu nokkra reynslu i
stjórn eða jafnvel sbarfi á þess-
um sviðum, sem þeir áttu nú að
ráða yfir, voru þessar embætta-
skipanir ekki eins öfugar og þær
virtust vera. Og sannast að
segja, var ekkert þarna vel
traust. Fundurinn var kominn á
það stig þegar rólegar athugun-
ar hefði verið þörf, og þessa ró-
legu athugun lagði til ungur
blaðamaður að nafni Avilov, sem
var tengdur blaði Maxims Gorky,
Novaya Zhizn.
„Við verðum að spyrja sjálfa
okkur hvert við stefnum“, sagði
hann. ......Það, hve auðveld-
lega samsteypustjórinni var koll
varpað, var ekki fyrir styrkleika
vinstra arms lýðræðissinna,
heldur vegna þess, hve ófær
stjómin var til að veita fólkinu
frið og brauð . . . . og vinstri
armurinn getur ekki haldið völd
um, nema hann geti leyst þessi
vandamál. . , . Getur hann gefið
alþýðunni brauð? Það er lítið
um korn. Meirihluti bændanna
BYLTINGIN í RUSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
AKUREYRI
7 Afgreiðsla Morgunblaðs- |
7 ins er að Hafnarstræti 92, ,
J sími 1905.
4 Auk þess að annast þjón- 1
1 ustu blaðsins við kaupend- |
7 ur þess í bænum, er Akur-
i eyrar-afgreiðslan mikilvæg- (
1 ur hlekkur 1 dreifingarkerfi
I Morgunblaðsins fyrir Norð- I
i urland alit. Þaðan er blaðið i
sent með fyrstu beinu ferð- ,
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður- 1 1
landi, svo og til fjölda ein- I
staklinga um allan Eyjafjörð Z
og víðar. /,
llmboðsmaður Morgun- 7,
blaðsins á Akureyri er Stef- \
án Eiríksson. 1
KALLI KÚREKI —>f— — -fc— Teiknari; J. MORA
r Waco Kid fer aftur upp á þjóðveg-
inn, þegar hann er búinn að fela slóð
sína vandlega....
— ... .Hvað er nú þetta? Umferðin
hér er á við Aðalstræti í annatíman-
THÍV,
THH.EE miles
upstkea/h,
comes ourow
BARE KOCK.
Hvernig í ósköpunum gat hann kom-
ist í veg fyrir mig?
— Sælir sjálfur. Ekki veit ég
hvernig yður tókst þetta, en þér eigið
eftir að iðrast þess!
um. Fyrst voru það reiðmennirnir
þrír uppi við búgarðinn og nú er það
einhver annar!
— Sælir, framandmaður!
— .... Þar brást mér heldur en ekki
bogalistin. Þetta er vörður laganna.