Morgunblaðið - 08.01.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLADIÐ
Föstudagur 8. janúar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
gera einhverja uppgötvun, sem
stæði áreiðanlega í einhverju
sambandi við rafperlubandið.
Samt var nú Miles, sem enn
vissi ekki hver hún var, sá aðil
inn, sem hún óttaðist mest, og
enn gat hún pkki komið sér að
því að opinbera honum þetta
leyndarmál, sem öll hin vissu um.
En hún skyldi nú samt gera það.
En bara ekki alveg strax.
V.
Næstu dagana eftir að Tracy
átti samtalið við Murat, var allt
með kyrrum kjörum. Þar eð hún
hafði nú lykilinn að vinnustofu
Miles og honum var sama þó- að
hún væri þar ein, gat hún farið
þangað allra sinna ferða og haft
nóg að gera. Engar blaðahrúgur
hennar höfðu verið færðar ú.r
lagi aftur, né heldur hafði henni
verið neinn grikkur gerður.
Hvað snerti sögu Tyrklands,
var hún smámsaman að verða
fróðari. Hún varð þess vör, að
Miles hafði lagt mikla vinnu í
þessa bók. Að minnsta kosti í
fyrri helming hennar. En sið-
ustu mánuðina var líkast því sem
eitthvað hefði dregið af honum.
Einu sinni eða tvisvar hafði
hún getað veitt upp úr honum
ýmislegt um staði þá, sem hann
hafði heimsótt í Tyrklandi. Þá
var eins og áhugi hans lifnaði við.
En þó ekki til frambúðar, og aft-
ur gat hann fallið í þetta leti-
mók. Stundum sat hann bara við
borðið og hafðist ekki að, en
starði út í bláinn, eða hann þaut
út úr stofunni og fór í langar
göngur.
Oft tók hann saman áhöld sín
síðla dags og hvarf. Þó gat hann
ekki hafa farið langt, því að bíll
inn var kyrr í skúrnum. Miles
var fljótt kominn aftur.
Eftir svona brotthlaup, var
eins og óróinn og óþolinmæðin
lægi þyngra á honum en nokkru
sinni áður. Hann gaf enga skýr-
ingu á þessu, og það var ekki
viðeigandi fyrir Tracy að fara
að spyrja hann, hversu mjög sem
hana langaði til að vita ástæð-
una.
Hún sá sáralitið til Murats eða
Fazilet, nema þá rétt við mál-
tíðir. Og frú Erim sá hún alls
ekki.
Þegar tuttugu og þriggja ára
afmælisdagur Tracy kom, nefndi
hún það ekki við nokkurn mann.
Hún var fegin að mega bara
vinna í rólegheitum þennan dag.
Miles var í einni þessara löngu
þagna sinna og virtist alls ekki
taka eftir henni. Hann fór út síð
degis, og nefndi ekki á nafn,
hvert hann væri að fara, frem-
ur en endranær.
Tracy var alein við vinnu sína,
þangað til Halide kom með ekkí
alls óvænt skilaboð um að hún
kæmi í Brekkuhúsið á fund frú
Erim. Ailan tímann síðan Tracy
talaði við Fazilet, nokkrum dög-
um áður, hafði hún búizt við
þessári stefnu. Þar sem Sylvana
vissi sannleikann um hana, gæti
hún ekki látið þetta dragast von
úr viti.
Þennan dag, gagnstætt venju,
voru öll gluggatjöldin frá í sal
frúarinnar, svo að sólin hafði
greiðan gang inn í hann. Sylvana
sat upprétt í legubekk, upp við
hrúgu af koddum, en annar arm-
ur hennar hvíldi á borði, sem
þar var til hliðar við hana.
19
Þetta var eftirtektarverð sjón,
ekki einasta vegna þess að gull
hærða konan í safrangula kjóln-
um var þarna heldur vegna þess
að tevélin góða stóð á borðinu
hjá henni, með allan sinn málm-
gljáa. Hún hafði verið fægð vand
lega, svo að nú gljáði hún sterkt
í sólinni.
— Gerið svo vel að koma inn,
ungfrú Hubbard, sagði Sylvana,
án þess að hnika höfði. — Það
truflar ekki hann hr. Radburn
þó að við tölum ofurlítið sam-
an.
Þegar Tracy kom inn i salinn,
hafði hú,n tekið eftir því, að Miles
hafði sett upp málaragrindina
sína við gluggann og stóð með
pensil í hendi og beindi allri
athygli sinni að léreftinu sem
fyrir framan hann var.
Nú var hann aftur að mála —
mála frú Erim og tevélina henn-
ar. Það jók ekki á rósemina hja
Tracy að rekast á hann einan
með frúnni. Þegar svona tæki-
færi bauðst, hvað gæti frúin ekki
hafa sagt honum um hana Eða
hvað gæti hún nú sagt, að honum
áheyrandi?
Tracy settist á legubekkinn,
þar sem hún hafði setið fyrsta
daginn þarna.
— Hr. Radburn segir mér, að
þér hafið reynzt honum gagn-
legri, en hann bjóst við og yður
gangi vel með verkið, sagði Sylv
ana, án þess að breyta steilingu
sinni.
— Það þykir mér vænt um að
heyra, sagð Tracy.
Miles veitti hvorugri þeirra
neina eftirtekt. Hann hleypti
brúnum, rétt eins og honum væri
alveg sama um, hvað kæmi á
léreftið hjá honum.
— Kannski þér vitið nú orð-
ið, hve langan tíma verkið muni
taka? spurði Sylvana. Hvað hald
ið þér um eina viku enn? Tvær
vikur?
— Ég veit það ekki, svaraði
Tracy varfærnislega. — Hr. Rad
burn hefur pantað handa mér
almennilegan spjaldaskáp frá
Istanbul. Undir eins og-hann er
kominn, get ég raðað efninu með
registri. En þangað til er ég að
vélrita handritið, sem hefur ver
ið leiðrétt. Það er ennþá mikið
verk eftir.
Höndin á frúnni hreyfðist eitt
hvað í kjöltu hennar og hún virt-
ist ofurlítið óþolinmóð.
Miles sagði samstundis: —
Haltu hendinni eins og hún var.
Ég vil láta hringinn sjást. Steinn
inn í honum verður það eina
græna í allri myndinni.
— Hann vill ekki lofa mér að
sjá myndina, tautaði frúin í rellu
tón við Tracy, og sneri svo hend
inni, svo að stóri ferhyrndi smar
agðurinn glitraði og kastaði ljós-
geislunum í allar áttir, og spegl
aðist eirgrænn í tevélinni. —
Hann segir, að ég fái ekki að
sjá myndina fyrr en henni er
lokið. En svo að við snúum okk
ur aftur að verkefni yðar, ung-
frú Hubbard. Þegar þessi spjald-
skrá er komin í lag, er þá ekki
von til að hr. Radburn geti sjálf-
ur séð um að hafa röð og reglu
á dótinu sínu. Eða jafnvel, að ég
geti hjálpað honum til þess.
Hendurnar á konunni voru nú
kyrrar og bláu augun róleg, en
ofurlítið hafði stríkkað á vör-
unum. Það var enginn vandi að
sjá, að frúin hafði einhverjar
sérstakar tilfinningar til Miles
Radburn. En væri það svo, hvern
ig voru hans viðbrögð við því?
Tracy fann, að hún leit tii hans,
óró í skapi.
Miles lagði frá sér pensilinn
og horfði með vanþóknun á lér-
eftið. — Reyndu að komast að
efninu, Sylvana. Segðu Tr^cy,
hvað þú vilt.
— Englendingar eru svo ber-
orðir, tautaði Sylvana. — Jæja,
þá skal ég segja yður það. Ég
á marga vini, sem eru í þann
veginn að koma í heimsókn til
mín frá París. Eins og þér skilj-
ið, er yðar herbergi og það næsta
fyrir innan það, Bosporusmeg-
in í húsinu og því eftirsóttust af
gestum. Mér þykir það leitt . . .
en . . .
— Þér viljið auðvitað, að ég
flytji míg, sagði Tracy.
Sylvana leyfði sjálfri sér ofur
lítið bros. — Mér þykir vænt um,
að þér skulið skilja þetta. Kann
ski þykir yður ekki fyrir því að
rýma þetta sérstaka herbergi?
Trácy stirðnaði ofurlítið, er
hún minntist þess, að þetta her-
bergi hafði Annabel haft.
— Hversvegna ætti hún að
sjá eftir því? spurði Miles.
Svarið kom, mjög svo blíðlegt:
— Sjávarhljóðið í Bosporus,
kuldinn, rakinn . . . auðvitað.
— Ef þú ert í hraki með hús-
næði, get ég vel flutt til Istam-
bul, þennan tíma, sem ég á eft-
ir að vera. Ég býst við, að það
gangi strætisvagnar hingað,
sagði Tracy.
— Það væri bæði erfitt og ó-
þægilegt, sagði Miles. — Hve-
nær koma þessir blessaðir ges^-
ir þínir, Sylvana?
Frú Erim lyfti brúnum, eins
og ofurlítið ávítandi, en lét und
an og lét sem það væri með góðu.
— Það er hugsanlegt, að við get
um frestað þessari heimsókn eitt
hvað ofurlítið. Ég vil ekki gera
þér nein óþægindi.
— Fínt er, sagði Miles.
Tracy tók eftir því, að hún
ispennti fast grei|;ar í kjöltu
sinni. Ogustan var unnin, með
hjálp Miles, en það var henni
ekki nein veruleg huggun. Hún
stóð upp úr sæti sínu, þar eð
hún hélt sig vera afgreidda, en
þá ávarpaði Miles hana aftur.
— Komið þér hingað og lítið
á þetta, sagði hann. — Stund-
um finnst mér, sem betur sjái
augu en auga.
Enda þótt Tracy vildi helzt af
öllu sleppa út, hlýddi hún þessu.
Hún sá strax, að á þessu mál-
verki átti ekki að verða nein
þoka. Hann var að mála frúna
með gull- og eirlitum, svo að lér
eftið skein og gljáði. Það mark
aði þegar fyrir laginu á tevél-
inni og svo var gulleit mynd,
sem hefði getað átt að vera kon-
an, á legubekknum. Ennþá var
þetta aðeins frumdrög og and-
litinu var hann ekki farinn að
snerta við.
— Það vill ekki lifna, sagði
Miles í hálfum hljóðum. .— Lit-
irnir eru góðir og eins heild^r-
sköpulagið. En það vill ekki
koma neitt líf í það.
— Góði Miles, þú mátt nti
ekki láta hugfallast of snemma,
tók Sylvana fram í. Þú nærð þér
bráðum á strik og ég er ekki f
vafa um, að þetta málverk gerir
þig frægan.
— Ég er nú ekkert að hugsa um
neina frægð, sagði Miles. — Það
er þetta áhugaleysi mitt á mák
aralistinni yfirleitt, sem angrar
mig. í orði kveðnu langar mig til
að mála. En ég finn bara aldrei
neitt efni, sem getur komið neist
anum í bál.
Þessi hálfyrði um, að Miles
fyndist hún ekki nógu gott verk-
efni, féll frúnni ekki \ geð. Tracy
frlýtti sér að beina samtalinu
inn á aðrar brautir.
— En hvað tevélin er falleg sið
an hún var fægð. Ætlið þér a4
nota hana, frú Erim? - -
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðai í eítirtalin hveríi
Þingholissfræti
Freyjugata Lynghagi
Laugavegur frá 1-32
Laugavegur frá 33-80
Barónsstígur Lindargata
Grettisgata frá 2-35
Meðalholt
Flókagata
Sími 22-4-80
KALLI KUREKI

— >f —
Teiknari: J. MORA
J>fP WATtfJfS THSCLA/rt-
wi/MPees e/pe oprfoe
PMMCL£ ZOCK. M/SL£P
BY TH£ PAL S£ Pie£CT/OWS
THET TOPK pgOMH/3
SAPPLEBAOS-•
Kalli gefur námuræningjunuim gæt
ur, þar sem þeir ríða í áttina til Pinn-
aclefjalla, afvegaleiddir af hinum
falska uppdrætti, sem þeir tóku úr
Böðulpoka Kalla. „Að minnsta kosti,
ég er enn á I. , ‘
„Ég held ég megi teljast heppinn,
þó ég hafi að vísu fengið skot í öxl-
ina, sé hestalaus og hafi aðeins rödd
þessara tveggja morðingja til að fara
eftir, því ég sá þá aldrei nógu greini-
lega til að þekkja þá aftur.“
Það eru þrjátíu kílómetrar yfir
sléttuna til Pinnaclefjalla, en það er
eini staðurinn í nánd, er ég veit um
þar sem hægt er að fá vatn og hest,
jafnvel þó svo fari, að ég þurfi að
drepa tvo glæpamenn til þess.“