Morgunblaðið - 24.02.1965, Side 24

24
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 24. febrúar 1965
Victoria Holt
Höfðingjasetrið
35V2- COSPER
— Þú mátt alls ekki ktappa iionum. j.. . _____..»u ao getoio*, ef
hann færi að dilla rófunni.
I>egar hann kom aftur, hafði
hann fílinn með sér. Hann var
úr gráu efni og undir fótunum
voru hjól, svo að hægt var að
draga hann áfram. . Ég hef nú
séð betri og stærri fíla síðan, en
þá fannst mér hann stórkost-
legur.
Hann gaf syni sínum fílinn há-
tíðlega. Carylon starði á hann,
snerti á honum og þuklaði aug
un, sem voru eins og skóhnapp-
ar. Svo leit hann af Johnny og
á mig.
— Þetta er fíll, elskan. Ég
varð dálítið afbrýðissöm, þegar
ég sá, hve hrifinn drengurinn
var af fílnum, að það skyldi hafa
verið Johnny en ekki ég, sem
hafði gefið honum hann.' Því að
Carylon tilbað alveg fílinn sinn.
Hann stóð við rúmið hans á nótt-
unni, og dró hann með sér hvert
sem hann fór. Fíllinn hlaut brátt
nafnið Nelly. Hann talaði og
söng við Nelly, og það var hríf-
andi að sjá, hversu hann tilbað
þetta leikfang sitt.
Mér þótti bara verst, að ég
skyldi ekki hafa gefið drengnum
fílinn, heldur faðir hans.
Það voru ýmsir óhugnanlegir
undirstraumar þarna í Klaustr-
inu þetta sumar. Það var alveg
greinilegt, að Fanny ekki ein-
asta útvegaði Judith áfengi, held
ur ól hún einnig á grunsemdum
hennar. Hún hataði Mellyoru og
þær reyndu í félagi að gera stöðu
hennar á heimilinu eins óþol-
andi og orðið gat.
Mellyora sagði mér ekki frá
nærri öllum móðgunum, sem
hún varð að þola, en stundum
keyrðu þær svo úr hófi, að hún
gat ekki þagað yfir þeim.
Ég hafði litla samúð með Just-
in, en mér þótti vænt um Melly-
oru og þoldi ekki að horfa á
hana auðmýkta. Auk þess þótti
henni vænt um Carylon og hon-
um um hana. Hún var ágæt
fóstra og yrði sjálfsagt ágæt >
kennslukona, þegar þar að kæmi.
Ég held raunverulega, að ég
hafi helzt óskað, _að þetta ástand
héldist óbreytt. Ég vildi gjarna
hafa Mellyoru í stöðu, sem hún
ætti mér að þakka og gerði
henni stöðuga vernd mína nauð-
synlega. Ég vildi, að Justin væri
áfram ástfanginn af konu, sem
hann gæti ekki fengið, og fórn-
arlamb ástlauss hjónabands, að
Johnny, maðurinn minn, væri
enn hrifinn af mér og ég raun-
veruleg húsmóðir í Klaustrinu,
og gæti togað í spottana, sem
hreyfðu leikbrúður.
En ástfangnu fólki hættir við
að fara að dæmi strútsins. Það
stingur höfðinu í sandinn og
heldur, að aðrir sjái það ekki, af
því að það sjálft sér ekki aðra.
Jafnvel svona kaldur maður eins
og Justin, gat orðið ástfanginn
og hagað sér eins og bjáni. Hann
og Mellyora höfðu komið sér nið
ur á því, að einstöku sinnum
þyrftu þau að hittast í næði, og
því réðu þau stundum út, hvort
í sínu lagi og hittust síðan, þó
aldrei tvisvar á sama staðnum.
Ég sá þau alveg fyrir mér, þar
sem þau teymdu hestana og töl-
uðu saman alvörugefin, áður en
þau fóru heim aftur. En auðvitað
tók fólk eftir því, að þau voru
að heiman samtímis á daginn.
Þetta var það^ eina, sem þau
létu eftir sér. . . Ég var alveg hár
viss um, að þau hefðu raunveru
lega aldrei verið elskendur.
Mellyora kynni að hafa látið til
leiðast, ef elskhugi hennar hefði
verið áleitnari. Stillingin mundi
öll vera Justins megin.
En hversu mjög sem hlutað-
eigandur reyndu að stilla sig, þá
hlaut þetta ástand að vera einna
líkast því að sitja á púðurtunnu.
Hvenær sem væri gat orðið
sprenging og Fanny — og ef til
vill Judith líka — mundu gjarna
vilja gera sitt bezta til að koma
henni af stað.
Einn morgun þegar ég var í
eldhúsinu, til að gefa fyrirskip-
anir fyrir daginn, varð ég áheyr-
andi að orðum, sem gerðu mig
órólega. Fanny hafði séð þau
saman. Fanny vissi allt. Prest-
dætur væru engu betri en ótínd-
ar stelpur úr þorpinu, ef þær
bara fengju tækifæri. Fanny ætl-
aði að, komast að sannleikanum,
og þegar hún hefði gert það,
sagði hún, að vissum manneskj-
um skyldi þykja verr farið en
heima setið.
Allt datt í dúnalogn þegar ég
kom inn í eldhúsið. Ég gaf engan
veginn til kynna, að ég hefði
■■■■■■ann
24
heyrt það, sem fram fór, en gaf
bara skipanir. En þegar ég fór
upp aftur, varð ég hugsi Ef
Fanny færi ekki bráðlega burt
héðan, gat komið til vandræða,
sem gætu orðið til þess, að
Mellyora yrði að fara.
Og hvað yrði þá? Mundi Just-
in sleppa henni? Gæti ekki allt
þetta prýðilega jafnvægi, sem ég
hafði komið á, ruglast, og allt
enda í einu reginhneyksli? Hver
gat sagt fyrir, hvernig þetta fólk
mundi bregðast við? Nei, það
eitt var víst, að Fanny varð að
fara. Og því varð ég einhvern-
veginn að koma til leiðar.
6. kafli.
Ég var ekki fyrr búin að
ákveða að losna við Fanny
Paunton en ég hófst handa um
málið. Ég hafði oft heyrt Judith-
tala um hana gömlu fóstru sína,
Jane Carwillen, sem hafði verið
hjá Derriss-fjölskyldunni árum
saman, og mér datt í hug að kom
ast í samband við gömlu konuna,
sem gæti orðið mér að liði. Ég
reið því daginn eftir til Derrise-
þorpsins og spurði upp kofa
hennar.
Jane Carwillen var boin af
elli og andlitið var hrukkótt eins
og gamalt epli. í fyrstunni var
hún tortryggin og til þess að
eignast trúnað hennar, sagði ég
henni, að ég væri hingað komin
af því að ég hefði áhyggjur af
Judith. Þá varð hún ofturlítið
vingjarnlegri.
— Hvað gengur að Judith?
spurði hún.
Ég svaraði beint og blátt
áfram: — Hún er farin að drekka
ofmikið. Ég hef reynt að draga
úr því, en án árangurs, svo að
ég er hingað komin í þeirri von,
að þú getir ráðið mér heilt.
Hún giápti á mig. — Hvernig
ætti ég að geta það?
Ég svaraði: — Ef hún gæti
eignazt barn, held ég að það
gæti orðið henni að gagnL en
hún virðist vonlaus um það. Og
þessvegna drekkur hún. Hún
heldur, að hún geti ekki átt barn.
Þú þekkir nú fjölskylduna vel.
Ef þú gætir hughreyst hana. . . .
— Þetta er óbyrjuætt, svaraði
hún, — og þetta hefur alltaf ver-
ið til vandræða. Það er eitthvað
erfitt með barneignir.
Ég þorði ekki að líta á hana,
því ég var hrædd um, að þessi
glúrna kerling gæti lesið ánægj-
una í augnaráði mínu.
— Ég hef heyrt, að það hvíli
einhver skapadómur yfir ættinni
hætti ég á að segja.
— Það ganga nú allskonar
tröllasögur í þessum gömlu ætt-
um, sagði hún. — Þessi bölvun,
ef hún þá er til, er ófrjósemi og
. . . . drykkjskapur. Og fylgist
venjulega að. Móðir ungu stúlk-
unnar minnar var Derrise. Mað-
urinn hennar tók upp nafnið,
þegar þau giftust — til þess að
halda ættinni við, skilurðu. Unga
stúlkan var svo afskaplega ást-
fangin. Ég man hvað hún var
spennt þegar Sir Justin kom ríð-
andi þangað. Við sögðum, að
svona ást hlyti að verða frjósöm.
En það virðist ekki ætla að
verða.
Nei, hugsaði ég, hún eignast
aldrei neinn son. Samband
þeirra Justins er farið út um
þúfur. Það verður hann Carylon
minn, sem erfir Klaustrið.
— Og þessi drykkjuskapur,
tautaði gamla konan og hristi
höfuðið. — Ekki bætir hann úr
skák.
Þarna kom tækifærið til að
koma að raunverulega erindinu
mínu.
— Og það hefur versnað, síð-
an Fanny Paunton kom til henn-
ar.
— Svo hún er komin til henn-
KALLI KÚREKI —>f — —-— -K— —>f — Teiknari: J. MORA
S0METIME5 A MAM'S Y YEAH.'LESS YELt-OWre IF HE SWou CM THItiK FISHTS THAIO IF HE \ 0' SOMETHIN'/ PON’T' BUT TH" FATS Jt AIN'T YOU GOT IMTH’FIRE KIOW* JW NO SMAET Vm GETTW' A GLIMMER OF ONE* YOU SAID YOU GOT ( , N THATOL’ CAP-AN1 BALL \ I’LL GO GlT ) REVOLVEE IN YOUR TRUNK ?J IT-BUT-;' ^
^ Tll ? J

„Nú svo að hann hæddi þig og þú
lést hann æsa þig upp.“ „Hann kall-
•ði mig skræfu. Ég get ekki látið fólk
halda það.“
„S.undum sýnir maður meira hug-
rekki með að halda friðinn en að
berjast. En nú verður ekki aftur snú-
ið.“ ,,Já, bara að þú létir þér detta
eitthvað í hug. Hefurðu nokkurra
hugmynd um hvað ég á að gera?“
„Já, ég er farinn að sjá glætu í
þessu máli. Þú sagðir, að þú ættir
ennþá gömlu skammbyssuna í fórum
þínum.“ „Ég skal ná í hana en hvað.“
TÓMSTUNDABÚDIN
Aðalstræti — Sími 24026 Nóatúni — Sími 21901
í dag frá REWELL
SKIPAMÓDEL — LÍM — LÖKK — LITIR.
FT-109 er í þessari sendingu Ird ,MATCHBOX‘
Ný sending, mikið úrval. — Eina sérverzlun sinnar tegundar hér á landi.
TOMSTUNDABÚDIN
,__, Aðalstræji_Nóatúni
ar?
— Já, hún kom þangað sem
þerna frúarinnar. Vissirðu það
ekkL
Hún hristi höfuðið, döpur 1
bragði Það finnst mér ekki spá
góðu. Ég gat aldrei þolað Fanny
Plaunton.
áfengi inn í húsið.
— Heldur ek-ki ég. Og ég
er viss um, að hún er að lauma
— Hversvegna kom Judith
ekki til mín? Ég hefði reynt að
hjálpa henni. Það er orðið langt
síðan ég hef séð hana. Það var
sú tíð, að hún reið hingað reglu-
lega. En í seinni tíð. . .
—Það gæti hafa breytzt síðan
Fanny kom, sagði ég. — Ég vil
fyrir hvern mun losna við hana
af heimilinu. En Juditih virðist
ekki vera á sama máli.
— Hún hefur nú alltaf verið
trygg við fólkið, sem hefur verið
hjá henni. Og þú segir, að hún
hafi versnað síðan Fanny kom?
Það er svo sem ekki að furða, þar
sem. . . .
— Já, hvað? ýtti ég undir.
Gamla konan laut að eyranu
á mér.
— Fanny Paunton drekkur 1
laumi.
Augun í mér leiftruðu. Látum
mig bara finna hana fulla, þá
hef ég nóga átyllu.
— Hún er nú ekki oft óber-
andi full, sagði Jane. — Þó kem?
ur það fyrir, að hún gætir ekki
að sér. Ég gat alltaf séð fyrir.
Það var eitthvað í augunum á
henni . . . eitthvert kæruleysi. . .
Ég reyndi að grípa hana í því,
en varð alltaf of sein fyrir. Hún
var vön að loka sig inni hjá sér
og þykjast vera veik, og svo
drakk hún sig svínfulla, held ég.
En svo var hún eins og nýsleg-
inn túskildingur að morgni. Já,
hún er út undir sig, hún Fanny,
og viðsjálsgripur.