Morgunblaðið - 18.12.1965, Qupperneq 28

r
28
MORGU N BLAÐIÐ
1
Laugardagur 18. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Ég er með engan.
Ég stóð upp og gekk kring um
borðiðv til hans. — Jseja, Fatr-
ick Hilton, nú er bezt að hætta
að eyða tímanum til einskis. Því
lengur, sem þú tefur fyrir mér
héma, því erfiðari verð ég við-
ureignar. Ég vil fá nákvæma lýs
ingu á manninum, sem náði í
þig í Gremlin Arms. Og strax,
skilurðu? Ég vil vita, hvað hann
sagði, hve mikið hann gaf þér
og hvaða fyrirmæli hann gaf
þér. Annaðhvort kemurðu með
þetta strax, eða þú færð að
dúsa hérna þangað til þér verður
liðugra um málið. Það er verið
að koma söíkinni yfir á þig —
ef þú getur fengið það inn í
þinn ferkantáða haus! f>ú átt
von á þyngstu kæru, sem til er
og það vegna þess, að annar
maður hefur ásett sér að hafa
þig að ginningafífli. Þú getur
reynt að segja söguna þína fyr-
ir kviðdómi, með þetta ósvífna
bros á smettinu, og þá veiztu,
hver útkoman verður fyrir þig.
Og öllum er sama um það —
að minnsta kosti mér. Ekki einu
sinni pabbi þinn og mamma
skipta sér neitt af því — eng-
inn! Þú ert þinn eigin maður,
mundu það. Svo geturðu hugsað
betur um þetta í næði og góða
skemmtun!
Ég greip hnífinn og hattinn
minn og gekk til dyra. En hann
var staðinn upp áður en ég
hafði gengið þrjú skret
— Gott og vel. ég skal segja
frá þvL En ég kom þar hvergi
nærri.
Eg sneri mér hægt við. —
Nei, ekki öðruvísi en þannig að
búa svo í haginn fyrir annan,
að hann gæti stungið manninn
með hnífi, svo að lítið bæri á.
— Ég vissi ekki, að hann ætl-
aði að drepa hann. Nú skein
hræðslan út úr augunum á hon-
um.
— Hver?
— Ég veit eíkkert hver hann
var. En eins og þér sögðuð, þá
náði hann í mig inni í krá.
— Hvernig leit hann út?
— Stór náungi, ljóshærður, of
úrlítið farinn að verða sköllótt-
ur.
— Hvað stór?
— Stærri en ég.
Ég leit niður á hann. — Það
þarf nú ekki að vera nein ó-
sköp.
— Stærri en þér, þá. )»i
— Ég er þrjár álnir.
— Hann var áreiðanlega þrem
þumlungum stærri en þér og þar
að auki þrekinn. Hann var tatt-
óveraður á báðum höndum. Leit
út eins og hann hefði einhvem-
tíma verið sjómaður, en talaði
samt ekki eins og sjómaður.
— Hvernig það?
— Hann talaði eins og dálítið
stelpulega, fannst mér.
— Það er ekkert sérlega óal-
gengt hjá sjómönnum, svaraði
ég þurrlega. Hvað var hann
gamall?
— Það veit ég ekki. Kannski
fertugur, eða eitthvað þar um
bil.
— Sagði hann til nafns?
— Nei.
— Hvað gaf hann þér mikið?
— Tíu pund.
— Fyrir hvað?
— Hann sagðist þurfa að gera
upp reikningana við einn kunn-
ingja sinn og ef ég og tveir
kunningjar mínir vildu fara í
kaffistofuna og stríða honum
dálítið, skyldi ég fá önnur tíu
pund. Nú þetta var nú gott kaup
fyrir litla vinnu. Hver hefði
ekki vilja vinna það fyrir þá
upphæð?
— Það mundu nú ýmsir sagði
ég.
— Hann sagði mér hvernig
hann liti út — þessi Dane-skarf
ur, og svo þaut hann.
•— En hvað um hnífinn?
□-
-□
55
— Hann tók hann af mér,
bövaður, og sagði, að hann vildi
ekki hafa nein ofbeldisverk með
hnífum — helvízkur drjólinn!
Sagðist skyldi skila már honum
um leið og ég fengi seinni tíu
pundin.
Ég horfði á hann með fyrir-
litningu. — Þú ert meiri ein-
feldningurinn!
Honum líkaði þetta ekki.
Hann hafði alltaf staðið í þeirri
trú, að hann væri stórsniðugur.
Ég gekk á lagið.
— Þú ert með ýms mikil-
mennskulæti þegar þú ert í þín-
um hópi, montar þig og gerir
þig að þjóðarplágu, þangað til
einhver kemur með eitthvert vit
í kollinum og þá veiztu ekkert í
þinn haus. Það þyrfti að vera
til hæli fyrir svona lúsablesa!
Hann sat í hnipri og beit á
vörina með ólundarsvip og gerði
enga tilraun til að svara. Ég
hélt áfram: — Og þeffa*' ljósin
slokknuðu áttir þú að flýta þér
að sleppa út gegn um gluggann
á karlmannasaerninu — var það
ekki? Hvern sjálfan hélztu, að
hann mundi gera í myrkrinu . .
. . . hélztu, að þeir færu að kyss
ast og sættast, eða hvað?
Hann flýtti sér að svara í ör-
væntingu sinni: — Hann sagði
ekkert um, að ljósin ættu að
slokkna. Hann sagði bara, að
þegar ég væri búinn að skvetta
kaffinu myndi verða uppistand
og þá ætlaði hann að berja
Dane — það var allt og sumt.
En þegar ég sá, hvað gerðist
elti ég hann. Hann smaug út
um gluggann og ég á eftir. Hann
sneri við og lamdi mig einu
sinni og stakk svo af.
— í bíl?
— Það veit ég ekki . . . . ég
sá ergan bíl.
— Og þér datt í aldrei í hug
að koma aftur og sanna sak-
leysi þitt? hvæsti ég að honum.
— Og láta taka mig fastan?
— Og það hefurðu verið núna
finnst þér ekki?
Ég sneri mér þreytulega að
lögregluþjóninum, sem var
þarna á verði: — Gott og vel,
láttu hann undirrita þetta allt
og læstu hann svo einhversstað-
ar inni.
Ég horfði niður á Hiton, full-
ur fyrirlitningar. Hann var að
því kominn að fara að skæla. —
Við höldum þér sém meðsekum,
og það nægir þér vonandi í bili.
Ég stikaði út, bálvondur,
fleygði hattinum mínum á
næsta skrifborð, svo að lögreglu
maðurinn, sem sat við það, varð
hræddur. — O, þessi bölvaður
ekkisins.........ég var svo
miður mín, að ég gat ekki fund-
ið neitt viðeigandi orð. Ég
horfð á manninn, sem roðnaði
allt í kring um yfirskeggið.
— Góðan daginn, sagði ég og
var æstur.
— Góðan daginn, herra minn,
svaraði hann kurteislega og
sendi Saunders spyrjandi augna-
tillit, en hann lokaði dyrunum
varlega á eftir mér.
Ég staulaðist út að glugganum
kveikti mér í vindlingi og horfði
á umferðarþvöguna, sem safn-
aðist saman fyrir utan. Fötin
límdust við mig, og slagæðarn-
ar í eyrunum á mér hömuðust.
Það var einhver hreyfing og
hvíslingar að baki mér. Ég dró
andann þungt í þessu yfirhitaða
lofti, sem þarna var.
— Má ekki bjóða yður bolla
af te? var sagt fyrir aftan mig
og þarna stóð lögregluþjónninn
með yfirskeggið, með einhvern
stærsta tebolla, sem ég hef séð á
ævinni, í hendinni, barmafullan
af sjóðandi vökva. Ég tók við
honum með þökkum og bar hann
síðan að borðinu þar sem ég sett
ist, eins og ég væri heima hjá
mer, og sendi Saunders mein-
legt glott.
Það var í þessu biíi, að sím-
inn hringdi. Lögregluþjónninn
tautaði eitthvað í hann, en sagði
síðan: „Það er til yðar“ og rétti
hann í áttina til mín.
— Gott og vel, sagði Saund-
ers. — Ég skal taka hann.
Ég horfði á andlitið á andlitið
á honum þegar hann var að
^ hlusta. Eitthvað fór að brjótast
um innan 1 mcr .... h.ér voru
einhver meiri vandræði á ferð-
inni, og allt í einu vissi ég alveg
hvað það var. Hann tautaði enn
fáein orð í simann og lagði hann
síðan frá sér. Augu okkar mætt-
ust . . .
— Lavalle?
Hann kinkaði kolli. Hún er
fundin. Dauð. í auðu húsi.
13. kafli.
Já, það var ekki um að vill-
ast, að hún var dauð. Og hafði
verið í þrjá eða fjóra daga, eða
nánar tiltekið síðan á föstudags-
kvöld. Svona andvana, var hún
afskaplega veikluleg og fíngerð
og einkennilega samanskorpin.
Hún lá í rökum, þefillum kjall-
ara, þangað sem engin birta
komst inn. Lögreglan hafði kom
ið fyrir rafmagnstaug og ber
ljósapera stóð á borði, í tveggja
feta hæð frá gólfinu, og varp-
aði ofurlitlum draugalegum
bjarma og kastaði skuggum okk-
ar á flagnaða veggi og loft með
húsaskúmi á. Kreppt og hálfhul
in í skoti undir steintröppun-
um, með kassa undir höfðinu,
sem var í afkáralegri stellingu,
lá ein mesta söngkona okkar
daga.
Það setti að mér hroll og ég
bretti upp kragann.
Hún var enn í þessum búningi
sem hún hafði verið í um kvöld-
ið í klúbbnum og með svart
flauelsband um hárið. Djúpt ör,
sem hafði varla blætt úr lá á
ská frá hægra eyra, yfir föla
kinnina og að munnvikinu.
Læknirinn, sem var sveittur og
óhreinn af öllum óþrifunum
þarna í kjallaranum, leit upp,
er við nálguðumst. Þarna var
Hrinsmead aftur kominn. Við
kinkuðum ofurlítið kolli, hvor
til annars.
— Jæja, hér er einn í viðbót
handa yður, fulltrúi.
Ég laut niður og færði til
lampann, til þess að skugginn af
mér félli ekki á andlitið.
— Munduð þér segja á föstu-
dagskvöld?
— Já, eitthvað þar um biL
— Dánarorsök? I
— Of stór skammtur af ein-
hverju. Hann strauk svörtum
fingrinum eftir gagnsæjum hand
leggnum. Þetta ataði handlegg-
inn, en ég gat samt séð nálar-
götin, sem hann var að benda
mér á. — Sennilega heróín,
Hann leit skáhallt á mig. Er
þetta nokkuð í sambandi við
stúlkuna á fimmtudaginn? Ég
kinkaði kolli þegjandi. Ég seild-
ist yfir líkið eftir ofurlítilli sam-
kvæmistösku, sem hún hafði ver
ið með. í henni var meðala-
sprauta. Ég leit á lækninn.
— Er það morð? spurði ég.
Hann kinkaði kolli. — Það
gæti komið til mála, en svo
gæti hún líka hafa gert það
sjálf. Hafi hún gert það, vitandi
eða óvitandi, þá hefur hún að
minnsta kosti fengið banvænan
skammt. Ég held að hún hafi
verið afskaplega illa komin.
— Það var hún.
— Þekktuð þér hana?
— Við hittumst.
— Hún hefur sennilega ekki
vitað, hvað hún var að gera.
Þeir, sem eru svo langt leiddir,
eru alltaf í hálfgerðri leiðslu.
Ég leit kring um mig í kjall-
aranum.
— Ég býst við, sagði ég og leit
um öxl til viðstaddra, — að þið
séuð allir búnir að sparka upp
rykinu hérna, meira eða minna,
eftir að líkið fannst?
Einn ungur maður svaraði: —
Við reyndum að hreyfa eins lít-
ið og hægt var.
— Hver fann hana fyrstur?
— Umboðsmaðurinn, sem hef-
ur húsið til sölu. Hann er uppi,
ef þér viljið tala við hann.
Hann hringdi tafarlaust til okk-
ar.
Ég starði á líkið.
— Sýndist ykkur að nokkuð
hefði verið hreyft við líkinu.
Hann hristi höfuðið, eins og
í vafa.
— Það var ryklag á öllu gólf-
inu. Ég sá ekki nein för, sem
neitt gagn gæti verið í. Ég
mundi segja, að ekkert hefði
verið hreyft við henni.
Ég stóð hugsi yfir þessum jarð
nesku leifum konunnar, undir,
tröppunni.
— Það er fremur ólíklegt, að
hún hafi farið hingað ein, til
þess að fremja sjálfsmorð. Það
virðast ekki hafa orði nein á-
tök, svo að mér þykir líklegast,
að hún hafi verið borin hingað
dauð.
Ég tók í litlu, dauðu höndina
og athugaði neglurnar vandlega,
og síðan fór ég eins að með hina
höndina. Það var ekkert að
þessum höndum, nema hvað þær
voru dauðar. Ég hélt þeim báð-
um saman og horfði á þær, og
þá vissi ég snögglega, hvað það
var. Fingurnir voru berir —