Morgunblaðið - 16.01.1966, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnu'dagur 16. janúar 1966
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Við áttum margt annað eftir
ógert, en ég vonaði bara, að
slyppi við það mestallt. Yfir-
maðurinn minn gat sett upp
fyrirlitningarsvip, en hann
varð samt að viðurkenna, að
eftir að ég hafði haft hendur í
hári þeirra Lamotte og Herters,
þá var margt annað, sem mín
þyrfti með til að leysa, enda
þótt þetta mál yrði afhent eitur-
lyfjadeildinni.
Mig vantaði enn svarið við
einni spurningu — og það
þeirri, sem hafði komið öllu
þessu af stað: Hver myrti Úr-
súlu Twist? Það var næstum
ótrúlegt, að dauði einnar stúlku
skyldi leiða í ljós svona víðtæka
málaflækju.
Ég lokaði augunum.
— >ú ættir að fara heim,
sagði Saunders í meðaumkunar-
tón.
— Og þú ættir að fara á spít-
ala og láta arta eitthvað upp á
andliíið á þér, svaraði ég.
— Það er allt í lagi með það,
svaraði Saunders.
— Það sér á, að þú situr ekki
þar sem ég sit. En hvernig er
annars flensan?
Hann sýndi skemimdu tenn-
urnar í hráslagalegu glotti: Hún
er orðin það minnsta, sem að
mér gengurt
Nú datt mér allt í einu annað
í hug. — Hvað er orðið um hann
Skeljaskrölt gamla? Mér finnst
hann ætti að taka þátt í þessari
ágætu veizlu.
— Hefurðu ekki heyrt það?
sagði Jim.
Ég leit á hann, önugur. — Ég
hef ekkert heyrt síðasta hálf-
tímann. Hvað hefur gerzt? Hann
er þó ekki dauður?
— Nei, svaraði hann dauflega.
Ekki er það nú, en Jooly Roger
er dauður. Ég glápti á hann. —
Það var siglt á hann miðjan. Dó
á vígvellinum. Nú er hann ekki
orðinn annað en flaik.
— Hvernig gerðist það?
Það var allt Bruno að kenna.
Svo virðist, að í miðjum bar-
daganum, þegar kviknað var í
Tom Teal og við vorum allir
önnum kafnir að hoppa kring
um hann, þá hafi hann slegið
niður lögguna, sem var að gæta
hans. I uppnáminu komst hann
um borð í Ariadne og þeysti svo
upp eftir ánni eins og fjandinn
væri á hælimum á honum. Og
þetta hefði allt gengið vel, hefði
ekki Jolly Roger legið þversum
til að loka leiðinni. Auðvitað
var þetta vonlaust hjá honum,
og það var líka hjá Jolly Roger,
því að hann renndi beint á hann.
Og Barney hafði þá ánægju að
geta lamið hann í hausinn með
kaffikatlinum sínum. Harding
átti fullt í fangi að hindra, að
Barðarvogur
Vesturgata, 44-68
Laufásvegur
frá 58-79
Barney sykki með skipinu sínu
— ekki svo að skilja, að það sé
sokkið, því að til þess er ekki
nógu djúpt þarna. Hann liggur
á botninum með yfirbygging-
una upp úr, og honum verður
bjargað þaðan þegar fjarar, en
hann fer aldrei á sjó framar,
vesalingurinn. Það síðasta sem
sást til Barneys var það, að
hann sat á kolapramma skammt
frá og starði á bátinn og sagði
ekki orð við nokkurn mann.
— Vesalings Barney. En trygg
ingin borgar bátinn og kannski
fær hann nýjan bát.
— Hver mundi svo sem
tryggja svona kopp fyrir meiru
en túskildinga. En hvað sem
öðru líður, þá er það ekki það,
sem um er að ræða. Hann hefur
misst slkipið sitt og það verður
honum ekki bætt lengi, lengi.
En þetta skiljið þið landkrabb-
arnir ekki.
— Skilur þú það þá?
Hann brosti til mín glettnis-
lega. — Já, svaraði hann lágt, —
það held ég, að ég geri, þófct
undarlegt sé.
Ég stóð upp með miklum erf-
□ -----------------------—Q
74
□ --------------------------n
iðismunum og mig sárverkjaði
við hverja hreifingu.
— Ég er eins og ég hafi verið
sleginn af fælnum graðfola, og
á morgun verður það verra,
þegar ég verð búinn að stirðna
upp. Komið þið, strákar, nú för-
um við heim og í bað!
Þegar Mildred sá mig, rak
hún upp örvæntingaróp. Lindy
glennti bara upp augun og sagði:
„Pabbi!“. Og svo stumruðu þær
yfir mér, eins og þeim vseri
borgað fyrir það. Ég gerði ekki
annað en hlýða skipunum. Ég lá
svo lengi í heitu baðinu, að þær
héldu, að ég væri drukknaður
og komu öðru hverju og skröltu
í hurðarlásnum, til að fá að vita
(hivað mér liði.
Mildred var mjög þögul, er
hún kom óg settist á rúmstokk-
inn, meðan ég var að slafra í
mig dýrindis súpu, sem hún
hafði búið til. Ég tók í hönd
hennar og sagði: — Vertu ekki
svona áhyggjufull. Þú verður að
muna, að ég er lögreglumaður.
— Ætli maður hafi ekki hug-
mynd um það, svaraði hún þurr-
lega og slökkti síðan á nátt-
lampanum og gekk til dyra. —
Farðu nú að sofa. Ég vek þig
ekkert í fyrramálið og ef þeir
hringja, þá segi ég þeim, að þú
hafir hrokkið upp af í nótt. Og
Túngata
Þingholtsstr.
Eskihlíð írá
14-35
svo lokaði hún dyrunum fast
á eftir sér.
Alla nóttina hékk Rodney
Herter á veggnum, æpandi.
18. kafli.
Miðvikudagur
Ég var nú, þrátt fyrir allt,
kominn í skrifstofuna klukkan
náu, og var ekki nærri eins ves-
sæll og ég hafði búizt við um
kvöldið. Yfirmaður minn kom
inn og hristi höfuðið með með-
aumkunarsvip.
— Það er eins og þú hafir
fengið slæman umgang.
— Já, ég hef oft verið á betri
kvöldskemmtunum, sagði ég
dræmt.
— Þú hefur staðið þig prýði-
lega.
— Þakka þér fyrir. Ertu far-
inn að hitta hann Saunders?
Hann á skilið Viktoríuikross-
inn, eða hvað það nú er, sem
þið gætuð gefið honum. Hvernig
væri að hækka hann ofurlítið?
Hann brosti og lét ekki upp-
skátt það, sem hann kann að
hafa verið að hugsa.
— Þú hefur sjálfsagt gaman
af að heyra, sagði hann, án þess
að svara mér, — að við erum
þegar búnir að fá játningu hjá
Bruno Harrison. Honum er orð-
ið sama um allt héðan af. Það
þurfti meira að segja alls ekki
neitt að toga það upp úr honum.
Það var rétt, að það var hann,
sem myrti David Dane.
— Eftir skipun Williams Lam-
ofcte?
— Hann kinkaði kolli og sett-
ist á brúnina á skrifborðinu
mínu.
— Samband þeirra Lamotte og
Harrisons er orðið fimmtán ára
gamalt — alveg frá stríðslokum.
— Hverskonar samband er
það?
Hann yppti öxlum. — Húsbónd
inn og hjúið. Harrison er ein-
feldningur — hlýðir hverju, sem
honum er skipað, enda
þótt honum væri nú ekiki fyrir-
skipað að myrða mann, fyrr en
á laugardaginn var. Ég skil enn
ekki almennilega, hvað kom
honum til að gera það, því að
jafnvel einfeldningar hugsa sig
nú um tvisvar áður en þeir
fara að drepa mann, eftir skip-
un. En hann fór víst illa út úr
stríðinu og það getur hafa haft
sín áhrif á hann. Hann var á
kafbáti og hver, sem getur feng-
ið sig til að fara í þann óþverra,
hefur mína virðingu, og ef hann
hefur verið eitthvað ruglaður í
kollinum þegar hann kom úr
þeirri vinnu, þá er það afsakan-
legt. Hann var líka heilan mán-
uð í opnum báti í Norður-ís-
hafinu. En þó held ég, að aðal-
ástæðan, sem reið baggamuninn
hafi verið þúsund sterlingpund,
sem Lamotte rétti að honum
fyrir verkið, jafnskjótt sem
hann hafði lokið því.
— Nú, þarna kemur það,
sagði ég og skildi nú loks
hvernig í öllu lá. — Þú varst að
reyna að gera mig tortrygginn
gagnvart hverjum kafbáts-
manni, sem kemur í höfn.
Hann brosti. — Þú þekkir mig
nú. Ég vil alltaf heldur finna
krókótta ástæðu til morðs,
heldur en trúa, að það hafi verið
af beinni ástæðu eins og ágirnd,
enda þótt mér finnist nú þús-
und pund skítleg borgun fyyir
almennilegt morð.
Ég glotti til hans. — Þú ert of
hreinskilinn. Ég þekki mann,
sem fannst þrjátíu silfurpening-
ar vera höfðingleg borgun.
— Satt er það. En þarna er
hann nú — morðingi, sem er
búinn að játa. Þú hefur sjálf-
sagt haft hann grunaðan frá
upphafi?
— Já, ég fór nokkuð nærri um
það. Ég þurfti að finna risavax-
inn mann, með teprulegan mál-
róm og heljarmiklar tattóvering-
ar á höndum. Pat Hilton hefði
getað klárað það sem eftir var.
Hann hefur víst ekki nefnt neitt,
að hann hafi slegið stóran lög-
reglumann í hausinn með
göngustaf?
— Þú heldur, að það hafi
verið hann?
— Alveg handviss. Hver sem
drap Dane, hann stal líka lykl-
unum hans og brauzt inn í íbúð-
ina hans, og þar fann undirrit-
aður hann, sjálfum sér til mestu
hrellingar. Þú vildi víst ekki
lofa mér að berja hann svo sem
tvisvar niður, meðan hann er í
handjárnum?
Hann lét sem hann heyrði
þetta efkki, en leit í staðinn á
mig með umburðarlyndissvip.
— Nú þarft þú ekki annað að
gera en finna, þann sem myrti
stúlkuna!
— Viltu fá hann strax eða
má ég fá mér eitthvað að éta
fyrst? En hann lét sem hann
heyrði heldur ekki þetta.
— Hammond Barker hefur
óskað eftir viðtali við þig. Ég
ætla að láta koma með hann
hingað klukkan tíu, til þess að
hlífa fótunum á þér.
— Gott. Og þú sérð svo um
allt hitt, er það ekki? Eitur-
lyfin og fjárhættuspilið í Há-
setaklúbbnum?
Hann kinkaði kolli. — Tollar-
arnir ætla nú að leita Peruslav-
iu lúsa, svo að lengi verði í
minnum haft. Þeir halda, að tals
vert að hasjis sé falið þar ein-
hversstaðar, og ég býst við, að
það sé rétt hjá þeim. Lamotte-
klíkan virðist hafa verzlað með
flest milli himins og jarðar, svo
að þetta finnst sennilega í peys-
unni skipstjórans eða á einhverj
um öðrum álíka stað. Ég hef
góðar heimildir fyrir því, að all-
ur farmurinn — þar með talið
kókaínið og heróínið, sem þið
náðuð í gærkvöldi, komi frá
3ombay, sem virðist eins lík-
legur staður og hver annar, og
það er verði að rannsaka það.
En árarnar sjálfar, göngum við
út frá, að séu útvegaðar af fé-
lagi Lamottes.
— Það vill svo til, skaut ég
inn í, — að holar árar eru ekki
eins sjaldgæfar og við héldum.
Jim Blackwell segir mér, að
nokkrar slíkar — hann kallar
þær „rekur“ hangi á veggjunum
í kránni, sem við vorum hjá í
gærkvöldi. Maður er alltaf -eitt-
hvað að læra!
Yfirmaður minn glotti mein-
fýsnislega. — Næstu sex mánuð-
ina verða tollararnir að brjóta
hverja einustu ár, sem þeir sjá.
Það ætti að auka vinsældir
þeirra. Og það gea þeir þakkað
þér.
— Það var nú Jim Blaekwell,
sem uppgötvaði það. Ég gseti
verið að leita enn í dag.
Hann gaf mér enn einar upp-
lýsingar. — Við erum búnir að
finna Meroury. Hann er stað-
settur í Bexhill, en gengur svo
fram með ströndinni og út í ár-
ósinn, til að hitta Slavia-skipin.
Þetta er allt farið að sýnast svo
einfalt nú orðið.
Ég kinkaði kolli. — Það getur
komið heim. Harrison sagði mér
í símann forðum, að hr. Lam-
otte væri um flestar helgar í
Bexhill. Og auðvitað á hann
Mercury. Þessu er öllu sérlega
laglega fyrir komið finnst þér
ekki?
Nú hringdi síminn.
— Það er sjálfsagt Barker,
sagði yfirmaður minn og leit á
úrið sitt. Það reyndist svo vera
og ég sagði þeim að láta hann
bíða í fremri skrifstofunni
þangað til ég væri tilbúinn.
Við dymar sneri yfirmaður
minn sér við, og sagði: — Stjór-
inn er alveg í háalofti af ein-
tómum spenningi. Þetta er nú
líka falleg fjöður í hattinum
hans.
Ég gretti mig. — Kannski get-
ur hann haft einhverja forfröm-
un upp úr þessu!
— Guð forbjóði það, sagði
yfirmaður minn. — Hver fram-
kvæmdi allt verkið?
— Saunders fulltrúi, svaraði
ég hiíklaust.
Hann sendi mér eitt af sínum
sjaldgæfu brosum, tautaði eitt-
hvað, sem ég heyrði ekki, og
gekk út.
Ég náði mér í nýja pappírs-
örk og horfði á hana hugsi. Ég
gat verið ánægður með þetta
allt. Þegar nú allar flækjurnar
í málinu voru leystar, virtist
ekki mikið eftir að gera — nema
finna morðingja Úrsúlu Twist!
Nú, er ég hafði alla grunaða
undir lási og slá, var ekki annað
eftir en að spyrja þá spjörimum
úr og afskrifa þá, einn og einn
í einu.
Saunders kom inn, með svart-
an lepp yfir öðru auganu.
— Þú lítur út eins og sjóræn-
ingi, sagði ég. — Hvemig er
heilsan?
— O, ekki upp á það versta.
Samt gæti ég haft gagn af tveim
ur hækjum. Afsakaðu, að ég
kem seint — ég skrapp • inn til
tannlæknis.
— Hvernig var það?
— O, ekki svo bölvað. Hann
virtist engar áhyggjur hafa af
þesari brotnu, en ætlar að
hreinsa hana burt þegar bólgan
er farin. Hann hafði miklu
meiri áhuga á hinum tönnunum
og sagði, að ég hefði átt að ver^
búinn að koma með þær til sín
fyrir mörgum árum. Ég vildi, að
ég hefði aldrei álpazt til hans.
Ég benti honum á stól við
gluggann. — Setztu þarna og
hvíldu þín lúin bein. Ég ætla að
tala fáein orð við hann Barker.
Það var breyttur Hammond
Barker, sem kom inn á næstu
stundu. Ég sá mér til ánægju,
að nú skein samvinnuviljinn út
úr öllu andlitinu á honum. Hann
hafði haft mikið gagn af þessari
næturgistingu í fangaklefanum,
að því undanteknu, að yfirlitur-
inn á honum var orðinn græn-
leitur, og svo var hann órakaður,
Hann settist og þáði vindling-
inn, sem ég bauð honum.
— Jæja, hr. Barker, sagði ég
og starði ■ kuldalega á hann. —
Þetta virðist ekki vera farið að
ganga neitt vel.
Hann svaraði með skökku
brosi. — Það er væglega til
orða tekið, fulltrúi. Það hlaut
sjálfsagt að enda svona, en mað-
ur skilur það bara ekki fyrr en
skellur í tönnunum.
— Það er nú það, sem gerir
það að verkum, að glæpir
borga sig — það er að segja I
bili — en áður en við byrjum,
skal ég taka fram, að ég hef
engan áhuga á sambandi yðar
við William Lamotte, enda fáið
þér nógar spurningar til að
svara um það efni, annarsstaðar
frá. En það sem mér liggur á
hjarta nú, er að fá nákvæma
greinargerð um athafnir yðar á
þriðjudagskvöldið var og Úrsúlu
Twist, ef þér viljið gera svo vel.
Aðalstræti
Kerrur undir blööin tylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi: