Morgunblaðið - 14.06.1966, Qupperneq 28

28
MORGUNBLADIÐ
Þriðjudagur 14. júní 196V
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GBÍMP
Ég mundi allt í einu eftir erfða
skráruni minni, sem lögfræðingur
Toms hafði sent lögfræðingi
Steve, og það fannst mér ein-
kennilegt atvik, sem hvergi kom
heim og 'saman, eins og var en
gefði mig dálítið órólega nú.
— Ég á væntanlega sjáif ein-
hverja peninga? sagði ég.
—Já, svolítið. Kn auðvitað
yrðirðu miklu ríkari, ef eitthvað
kæfhi fyrir Tom.
Þessi orð hans féllu á meðvit-
und mína, líkust grjótskriðu.
Svo að þú taldir mig mundu
verða ríkari, ef eitthvað kæmi
fyrir Tom? Ég skynjaði ein-
hverja yfirvofandi hættu. Dauð-
inn virtist blása köldum gusti,
réit við olrubogann á mér. Yves
hélt áfram, rétt eins og hann
læsi hugsanir mínar og skemmti
séf við óttann, sem orð hefðu
vaídið.
Ég sagði snöggt: — Á morgun
vil'ég fá að sjá Afrodite. Ég vil
fard í bankann minn og ég vil
að þú hringir til kunningja
minna, og bjóðir þeim heim. Svo
vil ég líka senda Tom skeyti.
—* Hversvegna ekki bara
hringja til hans? sagði Yves og
star^i enn á mig. — Við getum
reynt að hringja til hans í
kvöld, eða panta samband fyrir
morgundaginn.
— Það liggur ekki á fyrr en á
morgun, sagði ég. — Ég geng út
frá að Tom borgi leiguna af
þessu húsi? Svo vildi ég líka sjá
alla búreikninga og vita, hver
húseigandinn er.
Yves yppti öxlum. — Það er
heimskulegt af þér að vera að
fást um öll þessi smáatriði, fyrr
en þú ert orðin alveg góð aftur,
ef þú endilega vilt .... þá gott
og vel. Á morgun skulum við
gera allt þetta, sem þú ert að
tala um.
Ég lét það eftir mér að hrósa
sigri í huganum. Það hafði verið
auðveldara en ég hafði haldið að
taka völdin í mínar hendur. Ég
gekk út að dyrunum, en þá kom
snögglega yfir mig þessi sami
svimi, sem ég hafði fengið fyrr,
úti á götunni. Ég missti alla jafn
vægiskennd og greip í dyrastaf-
inn til þess að styðja mig.
— Hvað gengur að þér? sagði
Yves. — Þú ert náföl.
— Ekki neitt, sagði ég fljót-
mælt, því ég óttaðist þessa um-
hyggjusemi hans. — Ég er bara
þreytt. Ég ætla að hvíla mig dá-
lítið fyrir matinn.
Eins og í fyrra skiptið, leið
sviminn frá innan skamms, og
þegar Janine kom og sagði, að
kvöldverðurinn væri tilbúinn,
gat ég farið og setzt niður og
fannst ég vera alveg orðin góð
aftur.
Janine hafði soðið humar og
svo kálfasteikina, sem ég hafði
séð hana var að útbúa. Máltíð-
inni lauk með nýjum ávöxtum
og hún var ágæt. Janine kunni
að búa til mat, hvað sem annars
mætti um hana segja.
Við gengum öll snemma til
náða. Sannast að segja var ég
svo syfjuð, að ég gat varla hald-
ið augunum opnum. Ég man, að
ég var hálfsyfjuð að bursta tenn
urnar, en ég nennti ekki að þvo
mér eða gera neitt við andlitið
á mér. Mig langaði aðeins til að
komast í rúmið og sofa.
Mig dreymdi, að ég var stödd
á einhverjum stað, sem líktist
mest löngum jarðgöngum. Ein-
hverjar franskar raddir voru að
babla allt kring um mig — þar
var Janine og Yves og svo ein
rödd til, sem var digrari en hljóm
fegurri — einhver ókunn rödd
og svo léttari rödd annarrar
konu. Ég gat skilið einstöku orð
.... hún er dauð .... læknirinn
.... sjálfsmorð .... sjálfsmorð
.... Smámsaman hækk-uðu
raddirnar, jarðgöngin fjarlægð-
ust og ég fann, að ég var í her-
berginu mínu, þar sem allt var
fu-llt af fólki. Sem snöggvast hélt
ég, að ég væri komin aftur í
herbergið mitt í Sorrell, en þá
áttaði ég mig á nútíðinni og mér
skilist, að ég væri í húsi í Suð-
ur-Frakklandi. Þarna var tvennt
ókunnugt, auk Yves og Janine
n---------□
30
D---------q
og ég festi augun á þeim, því að
af ókunnugum gat ég helzt ein-
hvers góðs vænst. Ung stúlka 1
búningi ’hjúkrunarkonu var að
fást við einhver áhöl-d á borði,
en hitt var vingjarnlegur, grá-
hærður maður, sem sat hjá rúm-
inu mínu. Ég lét augun reika um
al-lt herbergið, en loksins stað-
næmdust þau við hann.
— Jæja, litla min, þér eruð
w~z . A ■ X r MAji. ^-nílrJLnJL □□□□ 00
I í [
\
394f ~ ~ ~~ COSPER
— Nei, ég horfði ekki á hana — ungar stúlkur vekja ekki
áhuga minn.
búin að gera okkur öll hrædd.
Þér hafið verið óþæg. Hann tal-
aði frönsku, en svo greinilega,
að ég átti ekkert bágt með að
skilja hann. — Næst skuluð þér
ekki vera að taka svefntöflur.
Ég starði á hann hálfdösuð. í
bili fann ég ekkert vit í þvi, sem
hann var að segja.
— Ég hef ekki tekið neinar
svefntöflur, sagði ég loksins.
Hann hélt á litlu glasi í hend-
inni og veifaði því framan í mig.
— Viljið þér ekki sjá þetta glas.
Ég ætla að taka það frá yður.
Ég þekkti aftur glasið. Það
var undan svefnpillunum, sem
Martin læknir hafði útvegað
mér í Sorrell, rétt eftir slysið
þegar ég hafði þjáðzt af svefn-
leysi. Glasið hafði verið næstum
fullt, þegar ég lét það niður,
ásamt snyrtivörunum mínum,
en ég hafði enga pillu tekið vik-
um saman. j
— Ég hef ekki tekið neinar
svefnpillur. endurtók ég og
brýndi ofurlítið röddina.
Læknirinn leit á mig með þol-
inmæði og skilningi í svipnum.
— Þér megið ekki láta undan
þunglyndinu, væna mín, sagði
hann. — Ég skil vel, að þér haf-
ið orðið að þola mikið undan-
farið, en of margar svefnpillur
eru ekki rétta ráðið við þvi,
skiljið þér.
PRINCE ALBERT
.... i PÍPUNA
FERSKT BRAGÐ
- SVALUR REYKUR
MADl IN U.S.A.
MEST SELDA PÍPUTÓBAK í AMERÍKU!
*
Þennan morgun hafði Janine
komið með morgunverðinn inn
ti-1 mín og ekki getað vakið mig.
Fyrst hafði hún haldið, að ég
svæfi bara svona fast, en svo
hafði hún séð tómt glasið og
haldið, að ég væri dáin, Hún
hafði kallað á Yves, sem hafði
«ent eftir lækninum, og hann
hafði farið að lífga mig, með að-
stoð hjúkrunarkonunnar, og
loksins getað vakið mig af dá-
inu.
Ég hlustaði á allar skýringar
þeirra, sem fóru fram á ensku
og frönsku, því að læknirinn
kunni ekki ensku, _svo að Yves
túlkaði mál hans. Ég var skelfd
og ringluð.
Ég vissi alveg upp á hár, að
ég hafði engar svefnpillur tek-
ið, en því meir sem ég fullyrti
það því truflaðri hélt læknirinn
mig vera og því meira reyndi
hann að róa mig.
— Verið þér alveg óhrædd,
frú. Þetta getur verið alvarlegt,
en slys geta alltaf komið fyrir.
Sjúklingarnir -gera sér ekki allt-
af nægilega Ijóst, að róandi með-
öl geta verið hættuleg. Ef þér
verðið góð stúlka, skal þetta
ekki fara lengra.
Ég leit á hann í örvæntingu
og svo á Yves. Janine starði á
mig á móti og ánægjan skein
út úr litlu, hörðu augunum. Ég
minntist þessa svimakasts, sem
ég hafði fengið daginn áður, óg
mundi eftir seyðinu og sterk-
krydduðu fæðunni, sem hún
hafði búið til og ég etið, og ég
mundi eftir áhuga henr,ar á
lækninga j urtum.
Ég kunni nægilega mikið 1
frönsku til þess að segja: —.
Janine er að reyna að eitra fyr-
k mig.
—- Júlía, Júlía! sagði Yves f
mótmælatón. Hann sneri sér að
lækninum. — Ég er hræddur
um, að frú Gerard hafi orðið
eitthvað rugluð við þetta slys
sitt. Janine er gamalt og trútt
hjú, og sér ekki sólina fyrir frú
Gerard.
Læknirinn klappaði mér aft-
ur á höndina. — Þér megið ekki
gera yður þessar ímyndanir, frú.
Ef Janine hefði ekki verið, vær-
uð þér ekki í lifenda tölu. Það
var vegna þess, að hún gerði svo
fljótt aðvart, að við gátum lífg-
að yður í tæka tíð.