Morgunblaðið - 22.07.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fostudagur 22. Júlí 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Láttu hana eiga sig. Hún
Marta getur alltaí sent þér hana.
— Nei, ég hef hana hérna. Ég
kem henni í vasa minn.
Og svo hljóp ég niður stig-
ann. Og nú hljóp frúin hærra og
hærra, upp eftix tónstiganum, og
niður aftur, endurtók kaflann,
aftur og aftur, með kærulausri
kæti. Það var ekkert viðkvæmt
í sambandi við þetta lag. Nema
maður væri, eins og sá, sem nú
hlustaði, fararstjóri, vagnstjóri,
á sífelldum flótta frá nútóðinni
til fortíðarinnar.
— Hún sagði: — Ég var að
leika Chopin, þegar þér hringd-
uð.
um en hinn í Bandamanna fanga
búðum. En Marta? Hafði hún
verðskuldað hnífinn, sem gerði
endi á lífi hennar?
Ég settist niður og horfði á
frú Butali. Slaghörpuleikur
hennar gæddi hana einhverju
lífi, og andlitið, sem var of föít,
hafði roðnað ofurlítið. Ég athug-
aði hana án allrar tilfinninga-
semi. Hún var á aldur við mig
eða kannski nokkrum árum
eldri. Þrjátíu og fimm eða sex
ára, eða svo. Aldurinn til iðrun-
ar eða skyndiástar .... sorgar-
leiks. Aldurinn til að opna fyrir
gestum klukkan tíu að kvöldi.
Það kynni, að vera rétt, að
hver fengi þann dauða, sem
hann verðskuldaði. Að mamma
greiddi með magakrabbanum
fyrir hina vafasömu sælu í hjóna
pabbi, sem einu sinni átu sér
rúmi, og að yfirforinginn og
til óbóta af því, sem þeir höfðu,
ekyldu greiða fyrir það með
hungurdauða, annar 1 rússnesk-
Nú vara tónlistin trufluð, eins
og daginn áður, af símahring-
ingu. Hún stóð upp frá hljóð-
færinu til að svara í símann, og
afskaði sig með einu augnatil-
liti. Ég áttaði mig á, að síminn
var nú í þessu herbergi, svo að
hún þurfti ekki að hlaupa alla
leið niður, eins og mamma hafði
þurft að gera.
DRUMMER
:,VER‘
0

HENDUR
YÐAR
VIÐ
UPPÞVOTTINN
B) D

'O
Að DRUMMER „verji'* hendur yðar
við uppþvottinn er ekki ofsagt
— hann er mjúkur eins og hand-
áburður.
Aðeins eitt spraut af DRUMMER
við hvern uppþvott — það nœgir
til að losa alla fitu og óhreinindi
fljótt og vel.
DRUMMER hefur alla þá kosti
sem verulega góður uppþvotta-
lögur á að hafa - og er auk
þess ódýr í notkun. ^
EFNAGERO RE YKJAVÍKU RH. F.
— Já, sagði hún. — Já, ég hef
þær.
Eitthvað hvíslaði að mér, að
hún ætti við bækurnar. Rektor-
inn hlaut að vera orðinn óþolin-
móður. Ég hélt líka, að hann
spyrði konu sína, hvort hún væri
ein? því að hún svaraði með
rödd, sem notuð er, þegar aðrir
heyra til: — Nei, ekki núna.
Hringdu í mig seinna. Svo flýtti
hún sér að leggja símann.
Ég hélt áfram hugsanaferli
mínum og spurði hana, hvort
rektornum væri að batna. Það
kom eins og fát á hana, en hún
áttaði sig samt strax.
— Já, svaraði hún,_ — hann er
orðinn miklu betri. Ég hafði svo
mörgu að sinna hérna, annars
ekki verið frá Róm.
Hélt hún kannski, að ég væri
að saka hana um vanrækslu?
Kannski. En að minnsta kosti
hafði mér dottið í hug, að þessi
nýafstaðna símahringing hefði
ekki verið frá Róm.
Nú var draumurinn búinn og
hún gekk ekki aftur að hljóðfær-
inu. Ég hafði staðið upp þegar
síminn hringdi. Nú leit ég á úrið
mitt.
— Þér hafið verið mjög vin-
samleg, frú. Veitt mér mikla
ánægju. Nú má ég ekki eyða
meiru af dýrmætum tíma yðar.
— Né ég af yðar tíma, svar-
aði hún. — Þér verðið að líta
inn aftur. Hvað sögðust þér aft-
ur heita?
— Armino Fabbio, sagði ég.
- Ég vinn þarna í bókasafninu,
rétt til bráðabirgða.
— Ég er viss um, að þeir eru
fegnir að hafa yður, sagði hún.
— Ég vona, að honum hr. Fossi
skáni fljótt. Þér gerið svo vel
að heilsa honum og ungfrú Catti
frá mér.
Hún var þegar komin áleiðis
til dyranna. Símahringingin
hafði sett alla töfrana út um þúf
ur. Ég elti hana fram á stigagat-
ið. Hún hlaut að sofa í herberg-
inu, sem við ætluðum gestum
áður fyrr. Það vissi til suð-
austurs, yfir Draumagötu og yf-
ir að gamla klaustrinu, sem nú
var notað fyrir sjúkrahús. En
mitt herbergi var hinumegin við
það.
— Þakka yður enn, frú, sagði
ég.
Brosið, sem hún sendi mér var
vingjarnlegt, en eins og ósjálf-
rátt.
— Það var ekki neitt, sagði
hún. — Ég vil gjarna leika fyrir
hvern sem hefur gaman af tón-
list.
Ég gekk á eftir henni niður.
Þegar við komum í forstofuna,
tók hún upp bækurnar, og gaf í
skyn með hreyfingunni, að hún
ætlaði með þær upp, þegar ég
væri farinn.
— Yður munu þykja þær eftir
tektarverðar, sagði eg, — ef þér
lesið þýzku.
— Það geri ég ekki, sagði hún
og svo var því máli lokið.
Nú gat ég ekki fundið imér
neina atyllu til að standa lengur
við. Ég var aðkomumaður og
hún hafði víst fengið nóg af
mér. Húsið — húsið mitt — var
henni álíka sama um. Ég brosti,
hneigði mig yfir útrétta hönd
hennar, og gekk út. Hurðin féll
að stöfurn. Ég gekk niður hellu-
lagða stíginn, út að garðshlið-
inu og síðan út á götuna. Gömul
bogin kona, sem var á gangi í
□-------------□
22
□------------n
fjarska, kjóllöf prests, sem voru
að hverfa sjónum, hundur, sem
þefaði af veggnum, jafnvel góða
veðrið — allt þe'tta tilheyrði
BOUSSOIS
INSULATING GLASS
\
Ruffano nútimans — borginni,
sem ég átti ekki sjálfur.
Englendingar segja, að menn
eigi að drepa tvo fugla með
sama steininum. Það var eins
gott að kveða niður hinn draug-
inn minn um leið og þennan. I
stað þess að fara beint í bóka-
safnið, gekk ég nú niður hæð-
ina til Allraheilagra-kapellunn-
ar. Ég varð að leggja til atögu
við tileygða skóarann í hans
eigin hreiðri. En áður en ég kom
að horninu, sá ég dálítinn hóp,
sem þar hafði safnazt saman.
Fólk hallaði sér út úr húsaglugg-
um, þar á meðal umsjónarkona
kapellunnar. Bíll hafði stanzað,
rétt við tröppumar. Lögreglu-
bíll. Verið var að troða manni
og konu inn í hann. Ég dokaði
við og beið þess, að hann sneri
við og færi. Svo færðist hópur-
inn fyrir, svo að ég sá ekki leng-
ur bílinn og þá, sem í honum
voru. Svo dreifðist hópurinn,
enn í hörku samræðum og
handapati. Ég sneri mér að þeim,
sem næstur var — það var opin-
eygð kona með barn á hand-
leggnum.
— Var verið að taka einhvern
fastan? spurði ég.
Hún sneri sér að mér með
ákafa og vildi, eins og ailar kon-
ur í svona hóp, miðla einhverj-
urn fréttum.
— Það er hann hr. Gighi og
hún systir hans, sagði hún. —
Nei, það er ekki verið að taka
þau föst, sem betur fer fyrir
þau, en lögreglan þarf á þeim
að halda, til þess að þekkja lík.
Það er sagt, að það sé lík þess-
arar konu, sem var myrt í Róm,
það var í blöðunum og gæti
verið af leigjanda Gighis, sem
Einangrunar-
gler
Franska einangrunarglerið
er heimsþekkt fyrir gæði.
Leitið tilboða.
Stuttur afgreiðslutími.
HANNES ÞORSTEINSSOiT,
heildverzlun,
Sími: 2-44-55.
Ca'c'yn Somcd/, 20 óto,
(rá Bondaritjunym segir:
, Þegar (ílípensar þjááu mig.
reyndi ég margvísleg t(nl.
Einungis Clearasil (rjáipaál
,0UnV“U,‘3^wíA^
Nr. 1 i USA
það er raunhœf hjáfp — Clearatil
„sveltir” fílípensana
Þetta visindalega samsetta efni getur hjálpad yður á sama
hátt og það hefur hjálpað miljónum unglinga í Banda-
rikjunum og víðar. Því það er raunverulega áhrifamiklð—
Hörundilitað: Clearatil hylur bólurnar á meðan
það vinnur á þeim,
Þar sem Clearasil er hörundslitað leynost iílípensarnir —
samlímls því, sem Clearasil þurrltar þá upp með því að
fjarlœgja húðfituna, sem nœrir þá — sem sagt .sveltir" þá.
1. Fer inni
húðina
ö
2. Deyðir
gerlanr
.3. „Sveltir"
filípeneana
eeetee e •••••••••••••••••••••